Unicef Charity Run

Ook al kan ik dan niet slapen en zijn mijn nachten gebroken, maar als de wekker dan gaat om 5 uur 's ochtends, dan is dat toch even afzien. Eerst maar koffie. Chiel liep als een geoliede machine door het huis. Badkamer, renspullen aan, keuken. Geen meter te veel afgelegd.

Kwart voor 6 liepen we naar de Audi dealer op Chathamroad. Jesse zou daar klaar staan en met z'n allen de taxi in. Mabel was er ook. Wel geblesseerd. En dat tijdens werktijd! Tijdens turbulentie heeft ze haar enkel verdraaid en helaas kon ze dus niet meelopen. (stewardess, maar dat was wel duidelijk toch?) Voor mij wel gezellig want nu zou ik niet alleen achterblijven op de parkeerplaats van DisneyLand Resort.

Het weer was lekker. Voor Chiel toch wel te warm maar voor mij perfect. Ik was ook slim geweest. Ik had een thermosbeker vol met koffie meegenomen. Ja, ze krijgen mij niet meer gek. Achteraf was dat dus niet nodig geweest want Hong Kong zou Hong Kong niet zijn als daar niets voor geregeld was. Natuurlijk stond daar een enorme ontbijt-tent, vol met koffie, frisdranken, broodjes, popcorn en gegrilde inktvis....

Ik zeg, Parijs kijk even naar dit kleine evenementje in HK! Er deden maar 13.000 man mee, maar zo kan het dus ook! De tenten met water en bananen waren by the way helemaal gratis te verkrijgen!

Jesse was helemaal blij! In de verte zag hij rijen en rijen met Dixies! (mobiele toiletten) Na deze Dixies een keer of wat te hebben bezocht, koffie te hebben gedronken en de nodige foto's te hebben gemaakt, gingen de heren het startvak in. Voor de 10 km. deze keer.

Tijdens het wachten hebben Mabel en ik gezellig gekletst, gehangen op een muurtje en gekeken of we de mannen weer voorbij zagen komen.

46 Minuten later rende Jesse over de lijn.

 Chiel deed er 50 minuten over! Niet slecht dus!

Volgende wedstrijd is in januari!

De dag voor...

Morgenochtend om 7.30 staan Jesse, Mabel en Chiel klaar om de 10 km te lopen van de Unicef Charity Run.  Eigenlijk zou ik ook meedoen maar die rug van mij wil niet echt meewerken. Maar niet getreurd. Ik ga weer foto's maken en aanmoedigen. Ook leuk. En alles speelt zich af rond Disneyland Hong Kong.

Vanmiddag wilde Chiel toch echt eerst even langs de Mizuno winkel. De nieuwe "Wave Raider 15" waren uitgekomen (ja, precies) en zonder die schoenen is het leven niet hetzelfde. Die jongens van de winkel kennen Chiel al bijna bij voornaam hihi.

Het tenue is uitgezocht, de camera opgeladen, de schoenen staan klaar. Morgen lekker vroeg opstaan en om 6 uur staan we bij Jesse voor de deur om vervolgens met z'n allen te vertrekken naar Disneyland. Hopelijk werkt het weer ook een beetje mee. Verwachte temperatuur tussen de 20 en 24 graden. Hier en daar een buitje.

Ik neem in ieder geval de paraplu mee en een volle thermosbeker met koffie! Mij krijgen ze niet gek!

Filmpje van vorig jaar voor een kleine impressie!

Rennen in Shanghai

Chiel moet tegenwoordig elke week wel 2 tot 3 dagen naar Shanghai. Maar als hij daar is, dan zitten zijn renspullen steevast in de koffer. Rennen in Shanghai is leuk! Volgende week doet hij dat trouwens met Jesse die dan ook voor zijn werk daar is!

Stil!

Van de week werd ik wakker door een vreemd geluid. Iets wat ik al maanden niet had gehoord. Het was namelijk helemaal STIL! Geen drilboren, geen vrachtwagens, geen stenen-worden-met-hijskraan-in-hoek-geflikkerd geluid. Echt helemaal niets!

Het gebouw wat tussen ons en het water in stond is weg. Tot in de kelder afgebroken en er is nu geen steentje meer weg te drillen. Er staat zelfs geen hijskraan meer in! Het enige gebouw wat er nu nog staat is het Intercontinental Hotel. Vanaf mijn bank heb ik toch vrij goed uitzicht over de Victoria harbour. Zie zelfs bootjes heen en weer varen!

