Superman!

Vanmorgen gingen we naar het ziekenhuis. Bij aankomst bleek dat de lokomat het niet meer deed. We hoorden afgelopen maandag al een rateltje wat er niet hoorde. En dat klopte dus ook wel. De technische dienst zou later vandaag komen dus Eddy ging met Chiel wat andere oefeningen doen.

Zo moest hij beginnen op een gewone loopband. Wel met extra steun en een harnas maar verder geen technische hoogstandjes. We begonnen eerst met een langzame loop en daarbij moest Chiel proberen zo min mogelijk steun te zoeken. Heel erg eng! Daarna werd er een hellinkje ingebracht. Dat vond Eddy een goed plan omdat Chiel vooral buiten moet proberen te lopen. 'Good excersice' zei hij. Het zweet liep van Chiel's voorhoofd af!

Daarna moest Chiel oefeningen met zo'n grote bal doen. Zijn rugspieren moeten sterker worden. En toen zei Eddy, 'go to the bars Michael, let's train balance.' Dus Chiel ging erheen met zijn looprek en hij moest op zo'n zacht kussen gaan staan om de balans te trainen. Maar dat kussen lag een beetje aan het eind...Chiel ging staan tussen de balken en toen liep hij ineens 6 stappen!!! Niet snel, niet zoals een 'niet verlamd iemand' loopt, maar toch. Hij deed het maar!!

Ik was gewoon in shock! Geen steun, gewoon lopen! Ik hield het niet meer droog...De tranen biggelden over mijn wangen...En een mevrouw die er ook al maanden is en die toevallig naast de brug  stond, keek mij aan, knikte en veegde een traan van haar wangen. Ook een man die op de fiets zat, had het allemaal zien gebeuren en was gewoon verrast! Hij lachte blij naar mij. Iedereen leeft toch zo mee met ons. Maar mij hemel, wat ben ik toch trots op die man van mij!

Want ik geef het je te doen...
Je wordt wakker uit een operatie, blijkt dat je vanaf de middel verlamd bent. Je hele wereld veranderd a la minuut. Elke dag fysio, elke dag oefeningen doen waarbij je zelf geen resultaat ziet, blijven proberen, niet opgeven, nooit negatief zijn (wat best een compliment waard is want ik ken bosjes mensen die negatief zijn zonder geldige reden!) blijven lachen, blijven trainen, vallen en opstaan, na fysio naar het werk, thuis werken, naar China gaan en werken, zenuwpijnen, weer trainen, weer doorgaan...Het is niet niets!

( Helaas geen filmpje van de 6 stappen omdat het al gebeurd was voordat ik er erg in had en omdat er heel veel andere mensen omheen stonden zodat ik niet kon filmen zonder hun privacy te schenden. )

TROTS!!! En voor mij is hij SUPERMAN! Het zal nog wel een tijd duren maar ik heb het gevoel dat we aan het begin van het einde staan!

Morgen gaan we naar de fabriek in Shenzhen voor 2 dagen. Life goes on!

Weekend

Het weekend is weer voorbij. De maandag verwelkomde ons met een waterig zonnetje en een graadje of 18. Het is nog steeds niet het weer wat het zou moeten zijn.

Afgelopen zaterdag hebben we kalm aan gedaan. Een dagje rust. We moesten alleen nog even naar de bank. Dat blijft altijd een soap. De een belt je op dat je langs moet komen om wat te tekenen, de ander die in de bank staat, weet nergens van. Het is wat. In ieder geval zijn we even bezig geweest ;-)

Aan het eind van de middag kwamen 2 klanten aan. Eigenlijk gingen ze naar de beurs in China maar vlogen speciaal voor Chiel over Hong Kong. Zij hadden hem niet meer gezien sinds de opname in het ziekenhuis. Heel erg lief en we hebben een hele gezellige tijd gehad plus 2 zakken drop!

En toen zou het schaatsen beginnen...We zaten er helemaal klaar voor en toen bleek dat de zender uit de lucht was! Nou ja, het zal zo wel weer beginnen, dachten we nog. Maar nee. We hebben geen minuut kunnen meemaken van de achtervolging voor de heren en dames. We zijn wel op de hoogte gehouden via FB, maar leuk is anders. Echt balen.

Zoeken naar live-streams op internet maar dan krijg je dat gezeur weer met regio codes. En daar begrijp ik echt helemaal niets van. En natuurlijk deed de zender het weer de volgende morgen...

