Een kijkje binnen

Ben best trots op alles wat ik al heb gedaan. We willen nog een bank bij de open haard maar daar is geen haast mee. Dat komt nog wel. Hierbij alvast een impressie hoe het er uit ziet bij fam.Honig.

Dit is de ruimte bij de open haard. Ik heb gelukkig mijn computer weer terug en het is heerlijk warm in de rug met het open haardje aan.

Mijn dierbare vogelkooitjes (zonder vogels) hangen aan de balk en steeds als ik langsloop moet ik denken aan de bird market. Ook mijn servies heeft een plekje gevonden. Ik wil eigenlijk nog een dichte kast maar voorlopig kan dit best.

Het doek boven de eettafel. Mooie foto's van plekjes waar we heen zijn geweest.

De tuin heeft er een tuinset bij. Ben ik super blij mee want bbq-en op de bank is niet mijn ding. Ben al begonnen met dode en lelijke planten er uit te halen maar het weer werkt niet mee. Ik zou er heel wat voor geven om eens een hele dag zon en een aangename temperatuur te hebben. Dat grijze miezer weer komt echt mijn neus uit! De woonkamer heeft de schilderijen en het vloerkleed uit HK erbij gekregen.

Wat hebben we weer lekker geslapen nadat ons bed met kussens weer in NL stond! Je bent er stiekem weg toch aan gewend. En op Chiel's kantoortje hangen zijn startnummers weer.

Ja, we missen het lekkere eten in HK. En ja, we missen onze vrienden daar. Laten we het weer niet vergeten in HK, dat mis ik ook (Chiel niet by the way, die is blij met deze temperaturen). We denken met weemoed terug aan Eddie, nee niet de collega maar de fysiotherapeut, ik mis het wandelen door de winkelstraten en de luchtjes uit de restaurants, ik mis de Starferry, de boulevard, mijn servies winkeltje en de marktjes, ik mis de telefoontjes van Jesse "lunchen Ans?" Ik mis zelfs onze security mannen en vrouwen van de Hilton Towers.

Maar al met al danken we God op ons blote knieën dat we weer bij ons gezin zijn, dat de familie in de buurt zit en dat we weer aanloop hebben. Zelfs Mickey en Jaap komen binnenkort naar Nijmegen! Jullie hebben geen idee hoe blij we zijn om weer thuis te zijn!

en nog een kleindochter!

Vannacht is ons derde kleindochtertje geboren, Jasmijn! Alles is voorspoedig gegaan en super snel. Moeder, vader, grote zus en baby maken het goed. En dat op de verjaardag van Simone!!

We zijn vanmorgen natuurlijk gelijk gaan kijken. Op naar het diaconessenhuis waar Rachida was bevallen vannacht en toen we aankwamen in het ziekenhuis, stond ze niet in het systeem. Huh?! Ze waren alweer thuis! Dus nadat onze navigatie ons steevast door afgesloten wegen wilden leiden, stonden we na een halfuur bij Remy voor de deur.

Jasmijn

Leena is super lief voor haar nieuwe zusje (en voor opa!), Rachida zat op de bank of er niets was gebeurt, Remy was blij dat alles achter de rug was. En Ben, Selena en Sammie zaten er ook! Zo gezellig!

Wat een rijkdom; 2 kleine wondermooie meisjes hebben in 1 maand ons gezin uitgebreid. Wat wil een mens nog meer!

Sammie

Het begint er op te lijken

Gisteren heb ik voor het eerst sinds we terug zijn, 1 dag helemaal niets gedaan! Ik kon me er niet toe zetten alhoewel er best nog veel te doen is in en rond het huis. Zo moet de stereo nog aangesloten worden maar ik ben erg slecht in elektronica dus Chiel wil het dit weekend gaan aansluiten. En eigenlijk moet ik nog de zoldertrap verven...maar eerlijk gezegd kan ik geen verf meer zien! Ik ben een beetje 'over-verft'.

Verder staan er nog een kastje en een tafeltje die naar Ben en Selena gaan. Staat er nog een magnetron die naar Linn gaat maar voordat dat naar haar ieniemini huisje kan, moet er nog een plank opgehangen worden en dat zou Remy doen. Maar Remy is ook best druk want Rachida zit in haar laatste week van de zwangerschap.