Gelukkig hebben we sinds gisteren weer actie. In ons park gaan ze wat doen. Ik heb geen idee wat maar ineens werd ik weer wakker door metaal-op-metaal geluid. Ik zag dat er een stelling is opgebouwd en ik denk dat ze van de week wel weer beginnen met boren. Vinden ze leuk die Chinezen...boren...

Ben

Alweer 28 jaar geworden!

 Happy Birthday Ben! 

De Polytechnic University en een hotel!

Tussen de bedrijven door gingen Chiel en ik op weg naar de Polytechnische Universiteit van Hong Kong. Hier konden we de hardloop-kits ophalen voor volgend weekend als we de 10 km gaan lopen. Het is een Unicef loop op Disneyland hier in HK.

Van ons huis naar de universiteit is maar 10 minuutjes lopen. Via de loopbrug liepen we de campus op. Prachtige campus trouwens. Heel groen en ruim en dat terwijl de universiteit midden in de stad ligt. We moesten naar het Shaw Amenities Building. Ik had gedacht dat wij, de mensen die gaan hardlopen, de enigen zouden zijn die daar zouden rondlopen, maar niets is minder waar. Het was lekker druk want er had een bull uitreiking plaats gevonden. Allemaal blije mensen! Leuk om te zien.

Maar goed wij liepen het gebouw in en we stonden weer verbaasd hoe goed alles geregeld was. Tientallen vrijwilligers, studenten van de universiteit, stonden klaar om mensen te begeleiden naar de desbetreffende balies.

Alles ging snel en voordat we het doorhadden stonden we alweer buiten. Gewapend met 2 plastic tassen van Unicef, ren shirts, een pet van de ING-bank, het start nummer, een chip, de benodigde papieren en kleurpotloden van Disney, liepen we weer richting huis.

Ik ga wel mee maar hardlopen zal er niet in zitten. Ik was eerst nog van plan om 10 km te gaan wandelen maar ook dat zal even niet lukken. Mijn rug is nog steeds niet de oude. Soms schiet de pijn er in als ik niets doe! Maar even kalm aan doen.

De volgende dag liepen we naar het ICON-hotel. Prachtig nieuw 5 sterren hotel. Heel trendy en 'groen'. Een biologisch verantwoord hotel dus. We waren daar om Remco en Ellen op te halen maar we waren aan de vroege kant. Chiel en ik keken onze ogen uit. De lobby zag er prachtig uit.

Er stond een dame van het hotel vlak achter ons en we raakten aan de praat. En wat bleek nou? Het ICON hotel is dus eigendom van de Polytechnic University Hong Kong. Van dit hotel is er dus maar eentje. Alle uitgevonden nieuwtjes zitten in het hotel en de studenten van de Hogere Hotel School, werken in het hotel.  Er zijn ook 4 verdiepingen waar de professors van de universiteit huisvesting hebben en er zijn wat verdiepingen met college zalen. Grappig!

Naar de vegetariër!

Het gaat maar door. Gasten, klanten en collega's vullen onze dagen. En dat is niet erg natuurlijk. Beter zo dan andersom. Maar het maakt de dagen wel intensief en lang.

Ik heb ook zo mijn eigen 'drukte'. De was, de badkamer schoon maken, het bed verschonen wat op zich een dagtaak is omdat de matras zo enorm zwaar is en ik met moeite het laken er omheen kan krijgen, de laatste reisdingetjes voor onze trip naar Orlando in orde maken, een sinterklaas surprise maken, en de dagelijkse terug komende dingetjes natuurlijk. En ik ben toch maar wat kleine kerstcadeautjes gaan kopen terwijl ik net thuis heb verteld dat we dit jaar geen cadeautjes onder de boom gaan leggen...

Wat buiten het normale viel, was dat ik heb kennis gemaakt met een Nederlands stelletje die hier volgend jaar in HK komen wonen. Ellen en Remco. Ik heb vanaf afgelopen april al mail contact met ze en deze week waren ze in HK. Heel bijzonder om mensen live te zien die je eigenlijk al kent via de mail! Het was heel gezellig en morgenmiddag gaan we ze opnieuw ontmoeten. Nog even wat HK cultuur opsnuiven. En eten natuurlijk.