Zondag had Chiel een sportdag ingepland. Hij ging uit zijn dak op de fiets en de roeimachine. Daar tussen door lopen met de stok en dan weer van voor af aan beginnen. Dat lopen met de stok gaat steeds beter. Maar het blijft gewoon eng. Als je al meer dan een jaar niet 'los' hebt gelopen vanwege het ontbreken van balans en een verlamd been, dan durf je niet meer zo goed. Dus kleine stapjes, overal steuntjes in de vorm van stoelen aanbrengen en maar proberen. Vanochtend waren we weer bij de fysio en je kan echt goed merken/ zien dat Chiel vooruit gaat!

Ik ben bezig geweest met Leena's deken. 80 Granny squares zijn af. Nu nog in elkaar zetten en daar gaat veel meer werk in zitten dan ik had gedacht! Ik heb nu 3 rijen af, pfff.

Avond training

Als Chiel 's avonds thuis komt van het werk, het eten en een kopje koffie op heeft, dan gaat hij trainen. Soms op de fiets, soms op het roei apparaat en soms alleen maar het oefenen van zitten naar staan zonder handen te gebruiken. In ieder geval is hij ALTIJD bezig en laat hij nooit een minuut voorbij gaan zonder iets te doen.

Ook heb ik alles op het balkon verschoven zodat hij het muurtje kan gebruiken als steun. Dan loopt hij heen en weer langs het muurtje, loopt naar binnen, maakt daar weer een rondje en loopt weer naar buiten.

Nee, als je dacht dat Chiel 's avonds voor pampus op de bank zit, dan heb je het goed mis ;-)

Nadat Eddy had verteld dat Chiel erg goed en snel vooruit gaat in vergelijking met zijn lot genoten, is Chiel helemaal niet meer te houden! Hij dacht namelijk dat het helemaal niet goed vooruit ging en dat het helemaal niet 'snel' ging. Eddy zei dat de meeste mensen pas iets zagen veranderen na een jaar of 2. Zo zie je maar...

Dus nu is ons schema als volgt: Fysio, naar kantoor, om half 8 weer thuis, eten, koffie, toilet en dan naar buiten om daar een rondje te lopen. We kunnen het plein over, de lift pakken naar de loopbrug en dan de hele brug aflopen en weer terug. Chiel vond het geen goed idee. Hij wilde de lift laten staan en gewoon de 4 trappen a 10 treden nemen! Tuurlijk!

We hebben zo'n 500 meter gelopen, zonder de grote brace! Chiel heeft tegenwoordig zo'n zachte knie brace zodat de spieren in zijn knie en been zelf meer moeten doen. En hij heeft een bandje om zijn voet en tenen, die zijn klapvoet wat meer in toom houdt.

Gisternacht, na onze eerste avond training, had hij enorme last van steken in zijn been, voet en tenen. Effe vervelend maar enorm goed nieuws! Er zit leven in!!

TROTS!!!!

Nieuwe uitdaging

Gistermorgen zaten we weer bij de fysio.

We kennen het klappen van de zweep al aardig na 1 jaar van 3 keer per week therapie. Chiel loopt met looprek door, ik sta in de rij bij het kantoortje om te betalen, neem mijn bonnetje mee, leg de kaart plus bonnetje op de tafel in de fysio-ruimte en loop door naar Chiel. Hij zit rustig op een stoel, bloeddruk wordt gemeten en dan gaat hij de lokomat in.

Eddy was bezig om Chiel in zijn harnas te klippen en om de lokomat rondom Chiel te installeren. We zitten wat te grappen en ineens zegt Eddy: 'I have a new challenge for you Michael. After the regular lokomat training, we are going to walk without any support.'

Het bleef even stil... We keken elkaar vol ongeloof aan... Uhm, wat?! Nog effe terug. Je zegt wat?!
Hoe bedoel je?!

Eddy was ondertussen weg gelopen om de volgende client te helpen en liet ons met hele grote vraagtekens achter. We keken elkaar aan. 'Bedoelde hij nou zonder steun? Hoe bedoelt hij lopen zonder steun?'

Chiel ging eerst de gewonen training maar doen. Deze keer mocht hij ganzen en hertjes vangen op het grote scherm voor hem. Super geconcentreerd probeert hij bocht naar bocht te nemen zonder dat het apparaat uit slaat. (als hij te grote bochten neemt en zijn benen dat niet aankunnen, dan gaat het apparaat automatisch op stop voor de veiligheid.) Nadat hij alle beesten had gevangen, bleef hij nog een kwartiertje doorlopen in het harnas op de loopband.

