5 Uur zondagmorgen. De wekker gaat, de koffie loopt, de boterham met pindakaas verdwijnt in stilte in m'n knorrende maag. CNN staat op en de ellende van de modderstromen in China komen de huiskamer in...vreselijk...
Om half 6 staan Chiel en ik in sporttenue in de lift en de laatste slaap wordt uit de ogen gewreven. Jesse zit al op de bank in de lobby. Compleet met z'n zwarte sleefs om de benen. Nee het zijn geen sokken maar sokken zonder voetjes! Tegen scheenbeenvliesontstekingen. Leuk woord voor galgje, schiet door m'n hoofd.
In de straat is het nog druk met disco-bezoekers. Hier en daar zitten er een paar op de stoep die net een biertje of 2 te veel op hebben. Op de trap naar de boulevard zit 1 eenzame Chinees. Tussen zijn voeten een plas met wat zijn maaltijd van de vorige avond was. Hij zegt ons nog goedemorgen. Respect. Zo dronken, en dan nog goedemorgen kunnen zeggen!
De zon piept al een beetje te voorschijn maar gelukkig is het iets bewolkt. Het voelt lekker. Niet te warm, niet te benauwd. De mannen beginnen al te lopen. Ik zet mijn ipod op en begin kalmpjes aan te dribbelen. Het is wel weer even wennen na bijna een week niet gelopen te hebben. Samen met Snoop Doggy Dog begin ik aan mijn 30 minuten maar na ruim 10 minuten weet ik dat dit het niet gaat worden vandaag. Dat griepje zit nog in de benen en nu voel ik mijn darmen ook rommelen...
Beetje lopen, beetje hardlopen en vooral genieten van de rust en prachtige zonsopgang. Wauw. Op zo'n morgen wil je iedereen wel laten zien hoe prachtig het is en begrijp je niet waarom de boulevard niet volstaat met mensen die dit willen zien. Een rondje om de klokkentoren, en dan de fly-over op. In de verte wordt de hemel rose/oranje en ik loop steeds sneller om op tijd bij de Hung Hom ferry te komen zodat ik nog een foto kan maken. Het ziet er prachtig uit!
Het verbaast me keer op keer hoeveel vooral ouderen al op de been zijn. Er wordt Tai Chi gedaan, een plons in de haven gemaakt, hardgelopen, gemediteerd en een praatje gemaakt met elkaar. Het lijkt wel een andere wereld zo vroeg! Mickey weet het nog niet, maar wij gaan als ze terug is van vakantie, samen een keer de boulevard op om half 6!
Op de weg terug naar de trap kom ik Chiel en Jesse tegen. Zij hebben dan al bijna 9 km erop zitten. Even een fotootje maken, zegt Jesse. Een bejaarde Chinees wil wel een foto maken van ons drietjes. Ik moet glimlachen als ik zie dat de beste man het fototoestel omgekeerd en aan de verkeerde kant tegen zijn oog houdt. In het LCD schermpje zie ik 1 heel groot oog! Maar na uitgelegd te hebben dat hij aan de andere kant moet kijken, snapt hij het en maakt hij een prachtige foto!
Daarna lopen de mannen verder en ga ik terug naar huis. Wat een prachtige dag!
Gistermiddag hoorde ik geratel, gepiep en geknars terwijl ik op mijn Mac aan het werk was. Hmmmm...klinkt niet goed...maar doorgegaan tot dat het ineens zwart werd. Jammer. De Mac wilde niet meer voor of achteruit. Opstarten lukte niet niet meer en er zat ineens een zwarte plek links boven op mijn beeldscherm!
Nadat ik heel professioneel de status had opgenomen ($%&^^&*!!!!) kwam ik tot de conclusie "...die gaat het niet meer doen..."
Vanmorgen hebben we een nieuwe gehaald! Eentje met 1 tera-bite! Nou lijkt het of ik er verstand van heb maar ik schrijf alleen maar op wat mij verteld is... In ieder geval zit er genoeg geheugen op voor al mijn foto's voor nu en in de toekomst. En dat is het belangrijkste.
