Ik probeer al de hele week een postje te schrijven. Maar op de een of andere manier krijg ik maar niets op papier.
Ik zie mijn blog als een handgeschreven brief aan familie en vrienden. Zo hoef je niet hetzelfde verhaal te herhalen aan verschillende mensen en zo blijft iedereen op de hoogte van ons leven hier. Want ikzelf had nooit gedacht dat we hier 11 jaar zouden blijven!
Ik zie mijn blog ook als een soort van dagboek. Als ik ergens mee zit, schrijf ik het van mij af. Dat lucht op. Ik kan helaas niet bij jullie op de koffie als ik ergens mee zit. En we hebben ook nog het tijdsverschil tussen Hongkong en jullie. Als je enorm van iets baalt of juist enorm gelukkig bent, dan kan ik nooit direct naar jullie reageren. Maar wel op mijn blog! Mijn blog is geduldig, kent geen tijdsverschil en laat me lekker uitrazen zoals een goede vriend(in) dat zou doen.
Ook is mijn blog voor mij een soort van naslagwerk. Als we niet meer precies weten wanneer we het een en ander hebben meegemaakt, zoek ik het op in mijn blog. En accurater kan het niet. De datum plus tijd staan er onder.
Kortom, mijn blog is mijn maatje.
Een verhaal vol met emoties, de woorden zorgvuldig gekozen, of juist niet, de frustraties, het verdriet, boosheid, geluk, noem het maar op...al die emoties hebben al meer dan eens op deze pagina gestaan...en al deze verhalen met emoties zijn net zo vaak door ondergetekende verwijderd...
Je kan tenslotte niet alles zeggen...
Bedankt voor het luisteren en het niet lezen van mijn net verwijderde en ongepubliceerde bericht.
Ik heb tanden moeten knarsen, op mijn tong moeten bijten, de andere kant op moeten kijken, maar nu mag ik het eindelijk uitschreeuwen!
Zo'n 6 weken geleden kregen we een facetime gesprekje van Ben en Selena. Ze zaten in hun nieuwe huisje, zo trots als een aap natuurlijk, en ze vertelden dat ze op vakantie zouden gaan naar Italië. Altijd leuk. Hoe het met ons ging, of alles goed ging en pas aan het eind van het gesprek kregen we het te horen.
Straks in maart krijgen ze een baby'tje! Begin maart! Nou ja zeg! We waren zo blij en het was zo leuk om het van hun te horen. Allebei helemaal trots en blij en Chiel en ik keken elkaar aan. Onze Benno wordt vader...Nadat we hadden opgehangen hebben we samen wel even een traantje moeten weg pinken.
Ze hebben nu net de tweede echo gehad en alles gaat goed. Van de pure emotie (en omdat ik nog niets kon zeggen natuurlijk) ben ik gelijk een baby dekentje gaan haken en die ligt al klaar om mee te nemen naar NL straks in september.
Vervolgens liep ik een week of 3 geleden door Ocean Terminal. Ik was op zoek naar iets leuks voor Leena. Leena schijnt met groei en ontwikkeling erg vooruit te lopen en volgens het consultatie bureau moet dat vooral gestimuleerd te worden dus oma was op zoek naar iets wat haar stimuleert.
Tijdens dat neuzen in de winkel, kreeg ik een facetime gesprek van Remy. Niets bijzonders want Remy facetimed regelmatig omdat Leena dan effe oma en opa wil zien en haar laatste kunsten wil showen. Springen van de bank, verven, kleien, in haar blootje door het huis rennen, enz enz. Altijd gezellig. Dus ik neem op en daar zitten Rachida en Remy met Leena op schoot. Omdat ik net tussen een horde Chineesjes stond, zei ik' ik zoek effe een plekje op waar geen Chinezen schreeuwen en dan kan ik gelijk even gaan zitten. Waarop Rachida zegt, 'doe dat maar. Ga maar effe zitten!'...