En toen stond Eddy daar met een grote lach op zijn gezicht. 'Are you ready Michael?' Nou nee, maar als het moet dan moet het maar, stond op Chiel's gezicht te lezen. De lokomat werd afgedaan. Het harnas hield hij om maar de ondersteuning werd helemaal op nul gezet. Van beide benen en van het gewicht die trouwens nog maar op 6 kilo stond.

Zonder naar de steunen te grijpen moest Chiel naar voren reiken en opzij. Het zweet stond op zijn koppie! Hij viel bijna 1 keer en toen bleek dat het harnas je echt een stukje laat vallen. Niet helemaal natuurlijk maar eng was het wel.

Daarna moest hij steeds zijn benen optillen. Zeg maar pas op de plaats. En dat was heel eng!

En toen was het wel genoeg voor deze training. Chiel was kapot! En zijn benen trilden helemaal. Maar zo trots dat hij weer iets meer kon! 

Pasta di mama

Het leek me al tijden erg leuk om zelf pasta te maken maar ik vond het ook wel een beetje eng. Het ziet er zo simpel uit, beetje deeg maken, door zo'n pasta machine heen halen en voila, je hebt pasta. Maar als ik op tv keek naar Masterchef dan zat er heel wat deeg vast in zo'n machine en hoe krijg je dat dan weer schoon? Je mag het namelijk niet met water schoonmaken.

Maar afgelopen vrijdag liep ik door de Wing On, een warenhuis bij mij in de buurt, en daar stond de pastamachine met 20% korting. Kon ik niet laten gaan natuurlijk en de koop was gesloten. Dat was het makkelijkste gedeelte!

Ik heb er nog over nagedacht om zaterdagavond Jesse en zijn ouders bij ons thuis uit te nodigen voor pasta, maar ik durfde niet zo goed. Jesse ging namelijk pasta stapelen. Zijn favoriete bezigheid de avond voor een marathon en dan zou het erg vervelend zijn als alles was mislukt.

Trouwens zondagmorgen was erg vroeg. Om half 5 stonden we al op, namen een kop koffie, en liepen toen naar de kruising van Austin en Nathan road. Daar zouden we de familie ontmoeten om Jesse uit te zwaaien voor de marathon. Wij waren goed op tijd en we maakten ons een beetje zorgen of de familie zich had verslapen. Maar gelukkig ging alles goed.

En het blijft wel leuk om alle mensen super gemotiveerd aan de start te zien verschijnen. Jesse heeft het super gedaan! Als ik het goed herinner, 3 uur 49 minuten!

Enfin, nadat we ons bedje na de start nog even hadden opgezocht, geluncht en gewandeld hadden, toen kon ik niet langer wachten! Ik begon aan het deeg...

Per persoon 100 gram meel en 1 ei, dus voor 2 mensen, 200 gram 00meel en 2 eieren en een snufje zout. Ik had al gelezen dat de vochtigheidsgraad in de lucht kan zorgen voor te droog of te nat deeg. Dus zeiden ze, neem dan nog een eidooier als het te droog is en als het dan nog steeds te droog is, dan pas doe je het eiwit erbij. Dus ik ging lekker aan de gang. Goed doorkneden, toch nog een eidooier erbij en daarna in een plastic zak laten rusten voor tenminste 30 minuten.

Na een uurtje begon ik met de vulling. Bakkie ricotta, bakkie mascarpone, bakkie parmezaan en een pak uitgelekte diepvries spinazie plus 1 ei. Peper, zout en nootmuskaat en goed doorroeren. Perfectemento! Dat zag er goed uit. Toen dat apparaat vast zetten op tafel en daarna was het uur U aangebroken!

Ook had ik gelezen en gezien dat je eerst het deeg in 2 of 3 stukken moet verdelen. Een beetje meel er over verstuiven zodat het niet plakt en dan door de grootste stand rollen. In drieën vouwen en weer door de machine. Dat doe je tenminste 3 keer. Dan pas ga je van nummer 1 naar nummer 9. En ik was verbaasd! Het deeg zag er perfect uit en was flinter dun!

Na het koken was het zalig! Het smaakte goed en zag er zelfs super Italiaans uit! Ik heb als saus, boter met salie er over heen geschept. Het was zooo lekker, ik kon het niet geloven dat ik het zelf gemaakt had!

