Vliegveld

Maar eerst even dit:
Een van de bijverschijnselen die ik ondervind vanwege het stoppen met roken is dromen! Heel veel en vooral heel vast dromen! Het idiote is dat ik vaak al weet hoe de droom gaat verlopen en hoe de uitkomst zal zijn. Belachelijk. Anyway, ik had net weer zo'n droom. En ik wist precies hoe de droom zou verlopen en die was dus eng. En daar had ik nou geen zin in. De oogjes gingen open en nu zit ik hier met jullie te praten, om half 5 in de morgen! Maar mocht ik wartaal uitslaan, dan begrijpen jullie waarom.

Terug naar mijn verhaal...

Gisteravond zou Chiel terug vliegen naar Hong Kong. Vanuit Shanghai stond zijn vlucht gepland om 6 uur maar hij kon een vluchtje eerder pakken. Om 17.25 om precies te zijn. Geweldig! Hoe eerder weg uit Shanghai hoe beter. Dan kan voor ons het weekend beginnen niet om 8 uur maar om half 8!

Ik had het plan opgevat om Chiel op te halen van het vliegveld. Altijd leuk. Ik zag mezelf al in slow motion door de menigte naar hem toe rennen, me in zijn armen storten om daarna als een dood vogeltje tegen hem aan te hangen in de trein. De realiteit was anders...

Het begon er al mee dat ik zo'n 10 minuten op een taxi stond te wachten die mij naar de Airport Express op Kowloon Station zou brengen. Het was spits en het was vrijdagavond. Dodelijke combinatie.
Op het station aangekomen was het druk met concertgangers die allemaal met de trein wilden. Ik heb wat kleine Chineesjes aan de kant moeten bumpen maar ik zat! Ha!

Op het vliegveld eerst naar de Starbucks voor een bakkie. Het was bijna halfacht en ik zag op het scherm dat Chiel zijn 'vermeende' vlucht zou landen om 19.32. 'Strakke planning Ans', mompelde ik in mezelf.
En terwijl ik nippend aan de hete koffie zag hoe toeristen en zakenmannetjes door de gate kwamen, viel mijn oog op het scherm. Geland! Mooi.

Het duurde en het duurde. Ondertussen had ik al wel 20 keer Chiel geprobeerd te bellen. Dit was een verrassingsactie geweest. Hij moest natuurlijk wel weten dat ik bij A in de arrival-hal stond te wachten. Maar de telefoon stond uit en op mijn smsjes kreeg ik geen antwoord. Hmm...als zijn batterij maar niet leeg is! Hij zal toch niet stiekem uit B zijn gelopen en al in de trein naar huis zitten?!

Ik zag het nog een kwartiertje aan en toen hield ik het niet meer. Ik belde Jos. We zouden met hem gaan eten. Jos liep naar onze voordeur, belde aan maar gelukkig deed Chiel niet open en zocht vervolgens op internet naar de aankomst tijden van de Dragon Air vluchten uit Shanghai. Volgens hem zou de vlucht aankomen om 20.22 maar dat zou nog later zijn dan oorspronkelijk de bedoeling was! 'Bel maar als je thuis bent, dan gaan we alsnog eten', zei Jos.

Ik had het ondertussen wel gehad. Balen dat de vlucht niet eerder was geland en balen dat je eigenlijk nog steeds niets zeker weet. Ik keek weer op het scherm en verdomd, er was een vlucht geland uit Shanghai om 20.32 en dat de gate nu A was! Tuurlijk, dat heb ik weer. Ik begon met mijn reis van B naar A in de arrival hal. En ik kreeg een smsje van Chiel! Hij was geland! Nog 5 minuutjes, zei hij...

Om 21.00 uur liep hij pas door de gate! We namen een taxi waar de Chinese versie van Schumacher in zat en scheurden met piepende banden de parkeerplaats af. Ik belde weer met Jos. 'We komen eraan Jos! Laten we bij Wooloomooloo gaan eten! Heb ik zin in!' 'Doen we' zei Jos. 'Laat maar weten als je er bijna bent dan lopen we (Jos en collega's) die kant op.'

Terwijl onze chauffeur ons van rechts naar links door de taxi liet stuiteren, de snelheidslimiet met 40 km per uur overschreed, ik kramp in mijn vingers had van het krampachtig de stoel vast houden omdat we kuipbochtjes aan het maken waren op de rechte stukken snelweg en de man niet begreep wat we bedoelden toen we riepen TAKE IT EASY!!!, reden we Tsim Sha Tui binnen. Praise the Lord!

'Jos we zijn er bijna!' Waarop Jos weer antwoordde; 'Alles zit vol, we lopen naar de Thai op het pleintje!' Nou had ik deze week al 3 keer bij de Thai-op-het-pleintje gegeten dus ik werd steeds minder enthousiast. Maar toen we aankwamen bleek dat zelfs de Thai geen plek meer had! Jos had nog een tafeltje kunnen scoren bij de buurman die alleen maar bar-food serveerde. Nou was het ondertussen 21.45 geworden en zag ik groen en geel van de honger, maar bij het zien van de vette-bekken menukaart verging me de lust een beetje. Maar wat zag ik daar op de achterste pagina? Rode curry met gestoomde rijst? Nou ja, dan maar Thaise curry bij de buurman van de Thai-op-het-pleintje.

Natuurlijk liep de bestelling mis. Iedereen kreeg zijn eten behalve, jawel, tante Ans. Ze brachten een curry worst i.p.v. curry. Ik had nu echt zin om iemand zijn hoofd af te bijten! 22.15 en nog steeds geen avondeten gehad! Ik besloot om naar de Subway te lopen omdat ik nu toch echt iets wilde eten. Natuurlijk deed de dame net de deur voor mijn neus op slot. Blijven ademen Ans, mompelde ik in mezelf. Maar Halleluja! Om 22.30 kreeg ik mijn bordje curry geserveerd!

Het was een enerverende avond vol met leermomenten. Nee, ik ga Chiel niet nog eens ophalen van het vliegveld als hij uit Shanghai komt. Ja, de curry bij de buurman van de Thai-op-het-pleintje is best te eten. Nee, ik heb zelfs na vanavond niet naar de sigaretten gegrepen!