Krijg ik het nieuws dat ook zij een babytje verwachten! Eind maart, begin april! Hoe gaaf is dat!
Ze hebben nadat ze mij hadden gebeld gelijk Chiel gebeld want die zat op het werk. Ik was helemaal van slag. Jemig. 2 Kleinkindjes in 1 maand komen straks de familie vergroten. Ik heb ik mijn eentje naast de starferry wat traantjes weg gepinkt...zo gaaf.
Ook Rachida heeft gisteren de echo gehad en alles ziet er goed uit. En je raad het al, er is een nieuw baby dekentje in de maak! En Leena wil een zusje. Dus.
Maar maart wordt vanaf volgend jaar een feestmaand in huize Honig. Chiel is 1 maart jarig, Leena 23 maart, ik 1 april plus 2 kleine Honigjes in de maak...
Ik zit nu 3 dagen alleen in Hong Kong. Chiel is afgelopen dinsdag vroeg naar Shenzhen vertrokken. Na ons laatste bezoek naar Nederland, gaat hij tegenwoordig alleen met het busje naar China.
Chiel zit bij Pinghu!
In plaats van zijn rugzak heeft hij deze keer zijn rolkoffertje meegenomen. Misschien denken jullie nu wel ..and so what?.. maar voor ons is het weer een stap dichter bij normaal. Hij heeft nu bijna 3 jaar geen koffertje mee kunnen nemen domweg omdat het niet lukte. Eerst was het een rolstoel, toen een loopbrace met looprek, toen alleen een looprek, daarna een wandelstok met 4 pootjes, nu een gewone wandelstok en veel meer balans! Hij heeft het eerst thuis droog geoefend en toen dat lukte was hij als een kind zo blij!
Met zo'n rolkoffertje kan er ineens ook veel meer mee. Dus zijn sportkleren gingen ook mee en dinsdagavond heeft hij zijn zo geliefde gym bezocht in het hotel! Hij was daarna kapot maar helemaal blij dat het lukte.
Gisteravond belde hij toen hij een hapje wilde eten in het restaurant van het hotel. Je kan daar kiezen uit buffet of a la carte. Nou blijft het wel een Chinees hotel met Westerse trekjes maar zijn ervaring is dat a la carte niet geweldig is. Een hamburger ziet er uit als een hamburger maar is volledig doodgebakken en droog. Pasta ziet er uit als pasta maar smaakt nergens naar. Een biefstukje ziet er uit als een biefstukje maar kan zeker dienst doen als schoenzool. Dus een buffet is beter. Daar kan je vooraf zien wat je op je bord doet en je pikt alleen de lekkere dingen er uit.
Hij vertelde dat hij dus een rondje ging lopen langs het buffet maar voordat hij de kans kreeg kwam er al een kommetje wontonsoep en een wit wijntje op tafel. Mr Michael werd verwend door het personeel van het restaurant! Hij wilde ophangen om te gaan eten en zou me later terugbellen. En toen kreeg ik een foto toegestuurd. Ze bleven bordjes brengen met de schijf van 5! En ze vertelden ook dat ze niet zo goed wisten wat hij lekker vond, dus brachten ze maar eten die ze zelf zouden kiezen. Zo lief!
Ze hebben tegenwoordig een nieuwe manager in het hotel en die heeft zichzelf voorgesteld aan Chiel. Hij heeft zijn plannen verteld wat er veranderd gaat worden en verteld hoe blij hij was met zo'n vaste klant. Ook bood hij zijn verontschuldigingen aan voor het feit dat ze geen gratis taxidienst meer verlenen aan hotelgasten. Dat was 1 van de enorme voordelen van dit hotel. Je boekt een auto om je naar het werk te brengen en ze halen je nog op ook. Maar dat kon niet meer uit. Begrijpelijk. Hij vertelde ook dat de staf van Chiel niet blij was toen ze het hun telefonisch mededeelden dat deze dienst werd geschrapt omdat Chiel altijd van die dienst gebruik maakte. Verder is dit een geweldig hotel en toch een beetje Chiel's thuis geworden. Ze weten wat hij wil drinken, hoe hij zijn koffie wil, wat hij wil eten en nu helpen ze hem (het is toch een beetje wankel lopen met een stok in de ene en een bord in de andere hand) waar ze maar kunnen.