Goed nieuws!

Chiel heeft in Thailand weer erg hard gewerkt aan zijn hamstrings en daar had hij ook enorme spierpijn in. En dat is goed nieuws! Pijn is fijn, in ieder geval komen de prikkels door van zijn been naar de hersenen en dat wil weer zeggen dat er zenuwen zijn aangesloten! Jippie!

Afgelopen vrijdag, Valentijnsdag dus, gingen we weer gezellig naar het ziekenhuis voor de fysio. Ingepakt als eskimootjes wandelden we de fysio binnen. Chiel vertelde aan Eddy zijn ervaringen over de spierpijn en dat hij zich afvroeg wat Eddy er van vond. En wat de plannen van Eddy zijn voor Chiel's therapie. Wat denk wat Eddy zegt? 'Well, your progress goes so fast (!!!) faster then patients with the same condition, so I improvise a little bit right now. Have to talk with the doctors what to do and how we go further' 

Wat?! Excuse me?! Dus we gaan goed?! Wat zeg ik, we gaan bere-goed! De opsteker van de week!

Na dit goede nieuws en de therapie, stapte Chiel na een uurtje de taxi in naar het werk. Ik ging naar huis want ik barstte van de rugpijn. Nou ja rugpijn, het zijn weer die ellendige si-gewrichten. Ik weet dat dit mijn zwakke plek is maar het blijft evengoed enorm lastig. Ik heb daar geen tijd voor. Met een pijnstiller ben ik op de bank gaan liggen om goed te ontspannen. Ik had trouwens nog even gegrapt tegen Eddy dat hij er nog een patiënt bij kreeg. Ik namelijk. Hij nam het een beetje serieus op en zei dat de wachttijd om bij hun geholpen te worden op dit moment 3 maanden is! Al met al voel ik nog wel die ellendige pijn maar het gaat al veel beter dan de laatste dagen. Komt goed dus.

Vrijdagavond toen Chiel thuis kwam hebben we eerst thuis een hapje gegeten en toen was het tijd om naar de verjaardag te gaan van Silla. En heel stiekem hadden we beiden niet zo heel veel zin. Niet om Silla hoor, want het is een schat van een meid, maar het was koud, we waren moe en de verjaardag werd gevierd in een kroeg in Wanchai...

Ik zag het al voor me, Chiel met looprek, te druk, te veel mensen, nergens kunnen zitten, misschien niet eens de kroeg binnen kunnen komen met looprek want the Wanch, die kenden we allebei. Heel klein, plus live muziek van de favo Hong Kong rockband van Silla, ....pfff. Ik kreeg het er benauwd van als ik er al aan dacht. Chiel zag het ook niet zo zitten en probeerde af te bellen maar ze namen de telefoon niet op. Dus toen zei ik' we gaan gewoon! Voor een uurtje en dan naar huis! Tenslotte was zij een van de eersten die je kwam opzoeken in het ziekenhuis!'

En dan sta je te wachten op een taxi die naar het eiland wil rijden...na 3 kwartier lukte het eindelijk om een taxi te krijgen! Enfin, toen we voor de kroeg stopten en Chiel uitstapte, toen kwamen ze allemaal naar buiten! Ze vonden het geweldig dat we er waren om Silla's 50 jarige verjaardag te vieren. En dat doet je dan weer heel erg goed. Er werden dikke knuffels en kussen uitgedeeld en iedereen deed enorm zijn best om het Chiel naar de zin te maken. 'Do you need wine? A chair? More wine?' Echt te lief voor woorden.

We waren blij dat we toch gegaan zijn. Ik heb zelfs even gedanst met Steve, lekker bijgepraat met iedereen en er zijn nieuwe afspraken gemaakt. Super! En om 10 uur waren we weer thuis!

Vandaag hebben we kalm aan gedaan. Beetje aanlummelen en om 11 uur liepen we naar buiten. Op mijn to do lijstje stonden heel wat punten. Eerst naar de foto-max omdat we pasfoto's moeten maken voor ons visum naar China. Nou stikken we beiden van de pasfoto's, grijze achtergrond, blauwe achtergrond, maar natuurlijk wil de Chinese ambassade een witte achtergrond. Dus de fotomax in, daarna vullingen kopen voor Chiel's vulpen, toen naar de Kettler shop om een enkelbrace te halen, daarna lunchen bij de Chinees in de K11, toen boodschappen doen...daar gebeurde ook weer iets liefs in de supermarkt trouwens. Er kwam een Indiase man op Chiel aflopen en ik dacht gelijk 'wat wil die van ons? Copy watch? Taylor made suit? Very happy face? maar nee, deze meneer gaf Chiel een hand met beide handen, keek hem aan en zei 'God bless you' en liep weer weg...  en weer terug naar de fotomax om de foto's op te halen en geoefend met lopen. Hij heeft echt een stuk gelopen!