Dan moet ik nog de kledingkasten opnieuw inruimen. Tijdens de verhuizing moest ik alles gelijk in de kast proppen omdat ik van die dozen afwilde. Echt uitzoeken op welk plankje je die tshirtjes wil hebben was er toen niet bij. Gevolg dat alles door elkaar ligt maar dat ik wel die dozen heb kunnen meegeven aan de verhuizer.

En over dozen gesproken; Ryanne belde gisteren op. Ik ken haar uit Hongkong en ze is een jaar geleden terug verhuist naar Amsterdam. Ze gaan weer verhuizen omdat hun huis verbouwd wordt en ze wilde heel graag mijn dozen weer hebben die nog stonden te wachten om met het oud papier mee te gaan. Super fijn natuurlijk want onze achtertuin leek wel een opslag met dozen en gisteravond heeft haar man ze opgehaald. Niet allemaal want ze pasten niet allemaal in de auto maar als ik nu naar buiten kijk, ziet het er al beter uit.

En als ik het dan toch over de tuin heb, dat ziet er ook beter uit want Ron heeft van het weekend onze tuin ont-algt. Als een echte ghostbuster liep hij door de tuin te sproeien en het meeste groen is weg nu! Super! Nu alleen nog vegen en harken en oude planten eruit trekken die totaal uitgegroeid zijn.

Maar al met al ziet het huis er beter uit. Het lijkt niet meer op die bomside tijdens de verhuizing. Alles heeft z'n plekje gevonden. Maar het leukste nieuws van vandaag is dat Leena echt jarig is! 3 Jaar is ze nu!

En maandag heb ik heerlijk geknuffeld met Sammie. Daar had ik recht op! En veel leuker dan opruimen :-)

Daar ben ik weer!

Laat ik eerst beginnen met het volgende:
De titel van mijn blog, is verzonnen door onze dierbare vriend John. Ik had het niet beter kunnen verzinnen. Hartelijk dank John!

Ik zag net dat de laatste post op mijn blog van 8 februari is. Schandelijk lang geleden maar ik had wel een goede reden.

Ik heb het gehele huis van boven tot beneden geverfd. De muren en het houtwerk!
Vervolgens heb ik alle slaapkamers leeg gehaald, de boel uitgezocht, ettelijke keren naar de stort gereden, bedden uit elkaar gehaald en weer in een andere kamer in elkaar gezet. Er is vloer bedekking gelegd in 2 keer zodat ik niet de hele boven verdieping moest leegmaken. Beneden alles uitgezocht en opgeruimd. De kelder opgeruimd, op en neer gereden naar de tweedehands winkel om spul weg te brengen, de stort in Druten nog nooit zo vaak bezocht, mijn bureautje geverfd, en tussendoor ben ik doodziek geweest. Voorhoofdsholte onstekingen, mijn huid was totaal in gevecht met het koude klimaat in NL waardoor ik ruim 2 weken met een opgezette, kapotte en te strakke huid en kleine oogjes gek werd van de jeuk. Dus doktersbezoek, opnieuw her-kennis gemaakt met onze huisarts en voor het eerst de apotheek weer van binnen gezien. En hoera, mijn huid is stukken beter nu!

Daar was ook nog de geboorte op 26 februari van ons tweede kleindochtertje Sammie! Een prachtig en gezond meisje met een enorme bos haar! We zijn super trots op haar en op Selena en Ben!
Tussendoor is Chiel ook nog jarig geweest, kregen we bezoek van vrienden en familie en ging het werk gewoon door.

En toen kwam de container uit Hongkong aan! En wel op 15 maart. 125 dozen werden in no time naar binnen gedragen. (alles zit in een doos. Stoelen, kasten, echt alles! vandaar 125 stuks!)
De mannen stonden klokslag 8 uur 's ochtends voor de deur en om half 12 waren ze weg! Er was door hun al veel uitgepakt, de bedden en kasten stonden in elkaar, maar desalniettemin stonden er nog zeker 50 dozen in huis die uitgepakt moesten worden en waarvan de inhoud een plekje moest krijgen. Daar ben ik de afgelopen week mee bezig geweest. Bijna alles staat nu op z'n plek!

Van de week was de verjaardag van  onze eerste kleindochter Leena. Al 3 jaar is ze nu. Eigenlijk is ze pas op 23 maart jarig maar omdat Rachida is uitgerekend op 29 maart van dochter nummer 2, werd het afgelopen zaterdag al gevierd.

Als ik het zo terug lees, is het een update geworden in vogelvlucht maar geloof mij, het waren hele drukke weken.