En we kregen vandaag nog een paar foto's van Leena. Ze waren naar de speeltuin geweest en hadden Rachida voor haar verjaardag verrast met slingers! Ze vond het treintje wel heel spannend en dat kan je wel aan dat koppie zien. Wat een droppie...
Afgelopen zaterdag hebben we de verjaardag van Wytske gevierd. We werden verwacht bij de China Beach Club in Mui Wo, wat zoals de naam al weg geeft, aan het strand ligt. Op de ferry naar Mui Wo, zaten al wat bekenden die ook naar Wytske gingen dus dat was heel gezellig.
Deze keer wilde Chiel zelf lopen. Zo heel ver van de ferry is het niet maar ik vond het nog al gewaagd van Chiel. Alles ging goed. Natuurlijk ging het goed. We hebben het heel kalm aan gedaan en na een half uurtje stonden we op het balkon. En wat is het dan toch eigenlijk een mooi plekje. Aan het strand, prachtig uitzicht en alles is super relaxed. Misschien wel een leuk uitje als Simone en Ron straks in oktober op bezoek komen ;-) En op strand, het was eb, zaten heel wat mensen op de hurken kokkels te rapen. Gaaf om te zien!
Het was een gezellige middag die langzaam over ging in de avond. Weer nieuwe mensen ontmoet, lekker gegeten en de grootste appel kruimeltaart gegeten die ik ooit heb gezien. De eerlijkheid gebied te zeggen dat Chiel 3/4 en ik een klein stukje van de taart heb gegeten. Hij kan het hebben.
De ferry van half 9 gingen we niet meer redden om naar huis te gaan. Daar waren we iets te langzaam voor. We hebben de ferry van een uurtje later genomen. Lekker kalm aan terug lopen. Heerlijk. Het was alleen jammer dat het bij het vallen van de avond, ineens bloedverziekend klef werd. Het leek wel of we net hadden gedoucht. En dan is het zooo lekker om op de slow ferry te zitten, op het achterdek en het windje door de haren te voelen. Het was een prachtige avond. Helder, de zee zo glad als een spiegel en de kleine zilverkleurige visjes sprongen gezellig mee naast de boot.
In de verte zie je dan al Hongkong liggen. Een pracht van een lichtkoepel verraad de stad achter de bergen. Ok, het is dan licht vervuiling maar ik vind het heerlijk! Overal weer lampjes, beton en een pracht van een skyline. Ik had namelijk gesproken in Mui Wo met een van de gasten die net als ik naar het toilet ging. Het toilet lag op de onderste verdieping, tegen een berghelling aan en het zag er nog al bedompt uit daar. 'Nou, zei ze, mijn man is hier gisteren nog geweest om een cobra uit het toilet te halen!' Pardon?! Je kan je misschien enigszins voorstellen hoe ik daarna op het toilet zat maar dat is het buitengebied. Een en al jungle, moerasjes en wildlife. Geef mij de betonnen jungle dan maar!
De vlinder kent verschillende symboolbetekenissen. In Japan staat hij bijvoorbeeld voor rusteloosheid en staat een vlinderpaar voor een gelukkig huwelijk. Een witte vlinder belichaamt de geest van een overledenen. Bij de Chinezen staat de vlinder voor onsterfelijkheid en bij de indianen is hij een heler. (www.astrozine.nl) ‘Men’ zegt dat vlinders en vogels de boodschappers van boven zijn (https://marreiki.wordpress.com/2014/08/06/vlinders-kleur-en-interpretatie)
Ik word al een tijdje vergezeld door een wit vlindertje. Soms 2 vlindertjes maar vaak is er 1 die in mijn directe omgeving vrolijk rond dartelt.