Met de oude Mac zijn we naar Mongkok gegaan. Altijd leuk om op zaterdagmiddag het drukste stukje Hong Kong te bezoeken. Maar goed. Met de grootste doos op schoot in de taxi, met z'n honderden wachten voor de lift om vervolgens bij het liefste meisje van het service centrum van Apple uit te komen. Daar hebben ze alle foto's voor mij op een losse harde schijf gezet en 2 uur later konden we de back-up ophalen. De Mac is pas volgende week klaar.
Maar deze jongen ziet er gaaf uit! Het beeldscherm is wat breder, mijn keyboard is klein en wireless en mijn muis is wireless waar je over heen kan aaien! De foto's staan er op en ik ben zo blij als een kind!
Het wordt steeds stiller in de Pinnacle. Een hoop bewoners zijn op vakantie. Jos zit in NL, Mickey zit in NL, Jesse zit in China, Chiel zit in de gym ( hij moet 25 km rennen) en ik zit achter de pc.
Ik voel me nog steeds 'appelig'. Dat griepje wat op een 1 dagsgriepje leek, blijkt toch hardnekkiger te zijn dan ik had gedacht. Het ene moment kan ik de hele wereld aan, het volgende moment lig ik als een zielige hoopje op de bank. Bah. Ik heb gisteren nog gelopen maar het liep niet echt lekker. Jammer. Eerst maar uitzieken.
Ook het weer werkt niet echt mee. Het is nog steeds zinderend heet en super benauwd. Vanmorgen liep ik naar het reisbureau en daarna in 1 streep terug naar naar de airco thuis. Het beloofde onweer en de regenbuien laten zich mooi niet zien. Er die paar graden afkoeling is in de verste verte niet te bekennen. Het blijft dan ook een vreemd gezicht om al die winterkleding in de etalage's te zien hangen. Wie o wie, met een gezonde geest wel te verstaan, is nu van plan om in dit weer, een dik gebreide wintertrui te kopen? Of om een leren jas aan te schaffen? Ik krijg het er al benauwd van als ik daar aan denk!
De tickets naar NL en naar Australië heb ik vandaag opgehaald. Lekker! Eerst naar Sydney voor een week in september en vervolgens op 1 oktober naar NL! Ik heb er zin in.
Ach en verder gaat het zijn gangetje...
Gisteren hebben we nog een etentje gehad met Arno en zijn vader. Arno is een oud collega van Chiel... De kip die ik wilde roosteren aan het spit, wilde niet. Stom. Dus toen maar plat geslagen in de oven gemikt... De oatmeal chocolate chip koekjes met walnoten die ik vanmiddag heb gebakken zijn goed gelukt... Therasita is weer terug uit de Filippijnen en mijn huisje is weer spik en span... Ik knal wat Wubbies af omdat ik eindelijk weer op hyves kan...En o ja...de airco staat nog steeds op max...
Het gaat weer beter. Niet helemaal 100 procentjes maar toch. Een stuk beter dan gisteren. Daarom gelijk naar de supermarkt vertrokken om spul in te slaan voor een 'echte' lasagne. Ik voelde me gisteren echt genept!
Vanmiddag lekker aan de slag gegaan met mijn verse organische groentes en even later stond er een heerlijke tomatensaus te pruttelen. Het enige nadeel (of voordeel, het is maar hoe je het bekijkt) is dat ik geen kleine porties kan maken. Snap niet hoe mensen dat doen. Ik maak lasagne (eigenlijk eten in 't algemeen) of ik een huis vol kinderen hier heb zitten, dus...Jesse kwam eten! Heel gezellig en ouderwets aan tafel, net als gewone mensen, hihi. Morgen ga ik trouwens een hele kip op het spit binden! Ik ga helemaal los!!
Daarna heb ik een hele avond zitten klooien met het maken van een up-tempo playlist voor mijn ipod. Er staat genoeg muziek op maar ik wil juist snelle nummers voor het hardlopen. Dat klinkt niet zo moeilijk maar eerst moest ik door de 3500 nummers heen, om de juiste muziek te selecteren. Maar het is gelukt en best gezellig om een avond lang met een koptelefoon op te zitten! Ik kan nu ongestoord 6 uur hardlopen met lekkere muziek...als ik dat zou willen...eerst maar 30 minuten proberen...