Back home

Na 5 dagen Phuket, zijn we vrijdagmorgen vroeg geland in Amsterdam.

 Ik moet zeggen dat ik nog wel emotioneel was toen we aan boord zaten en de neus omhoog werd getrokken. De wielen gingen los van de startbaan en toen pas kickte de realiteit in. We verlieten Hongkong voorgoed! De nodige tranen zijn gevloeid en ik heb de eerste 10 minuten mijn neus tegen het raam gezeten totdat ik de lichtjes van HK niet meer zag. 11 Jaar hebben we hier gewoond, we hebben nog nooit zo lang ergens gewoond, en dat is wel even slikken. 

Maar toen schoof ik het raampje resoluut dicht. Het is over. Een nieuw hoofdstuk van ons leven gaat beginnen en daar heb ik, hebben wij, enorm veel zin in. We kunnen eindelijk quality time doorbrengen met de kids en familie. Straks 2 klein dochtertjes begroeten in maart, en Chiel kan weer lekker doorgaan met revalideren op zijn fiets. Dat is wat we wilden! Dus niet meer huilen maar nu vooruit kijken. De herinneringen blijven en we vliegen nog regelmatig terug naar HK dus tranen drogen en met vernieuwde energie het volgend hoofdstuk open slaan! 

En toen liepen we foor de gate op Schiphol. En dan zie je de kids staan, ze waren er allemaal! Simone en Lody en Jacq de zus van Chiel, en Leena die weer helemaal in love was met haar opa. En dan weet je dat je de juiste beslissing hebt genomen! We zijn thuis! 

Deur dicht

  Terwijl ik dit schrijf hang ik heerlijk onderuit op mijn ligbedje op Phuket. Het waren emotionele dagen maar nu is het bijkomen, aftanken en genieten geblazen! 

Gisteren was de verhuizing. Om 9 uur stonden 4 man sterk voor de deur. Dozen werden binnen gedragen, en ze gingen aan de slag. Nou vond ik zelf dat de hoeveelheid wat echt ingepakt moest worden best meeviel. Dat vond de man van het verhuisbedrijf ook toen hij langs kwam om een offerte te maken. Dus volgens hem zou alles om 4 uur klaar zijn. 

Enfin dat werd toch anders. Om 9 uur konden wij de deur pas afsluiten en toen was ik er ook definitief klaar mee. Eerst ben je emotioneel, vervolgens raak je verveeld en weet je niet meer hoe je moet zitten en daarna ben je gewoon moe. Je huis wordt om je heen afgebroken en aan het eind van de dag, is het dan ook je huis niet meer. 

We hebben nog een laatste rondje door het huis gelopen en daarna de deur af gesloten. 

Het is nu Jesse's huis geworden! En dat is maar goed ook want we kregen later die avond een berichtje van Jesse dat zijn plafond naar beneden was gekomen in het oude huis! Tijd om te vertrekken daar! 

Toen inchecken in het Regal hotel. We kregen de Royal Suite omdat het onze laatste avond in HK was. Heel lief. Enorm groot was het. Alles erop en eraan maar waarschijnlijk ingericht op de Chinese toerist. Overal spiegels en veel gratis 'adult movies'. Nou dat was niet aan ons besteed want we waren kapot! 

Vanmorgen zijn we vroeg opgestaan, ontbeten en de taxi in naar het vliegveld. Op naar Phuket! Als afscheidscadeautje probeerde de chauffeur er nog 100 hkd extra boven op te gooien maar die kreeg het lid op zijn neus. Daar baalde hij wel even van. Het mocht dan wel vroeg zijn maar wij waren klaar wakker en uitgeslapen! 

Vanmiddag zijn we aangekomen op Sala. Ze herkenden ons nog en behalve champie, chocolaadjes en vers fruit, kregen we een upgrade naar de pool villa, gratis spa behandeling een etentje en een daggie rond rijden in de jeep! Ik zeg niet gek! I love Sala! 

Straks lekker eten en morgen weer zo'n fijne dag! O ja, het is 33 graden :-) 

Nog 5 dagen

Het zijn de laatste loodjes. Afscheid nemen is niet een van mijn favoriete dingen.

Zo heb ik afscheid genomen van de staf van Chiel met een etentje. Het was leuk om ze allemaal nog een keertje te zien en over een paar maanden zie ik ze weer, maar toch. Het voelt raar. De meesten werken al jaren op kantoor, die hebben heel wat meegemaakt met ons. En als ik dan denk aan de periode dat Chiel met spoed werd opgenomen, de operatie en de revalidatie daarna, dan hebben ZIJ meer dan hun mannetje gestaan. Waarvoor mijn, onze, eeuwige dank.