De afgelopen week in Cambodja, vloog er ook steeds een wit vlindertje mee. Toen ik op ons balkonnetje zat ging er eentje op tafel zitten en scheen niet te schrikken als ik bewoog.. Ik vond het wel typisch maar vond het ook erg mooi om te zien. Mijn gedachten dreven gelijk af naar iedereen die ons ontvallen was. Want ik geloof daar dus in, dat witte vlindertjes symboliek zijn voor overledenen...
Ik zal nooit vergeten dat we jaren geleden ook in Cambodja waren en daar de Killing Fields bezochten in de omgeving van Phnom Phen. Daar, op de Killing Fields zelf, waar duizenden mensen in massa graven liggen en die zijn vermoord door de Khmer Rouge en Pol Pot, op die velden dwarrelden honderden en honderden kleine witte vlindertjes rond. Dat was heel indrukwekkend en een kippenvel moment.
Vorige week toen Chiel en ik samen in het zwembad stonden in Siem Reap, vloog er opnieuw een wit vlindertje rakelings over het water oppervlak en vloog bijna tegen mijn hoofd. Ik tikte Chiel aan en zei, 'Kijk, daar is die weer!' Waarop Chiel gelijk antwoorde, 'ja je broer kan eindelijk mee reizen en het kan geen toeval zijn dat juist deze muziek uit de stereo komt bij de pool-bar...' Ik begreep hem niet want ik hoorde geen muziek, 'hoe bedoel je?' Chiel keek me aan. 'Luister...hoor je het?' En zachtjes op de achtergrond hoorden we het liedje van de Righteous Brothers - Unchained melody die in de film Ghost werd gespeeld.
Na de race stapten we de tuktuk weer in naar het hotel. Onze chauffeur had ook staan kijken en ons aangemoedigd, zo lief. Hij zei later tegen Chiel dat ik superwoman was, hihi. Maar goed, first things first, dus douchen, omkleden en ontbijten. Ik barstte van de spierpijn. Overal. Als ik eenmaal liep ging het wel, maar als ik ging zitten en daarna weer wilde opstaan, dan leek ik wel een oud vrouwtje. Dat krijg je ervan als je niet traint dus.
De koffie smaakte naar 10 dagen op een warmhoudplaatje, maar op dat moment kon het me niet schelen. Ontbijten en een bakkie, lekker. Na het ontbijt zijn we alles gaan inpakken. Voor de aankomende 2 nachten moesten we van hotel wisselen. Dit hotel zat helemaal vol en eigenlijk baalden we er enorm van. Alles weer inpakken, weer slepen met van alles, bleh. Dus dan maar gelijk doen, dan zijn we ervan af.
We spraken af met de rest dat wij alvast naar het nieuwe hotel zouden gaan en zij zouden ons daar over een uurtje ontmoeten. Rain zou 's avonds terug vliegen en Steve en Silla de morgen erop. Alles ging de tuktuk weer in en ik ging op de fiets er achter aan. Dat andere hotel zou maar 3 minuten verder zijn, dus dat kwam goed uit.
En we draaiden inderdaad na 2 minuten de oprit op van het Shinta Mani Resort. Zooooo...we vonden het gelijk niet meer erg dat we moesten verhuizen, hihi. Wauw. Dat zag er goed uit!
We werden heel vriendelijk ontvangen, meegenomen naar het restaurant, kregen eerst iets kouds te drinken, lekker nat doekje om op te frissen, en toen kwam de vriendelijke dame weer terug. Ze vertelde dat we een kamer hadden op de 2e verdieping maar dat ze ons een upgrade had gegeven omdat ze had gemerkt dat Chiel moeilijk liep. We zeiden nog, dat het best ging hoor, maar zij antwoordde resoluut, geniet er maar van, je hebt tenslotte vakantie! Dus ok, bedankt!