Vanavond hebben we gegeten met Jesse en zijn ouders. Allemaal dik ingepakt maar stug buiten op het terras bij Wooloomooloo aan de pasta! Of we ook allemaal bikkels zijn! Heel gezellig.

Morgenochtend wordt een vroegertje. Om kwart over 5 gaan we lopen naar Nathanroad. Jesse doet mee aan de Hong Kong marathon!

Winter in HK

Niemand raakt er over uit gepraat. Overal waar je komt is dit het eerste onderwerp van gesprek. Het is koud in HK. Echt koud!

Ik begrijp dat mensen die wonen in een huis met centrale verwarming echt denken: 'Die gasten daar in HK zijn hartstikke gek! Wat een gezeur over die kou! Het is hier veel kouder!' Dus hier even een uitleg van een bijna 'permanent resident'...

In NL zijn 98% van de huizen uitgerust met een verwarming zoals b.v. centrale verwarming, een open haard, een houtkachel of misschien wel met 2 van de 3 opties. Je denkt er niet bij na, als je wakker wordt of thuis komt van het werk, geef je de thermostaat een zwieper en binnen no time is je huisje behaaglijk warm. Op de wc, in de badkamer, in je huiskamer, overal waar jij wilt dat het warm is, is het warm.

Wat jullie in NL dan weer niet hebben is airco. Daar is 98% van de huizen niet standaard uitgerust met een airco in elke kamer. Dus als de temperaturen gaan oplopen, dan worden de ramen en deuren open gezet. Natuurlijk zijn er mensen met een airco in huis maar dat is 9 van de 10 keer er later ingezet. Een mobiele airco of een ingebouwde. Dus tijdens de hitte is het puffen en steunen en weet je van gekkigheid niet wat je moet doen om de hitte uit je huis te krijgen. Vaak wordt het pas weer lekker na een enorme regen of onweersbui.

Waarom is dat zo geregeld?

Ik denk omdat het in NL vaker niet dan wel zo warm is dat je een airco nodig hebt. De perioden dat het kwik voor weken achtereen boven de 30 graden uitkomt, zijn er niet zo veel. Dus denkt elke aannemer en/of bouw maatschappij, "niet nodig die airco, als ze in de kou willen zitten dan kopen ze maar een ventilator voor die 2 weken per jaar dat het echt warm is! Veel te duur!'

Hier in HK hebben we het tegengesteld.

In HK zijn 98% van de huizen uitgerust met airco's. Vaak 1 in elke ruimte van je huis. Ook vanwege de enorme vochtigheidsgraad die vaak tegen de 90% loopt. Dus heb je geen airco dan staat je huis binnen afzienbare tijd onder de schimmel. Ook is je deur en/of raam openzetten vaak geen optie. Vanwege het klamme tropische klimaat, stikt het natuurlijk ook van het ongedierte wat zich daarbij goed voelt. En die kakkerlakken hier zijn van formaatje 8cm of groter! Niet fijn dus. En woon je in de stad, zoals wij dus, dan is het lawaai van de straten, airco's, toeterende taxi's en dronken mensen die uit hun dak gaan, niet echt rustgevend. En woon je in het buiten gebied dan is het oppassen als je de ramen  en/of deuren open laat omdat slangen en aapjes naar binnen willen!

Wat wij dan weer niet hebben in HK is verwarming. Ik denk dat de meeste huizen geen verwarming hebben omdat net zoals in NL, ook hier de bouwmaatschappijen en investeerders denken: 'Veel te duur! Als ze het warm willen hebben dan kopen ze maar zo'n straal kacheltje voor die 2 weken per jaar dat het koud is!' Dus als het kwik in HK daalt, dan voelt elk huis heel gauw als onbehaaglijk. Het wordt gewoonweg niet warm. Elk huis is van puur beton gebouwd, er liggen door het hele huis tegels maar als je mazzel hebt parket (dat voelt warmer) want aan vaste vloerbedekking doen ze niet, dus als je naar de wc wil, dan vries je zowat aan de wc-bril vast!

