Hmmm...

De hele familie is zwak, ziek en misselijk. De pakken papieren zakdoeken en tissues zijn niet aan te slepen. We hebben kleine watterige oogjes. En om de minuut hoor je wel ergens in huis iemand niezen. Maar we genieten volop.
Het is beregezellig om met z'n allen in een joggingpak op de bank te hangen. Films die je al tientallen keren gezien hebt zijn heerlijk om te zien, omdat je gewoon in slaap kan vallen en als je weer wakker wordt, weet je precies welk stuk je gemist hebt.

Ziek of niet, vandaag moesten er boodschappen gedaan worden. Zelfs een ziek mens wil eten. Chiel en ik zijn saampjes in de auto gestapt en naar de supermarkt gereden. Eten gehaald en papieren zakdoeken per baal ingeslagen.
Daarna zijn we naar huis gereden en toen bleek dat ik vergeten was om vuilniszakken te kopen. Dus terug naar de supermarkt. In m'n eentje.

Bij de ingang stond een mevrouw met een stapeltje "Dakloze kranten". Ze staat er altijd hoorde ik van Linn. Als je langskomt roept ze "Hallo!". Niet omdat ze graag mensen begroet maar meer dat je doorhebt dat zij er staat en dat zij graag de 50 eurocentmunt van jou in ontvangst neemt die eigenlijk voor je winkelwagentje bestemd was. En als je net doet of je haar niet hoort, dan blijft ze "hallo" roepen tot je haar kant op kijkt.

Ik nam eens de tijd om die mevrouw goed te bekijken. Dikke winterjas, dikke laarsen, hanschoenen, sjaal. En mevrouw zag er niet ondervoedt uit. Verre van dat. Ik hoorde ook van Linn dat de hele familie van mevrouw verspreidt staat bij alle supermarkten die Druten rijk is.

Ik erger me daaraan... Hoezo dakloos? Het is niet dat ik geen geld wil geven aan iemand die het echt nodig heeft, maar ik twijfel aan de echtheid van dit alles. Ik heb het gevoel dat deze mevrouw het helemaal niet zo slecht heeft. Misschien heb ik wel echte dakloze mensen gezien die met veel minder moeten doen en ben ik daarom niet van plan om deze mevrouw geld te geven....

Vervolgens liep ik naar de Bruna. Ik wou eigenlijk een tijdschriftje kopen voor op de bank. Terwijl ik bij de tijdschriften sta zie ik dat de winkelbediende bezig is met een plankje schoon te maken waarop de kranten staan. Haar collega staat achter de kassa. Ze zijn duidelijk vriendinnetjes. En ik ben samen met nog 3 klanten getuige van het volgende gesprek:

"Denk je echt dat je met een half uur die stelling schoon hebt?", vraagt de dame achter de kassa.
"Ja hoor", zegt ze stellig. "Ik hoop alleen dat er nou eens geen klanten komen zeiken! Jemig, wat kunnen klanten zeiken zeg! Ik word er doodziek van. Dan schiet het niet op. Ik heb wel wat anders te doen dan naar die zeikverhalen te luisteren! Ik ga nu net doen of ik niets hoor als er weer klanten vragen stellen aan mij! Ik wil om 4 uur thuis zijn!"

Ik geloofde mijn oren niet en ik kon het niet laten om er wat van te zeggen:

"Volgens mij heb jij het verkeerde beroep gekozen! Wat je zegt klinkt nou niet echt klantvriendelijk! Misschien moet je zulke gesprekken niet voeren als er van die zeikklanten naast je staan, die eigenlijk van plan waren om wat bij je te kopen, maar na dit gesprek horende keurig het tijdschriftje weer neerleggen in je schap, om vervolgens bij jullie concurrent wat te kopen!
Heb je in ieder geval nu 1 zeikklant minder! De beste wensen nog en een fijn weekend!"