Gisteravond hebben we gegeten met Mark. Het voelt alsof Mark hier al tijden rondloopt maar feit is dat hij hier pas 2 weken is. Hij is druk met de nieuwe baan en het settelen in zijn huisje, en wij waren druk met klanten. Maar gisteravond is het gelukt!

vegetarische spareribs

We gingen gezellig naar de vegetarische Chinees in Mongkok. Chiel en ik waren hier al eens eerder met Mark en Wytske geweest. En deze keer ging Ton mee. We hebben stiekem niet gezegd dat het om vegetarisch eten ging. We waren wel benieuwd naar zijn reactie. En de reactie was hart verwarmend!

Vegetarische op Thaise wijze gestoomde vis

Mark werd weer binnen gehaald als de verloren zoon en we kregen de beste plek in het restaurant. Dat was wel even zoeken want om het restaurant heen werd verbouwd en de klop- en drilboren maakten het Buddistisch sfeertje net even minder 'verlicht'. Maar dat mocht de pret niet drukken. Ik had me hier zo ontzettend op verheugd!!

Vegetarische kip en dat ene stukje wat mist komt door Chiel. Die kon weer niet wachten totdat de foto was gemaakt!

Mark bestelde allemaal lekkere dingen en we hebben zalig gegeten. Halverwege de maaltijd hebben we Ton ingelicht over het vegetarisch eten en hij vond het heerlijk! Grappig. Schijnbaar gaat het restaurant verhuizen en helaas zijn we nog niet achter de nieuwe bestemming gekomen, maar het gaat goed komen. Ik weet het zeker!

On/Off

Gisteravond gingen we eten bij King's Lodge. Een Chinees restaurantje waar je zalig kan eten voor weinig. Eerlijk eten, goed klaar gemaakt. Wat wil een mens nog meer. Al dat rode vlees waar we al zo'n 2 weken mee geconfronteerd worden vanwege klant/collega bezoek, komt ons de neus uit. Niet een beetje, zodat je misschien nog kan twijfelen, nee, volle bak de neus uit!

Maar goed. Chiel en ik zaten dus bij King's Lodge en naast ons zaten 3 mannen. 2 Chinezen en 1 overduidelijk een Amerikaan. Het gesprek tussen deze mannen ging over Chinese scholen, muziekinstrumenten, mars muziek, studies, wonen in China, Peking eend, en de kerstvakantie. Hoe ik dat weet? Nou, dat weet ik, OMDAT DE AMERIKAAN ZOU HARD AAN HET PRATEN WAS!!

Wat is dat toch? Als je ergens in een hotel, restaurantje of barretje zit, of in de trein, de metro of in een winkel staat, dan pik je de Amerikanen er 1 voor 1 uit. Nee, niet omdat ze een stempel op het voorhoofd hebben staan, maar omdat ze zo enorm hard praten! Alsof iedereen het moet weten waar hun gesprek over gaat. Het lijkt wel of zij uitgerust zijn met een blaasbalg in plaats van stembanden.

Chiel en ik konden niet eens meer praten met elkaar. We konden ons niet concentreren op wat we wilden zeggen, omdat die druiloor er zo luid en duidelijk door heen kwam! En niet even, nee hij bleef de hele tijd maar doorpraten. De Chinese tafelgenoten hoefden ook niets te zeggen, ze aten trouwens lekker door. Bij onze Amerikaan was duidelijk op het knopje 'ON' gedrukt en hij was niet van plan om 'OFF' te gaan. Heel jammer.

Vooral veel!

Het is nu alweer dinsdag! De dagen vliegen voorbij en soms lijkt het net of ik gewoon wat dagen heb gemist! Absurd maar wel de remedie om jezelf niet te vervelen...maar dat doe ik toch al nooit...

Chiel heeft het qua werk belachelijk druk. Buiten het normale werk en de honderden emails die hij dagelijks voorbij ziet komen ook nog dit. Elke week een paar dagen naar Shanghai, Berry en Ton zijn hier, afgelopen vrijdag klanten uitgezwaaid, vanmorgen vroeg weer een clubje klanten aangekomen op het vliegveld die graag opgehaald wilden worden, trein in naar Shenzhen, werk-dineetjes, afscheid-dineetje, sollicitatie gesprekken...Het zou makkelijker zijn als hij zich kon vierendelen. Dan waren er meer van hem!