We hebben ook afscheid genomen van Eddy onze fysiotherapeut. Dat deed zeer. De beste man is al 3 jaar in ons leven. Hij heeft niet alleen Chiel enorm goed geholpen maar hij heeft ons beiden vooral hoop gegeven. Niets was onmogelijk. Hij heeft nog nooit gezegd dat iets niet ging lukken, hij heeft alleen gezegd dat sommige dingen NU nog niet mogelijk zijn.

Ook hebben we zondag een etentje gehad met de vaste clan en Ton. Hihi, klinkt best raar maar jullie weten wel wat ik bedoel. Ton was (is hier) op zakenbezoek. We zijn met z'n allen in een busje van Uber gestapt en zijn naar Sai Kung gereden voor een abnormaal lekker etentje. Er was nog wel meer abnormaal. Het bleek later de koudste dag in Hongkong te zijn sinds 59 jaar!
Met gevolg dat Sai Kung wel uitgestorven leek. Iedereen bleef binnen onder de dekentjes. Het was ook echt bitter koud!

En de volgende dag bleek dat Hong Kong flink getroffen was door een koud front. Op Ma On Shan berg, was het 5 onder nul, was er een 100 km race hardlopen en waren er mensen heel vroeg op stap gegaan om vorst van dichtbij te zien. Ik geloof dat er 133 mensen zijn opgenomen door onderkoeling en gebroken ledematen want de weg was onder geijzeld. De bomen leken van glas. De brandweer en rescue groepen hadden de grootste moeite om iedereen naar beneden te krijgen. En het is nog steeds koud...Vanavond gaan we nog een keertje eten met de clan. Super leuk. Dichter bij huis, bij BLT.

Morgenavond gaan we eten/afscheid nemen met de Chinese vrienden en natuurlijk met Jos en Jesse. Dan bij Annie zodat wij gelijk afscheid kunnen nemen van haar. Ik denk dat we Annie ook al 11 jaar kennen. Eerst werkte ze bij de Dirty Duck, toen een Italiaan en nu bij Indonesisch Restaurant 1968. Hier zie ik het meest tegenop. Want daarna is iedereen druk met werk en scheiden onze wegen. Natuurlijk zie ik ze weer, maar voor nu is dit het.

Ik weet nu al dat ik het niet droog ga houden maar daarna is het afscheid nemen voorbij. Dat wil zeggen afscheid nemen van mensen. Want de 30ste is het tijd om de deur dicht te doen en afscheid te nemen van ons huis. Ons huis waar we zo trots op waren. Eindelijk een balkon! Wat heb ik vaak geroepen 'Eat your heart out Ida Yp!' Voor minder geld een groter terras dan bij de Pinnacle.

De morgen daarop nemen we al vroeg afscheid van Hong Kong.
Ik loop de laatste dagen al steeds rond in de stad om nog even alles in me op te nemen. Nog een keertje naar Mongkok, nog een keertje langs de boulevard, Nog 1 keertje dimsummen, nog 1 keertje sushi...

En het huis is al in verhuis-mode. Dozen staan klaar, kasten zijn leeg, logeerbed ligt vol met spullen die we willen meenemen in de koffer. Want de rest komt in de container naar NL.

Ik weet niet of ik hier nog de kans krijg om een blogje te schrijven maar waarschijnlijk komt het volgende blogje uit Phuket. Daar is het niet koud maar een heerlijke 30 graden!

Nog 10 dagen

De laatste tijd ben ik me nogal bewust van familie. Misschien komt het omdat Chiel en ik vorig jaar hebben besloten om terug te verhuizen naar Nederland. Ja zeker, we gaan terug. Voor de duidelijkheid, we moeten niet terug maar we willen zelf terug. We gaan kapot van de heimwee. Als eind januari het huurcontract afloopt van ons huisje, verlengen we het niet meer, maar stoppen we alles in een container en sluiten we de deur en gaan we lekker terug naar Druten.

