En we zijn weer compleet!

"Chiel zullen we met de taxi gaan?", vraag ik. "Lijkt me wel het snelste", antwoordt Chiel.
Zo gezegd, zo gedaan. We stappen in met z'n vieren. "To the airport please"' zegt Chiel. De taxichauffeur knikt.
Als we eenmaal uit de drukte van de stad zijn, wordt de taxichauffeur gebeld op z'n mobieltje. In rap chinees vertelt hij de ene mop na de andere, denk ik, want aan het lachen te horen moet het wel leuk zijn.
Ben ligt te slapen en Linn en ik kijken met volle verbazing hoe de chauffeur rijdt.
"Zou hij verliefd zijn op z'n pookje?", vraag ik aan Linn. "Hij heeft wel iets dwangmatigs", lacht Linn. Elke 2 seconden moet hij zijn stuurversnellingspookje even aanraken.
Chiel wordt er zenuwachtig van. "Die man kan niet rijden hoor!", sist hij. "Op plekken waar hij 110 mag rijden, rijdt hij 80 en waar hij 80 mag rijdt hij 60!"
Dat hebben wij weer. Elke keer als we naar de airport moeten hebben wij een chauffeur die wel op de snelste baan zit, maar verder door iedereen wordt ingehaald.
Eenmaal aangekomen op de airportmoeten we nog een half uurtje wachten voordat Remy door de deuren loopt.
"Is dat Remy??", vraagt iedereen aan elkaar. Ja hoor, met grote passen komt daar een lange bruingebrande langharige met baard, in short gestoken enigszins onverzorgde backpacker handig in het omzeilen van kleine chineesjes, aanlopen. Jazeker het is Remy!
Hij lacht ons al tegemoet. "Hello mates!". Ik zit nog met verbazing naar hem te kijken als ik een dikke kus van hem krijg. "Leuk om jullie weer te zien!", lacht Remy.
We zijn koffie gaan drinken met z'n allen en 's avonds thuis hebben we zijn foto's bekeken en naar de verhalen geluisterd. Toen Chiel en ik naar bed gingen, zaten Remy en Ben nog te praten, tv te kijken en met de computer te spelen.
Ik heb heerlijk geslapen. De familie Honig is weer compleet!