Ik heb zelden zo'n service meegemaakt. Alles staat in het teken van het jou naar de zin maken. Echt alles is mooi maar zelfs als je denkt, dat had beter gekund (zoals b.v. de douche die weinig power had) dan vergeet je dat gelijk omdat ze allemaal lachen en constant jou het naar de zin maken. Super. Kan niet anders zeggen.
We bekeken de kamer en die zag er goed uit. Trendy. Lekker bed, tv ervoor en 90 kanalen. En een terrasje voor de deur met doorloop naar de tuin zodat we precies 10 stappen moesten doen om in het zwembad te ploffen! Heer-lijk! En het scheelt wel hoor, dat Chiel niet steeds trappen moest lopen. Kijk, airco's zijn er in de kamers, maar verder is alles open-air, dus ook die trappen.
Terwijl wij in de tuin gingen wachten op de kamer (sorry, het duurt nog een kwartiertje. Ik heb al 2 dames extra gestuurd om de kamer klaar te maken!) en genoten van een sappie, werd er gelijk een ventilator aangezet en op Chiel's koppie gericht (sorry, het is te warm. misschien dat dit helpt!) liep de rest binnen. Steve en Silla besloten gelijk om toch ook maar hier een kamer te nemen (er waren nog 2 kamers vrij) om die laatste dag in volledige luxe door te brengen.
De kamer was klaar, wij erheen, omkleden, badkleding aan, bedje, en genieten maar! En elke 2 minuten werd er vers ijswater neergezet, werd de handdoek vervangen, werd er een kussentje in je rug gelegd, kwamen er heerlijke zelfgemaakte vruchten ijsjes voorbij en het beste was gratis 15 minuten rug massages aan het zwembad! Ondertussen lagen Silla en Steve ook aan het zwembad en was Rain de stad in gegaan voor een massage en een noedelsoepje.
Die avond hebben we nog met zijn allen gegeten in het andere deel van dit hotel. Dat heet het Shinta Mani Club. Heel trendy, super mooi ontworpen, heerlijke drankjes en geweldig eten! Eigenlijk was alles vol geboekt maar ze hebben een tafeltje in de tuin gezet, lampjes erom heen en toen mochten we daar eten. Niets is onmogelijk in dit hotel! Zelfs toen we zeiden dat Rain over een uurtje naar het vliegveld moest, werd daar rekening mee gehouden. We namen afscheid van Rain en wij namen nog een wijntje.
De volgende dag vertrokken Steve en Silla al vroeg en hadden wij nog een hele dag met z'n tweetjes. We besloten dat het weer zwembad zou worden, hihi. Opnieuw een ijsje, opnieuw een massage, opnieuw vertroeteld worden met een kussentje. Maar 's middags wilde ik nog naar de markt. Ik wilde een Khmer BBQ pot kopen. Toen we bij de uitgang stonden om een tuktuk in te stappen, vroeg de dame waar we heen wilden. Ik vertelde waar ik naar op zoek was en toen riep ze een van haar staff. Heb je er bezwaar tegen dat hij even meegaat? Dan kan hij onderhandelen op de markt en je naar de juiste kraam brengen! Pardon?! Uhm ok! Dus zo geschiede. Martin ging mee, onderhandelde, bekeek de pot, keurde hem goed, gaf ons een paraplu voor het geval dat het zou gaan regenen, en vertrok weer naar het hotel met de pot zodat we er niet mee hoefden te slepen! Nou komen we echt wel eens ergens maar dit heb ik nog nooit meegemaakt!
vlees bovenop, soep onderin!
Helaas moesten we dinsdag naar huis, maar ik had dit nog heel lang kunnen volhouden kan ik je vertellen. Inmiddels zijn we thuis en is Chiel vanmorgen weer vertrokken naar Shenzhen. En ik heb nog rond gekeken in huis of er niet ergens een mannetje rondliep die mij een kussentje onder mijn hoofd wilde leggen, maar helaas. Ik moet alles weer zelf doen!
