Typhoon Nesat

Ik zag het al voordat we uit HK vertrokken. De filipijnen kregen een typhoon over zich heen en het verwachtte pad zou vlak langs HK gaan. Wij vertrokken naar NL en dan hou je het niet meer zo in de gaten.

Tot gistmorgen. Ik zat bij de kapper en kreeg van de Pinnacle een smsje. Het was T3 geworden. Dat wil zeggen dat de typhoon al redelijk in de buurt is en dat men alvast voorzorgsmatregelen moet gaan treffen.

En vannacht kreeg ik opnieuw een smsje. Van T3 ging het waarschuwingssignaal naar T8. vanmorgen zag ik op het nieuws dat 'hongkong zich klaarmaakt voor typhoon Nesat'. Dat wil weer zeggen dat vandaag het leven stil ligt in HK. De scholen, overheidsgebouwen, kantoren, winkels gaan dicht en het openbaar vervoer ligt dan stil. Iedereen gaat naar huis.

De typhoon gaat richting het Chinese ieland Hainan en komt dus niet op HK af. Maar HK heeft last van rukwinden, regen en stormachtig weer.

Wel vreemd dat ik nu in NL zit. Volgens mij is dit de eerste keer dat ik het niet meemaak vanaf de zevende verdieping in Tsim Sha Tsui. Ben benieuwd wat ze in Tai Po vinden van de typhoon. Voor Rina en familie is het de eerste keer dat ze een typhoon gaan meemaken. Lekker een extra dag vrij!

Related articles

• Hong Kong shuts down amid typhoon (bbc.co.uk)
• Typhoon Hong Kong Closes Stock Market - Businessweek (livingstrongandhappy.blogspot.com)
• Typhoon Nesat storms toward southern China (cbc.ca)

Hello jetlag!

Je vliegt 12 uur lang door verschillende tijdzones. Tijdens die 12 uur probeer je zo goed en zo kwaad als het gaat te slapen. Dat moet want je vliegt door de nacht en komt aan om 6 uur 's ochtends. En als je dus de volgende dag bewust wil mee maken dan is een beetje slapen wel gewenst. De dag er op ben je dus niet in topvorm want rechtop en klemzittend slapen in een vliegtuigstoel gaat niet zo makkelijk. Voordeel is wel dat je de volgende nacht doodmoe bent en gelijk in slaap valt zodra je je bedje ziet. Kan zijn dat je vroeger wakker wordt dan normaal maar dat neem je op de koop toe.

De eerste volledige dag na het vliegen is een vreemde dag. Je hebt honger en slaap op de raarste tijden. Het lijkt wel of je de hele tijd met je hoofd in de koellast zit. Je bioritme is verstoord. Het is begonnen...overdag heb je kramp in je kaken van het gapen,  maar 's avonds kan je niet slapen. Je bent aangekomen in de 'wondere wereld' die jetlag heet!

En daar zit je dan. Kwart voor 3 's nachts, geen zak op tv behalve een dozijn zenders waar blonde bimbo's zwaar aan het ademen zijn en die mij proberen te overtuigen een telefoonnummer te bellen zodat ik kan horen 'wat er onder dat verpleegstersuniformpje zit'.

Dan maar ontbijten. Dat lonkt meer. De beschuitjes en een kopje thee staan op tafel en gapend zie ik de minuten weg tikken. Fijn. Ze zeggen dat jetlag ongeveer net zo lang duurt als het tijdsverschil tussen de plaats van origine en de plaats van aankomst. In mijn geval is dat dus 6 uur. Per dag loop je 1 uur in. Dus totaal 6 dagen. Fijn. Heel fijn...

De Rode Loper

Wat heerlijk om weer thuis te zijn. Het is echt genieten van de grote mensen keuken, de plofbank, de kids en Good Old Druten. Maar we wisten niet dat Druten ook zo blij was om ons te zien! Toen we gistermiddag Druten inliepen vanwege de koopzondag, waren we dan ook blij verrast. Kosten noch moeite waren gespaard. Ze hadden de Rode Loper uitgelegd voor ons!

