Om half 5 liep de wekker af. We hebben altijd onze tijd nodig en eerlijk gezegd was ik al vroeger wakker. Ik heb zoveel gehuild die nacht om van alles. Heel emotioneel. Ik weet natuurlijk best wel dat het nu beter gaat met Chiel, maar hij was altijd degene die wilde hardlopen, hij was degene die mij motiveerde om het ook te doen, hij was degene die naast mij op de boulevard stond om te trainen. En nu was ik het die moest gaan hardlopen en mezelf moest motiveren wat dan ook niet lukte de laatste maanden. Het ziekbed en overlijden van Andy heeft mij meer energie gekost dan gedacht. En nu, zonder training, 10 km lopen...pff...En hoe zal het gaan? Mag Chiel wel meefietsen? Gaan ze niet moeilijk doen?
We hadden afgesproken om half zes in de tuktuk te zitten want het scheen nogal moeilijk te zijn om kwart over 5 te vertrekken. Wij in eentje met de fiets, en de rest in een andere tuktuk. En dan blijkt dat iedereen toch lekker zijn eigen gang gaat. Steve wilde niet om kwart over 5 vertrekken want dat was te vroeg en Rain kwam gewoon een kwartier te laat naar beneden omdat hij zijn startnummer nog moest vastmaken aan zijn shirt! Allemaal heel leuk natuurlijk maar niemand hield er rekening mee dat wij langzamer zijn dan normaal, dus toen we eenmaal op Angkor aankwamen, waren zij ineens weg en gestart en liepen Chiel en ik nog richting de start. We gingen dan ook pas 10 minuten later de start over dan dat we hadden moeten doen. Zo zie je maar dat je sommige dingen beter alleen of met vrienden moet doen waar je van op aan kan. We hebben Jesse en Jos dan ook vreselijk gemist die morgen.
Het begin ging best goed. Het was niet te warm gelukkig. Nog steeds 29 graden hoor maar in ieder geval bleef de zon nog achter de wolkjes en dat scheelt een hoop. Toen ik wilde starten fietste Chiel natuurlijk al mee en in eerste instantie wilden ze hem tegenhouden. Toen ik zei dat hij echt mee moest, vonden ze het geen probleem en ze zagen natuurlijk ook wel dat ik geen wereldtijd ging lopen en/of anderen in de weg zou lopen. Ik geloof dat ik de eerste 3 km aan 1 stuk door heb gelopen. Chiel was Chiel. Hij bleef me motiveren maar op sommige stukken moesten we inhouden of wilden we een foto maken en dan stop je. Chiel van de fiets af, daarna de fiets weer op, en op zo'n moment voelde ik mijn benen. Ik heb hele stukken gewandeld en eerlijk gezegd ging het hardlopen net zo snel als wandelen dus waarom dan moeilijk doen.
De tranen bleven over mijn wangen biggelen, hele stukken heb ik gemist vanwege een waas voor mijn ogen maar wat was het gaaf om het samen met Chiel te doen! Terwijl ik dit typ ben ik opnieuw aan het huilen...van rolstoel naar fiets...wauw. We hebben genoten en elkaar echt vast gehouden en geknepen om te kijken of het echt was.
Maar het mag duidelijk zijn dat ik niet snel was. Maar ik heb het in ieder geval afgemaakt! Ik ben gestart en ik ben gefinisht! Maar het hoofddoel van deze race was dat we samen een nieuwe ervaring wilden creëren. En dat is helemaal gelukt!
No comments:
Post a Comment