Ik zit trouwens ook niet stil. Bankzaken regelen, trip regelen naar Florida, hotel boeken, visums online aanvragen voor de USA, mee naar werk-dineetjes en afscheid-dineetje, klanten uitgezwaaid, restaurants boeken voor de werkdineetjes, toko schoonmaken/houden, was doen. Niet vervelend om te doen maar je bent er zo druk mee!

En dan moeten er ook nog surprises gemaakt worden! Ook niet erg om te doen maar het kost zoveel tijd! Eigenlijk hartstikke leuk om te doen!  Op 3 december moeten ze af zijn en gaan we Sinterklaas vieren in Tai Po! Mijn surprise is al af! Nou Chieltje nog.

Gistermiddag wel een heel gezellige middag gehad. Ellen en Remco waren aangekomen in HK! Volgend jaar komen ze hier voor 3 jaar naar toe en nu zijn ze hier voor vakantie en om eens goed te kijken hoe HK nou in elkaar zit. Ik heb met Ellen al vanaf april email contact en gisteren hebben we elkaar live ontmoet! Lekker aan de koffie, beetje rondlopen. 's Avonds zijn ze denk ik, als een blok in slaap gevallen. Donderdag zie ik ze weer.

Vanavond komt Chiel weer terug uit China!

Make my day!

'Make my day, punk!'

Brandalarm!

Chiel loopt net de deur uit om naar kantoor te gaan. Hij is aan de vroege kant. Gisteravond opnieuw met vertraging terug gekomen uit Shanghai, en straks heeft hij een vergadering. Ik zwaai hem nog even uit, doe de deur dicht en loop in 1 streep naar mijn bedje.

Ik heb vreselijk slecht geslapen vannacht. En die achterlijke idioten die vannacht of liever gezegd vanmorgen vroeg uit de disco rolden, en stonden te schreeuwen, plus de taxi's die stonden te toeteren, maakten het voor mij niet beter. Ik heb wel alle slaapplekken in huis geprobeerd! Mijn bed, het logeerbed, de bank, maar het mocht niet baten. Ik probeer het toch nog even. Na een half uur sta ik weer op. Jammer. Vanavond beter.

Als ik de laatste slok van mijn koffie op heb, loop ik naar de badkamer. Ik wil mijn haar verven. Het grijs komt er door wat de laatste tijd veel sneller gebeurt dan vroeger. Als ik in december in NL ben dan ga ik wel naar de kapper, maar nu eerst maar zo. Gaat stukken sneller en is stukken goedkoper dan hier naar de kapper gaan. Voor mij dan hè. Ik heb de tijd van de 80-hkdollar-kappertjes wel gehad.

Net als ik mijn haar voor de helft heb ingesmeerd en de druppels verf langs mijn oorschelp lopen, gaat het brand alarm af! Ik ben niet onder de indruk. Het gebeurt vaak dat ze het brandalarm testen en dat zal nu ook wel zo zijn. Alhoewel...ik heb gisteren nergens een bericht zien hangen in de lift dat ze het alarm zouden gaan testen...Ik ga rustig door met mijn haarverf. Ondertussen blijft het alarm rinkelen...

Ik hoor gestommel op de gang! Ik kijk door het kiekeboe-gaatje de gang op. Mensen in pyjama's staan te wachten op de lift! Wat?! Denk Ans! Denk!! Heb ik weer. Sta ik tot mijn ellebogen in de verf, heb ik mijn oudste joggingbroek met gaten aan omdat ik ga verven, is mijn haar voor de helft gedaan, gaat dat alarm af!

Ik loop terug naar de badkamer. Ik bekijk de schade, haal vlug wat zwarte vegen van mijn gezicht, plons wat water in mijn gezicht, draai een handdoek om mijn natte haren, pak mijn mobieltje, de sleutels, pantoffels aan, en loop de gang op. Nee, ik stap dus niet in de lift. Ik loop netjes alle trappen naar beneden af en kom vervolgens in de lobby terecht.