Morgenochtend gaat het gebeuren! Week 10 is aangebroken. 3 maal 30 minuten! Jihaaa!! Had nooit gedacht dat IK dit ooit zou zeggen, maar ik heb er zin in!! Hieronder is de route die ik volg!
Ik voelde me al een paar dagen gammel. Niet echt ziek maar een prikje achter de ogen, een zere keel en een koortsig voorhoofd. Maar alle paracetamolletjes en papieren zakdoekjes ten spijt, vandaag viel het doek. Het kon ook niet anders...
Met moeite opgestaan, naar de bank gelopen om wat papierwerk af te leveren en eenmaal thuis alles uitgeschopt en mijn pyjama weer aangetrokken. Ik voelde me zo zielig vandaag... heb ik altijd als ik ziek ben dus niets aan de hand verder hoor!
Gehangen op de bank, beetje tv gekeken, weer in slaap gesukkeld... koppie thee gezet, weer in slaap gevallen... geroosterd boterhammetje gegeten, weer in slaap gevallen...even achter de computer, kopje koffie gezet, weer in slaap gevallen...wakker gekust door mijn eigen noedelsoep-brenger die vandaag in HK bleef werken, soepje gegeten, weer in slaap gevallen...
Kortom ik heb vandaag niet zo veel mee gekregen van de wereld om mij heen.
Vandaag bracht Chiel eten mee van de Pizza Hut. Heel lief. Maar lasagne MET aardappelpuree er over heen (bah) Hoe verzin je het? Spaghetti met garnalen zonder smaak, en een 'thin crusted pizza' met komkommer en tomaten?! Nee. Ik ben geen fan van Pizza Hut. Gelukkig smaakte het Chiel wel goed! Maar ik denk dat mijn smaakpapillen onder invloed waren van de paracetamol...
Ik moet zeggen dat ik me nu wel wat beter voel! En morgen ga ik er weer, kalmpjes tegen aan!
Ik kijk uit naar de dag dat ik een winterjas aan mag doen...dat de gure wind om mijn oren waait...dat warme choco mijn lijf en leden verwarmt...dat 'nachtvorst' een zegen is...
Kortom, ik heb het wel even gehad die die hitte!
Week na week is het warm, klam en broeierig. De temp van 35 graden (met gevoelstemperatuur van 42 graden) meer gewoon dan uitzondering. En de zon brandt. Niet een beetje maar echt volle bak schroeien. Bah... En 's avonds afkoelen, nou dat kennen we niet. Van 35 naar 33 graden kan je niet echt afkoelen noemen...
De airco is nu ook onze beste vriend. Waar zouden we zijn zonder de airco? Verpulvert! Tot as verbrand! En dan te bedenken dat ik het eerste jaar niet eens de airco aan wilde hebben! Slapen zonder airco lukt me niet eens meer.
Godzijdank kent Hong Kong een ondergronds leven. De metro gangen lopen kris kras onder de stad door en daar maken we de laatste tijd ook lekker gebruik van. We kwamen net terug van Spasso. Via het winkelcentrum naar Cantonroad, straat oversteken, gelijk tunnel in, via de metrogangen onderdoor naar K11. Lift in, straat oversteken en Pinnacle in. Al met al nog geen 30 meter boven de grond gelopen! Heerlijk.
Nu even 'bankhangen' en als de zon onder is gaan we wel weer naar buiten...
Ik had er nog nooit van gehoord maar het bestaat echt! In de K11, het winkelcentrum bij ons om de hoek, hangt een Mona Lisa met een aardbeienijsje in de hand. Gemaakt van allerlei soorten toastjes en geroosterde boterhammen! Je moet er maar op komen...
Sinds vorige week heb ik er eentje aangeschaft...had ik jaren eerder moeten doen...ik snap niet dat ik nu pas aan een boyfriend ben begonnen...wat een comfort!
Hij is lekker, heerlijk los en zijn lichte kleurtje mag er wezen. Hier en daar wel wat ouderdomsplekjes maar hé, hebben we daar allemaal niet last van? Dit wordt er eentje waar ik geen afscheid van kan nemen ook al valt hij straks uit elkaar...
Ik heb het over mijn nieuwe spijkerbroek, maar dat hadden jullie toch wel begrepen?