Om half 5 liep de wekker af. We hebben altijd onze tijd nodig en eerlijk gezegd was ik al vroeger wakker. Ik heb zoveel gehuild die nacht om van alles. Heel emotioneel. Ik weet natuurlijk best wel dat het nu beter gaat met Chiel, maar hij was altijd degene die wilde hardlopen, hij was degene die mij motiveerde om het ook te doen, hij was degene die naast mij op de boulevard stond om te trainen. En nu was ik het die moest gaan hardlopen en mezelf moest motiveren wat dan ook niet lukte de laatste maanden. Het ziekbed en overlijden van Andy heeft mij meer energie gekost dan gedacht. En nu, zonder training, 10 km lopen...pff...En hoe zal het gaan? Mag Chiel wel meefietsen? Gaan ze niet moeilijk doen?
We hadden afgesproken om half zes in de tuktuk te zitten want het scheen nogal moeilijk te zijn om kwart over 5 te vertrekken. Wij in eentje met de fiets, en de rest in een andere tuktuk. En dan blijkt dat iedereen toch lekker zijn eigen gang gaat. Steve wilde niet om kwart over 5 vertrekken want dat was te vroeg en Rain kwam gewoon een kwartier te laat naar beneden omdat hij zijn startnummer nog moest vastmaken aan zijn shirt! Allemaal heel leuk natuurlijk maar niemand hield er rekening mee dat wij langzamer zijn dan normaal, dus toen we eenmaal op Angkor aankwamen, waren zij ineens weg en gestart en liepen Chiel en ik nog richting de start. We gingen dan ook pas 10 minuten later de start over dan dat we hadden moeten doen. Zo zie je maar dat je sommige dingen beter alleen of met vrienden moet doen waar je van op aan kan. We hebben Jesse en Jos dan ook vreselijk gemist die morgen.
Het begin ging best goed. Het was niet te warm gelukkig. Nog steeds 29 graden hoor maar in ieder geval bleef de zon nog achter de wolkjes en dat scheelt een hoop. Toen ik wilde starten fietste Chiel natuurlijk al mee en in eerste instantie wilden ze hem tegenhouden. Toen ik zei dat hij echt mee moest, vonden ze het geen probleem en ze zagen natuurlijk ook wel dat ik geen wereldtijd ging lopen en/of anderen in de weg zou lopen. Ik geloof dat ik de eerste 3 km aan 1 stuk door heb gelopen. Chiel was Chiel. Hij bleef me motiveren maar op sommige stukken moesten we inhouden of wilden we een foto maken en dan stop je. Chiel van de fiets af, daarna de fiets weer op, en op zo'n moment voelde ik mijn benen. Ik heb hele stukken gewandeld en eerlijk gezegd ging het hardlopen net zo snel als wandelen dus waarom dan moeilijk doen.
De tranen bleven over mijn wangen biggelen, hele stukken heb ik gemist vanwege een waas voor mijn ogen maar wat was het gaaf om het samen met Chiel te doen! Terwijl ik dit typ ben ik opnieuw aan het huilen...van rolstoel naar fiets...wauw. We hebben genoten en elkaar echt vast gehouden en geknepen om te kijken of het echt was.
Maar het mag duidelijk zijn dat ik niet snel was. Maar ik heb het in ieder geval afgemaakt! Ik ben gestart en ik ben gefinisht! Maar het hoofddoel van deze race was dat we samen een nieuwe ervaring wilden creëren. En dat is helemaal gelukt!
Voor de verandering vlogen we dit keer 's middags om 17.30 naar onze bestemming. Ik vond het heerlijk want nu hoefden we niet midden in de nacht op te staan om naar het vliegveld te gaan. Maar heerlijk ontspannen en in alle rust.
Om 19.30 landde het vliegtuig op het vliegveldje van Siem Reap en dan begint de grote chaos. Uit het vliegtuig de bus in, 20 meter verderop er weer uit de aankomsthal in, in de rij voor je visum, betalen en doorschuiven naar het volgend loket. Paspoort wordt omhoog gehouden, dus goed opletten anders mis je het, aanpakken, door de douane en naar buiten. Maar iedereen lacht, is enorm vriendelijk en het lijkt of ze het menen. Dat is Cambodja!