Tot mijn grote verbazing zie ik brandweermannen heen en weer lopen, zitten er wat gezinnen met kindjes op de bank (allemaal trouwens in de pyjama's!), gaat het alarm oorverdovend af, knipperen de brand-alarm-lichtjes en wat denk dat die gabber van de Pinnacle doet? NIETS! Hij is de enige ziel die net doet of er niets aan de hand is. Onverstoorbaar kijkt hij naar zijn computerschermpje. Je zou toch denken dat hij met informatie klaar zou staan om iedereen naar een plek te begeleiden die veilig zou zijn. Ik zie tenslotte van die brandweermannen rondlopen. Maar nee, hij kijkt niet op of om.

Hallo! Is dit een oefening? Is er brand? Is het alarm op hol? Wat wil je van ons? "So what do we do?"vraag ik hem. Hij kijkt op. "Huh?!" Ik had het kunnen weten. "Where's the fire?", vraag ik nog maar eens terwijl ik een verfdruppel via mijn nek mijn tshirt in voel glijden. Vond het geen gekke vraag van mezelf, aangezien er heel wat brandweermannen door de lobby liepen. "No fire! Not in Pinnacle! Maybe next door!" antwoord hij. Dus we kunnen weer naar boven? Hier is niets aan de hand? Je bent niet bang dat we alsnog moeten evacueren? "No worry, go home!", lacht hij.

Vol ongeloof kijkt iedereen hem aan. Maar als de brandweermannen knikken dat het goed is, durven we weer naar huis te gaan. Thuis aangekomen, blijkt dat ik nog haren op mijn hoofd heb zitten en dat ze allemaal keurig gekleurd zijn! Alles is goed afgelopen!

Mickey

Het is dan nu echt zover. Mijn partner in crime, Mickey, is afgelopen maandag vertrokken naar de zuidpool. 6 Hele weken blijft ze weg. Ze gaat een geweldige trip maken door Antarctica. Echt om jaloers op te worden!

Ben heel benieuwd naar haar verhalen die ze naar mij zal mailen als ze de mogelijkheid heeft die ik dan weer op Mickey's blog zal plaatsen. Je staat er niet bij stil maar daar op de zuidpool, ben je echt van de buitenwereld afgesloten. Haast niet te bevatten dat je niet kan bellen, mailen of 'facebooken'.  Het eerste verhaaltje van haar grote reis staat er al op.

En hier gaat ondertussen het 'normale' leven door. Vanavond komt Chiel weer thuis uit Shanghai. Ik heb mezelf voorgenomen om maar lekker thuis te blijven en hem vooral niet op te halen. Ik ga lekker koken en dan kunnen we vanavond op de bank aan de curry. Veel slimmer!

1 Maand

Het is nu precies 1 maand geleden dat ik gestopt ben met roken. In Druten had ik al van die pleisters gekocht en op een gewone door de weekse woensdag, zonder beladen datum, ben ik gestopt. Toen Chiel thuis kwam van het werk, vroeg ik hem of hem niets opviel. Je zag hem denken '...ze is niet jarig, ...het is niet onze trouwdag, ...ben ik wat vergeten'. Pas toen ik vertelde dat ik al een hele dag niet had gerookt, had hij het pas door.

Ik moet zeggen dat het op de een of andere manier nu veel beter gaat, dan al mijn pogingen hiervoor. Ik ben geloof ik maar 1 keer echt sacherijnig geweest. Dat kwam omdat een pleister had los gelaten en keurig mijn Tshirt voorzag van een dosis nicotine in plaats van mijn huid. Maar nu ben ik een hele week echt clean. Geen pleisters meer en ik wil nog steeds niet roken!

Het helpt natuurlijk wel dat Chiel niet rookt en dat onze vrienden niet roken. Maar zelfs een avondje uit tussen de rokers doet me niets. Ik vind een sigaretje nu nog wel lekker ruiken maar het zou kunnen ik na een tijdje het vind stinken. Wat wel raar is dat als ik op een plek kom waar je mag roken, ik het raar vind van mezelf dat ik geen sigaret wil opsteken!

Zo was ik een week geleden in Shanghai. Iedereen rookt daar! En dat valt mij nu pas op! Onze hotelkamer die op een non-smoking vloer gevestigd was, geurde naar een mengeling van Marlboro en de Chinese hooi-sigaret. En dat is niet raar want niemand houdt zich aan die non-smoking bordjes. In de lobby, buiten de lobby, in taxi's, in restaurants, iedereen paft er lustig op los.