Net voor het weekend ontving ik een mailtje. Van ene Femke... Ik ken geen Femke...
Ik was verbaasd toen ik het mailtje opende. Femke is redacteur bij de NCRV! Dat is grappig!
Zij zocht mensen die misschien hulp konden bieden voor het programma On Air. In dit programma is een item wat heet 'de avonturen van Johan en Marcel'. Deze heren gaan in 5 weken 23 landen aandoen. Flink aanpoten dus. In ieder land moeten ze een opdracht vervullen en vandaar uit een reportage maken.
1 van de landen die ze zouden aandoen was China. Maar omdat een van de twee heren, zijn paspoort was verloren met daarin een chinees visum werd de reis omgegooid en zouden ze naar HongKong komen. Of ik misschien iets leuks wist...
We hebben over en weer gemaild, ideeën uitgewisseld en 1 van de dingen die ik heb aangedragen, hebben ze ook gebruikt in de uitzending! Is dat leuk of wat? Ik ben natuurlijk erg benieuwd naar dit filmpje en zodra het op internet staat, ga ik gelijk even zitten met een bakkie koffie.
(Ik wil niet vervelend zijn maar dit overtreft toch wel... 'het door de draaideur lopen op Schiphol met Louis van Gaal, het in hetzelfde Chinese restaurant zitten met Mies Bouwman, het in hetzelfde dorp wonen als Edwin Evers, het naast de voormalige Miss World van de Filippijnen zitten of in hetzelfde vliegtuig zitten als het Nederlands Elftal'... Sorry mannen, ik heb gewonnen!)
We kunnen dus gerust stellen, al is het op de achtergrond, dat ik toch nu wel een beetje BN'er ben!
Twitter: Net klaar in Hong Kong.. Ging een stuk soepeler dan gister. Kijk straks in On Air hoe we 't gister redden en vandaag een MegaNerd zochten!6 hours agoreply
Een van de minder leuke kanten van Hong Kong is afscheid nemen. Mensen komen, mensen gaan. En dat gaat in een relatief hoog tempo.
Zo heb ik gisteren, samen met Mickey, afscheid moeten nemen van Sanne, Bauke en Bibi. Zij vertrekken deze week naar NL omdat het werk hier voor Bauke is gedaan. Het plan was eigenlijk om zondagmiddag met z'n allen afscheid te nemen, maar kleine Bibi kwam doodziek thuis van hun laatste vakantie. Helaas moesten ze dit afzeggen. Maar omdat ze nu de laatste dagen in het Mira Hotel zitten hier bij ons om de hoek, konden we gelukkig ons cadeautje afgeven en hebben we nog gezellig zitten praten, een wijntje of 3 gedronken en ons buikpijn gelachen.
Met Bibi ging het gelukkig een stuk beter i.v.m. het afgelopen weekend. En dat kind is om op te vreten!! Wat een lekker ding! Ze zag er nog wel bleekjes en smalletjes uit maar toen ik haar riep voor een foto, stond ze gelijk klaar met haar drie vingertjes! Zo schattig!
Als afscheidscadeautje hadden we het idee om Sanne's Blog uit te printen en te binden in een boekje. Nou dat zou ik wel 'effe' doen. De afgelopen week heb ik non stop achter de computer gezeten om elke pagina, 1 voor 1 te printen, de voor-en achterkant! En de foto's erbij te voegen want die lieten zich niet kopiëren! Het heeft wat moeite gekost maar ze waren heel blij met het cadeau en daar doe je het voor!
We gaan jullie missen! En ik hoop van harte dat je begint met een nieuw blog, Sanne! We vallen in een groot zwart gat... En zoals ik al eerder heb gezegd, afscheid nemen sucks!!
Vanmiddag heb ik nog even op internet nagezocht of er informatie bestond over het MacLehose Trail. Nou dat was er in overvloed. Begrijp eigenlijk niet waarom ik dat niet van te voren had gedaan...maar goed.
We zagen b.v. prachtige rotsformaties. En omdat het bij het waterreservoir gelegen was, dachten Chiel en ik dat die rotsen door afgravingen zo gevormd waren. Niet dus!