We zouden opgehaald worden door het hotel maar we konden niemand vinden van La Residence d'Angkor. Dus de eerste de beste man aangehouden en gevraagd of hij tussen al die mannetjes die daar staan met een bord, toevallig iemand had gezien van dat hotel. Ook hij zag niemand maar hij wilde wel bellen met dat hotel. Heel aardig. Hij bellen en kwam terug met het verhaal dat we wel weg gebracht zouden worden op de terugreis maar niet opgehaald zouden worden. Nou was dat onzin, dat zagen we allemaal wel, want op onze voucher stond 'Pick-up from airport" maar goed dan maar een taxi pakken.
Onze chauffeur wist niet precies waar dat hotel was dus wij als volleerde gidsen aan het werk. In mijn gedachte was het namelijk hetzelfde hotel waar we met Linn jaren geleden waren geweest. Bij de rivier in het centrum. We komen aan, wij de taxi uit, koffers naar binnen, welkomst drankje, gezellig gebabbeld met de gastheer, voucher erbij want ik wilde toch wel even weten waarom ze daar niet stonden op het vliegveld, en toen zei de beste man, "this is not our hotel miss Joanna!" Pardon?!
We stonden dus bij het verkeerde hotel. Oeps. Nou blijkt dat bijna elk hotel wel iets in de naam heeft staan van 'residence' of 'd'Angkor' en wij moesten bij het Chateau d'angkor la residence zijn. Tja.
Dus wij een tuktuk in, koffers er weer in, op naar het goede hotel. Het deed me pijn aan het hart want dit hotel was echt een super hotel, jammer maar helaas. We konden wel overboeken volgens de gastheer maar onze Chinese vrienden zouden allemaal naar het andere hotel komen dus dat was geen optie. Na wel 2 minuten reizen werden we afgezet bij het goede hotel. Zag er ook geweldig uit maar helaas hadden ze trappen en geen lift. Er zat niets anders op voor Chiel om 6 trappen op te gaan naar onze kamer op de 3de verdieping. Nou kamer, zeg maar appartement. Heel groot kompleet met keuken en washok, woonkamer, slaapkamer, badkamer en balkon.
De gastheer van dit hotel gaf gelijk aan dat er trappen waren en dat ze morgen zouden kijken of er een kamer vrij zou komen op een lagere verdieping. We hebben ons eerst maar eens vergaapt aan de kamer, het balkon op om Cambodja te ruiken en toen een hapje eten in het restaurant eronder.
Heerlijk gegeten, bakkie koffie op ons balkon genomen en toen in bed gedoken.
De volgende morgen was ik al vroeg wakker. Lekker op het balkon zitten en zien hoe de zon opkomt, de tuktuks voorbij zien komen en de scooters waar hele families op zitten. Geweldig.
Toen we op weg waren naar het ontbijt werden we geroepen door de gastheer. Er was een kamer vrij op de 2de verdieping! Dat scheelt natuurlijk niet veel maar het is wel 2 trappen minder lopen voor Chiel dus na het ontbijt zouden we verhuizen.
Eenmaal in de nieuwe kamer, leek het of deze kamer exact hetzelfde was dan de vorige, maar na inspectie bleek dat deze kamer een inloopdouche had naast de badkuip en dat was helemaal geweldig. In de oude kamer was alleen een badkuip en dat is voor Chiel een crime. Al met al, waren we in onze nopjes!
Vervolgens zijn we na de verhuizing een tuktuk ingestapt om mijn startnummer voor de 10km op te halen. Lekker een stukje rijden en we waren de drukte voor. Er was helemaal niemand! Dus erin en eruit. Dat geeft meer tijd om andere dingen te doen. Chiel wilde zijn fiets in elkaar zetten en ik had al een fiets gehuurd die al klaar stond dus we waren klaar voor een rondje Siem Reap op de fiets!