Ik mis wel mijn sigaretje na de maaltijd, of bij het kopje koffie. Soms vergeet ik dat ik gestopt ben als ik in mijn tas graai op zoek naar mijn pakje sigaretten. Maar tot op heden gaat het goed. Ik ben nou ook niet begonnen met snoepen of overmatig eten. Ik heb alleen de rookverslaving ingeruild voor een spel-verslaving op de Ipad. Maar daar doe ik niemand kwaad mee toch?

Op naar maand 2!

Kerstboom

Ze zijn er weer en alle vormen en maten! 

Stanley en een taart

Jos had een verzoek gekregen van zijn zus. Zijn neefje wil graag een theebeker met deksel en met zijn Chinese horoscoop afbeelding erop. De Haan. Of Jos eens kon kijken in HK. Tuurlijk zei Jos en gisteren vertrokken hij en wij richting Stanley Market. Daar worden zoveel souveniertjes verkocht dat het ons de slimste keuze leek.

We waren lekker vroeg. Er liepen nog geen hordes toeristen rond. Met z'n drietjes scanden we de winkeltjes af, liepen elk shoppie met bekers binnen. Zo'n gedetailleerd verzoek maakt het stukken moeilijker. We zagen veel bekers, maar helaas niets met een haantje erop. In 1 shoppie, ergens achterin, zagen we wel een beker met een haan maar met een deksel van een ander beest. Niet compleet dus en missie niet geslaagd.

Na een dimsum lunch vertrokken we weer. De bussen met toeristen waren geland en de straatjes overvol. Dus op weg naar Waterloo road in Yau Ma Tei. Daar zit een mega fietsenwinkel op-en-van hoog niveau. Jos had een nieuwe binnenband nodig voor zijn fiets. Die missie slaagde wel en vanaf Waterloo road zijn we naar huis gelopen via Shanghai street en Temple street. Lekker briesje, zonnetje, leuk gezelschap. Wat wil een mens nog meer.

Voor de avond  stond een etentje gepland met Jos en Jesse. Het gebeurt steeds minder vaak dat we met z'n vieren op dezelfde plek kunnen zijn dus we keken ernaar uit. Jesse zat al in de lobby toen wij met de lift naar beneden kwamen. Gewapend met een grote tas van Paul de Lafayette. Hij had een taart met ballonnen en kaarsjes meegenomen voor...JOS! Dit verklaart wat uitleg...

Jos had vernomen dat Jesse voor een echtpaar die 30 jaar getrouwd was, een gehele Macau ervaring in elkaar had geflanst, als cadeau. (Nee, wij waren het niet! ) Ferry, hotel, sky-walk, etentje, watershow, kortom een geweldig cadeau. Toen Jos dit hoorde belde hij gelijk naar Jesse maar hij kreeg zijn voicemail te pakken. Hij legde uit aan Jesse, dat hij en Irma al 18 jaar bij elkaar waren en dat zij ook wel een weekend naar Macau wilden krijgen. Tenslotte waren hij en Irma toch vrienden van Jesse en die anderen (nog) niet. Hij hing op en vergat het totdat Jesse met die taart in de lobby zat!

We stapten de taxi in naar SoHo, er werden ballonnen opgeblazen in de taxi, de chauffeur was not amused, liepen door Elginstreet en stonden ineens voor een Indonesisch restaurant met de originele naam Bali Bali! Oh yeah! En wat is dat toch lekker. We hebben heerlijk gegeten en enorm gelachen!

 En als toetje kwam de Mangotaart van Jesse op tafel. 18 Kaarsjes werden in de taart gezet en Jos mocht ze uitblazen. Irma werd gebeld en natuurlijk begreep ze er niets van. Geeft niets. De taart was zalig!

Nog een drankje, de taxi in en om 11 uur waren we weer thuis.
Ja we worden echt ouder...niet wijzer...wel ouder

Vliegveld

Maar eerst even dit:
Een van de bijverschijnselen die ik ondervind vanwege het stoppen met roken is dromen! Heel veel en vooral heel vast dromen! Het idiote is dat ik vaak al weet hoe de droom gaat verlopen en hoe de uitkomst zal zijn. Belachelijk. Anyway, ik had net weer zo'n droom. En ik wist precies hoe de droom zou verlopen en die was dus eng. En daar had ik nou geen zin in. De oogjes gingen open en nu zit ik hier met jullie te praten, om half 5 in de morgen! Maar mocht ik wartaal uitslaan, dan begrijpen jullie waarom.