Dus is het koud, dan zit je met je winterjas aan achter het bureau op het werk. Ook thuis blijf je de jas aanhouden. Dekens worden meegesleept van het bed naar de bank en weer terug. 5 Lagen met kleren aan en een straalkacheltje wordt aangeschaft. Liefst eentje op wieltjes zodat je die als een hondje mee kan slepen van de ene naar de andere kamer.

En terwijl ik dit schrijf zit ik met een sjaal om, heb ik een ijskoude neus en zijn mijn voeten en handen verkleumd.

Afgelopen dinsdag, net de dag dat wij thuis kwamen van onze trip in Thailand, kwam het kwik niet boven de 6 graden uit! Die ochtend was het zelfs 5 graden in Mui Wo, een dorpje in het buitengebied zeg maar! Deze week en vorige week werd het kouder en kouder. En de gemiddelde temp is nu 9-11 graden. Nou moet ik zeggen dat ik een thermometer heb hangen maar echt, warmer dan 6 graden is het niet. BINNENSHUIS!!!!

Koh Samui

Donderdagmorgen werden we om 6 uur 's ochtends opgehaald door de bestelde taxi. We hebben eindelijk een goed adresje gevonden die we kunnen bellen als we een taxi nodig hebben. En precies op tijd stond de beste man te wachten!

Ook op het vliegveld ging alles voorspoedig. Alles werd ingecheckt en de aangevraagde rolstoel service stond ook alweer te wachten. Ik moet zeggen dat het wel erg lekker is als alles gewoon gaat zoals het zou moeten gaan. Super. En bij aankomst op koh samui, stond ook weer een mannetje te wachten om ons te helpen. Hier moest Chiel namelijk de trap van het vliegtuig af. Altijd effe spannend maar het ging erg goed. Koffer, rolstoel, looprek, alles was er en de meneer van Sala zat al te wachten op ons.

Ook bij aankomst bij ons huisje was het goed geregeld. De manager kwam even langs om ons welkom te heten en om te zeggen hij het erg leuk vond dat we er weer waren. Omdat we nog niet in ons eigen huisje konden werden we verzocht naar een wachtkamer te gaan. We hadden allebei het vermoeden dat we dan ergens in een kamertje moesten wachten totdat we geroepen zouden worden maar dat pakte anders uit. We kregen een wachtvilla! Helemaal goed. Zo kon Chiel eerst bijkomen van de vlucht en doen wat hij moest doen.

Na 2 uur werden we gebeld dat we naar ons eigen huisje konden gaan. Alles werd overgebracht en toen zaten we weer in ons 'eigen' huisje. Hetzelfde huisje als toen met Mickey en Jaap. Helaas zaten in het huisje van Mickey en Jaap wildvreemde mensen. Jammer... Maar met een flesje champie van het huis, hebben we toch even op Mickey en Jaap geproost!

Chiel heeft de hele vakantie op en neer in het zwembadje gelopen. Hij voelt echt dat het helpt en dat komt mij ook wel goed uit ;-) We hebben de rolstoel de hele periode niet gebruikt. Hij is overal naar toe gegaan met het looprek. We hebben slechts 1 keer gedacht, 'dit hadden we niet moeten doen'.

En dat voorvalletje was een seafood barbeque op het strand. Voor Sala was het de eerste keer dat ze dit organiseerden op het strand. Er waren ook maar 14 tafels beschikbaar, dus vol was vol. En omdat we best een visje lusten dachten we gelijk, leuk, moeten we doen!

De wandeling naar en op het strand was niet goed voor Chiel. Zijn linker voet zwikte bij elke stap plus dat de ondergrond erg ongelijk is. Daar komt bij dat kaarslicht erg romantisch is maar best onpraktisch als je probeert met een looprek te lopen. Het looprek zakte ook soms best diep weg. Allemaal dingen die we eigenlijk wel wisten maar niet aan hebben gedacht. Maar goed, we zaten...

Volgend obstakel was dat de bediening ons helemaal niet zag zitten zo in het donker! Wel alle tafeltjes om ons heen, maar die van ons had een 'onzichtbaarheids deken'. Ik werd er een beetje niet goed van. Mensen die later kwamen hadden het dessert al op tafel terwijl wij nog zaten te wachten. Ik moest er iets van zeggen. Het stoom kwam uit mijn oren!