Buiten op het erf van het hotel stond een bankje in de schaduw. Ze brachten de koffer voor ons daarheen en iedereen stond klaar om te kijken wat er uit die koffer zou komen. De beveiliging, de tuktuk chauffeurs, de staf van het hotel, ze waren er helemaal klaar voor! Het was echt lachen. En Chiel, die er van houdt om het op zijn tempo te doen, was ineens omgeven door een mannetjes of 6. Ze wilden allemaal helpen en vonden het echt een wonder!
Nadat iedereen effe op de fiets had gezeten, konden wij eindelijk een tochtje maken door Siem Reap. We kregen flesjes water van het hotel, de beveiliging hield het verkeer tegen en daar gingen we! Eindelijk was Chiel's droom uitgekomen. Fietsen door Siem Reap!
Het was super leuk maar ook best eng. In onze gedachte zou het stukken rustiger op de weg zijn en dat viel dus vies tegen. Het was druk. Hoewel iedereen heel rustig rijdt en elkaar de ruimte geeft, was het eng. We fietsten kris kras door Siem Reap steeds op zoek naar een rustiger plekje. En geen van beiden hadden we rekening gehouden met de hitte en de brandende zon. We hebben toch ruim een uur gefietst en waren een super ervaring rijker.
Natuurlijk werden we verwelkomd door de staff en ze wilden allemaal weten of het goed was gegaan. Heel erg lief.
De rest van de middag hebben we aan het zwembad gezeten. Dat was heerlijk en zeker na die tocht. En dan zie je een Chinese mevrouw zwemles krijgen van haar dochter die weliswaar niet zonk maar ook niet echt kon zwemmen. Het vrouwke probeerde de hele middag om vooruit te komen in het water maar iemand had haar effe moeten uitleggen dat je best je hoofd boven water mag houden maar dat je zeker je handen in het water moet laten, wil je vooruit gaan. Het was enorm komisch om te zien. Ik probeer nu al een hele morgen dat filmpje er op te zetten maar ons internet is zooooo traag dat ik het heb opgegeven.
En toen was het wachten op Rain. Hij zou de eerste zijn die zou aankomen in Cambodja. Volgens Silla zou hij aan het eind van de middag aankomen, maar dat was ruim genomen. Toen hij om half zeven er nog niet was, zijn wij gaan eten in Pub Street. Lekker aan een salade met pizza, nog over de markt gelopen en toen we aankwamen in het hotel, liep Rain net de trap af! 1 Down, 2 to go! Even bijpraten, drankje doen en toen wilde Rain nog de stad in om een Happy Pizza te gaan eten. Equivalent aan de Nederlandse space cake! We hebben hem vriendelijk uitgezwaaid en zijn naar bed gegaan in de stromende regen.
Het plan was om voor het ontbijt te gaan fietsen maar het had de hele nacht keihard geregent. De wegen waren in rivieren veranderd en dat is levensgevaarlijk. Je ziet de kuilen niet en alles wordt glad. Dus liepen we de volgende morgen rond half 9 de ontbijtzaal in. Rain was er al en we wilden kalm aan doen omdat Steve en Silla elk moment zouden aankomen. Dan konden we met z'n allen ontbijten. Half 10 liepen ze binnen en nadat ze waren ingecheckt, kwamen ze aan tafel.
Zij gingen hun startnummers ophalen en wij zijn naar het zwembad gegaan. Ondertussen was de zon gaan schijnen! Ik zeg, je moet je rust pakken voor een race. Later kwamen Steve en Silla er ook bij en Rain ging rond kijken bij Angkor Wat. Het was voor hem de eerste keer in Cambodja. 's Avonds met z'n allen aan de Khmer BBQ en alle wekkers stonden gezet om morgen om half 6 de tuktuk in te stappen naar de race op Angkor Wat!