Terug naar mijn verhaal...

Gisteravond zou Chiel terug vliegen naar Hong Kong. Vanuit Shanghai stond zijn vlucht gepland om 6 uur maar hij kon een vluchtje eerder pakken. Om 17.25 om precies te zijn. Geweldig! Hoe eerder weg uit Shanghai hoe beter. Dan kan voor ons het weekend beginnen niet om 8 uur maar om half 8!

Ik had het plan opgevat om Chiel op te halen van het vliegveld. Altijd leuk. Ik zag mezelf al in slow motion door de menigte naar hem toe rennen, me in zijn armen storten om daarna als een dood vogeltje tegen hem aan te hangen in de trein. De realiteit was anders...

Het begon er al mee dat ik zo'n 10 minuten op een taxi stond te wachten die mij naar de Airport Express op Kowloon Station zou brengen. Het was spits en het was vrijdagavond. Dodelijke combinatie.
Op het station aangekomen was het druk met concertgangers die allemaal met de trein wilden. Ik heb wat kleine Chineesjes aan de kant moeten bumpen maar ik zat! Ha!

Op het vliegveld eerst naar de Starbucks voor een bakkie. Het was bijna halfacht en ik zag op het scherm dat Chiel zijn 'vermeende' vlucht zou landen om 19.32. 'Strakke planning Ans', mompelde ik in mezelf.
En terwijl ik nippend aan de hete koffie zag hoe toeristen en zakenmannetjes door de gate kwamen, viel mijn oog op het scherm. Geland! Mooi.

Het duurde en het duurde. Ondertussen had ik al wel 20 keer Chiel geprobeerd te bellen. Dit was een verrassingsactie geweest. Hij moest natuurlijk wel weten dat ik bij A in de arrival-hal stond te wachten. Maar de telefoon stond uit en op mijn smsjes kreeg ik geen antwoord. Hmm...als zijn batterij maar niet leeg is! Hij zal toch niet stiekem uit B zijn gelopen en al in de trein naar huis zitten?!

Ik zag het nog een kwartiertje aan en toen hield ik het niet meer. Ik belde Jos. We zouden met hem gaan eten. Jos liep naar onze voordeur, belde aan maar gelukkig deed Chiel niet open en zocht vervolgens op internet naar de aankomst tijden van de Dragon Air vluchten uit Shanghai. Volgens hem zou de vlucht aankomen om 20.22 maar dat zou nog later zijn dan oorspronkelijk de bedoeling was! 'Bel maar als je thuis bent, dan gaan we alsnog eten', zei Jos.

Ik had het ondertussen wel gehad. Balen dat de vlucht niet eerder was geland en balen dat je eigenlijk nog steeds niets zeker weet. Ik keek weer op het scherm en verdomd, er was een vlucht geland uit Shanghai om 20.32 en dat de gate nu A was! Tuurlijk, dat heb ik weer. Ik begon met mijn reis van B naar A in de arrival hal. En ik kreeg een smsje van Chiel! Hij was geland! Nog 5 minuutjes, zei hij...

Om 21.00 uur liep hij pas door de gate! We namen een taxi waar de Chinese versie van Schumacher in zat en scheurden met piepende banden de parkeerplaats af. Ik belde weer met Jos. 'We komen eraan Jos! Laten we bij Wooloomooloo gaan eten! Heb ik zin in!' 'Doen we' zei Jos. 'Laat maar weten als je er bijna bent dan lopen we (Jos en collega's) die kant op.'

Terwijl onze chauffeur ons van rechts naar links door de taxi liet stuiteren, de snelheidslimiet met 40 km per uur overschreed, ik kramp in mijn vingers had van het krampachtig de stoel vast houden omdat we kuipbochtjes aan het maken waren op de rechte stukken snelweg en de man niet begreep wat we bedoelden toen we riepen TAKE IT EASY!!!, reden we Tsim Sha Tui binnen. Praise the Lord!