Toen we met een zaklamp gingen zwaaien, knikten ze vriendelijk maar helpen ho maar. Na veel gedoe konden we eindelijk een glaasje wijn bestellen waar we een half uur op hebben gewacht. Ik heb de beste man duidelijk gemaakt dat dit onacceptabel was en daardoor kwam gelijk de dame die de boel moest regelen gelijk naar ons toe. Toen konden we eindelijk eten bestellen. wat wij wilden eten, ocean basket, een schaal vol seafood, dat zou 25 minuten duren. Dat vonden we niet erg, je zit op het strand, er speelt een bandje, wat wil je nog meer?

Na een uur (!) kwam de dame in kwestie weer langs en die schrok dat we nog niets op tafel hadden staan. Wij waren er ook wel klaar mee. Chiel breekt bijna zijn benen om op het strand te komen en dan moet je ook nog zoooo lang wachten! Enfin, ze ging gelijk actie ondernemen. Binnen 5 minuten stond ze er weer met een bord vol seafood. Met de excuses van het huis. Nou was ik iets pissig geworden ondertussen dus ik vroeg, hoe kan het dat eerst ons verteld wordt dat deze schaal 25 minuten tijd nodig heeft en dat het dan na een uur wachten ineens binnen 5 minuten op tafel staat? Ik voelde het eten en het was koud en totaal dood gebakken. Schijnbaar had ergens op een tafeltje dit eten al een tijdje gewacht...

Sorry, neem maar weer mee. Dit is niet te eten. Laat ook maar zitten, want ik ben er klaar mee. Het meisje begon bijna te huilen. Solly, solly. Of ze het niet mocht overdoen want dit was best erg. Chiel kreeg medelijden en zei, ok. En binnen afzienbare tijd kwam er steeds een schaaltje eten op tafel die warm was en wat je niet kon gebruiken als elastiek! Super! Ook werd de rekening verscheurd. We hoefden niets te betalen. Dat was wel weer een lief gebaar.

De volgende dag hadden we nog iets een nasleepje. Bij het ontbijt vroeg Chiel om müsli maar kreeg hij pap. We vroegen koffie en die kregen we nooit. Kortom, er was wel even wat mis daar in de keuken. Bij de lunch, kwam de Duitse manager naar ons toe met de verontschuldigingen van de avond ervoor. Hij hoopte dat het nu allemaal goed zou gaan en dat het nooit meer mocht gebeuren. Ik kon het niet nalaten om toch ook even onze ontbijt-ervaringen te delen, waar hij toch even de wenkbrauwen van ophaalde. Gevolg, bij elke maaltijd na die dag, stond de manager himself, ons te bedienen en vroeg hij wel 10 keer of alles naar wens was! Dat noem ik nog eens service!

We hebben echt heerlijke dagen gehad en zijn het resort niet af geweest. We hebben zelfs 2 keer een couples-masage genomen! Kan je je voorstellen? Chiel? Maar het was heerlijk en super ontspannend. Chiel viel zelfs in slaap! Ook hebben we 2 ochtenden aan het grote zwembad gezeten. Daar waaide een briesje en dat was zalig. Het was 38 graden! De poolboys hebben zelfs onze bedjes omgedraaid zodat we de zee konden zien. Echt heerlijk. We zijn helemaal bijgekomen en uitgerust. Buiten dat ene gevalletje om is er echt helemaal niets verkeerd aan dat resort! Ik weet zeker dat we ze nog vaak gaan zien ;-)

Gisteren zijn we weer vertrokken. Helaas waren de vrije dagen weer voorbij. Dus bij 38 graden en volle zon vertrekken, en bij regen en 8 graden aankomen in Hong Kong! Brrr!

Het schijnt dat er een koude front naar het zuiden is afgezakt. De laatste 10 jaar waren er maar 10 dagen onder de 10 graden! En deze afgelopen week neemt er al 5 dagen voor zijn rekening! Het hele huis is ook kil en koud. Het kacheltje maakt overuren. In een straal van 2 meter rond de kachel is het warm maar daar verder van af is echt onplezierig. Dus maar lekker op de bank met een dekentje en dan zo dicht mogelijk bij de kachel.

Vanmorgen was het zoals altijd. Eerst naar het ziekenhuis voor fysio, chiel daarna naar kantoor, ik boodschappen doen en nu zit ik lekker thuis, met verschroeide beenharen omdat ik bijna IN de kachel zit!

See you!