Het zal zeker wennen zijn om van 7 miljoen inwoners naar amper 15.000 inwoners te gaan maar we kijken daar enorm naar uit. Het is goed geweest zo. We hebben een supertijd gehad, veel meegemaakt, veel gereisd, veel verdriet, veel plezier, veel heimwee, veel vrienden gemaakt, veel steun ondervonden, veel liefde gekregen, maar het komt toch weer terug op het feit dat we bij de familie willen zijn en in het bijzonder ons eigen gezin. We missen de kinderen, onze kleinkind(eren), de feestdagen die we met z'n allen vieren, de vakanties die we samen zouden kunnen vieren, de zondagmiddagen met koffie en een appeltaart, het op bezoek gaan bij de kids, hun nieuwe huisjes bewonderen, en het zijn met elkaar en dat wij er kunnen zijn voor hun.

Dat wil niet zeggen dat we het hier niet gaan missen. Dierbare vriendschappen zijn afgesloten hier in Hong Kong. We gaan die vrienden enorm missen.

Maar gelukkig is daar het werk nog. Vanwege het werk van Chiel, zullen we toch regelmatig op reis gaan naar HK en China. Zo'n lange reis lukt hem (nu) nog niet alleen. Dus tegen de tijd dat ik weer zin krijg in dimsum, kan ik dat gewoon doen bij Jade Garden in het Starhouse en kunnen we de vrienden weer de hand schudden.

Dus over 10 dagen sluiten we de deur van ons heerlijke appartement. Wat zal ik dat gaan missen. Alles lekker op 1 vloer, de vriendelijke security dames en heren beneden in de lobby, het vrouwtje wat bij ons voor de deur oud papier verzameld en elke keer als je langs loopt enthousiast 'goodmorning' roept, maar toch. Het is goed zo. Wat begon als ' je moet wel tenminste 1 jaar blijven hoor!' is uitgegroeid tot 11 jaar en 4 maanden.

Het voelt wel heel goed dat Jesse en Mabel ons appartement overnemen. Dus als we hier zijn voor het werk, kunnen we zeker nog bezoek bij ze in ons oude appartement. Wat zal ik ze gaan missen! Het voelt nog een beetje onwerkelijk.

Maar dan kijk ik op de eettafel en daar liggen de documenten voor de verhuizing... Het gaat echt gebeuren. De 30ste januari komen ze alles inpakken en in een container stoppen. Wij gaan 1 nachtje in een hotel en de volgende dag vliegen we eerst nog langs Phuket. Op 4 februari vliegen we terug naar Amsterdam en de 5de komen we aan. De timing is perfect. Hier is alles straks gesloten vanwege Chinees Nieuwjaar.

Met pensioen en dan heb je reuma

Ik was vanmorgen aangenaam verrast toen ik op facebook het verhaal zag van mijn zus Arlene. Ze lijdt aan R.A. oftewel reumatoïde artritis. Maar ze heeft nu haar verhaal openbaar gemaakt bij het reunafonds. Ik vind haar super stoer en ben blij dat ze haar verhaal heeft opgeschreven zodat anderen en zelfs haar eigen familie eens kan lezen hoe dat voelt en hoe het is om te leven met reuma.

Ik heb haar gelijk gevraagd of het goed is dat ik haar verhaal op mijn blog zet, ben erg trots op d'r want ze is een echte binnenvetter. Ze vond het goed en voila. 

Ik heb geprobeerd om haar verhaal te kopiëren maar dat gaat natuurlijk niet. Vandaar de link. Druk op de regel hieronder en het verhaal komt te voorschijn. 

Met pensioen en dan heb je reuma - Arlene Voogd - Lees dit verhaal en doe ook een boekje open over reuma!

Bart en Linn

Wij kwamen op maandagmorgen aan in HK en 's middags was ik weer op weg naar het vliegveld om Linn op te halen. Helemaal gezellig! Zij vloog met Emirates en wij met Cathay. Vandaar dat er wat uurtjes verschil in aankomst tussen zat.

Eerst naar huis, beetje bijkomen, en vervolgens is het natuurlijk nadenken over wat te eten en waar. Het werd de Koreaan bij ons om de hoek!

's Avonds lagen we allemaal om half 9 al op bed. Kapot waren we maar de volgende dag helemaal wakker en uitgeslapen. Chiel ging weer naar het werk en Linn en ik konden eens kalm aan gaan rondkijken in de stad. Ach en wat doen vrouwen dan zoal? Precies een beetje shoppen en een beetje eten ;-)

Die avond hadden we een etentje met de Chinese vriendjes. We zouden gaan hotpotten en wel in Kowloon City. Altijd leuk en een buurtje waar ik niet dagelijks kom. Maar een leuk tentje zo te zien.