'Jos we zijn er bijna!' Waarop Jos weer antwoordde; 'Alles zit vol, we lopen naar de Thai op het pleintje!' Nou had ik deze week al 3 keer bij de Thai-op-het-pleintje gegeten dus ik werd steeds minder enthousiast. Maar toen we aankwamen bleek dat zelfs de Thai geen plek meer had! Jos had nog een tafeltje kunnen scoren bij de buurman die alleen maar bar-food serveerde. Nou was het ondertussen 21.45 geworden en zag ik groen en geel van de honger, maar bij het zien van de vette-bekken menukaart verging me de lust een beetje. Maar wat zag ik daar op de achterste pagina? Rode curry met gestoomde rijst? Nou ja, dan maar Thaise curry bij de buurman van de Thai-op-het-pleintje.

Natuurlijk liep de bestelling mis. Iedereen kreeg zijn eten behalve, jawel, tante Ans. Ze brachten een curry worst i.p.v. curry. Ik had nu echt zin om iemand zijn hoofd af te bijten! 22.15 en nog steeds geen avondeten gehad! Ik besloot om naar de Subway te lopen omdat ik nu toch echt iets wilde eten. Natuurlijk deed de dame net de deur voor mijn neus op slot. Blijven ademen Ans, mompelde ik in mezelf. Maar Halleluja! Om 22.30 kreeg ik mijn bordje curry geserveerd!

Het was een enerverende avond vol met leermomenten. Nee, ik ga Chiel niet nog eens ophalen van het vliegveld als hij uit Shanghai komt. Ja, de curry bij de buurman van de Thai-op-het-pleintje is best te eten. Nee, ik heb zelfs na vanavond niet naar de sigaretten gegrepen!

Druk

Woensdagmorgen had ik een ontbijt afspraak. Met Pim en Judith!

Zij waren slechts 1 dag in HK. 's Ochtends landen vanuit Dubai, met de trein naar TST, aanschuiven bij Heritage 1881 om 8.30 voor een lekker ontbijtje, daarna op de ferry naar HK-Island voor wat afspraken en 's middags weer door naar Singapore.

Het was zo gezellig om ze weer te zien! En de plek die Judith had uitgezocht had niet beter gekund. We aten in de Parlour onder de langzaam rond draaiende fans. Een heerlijk ontbijt, kompleet met prachtige kannetjes koffie en thee. Echt een plek om te onthouden en erg leuk om klanten mee naar toe te nemen.

Later die dag ontmoette ik Mickey. We hebben wat boodschapjes gedaan en onze wenkbrauwen zijn weer prachtig bijgewerkt bij de Eye brow bar. Mickey en ik hebben nog maar even voordat zij op vakantie gaat. Als zij bijna terug komt vlieg ik al weer naar NL, dus voordat we elkaar weer kunnen zien is het januari!

's Avonds hebben we gegeten met onze klanten. De oogjes van de klanten waren akelig klein. De jetlag sloeg toe. En 2 dagen China was iets te veel van het goede. Ze waren door gegaan vanaf het weekend, maar er komt een tijd dat zelfs de stoerste man, toe moet geven aan de slaap. Het werd dus niet laat.

We liepen naar huis toen we Mark tegen kwamen! Heel grappig om hem nu weer tegen te komen! Nog een wijntje, wat bij praten en toen moest ook Chiel naar bed. Hij is namelijk vanmorgen vroeg weer vertrokken naar Shanghai. Vrijdagavond komt hij weer thuis. Gezellig.

De aankomende weken gaan beredruk worden voor Chiel. Veel klanten en collega's komen op bezoek. En verschillende bezoeken overlappen elkaar. En Chiel moet ook nog naar Shanghai...

O ja, en ik rook al 3 en een halve week niet!!

Stomp

Chiel en ik zijn zondagmiddag naar een voorstelling geweest van STOMP. We moesten bijna afzeggen omdat klanten niet zeker wisten of ze ons nou wel of niet nodig hadden, maar gelukkig ging alles goed. Op tijd naar het theater, bakkie koffie en toen was het anderhalf uur genieten geblazen.

Het viel trouwens wel op dat de helft van het publiek onder de 10 jaar was, maar na de show gezien te hebben, begrijp ik het helemaal. De show is leuk! Heel creatief! STOMP's show bestaat uitsluitend uit percussie!

foto's komen van de officiële website van STOMP

Chiel en ik hebben genoten en ik vind het een aanrader. Echt waar!