Zoals ik al eerder zei, het WAS mooi weer. Nu niet meer. Het is fris, het waait hard en de lucht is grijs. De temperatuur is ook gelijk 10 graden gezakt. Nu weet ik helemaal niet meer wat ik moet aantrekken...Of je loopt erbij als een ijsbeertje of je moet gelijk aan de flipflops en tanktops. Nou daar hebben we het volgende op gevonden ;-)...

Morgenochtend om 9 uur vertrekken we voor een paar dagen naar heerlijk zonnig en warm Koh Samui! Jippie! We gaan fijn in ons zwembadje plonzen, eten lekkere curry's en gaan ons zelf eens lekker verwennen! Tot half 4 dan want dan begint voor Chiel de werkdag, zelfs op vakantie. Dat gaat gewoon door maar wat maakt het uit als je op een ligbedje ligt met je oordopjes in, skypt met kantoor en je mail beantwoord met zo'n uitzicht! Ut hurt erbie zullen we maar zeggen.

Maar voor Chiel zijn deze dagen ook therapie. Water therapie. Bij ons vorige bezoekje had hij zo goed geoefend in het water dat hij daarna weer spieren voelde die hij al een jaar niet had opgemerkt. En dan is zo'n privé badje wel ideaal. Hij kan zelf er in en eruit wat niet altijd even elegant gaat, zonder dat hij vreemd wordt aangekeken door andere gasten. En dat vond Chiel ook erg belangrijk. Dat grote zwembad gaat gewoonweg niet. Het ziet er prachtig uit maar alle stylish verantwoorde badranden zijn niet te nemen voor iemand met een looprek.

Hoe dan ook ik ben er klaar voor! De koffer staat klaar, de taxi is gebeld om ons morgenochtend om 6 uur op te halen en de tickets zitten in de tas. Dinsdag zijn we er weer!

Lang weekend

We hebben het gevoel dat we nog steeds weekend hebben maar het is al maandag! Iedereen is vrij en woensdag moet Chiel pas weer naar kantoor en fysio.

We hebben een zalig weekend gehad. Het weer is ook absurd mooi. Het lijkt wel zomer maar ik hoor alweer geluiden dat het vanaf volgende week weer een stuk kouder gaat worden.

Chiel en ik hebben zaterdagavond samen met Jesse naar het vuurwerk gekeken. Lekker vertrouwd bij Wooloomooloo. En dat heeft zijn voordelen moet ik zeggen. Iedereen komt met koekjes en slagroom aanrennen omdat ze weten dat hij dat zo lekker vind. Het is wat. En hij maakt er dankbaar gebruik van.

Zaterdag overdag zijn we thuis gebleven. Chiel ging sporten. Eerst fietsen, dan roeien, dan balans oefeningen, opnieuw fietsen, kortom hij was de hele dag bezig. Ik had al verteld dat Chiel een beetje last heeft van zijn knie door overstrekken, en Jesse kwam gelijk langs met een brace. En omdat Chiel nog steeds een beetje bang is om te vallen doordat hij wel eens door zijn knie zwikt omdat die nog niet sterk genoeg is, had is thuis een heel parcours afgezet met stoelen. Zo kan hij wel lopen maar als het nodig is, kan hij zich vast grijpen.

De brace zat dus goed maar nog niet helemaal zoals het zou moeten dus gisteren, zondag, zijn we met z'n tweeën op stap geweest. Heerlijk in het zonnetje, van de Kettler shop, naar de brillenman, naar Ocean Terminal, naar de boulevard.

We vonden een betere brace en Chiel was erg in z'n nopjes daarmee. Ik heb een nieuwe zonnebril kunnen scoren, (we gaan tenslotte donderdag naar Koh Samui!) samen een hapje gegeten en toen over de boulevard terug waar Chiel weer heeft gelopen. Hij wilde niet gelijk aan het begin gaan lopen want er stonden nog veel dranghekken voor de railing en het was achterlijk druk! Voor een gezond iemand is het al aanpoten om Chineesjes te ontwijken, maar als je niet de beste balans hebt, dan moet je daar niet aan beginnen.

's Avonds zijn we gaan eten bij Jesse en Mabel. Op het balkon! En of we ook lekker gegeten hebben! Snow crab, nacho's, macarons, sashimi, super! Heel erg lekker en heel erg gezellig!

Vandaag doen we kalm aan. Chiel wilde weer sporten dus ik ben vanmorgen maar gaan boodschappen doen en vanavond eten we chicken-pie thuis op de bank. Heerlijk.