Deze rotsen zijn:
Hexagonal columns
The twists and folds of the waterfall-like rock columns in the East Dam, Long Ke and Sai Wan areas are truly stunning, breathtaking sights. Don't forget to bring a camera so you can document this natural marvel. These hexagonal columns have existed for hundreds of millions of years. They were formed by the cooling and contraction of a mixture of lava, lithic tuff (volcanic rocks) and ash.
The twists and folds you see in the rock columns are evidence
of violent movement in the earth's crust.
Gistermorgen om 10 uur stapten we de taxi in. Jos, Jesse, Chiel en ik gingen hiken! We hadden er allemaal vreselijk veel zin in. Jos had broodjes gehaald bij de supermarkt en Jesse had zelfs thermoskannen vol koffie in de rugzak zitten. Het leek erop dat we ons goed hadden voorbereid qua eten en drinken. Ik had de flessen water de dag ervoor in de vriezer gestopt zodat het water een lange tijd koel zou blijven, en met de hikinggids onder de armen stapten we in.
De chauffeur kon ons helemaal brengen naar het beginpunt...zei die...hmmm... Dat viel ietsjes tegen, Hij had geen idee waar hij precies moest zijn dus werden we afgezet bij stage 1 i.p.v. stage 2 van het MacLehose Trail. Geen probleem, zeiden we allemaal, wij houden wel van een stukje lopen! Toen we waren afgezet op de dam van het Highland Waterreservoir overviel de hitte... 38 graden!!
Niet zeuren, doorlopen en de lange weg over de dam bracht prachtige vergezichten, het water was knalblauw en de lucht ook. Ge-wel-dig! Dat is nou zo leuk van hiken, vind ik. Je komt op plekken waar je nog nooit geweest bent en 9 van de 10 keer kan je plekken ook nooit meer terug vinden. Je moet echt genieten van het moment!
We liepen en we liepen en we liepen nog een stukje verder...aan het eind van de dam stond een shelter waar we even hebben gezeten. Niet omdat we moe waren maar omdat het zo verdomde heet was! Van Jesse mochten we hier niet de koffie drinken. Geen leuk plekje. Effe doorlopen nog. Dus daar gingen we omhoog...de eerste helling was een feit. Jos en Jesse, allebei jong van lijf en leden, liepen lekker door.
Nou ik niet...ik had mijn tijd nodig om naar boven te lopen. Het lijkt niets, maar met 38 graden boven op je bolletje, is het best zwaar! We liepen dus in gedeelten. Zij voorop en op punten waar een shelter stond wachtten ze op ons. Wij kwamen 20 minuten later boven, namen effe rust en dan gingen we weer.
Op een bepaald punt liepen we de bocht om en daar zagen we in de diepte een prachtig strand! Oh yeah!! Effe afkoelen zou geen overbodige luxe zijn. Alleen nog even naar beneden lopen... Ik zal je vertellen dat naar boven lopen geen pretje is maar naar beneden al die trappen af ook niet! Mijn benen trilden en de hitte was zinderend. De struiken waren laag...geen schaduw. Maar toen we dan eindelijk op het strand stonden, waren we zooo blij! Kleren uit en dat water in!!! Wat was dat lekker!! Het water was gewoon warm en het zand super zacht. Op dat moment had ik echt geen zin meer om dat water ooit uit te komen...Jos trouwens ook. Hij had een idee. Gewoon hier blijven, lekker plonzen en over 2 uur dezelfde weg terug en een taxi nemen. Achteraf zou dat het beste zijn wat we hadden kunnen doen...met 38 graden...Maar Jesse en Chiel wilden heel graag de trail aflopen...
Dus na de koffie en de heerlijke broodjes en ietsje opdrogen, de kleren maar weer aan, het zand zo goed en kwaad als het ging afkloppen, en de weg vervolgen. Ik heb nog wel een paar keer met weemoed achterom gekeken...Strand! Water!
Het pad slingerde zich door bosjes en palmen al snel naar boven. Het was over met de cementen voetpaden. Vanaf hier werd het stenen, zand en opgedroogde modder van de Black Rain van een paar dagen eerder. Het was zwaar. Heel zwaar...Vanaf hier was het alleen maar naar boven lopen, en steeds als je dacht dat je niet hoger kon, slingerde het pad met een bochtje weer verder omhoog....Shit!