Nadat we uitgebreid over de Rode Loper hadden gewandeld die door geheel hartje Druten was uitgelegd, de vergeten tandenborstel en deo hadden ingeslagen, zat er maar 1 ding op. Een terrasje pikken! Snel werden Linn en Ben gebeld die gelijk kwamen en toen hebben we mensen gekeken, koffie gedronken en een broodje gegeten. We boffen echt met dit weer!

Bij thuiskomst zijn Chiel en ik de tuin ingedoken. Alles groeit en bloeit zo goed, dat er flink gesnoeid moest worden. En het was geen vervelend klusje zo in het zonnetje.

's Avonds kwamen Yvon en Mari nog op de koffie en we hebben lekker bijgepraat over van alles en nog wat. Heel gezellig. Ik schrok er wel van toen ze vertelden dat Sultan, hun oudste hond, al 2 keer een hart aanval had gehad de dag ervoren. Ik hoop dat alles goed gaat en dat de medicijnen aanslaan.

Vandaag gaat alles weer zijn gangetje. Ben ging vanmorgen naar zijn werk MET lunchpakketje ;-) en Chiel vertrok net samen met Ton voor een rondje Nederland. Klanten bezoeken en zo. Linn en ik hebben vandaag helemaal geen plannen. We zien wel.

Maar voor nu, eerst maar een kopje koffie! Met een gevulde koek!

We zijn er!

We zijn er! En zoals beloofd hebben we prachtig weer meegenomen uit HK! Gistermorgen om 6 uur raakten de wielen van ons vliegtuig de landingsbaan van Schiphol. Natuurlijk ergens helemaal achteraan zodat we zeker nog 20 minuten aan het taxien waren naar de gate.

De vlucht op zich was lekker rustig. Geen turbulentie, geen huilende kindertjes. Wel had ik een Belgische buurman die op z'n zachts gezegd, lichtelijk vreemd was. Een ruziend echtpaar uit de buurt van Rotterdam die elkaar konstant aan het afzeiken waren en mijn zeurende en stekende rugpijn.

Ik heb het eerste half uur alleen maar in tranen op mijn stoel gezeten. Het deed pijn en de pijn straalde uit naar mijn been. Heel fijn. Maar na een tijdje deden de pijnstillers deden hun werk en lukte het mij om redelijk ontspannen te zitten. Na de maaltijd gebruikte ik het uitklaptafeltje als verlengd kussen. Ik stapelde alles op het uitklaptafeltje wat ik maar vinden kon. Mijn tas, mijn eigen meegebrachte kussen, de dekens en kussentjes van Cathay en voorover geleund op de stapel meuk, heb ik wonder boven wonder zeker 8 uur geslapen! Herboren werd ik wakker zo'n 3 uur voor de landing!

Ach en de laatste 3 uur waren gemakkelijk door te komen. Ontbijten, beetje opfrissen, stukje lopen, Angry Birds spelen, nog een aflevering Glee kijken en toen waren we al op de grond! Nadat we de koffers van de band afpakten en de huurauto hadden gekregen, reden we saampjes over een rustige snelweg en met een prachtige zonsopgang Druten tegemoet.

Om half negen stonden we voor de deur. Linn en Ben stonden ons al op te wachten, de koffie pot werd aangezet en toen liep als verrassing Remy ineens de trap af! Wat heerlijk om ze alle drie te zien en te knuffelen! Zo gezellig!

We hebben lekker koffie gedronken, gepraat, de kadootjes uitgepakt, boodschappen gedaan, wijntje gedronken bij d'n Optie, frietjes gegeten, kennis gemaakt met vrienden van Linn, Ajax gekeken en toen ging het lampje uit...Kapot was ik!