We gingen alleen niet deze deur in maar de deur ernaast, wat enorm leek of we bij de buren op bezoek gingen! We liepen de trap op naar de eerste verdieping, een gewone voordeur, en daar stond onze tafel al klaar in een private room! Dat wil niets anders zeggen dan dat je niet in het restaurant zit maat dat het lijkt of de mensen die in dat kleine flatje wonen gewoon de meubels aan de kant hebben geschoven en dat ze 's avonds als iedereen heeft gegeten en weg is, de meubels weer op de plek zetten. Echt lachen was dat. In ieder geval werd de badkamer die aan onze kamer vast zat, gewoon gebruikt om de was op te hangen!

Het was een hele gezellige avond zo met iedereen. Lekker hotpotten en we hebben de verjaardag van Rain nog gevierd. Kompleet met bere-taart!

Toen we thuis kwamen was het duidelijk. Bart zou de volgende dag aankomen! Hij kon nog net 4 dagen vrij maken van school! Linn blij, wij blij, Bart blij. Chiel ging weer naar China en Linn en ik deden nog maar wat shoppen (vind Bart niets aan) en 's avonds weer naar de airport .

Nou was iedereen kompleet! Eerst maar naar huis, drankje doen, bijkomen, naar bed en de volgende morgen HK verkennen!

Na een goede nachtrust, zijn we 's ochtends op tijd op stap gegaan. Eerst met taxi naar starferry, toen stukje lopen door Central, de roltrappen op, tempel bezocht, marktje gezien en dimsum in een lokale tent. Voor Bart de eerste keer maar hij wilde het zelf!

Na de lunch in te taxi gestapt naar de Peak. Wat is een bezoek aan HK zonder de Peak? Precies! Dus heerlijk genieten van het uitzicht en het zonnetje!

's Avonds was Chiel ook weer in HK. Altijd weer een fijn gevoel. Daarom besloten we die avond op Chiel te wachten bij de Thai. Lekker dicht bij huis. En Bart kreeg weer eten wat hij niet kende. Deze dagen trouwens heeft hij goed gesmuld van alles wat op zijn bord lag! En het eten met stokjes ging hem goed af!

De volgende dag was de Big B en Tai O aan de beurt. Eerst met taxi naar Starferry, toen de ferry naar Mui Wo, de bus naar Tai O, taxi naar de Big Budha, kabelbaan naar Tung Chung, trein naar Kowloon, taxi naar huis. Ik geloof dat we van al het openbaar vervoer alleen de minibus en tram niet hebben gehad. Het was opnieuw lekker weer, zo rond de 20 graden. Heerlijk!

Ik zeg, goed geïntegreerd met de lokale bevolking!

En toen na al die dagen was het dan eindelijk zover. We gingen 's avonds Peking Eend eten! Ik bedoel, Linn kan het elke dag wel eten, wij trouwens ook hoor, wel lekker maar niet goed voor de omvang van de buikjes. Met z'n viertjes op naar King's Lodge en enorm genoten van Peking Eend...

... en daarna uitbuiken op de bank!

Zondag zijn we naar Sai Kung gegaan. Visjes kijken maar vooral visjes eten! Bart keek zijn ogen uit. Niet alleen vanwege de visjes maar ook vanwege de hondjes die allemaal keurig aangekleed met hun baasjes op de boulevard liepen. En voor iemand die zei dat hij niet van garnalen houdt, heeft hij toch aardig zijn best gedaan. Hij is om!

Maandag was de laatste dag alweer. Linn zou eigenlijk een dag langer blijven maar Emirates had die vlucht gecanceld. Ja dat kan dus ook gebeuren. Effe bellen en toen kon ze samen met Bart terug vliegen. Wel net zo gezellig.

Deze dag moest besteed worden aan souveniertjes kopen en dat moest gebeuren op de Ladies market in Mongkok. Zoveel mensen bij elkaar, zoveel kraampjes, en zoveel sportschoenen! Tja, we hebben elk winkeltje gehad ;-)

En op dinsdagmorgen vroeg ging de wekker om 4.45 uur. Tijd om op te staan, douchen, ontbijten, de laatste dingen in de koffer stoppen en om half 5 de taxi in. Met z'n tweetjes zijn ze naar de airport gegaan. De tijd is omgevlogen en we hebben genoten van alles! Het was super!

Ze zijn alweer veilig thuis in NL!