Koh Samui

Donderdagmorgen werden we om 6 uur 's ochtends opgehaald door de bestelde taxi. We hebben eindelijk een goed adresje gevonden die we kunnen bellen als we een taxi nodig hebben. En precies op tijd stond de beste man te wachten!

Ook op het vliegveld ging alles voorspoedig. Alles werd ingecheckt en de aangevraagde rolstoel service stond ook alweer te wachten. Ik moet zeggen dat het wel erg lekker is als alles gewoon gaat zoals het zou moeten gaan. Super. En bij aankomst op koh samui, stond ook weer een mannetje te wachten om ons te helpen. Hier moest Chiel namelijk de trap van het vliegtuig af. Altijd effe spannend maar het ging erg goed. Koffer, rolstoel, looprek, alles was er en de meneer van Sala zat al te wachten op ons.

Ook bij aankomst bij ons huisje was het goed geregeld. De manager kwam even langs om ons welkom te heten en om te zeggen hij het erg leuk vond dat we er weer waren. Omdat we nog niet in ons eigen huisje konden werden we verzocht naar een wachtkamer te gaan. We hadden allebei het vermoeden dat we dan ergens in een kamertje moesten wachten totdat we geroepen zouden worden maar dat pakte anders uit. We kregen een wachtvilla! Helemaal goed. Zo kon Chiel eerst bijkomen van de vlucht en doen wat hij moest doen.

Na 2 uur werden we gebeld dat we naar ons eigen huisje konden gaan. Alles werd overgebracht en toen zaten we weer in ons 'eigen' huisje. Hetzelfde huisje als toen met Mickey en Jaap. Helaas zaten in het huisje van Mickey en Jaap wildvreemde mensen. Jammer... Maar met een flesje champie van het huis, hebben we toch even op Mickey en Jaap geproost!

Chiel heeft de hele vakantie op en neer in het zwembadje gelopen. Hij voelt echt dat het helpt en dat komt mij ook wel goed uit ;-) We hebben de rolstoel de hele periode niet gebruikt. Hij is overal naar toe gegaan met het looprek. We hebben slechts 1 keer gedacht, 'dit hadden we niet moeten doen'.

En dat voorvalletje was een seafood barbeque op het strand. Voor Sala was het de eerste keer dat ze dit organiseerden op het strand. Er waren ook maar 14 tafels beschikbaar, dus vol was vol. En omdat we best een visje lusten dachten we gelijk, leuk, moeten we doen!

De wandeling naar en op het strand was niet goed voor Chiel. Zijn linker voet zwikte bij elke stap plus dat de ondergrond erg ongelijk is. Daar komt bij dat kaarslicht erg romantisch is maar best onpraktisch als je probeert met een looprek te lopen. Het looprek zakte ook soms best diep weg. Allemaal dingen die we eigenlijk wel wisten maar niet aan hebben gedacht. Maar goed, we zaten...

Volgend obstakel was dat de bediening ons helemaal niet zag zitten zo in het donker! Wel alle tafeltjes om ons heen, maar die van ons had een 'onzichtbaarheids deken'. Ik werd er een beetje niet goed van. Mensen die later kwamen hadden het dessert al op tafel terwijl wij nog zaten te wachten. Ik moest er iets van zeggen. Het stoom kwam uit mijn oren!

Toen we met een zaklamp gingen zwaaien, knikten ze vriendelijk maar helpen ho maar. Na veel gedoe konden we eindelijk een glaasje wijn bestellen waar we een half uur op hebben gewacht. Ik heb de beste man duidelijk gemaakt dat dit onacceptabel was en daardoor kwam gelijk de dame die de boel moest regelen gelijk naar ons toe. Toen konden we eindelijk eten bestellen. wat wij wilden eten, ocean basket, een schaal vol seafood, dat zou 25 minuten duren. Dat vonden we niet erg, je zit op het strand, er speelt een bandje, wat wil je nog meer?

Na een uur (!) kwam de dame in kwestie weer langs en die schrok dat we nog niets op tafel hadden staan. Wij waren er ook wel klaar mee. Chiel breekt bijna zijn benen om op het strand te komen en dan moet je ook nog zoooo lang wachten! Enfin, ze ging gelijk actie ondernemen. Binnen 5 minuten stond ze er weer met een bord vol seafood. Met de excuses van het huis. Nou was ik iets pissig geworden ondertussen dus ik vroeg, hoe kan het dat eerst ons verteld wordt dat deze schaal 25 minuten tijd nodig heeft en dat het dan na een uur wachten ineens binnen 5 minuten op tafel staat? Ik voelde het eten en het was koud en totaal dood gebakken. Schijnbaar had ergens op een tafeltje dit eten al een tijdje gewacht...

Sorry, neem maar weer mee. Dit is niet te eten. Laat ook maar zitten, want ik ben er klaar mee. Het meisje begon bijna te huilen. Solly, solly. Of ze het niet mocht overdoen want dit was best erg. Chiel kreeg medelijden en zei, ok. En binnen afzienbare tijd kwam er steeds een schaaltje eten op tafel die warm was en wat je niet kon gebruiken als elastiek! Super! Ook werd de rekening verscheurd. We hoefden niets te betalen. Dat was wel weer een lief gebaar.

De volgende dag hadden we nog iets een nasleepje. Bij het ontbijt vroeg Chiel om müsli maar kreeg hij pap. We vroegen koffie en die kregen we nooit. Kortom, er was wel even wat mis daar in de keuken. Bij de lunch, kwam de Duitse manager naar ons toe met de verontschuldigingen van de avond ervoor. Hij hoopte dat het nu allemaal goed zou gaan en dat het nooit meer mocht gebeuren. Ik kon het niet nalaten om toch ook even onze ontbijt-ervaringen te delen, waar hij toch even de wenkbrauwen van ophaalde. Gevolg, bij elke maaltijd na die dag, stond de manager himself, ons te bedienen en vroeg hij wel 10 keer of alles naar wens was! Dat noem ik nog eens service!

We hebben echt heerlijke dagen gehad en zijn het resort niet af geweest. We hebben zelfs 2 keer een couples-masage genomen! Kan je je voorstellen? Chiel? Maar het was heerlijk en super ontspannend. Chiel viel zelfs in slaap! Ook hebben we 2 ochtenden aan het grote zwembad gezeten. Daar waaide een briesje en dat was zalig. Het was 38 graden! De poolboys hebben zelfs onze bedjes omgedraaid zodat we de zee konden zien. Echt heerlijk. We zijn helemaal bijgekomen en uitgerust. Buiten dat ene gevalletje om is er echt helemaal niets verkeerd aan dat resort! Ik weet zeker dat we ze nog vaak gaan zien ;-)

Gisteren zijn we weer vertrokken. Helaas waren de vrije dagen weer voorbij. Dus bij 38 graden en volle zon vertrekken, en bij regen en 8 graden aankomen in Hong Kong! Brrr!

Het schijnt dat er een koude front naar het zuiden is afgezakt. De laatste 10 jaar waren er maar 10 dagen onder de 10 graden! En deze afgelopen week neemt er al 5 dagen voor zijn rekening! Het hele huis is ook kil en koud. Het kacheltje maakt overuren. In een straal van 2 meter rond de kachel is het warm maar daar verder van af is echt onplezierig. Dus maar lekker op de bank met een dekentje en dan zo dicht mogelijk bij de kachel.

Vanmorgen was het zoals altijd. Eerst naar het ziekenhuis voor fysio, chiel daarna naar kantoor, ik boodschappen doen en nu zit ik lekker thuis, met verschroeide beenharen omdat ik bijna IN de kachel zit!