Op zich liep het goed, maar door de hitte en de brandende zon werd het steeds zwaarder. Bij de volgende shelter zaten Jos en Jesse weer te wachten. Nadat we hadden bekeken hoe we moesten lopen en nadat we hadden gecheckt hoeveel water we nog hadden, bleek al gauw dat we te weinig water bij ons hadden. Ik moet misschien even uitleggen dat sommige trails hier en daar een standje hebben staan waar je water kan kopen. Nou deze dus niet. En daar hadden we eigenlijk geen rekening mee gehouden.
Jesse had een plan. Hij ging straks op zoek naar water. Aan het eind van het pad, zouden we links moeten om eerder te stoppen met de wandeling en rechts was eigenlijk het strand waar we in eerste instantie naar toe wilden gaan. Maar omdat de taxichauffeur ons eerder had afgezet konden we dat strand niet meer bereiken. Het was ondertussen 4 uur 's middags geworden en rond 5 uur zouden we de rest van de gang ontmoeten voor een BBQ in Sai Kung.
Nadat we weer hadden gerust, liepen we weer verder. Jos en Jesse liepen weer voorop en waren in no time al uit het zicht verdwenen. Na een tijdje zagen we Jos weer zitten in een shelter. Jesse niet. "Hij is water bij het strand halen", zei Jos. Ik keek naar beneden en dat was best een afstand. Dat strand...
Ineens kwam Jesse's koppie om de shelter heen kijken. Hij was naar beneden gerend, bij een oud vrouwtje liters water gehaald en zelfs 2 biertjes! Daarna was hij in een moordend tempo weer naar boven gelopen alleen nu met een rugzak die vol zat met extra gewicht! Ik heb geen idee hoe hij dat doet, maar die conditie van Jesse gaat door het dak! Wat een kanjer!
We hebben voor dood op die bankjes gezeten, fles na fles leeg gedronken en toen zouden we naar het eindpunt gaan. Volgens de GPS van Jos was het nog maar 500 meter. Niet dus. Dat was hemelsbreed gemeten. Helaas moesten wij nog heuveltje op en heuveltje af, overvallen door kramp in mijn bovenbenen en na 30 minuten kwamen we eindelijk aan. Jos zat in de taxi te wachten met de airco op max, hihi. Laat die meter maar lopen, had Jesse tegen de taxichauffeur gezegd. Dus we hadden in ieder geval een taxi! Ik ben nog nooit zo blij geweest om een taxi te zien!
Toen op weg naar Sai Kung. Mickey en Jaap waren er al en hadden een grote tafel bezet gehouden. Chiel en Jos namen een lekker groot ijskoud biertje en Jesse en ik hadden zo'n enorm groot glas met Mango Slush. Wat lekker!!! We hebben ons een voor een omgekleed in de toiletten, om een droog tshirt aan te trekken, tijger garnalen gekocht op de vismarkt en geslenterd naar de BBQ plek.
Ik moet eerlijk zeggen dat niemand van ons honger had. We hadden alleen maar dorst. En bijkomend kleinigheidje...we zaten buiten overdekt. En de BBQ gaf hitte af. En mijn hersenen gaven hitte af. En dat droge tshirt was opnieuw doorweekt... We waren met ons vieren kapot. Ik kon niet meer. De mannen hielden goed vol. Maar het enige wat ik wilde was een douche nemen en naar bed. Door de oververmoeidheid begon ik ook steeds te huilen. Wij zijn dan ook eerder vertrokken...
Thuis gekomen ben ik in 1 streep naar de badkamer gegaan, me omgekleed en in bed gaan liggen.
Vanmorgen wakker geworden om 8 uur omdat Chiel zich alweer stond om te kleden om met Jos te gaan hardlopen op de boulevard...
Het was echt een geweldige dag! 13 Kilometer lopen in 6 uur. En niets leuker om met vrienden zo'n trip te maken. En de volgende keer ga ik gewoon weer mee. Maar het moet alleen geen 39 graden meer zijn... Als je deze link aanklikt kan je zien hoe we gelopen hebben... http://www.gmap-pedometer.com/?r=3923283
