Superman!

Vanmorgen gingen we naar het ziekenhuis. Bij aankomst bleek dat de lokomat het niet meer deed. We hoorden afgelopen maandag al een rateltje wat er niet hoorde. En dat klopte dus ook wel. De technische dienst zou later vandaag komen dus Eddy ging met Chiel wat andere oefeningen doen.

Zo moest hij beginnen op een gewone loopband. Wel met extra steun en een harnas maar verder geen technische hoogstandjes. We begonnen eerst met een langzame loop en daarbij moest Chiel proberen zo min mogelijk steun te zoeken. Heel erg eng! Daarna werd er een hellinkje ingebracht. Dat vond Eddy een goed plan omdat Chiel vooral buiten moet proberen te lopen. 'Good excersice' zei hij. Het zweet liep van Chiel's voorhoofd af!

Daarna moest Chiel oefeningen met zo'n grote bal doen. Zijn rugspieren moeten sterker worden. En toen zei Eddy, 'go to the bars Michael, let's train balance.' Dus Chiel ging erheen met zijn looprek en hij moest op zo'n zacht kussen gaan staan om de balans te trainen. Maar dat kussen lag een beetje aan het eind...Chiel ging staan tussen de balken en toen liep hij ineens 6 stappen!!! Niet snel, niet zoals een 'niet verlamd iemand' loopt, maar toch. Hij deed het maar!!

Ik was gewoon in shock! Geen steun, gewoon lopen! Ik hield het niet meer droog...De tranen biggelden over mijn wangen...En een mevrouw die er ook al maanden is en die toevallig naast de brug  stond, keek mij aan, knikte en veegde een traan van haar wangen. Ook een man die op de fiets zat, had het allemaal zien gebeuren en was gewoon verrast! Hij lachte blij naar mij. Iedereen leeft toch zo mee met ons. Maar mij hemel, wat ben ik toch trots op die man van mij!

Want ik geef het je te doen...
Je wordt wakker uit een operatie, blijkt dat je vanaf de middel verlamd bent. Je hele wereld veranderd a la minuut. Elke dag fysio, elke dag oefeningen doen waarbij je zelf geen resultaat ziet, blijven proberen, niet opgeven, nooit negatief zijn (wat best een compliment waard is want ik ken bosjes mensen die negatief zijn zonder geldige reden!) blijven lachen, blijven trainen, vallen en opstaan, na fysio naar het werk, thuis werken, naar China gaan en werken, zenuwpijnen, weer trainen, weer doorgaan...Het is niet niets!

( Helaas geen filmpje van de 6 stappen omdat het al gebeurd was voordat ik er erg in had en omdat er heel veel andere mensen omheen stonden zodat ik niet kon filmen zonder hun privacy te schenden. )

TROTS!!! En voor mij is hij SUPERMAN! Het zal nog wel een tijd duren maar ik heb het gevoel dat we aan het begin van het einde staan!

Morgen gaan we naar de fabriek in Shenzhen voor 2 dagen. Life goes on!