Om 9 uur liep ik naar boven en ik heb geen idee hoe ik in bed ben beland. Hoe dan ook, ik heb zalig geslapen! En om half 6 zaten Chiel en ik, recht op en klaar wakker in bed. Eruit dus en lekker ontbijten. En oh wat is zo'n muslibol toch lekker!

Nu zit ik naar CNN te kijken en zie dat er een mega typhoon over de Filipijnen gaat racen binnen 48 uur, en dat met een beetje geluk diezelfde typhoon richting HK gaat. Oeps.

Chiel staat al te trappelen om naar buiten te gaan. Lekker 2 uur hardlopen door de uitgestrekte weilanden en uiterwaarden van Druten. Hij verheugd zich hierop al maanden. Elke keer als hij bij 36 graden op de boulevard van HK stond, dacht hij 'nog eventjes, in NL is het niet zo warm'.

Vandaag doen we nog lekker kalm aan. Een beetje uit de jetlag proberen te komen en vanavond komen Yvon en Mari gezellig op bezoek. Het is heerlijk om weer thuis te zijn!!

Next stop: Amsterdam!

Het is dan eindelijk vrijdag geworden! Rond 4 uur wil Chiel naar huis komen (ik geloof er helemaal niets van, zal wel rond 7 uur worden) , de laatste dingen moeten dan in de koffer, nog een hapje eten en dan mogen we eindelijk naar het vliegveld toe!! Onze vlucht vertrekt om 00.15 naar Amsterdam! Jihaaa!! En als alles dan gaat zoals het zou moeten gaan, dan komen we om 06.30 aan. Nee mensen, de vlucht duurt geen 6 uur en een kwartier maar 12 uur en een kwartier. Tijdsverschil hè.

Gisteravond hebben we nog met Jos bij de Biergarten gegeten. Chiel en hij aan de wiener schnitzel en ik aan de curryworst met kartoffel salat. Best lekker eigenlijk. Jos vertrekt vanavond vroeg naar Singapore om naar de Formule 1 night races te gaan kijken, vandaar.

Na het eten heb ik nog bij zo'n Chinese apotheek, wat sterkere pijnstillers gehaald voor mijn rug. Het gaat best goed maar voelen doe ik hem nog steeds. Om de sterkte van die pilletjes uit te proberen heb ik gisteravond er eentje geslikt. Ik ben eigenlijk niet zo van de pilletjes, maar soms moet je wel. Heerlijk. Geen pijn en goed geslapen. 2 Vliegen in 1 klap! Hopelijk kom ik straks de nacht een beetje goed door...

O ja, ik zag dat we straks bij terugkomst een nieuwe 'ik-verveel-me-zullen-we-daar-even-naar-toe-gaan' plek hebben. De eerste echte onvervalste Apple-shop wordt morgen geopend in het IFC. Ik zie het al helemaal voor me. Eerst eten met z'n allen en dan kijken 3 koppies me aan...'Zullen we even de Starferry opgaan? Of hadden jullie andere plannen?' (Starferry Central - Apple shop, zo'n 5 minuten lopen)
Ziet er wel strak uit hoor!

Maar hoe dan ook, morgen zijn we in Nederland! We hebben er allebei vreselijk veel zin in! 

Tot laterrr!!!

Update

Chiel is weer thuis. Gisteravond rond 7 uur stapte hij binnen. 1 Vluchtje eerder dan eigenlijk de bedoeling was.

Gisteren ging het best wel goed. Ik had heerlijk geslapen en nadat ik met Rina aan de telefoon had gezeten die checkte of ik wel mijn bed kon uitkomen, ben ik gaan douchen. Om de spiertjes los te houden wilde ik een stukje gaan wandelen. En net toen ik weer vast stond en verging van de pijn, belde Chiel op. Ik kon de tranen niet meer tegen houden en hij besloot toen om zo snel mogelijk naar huis te komen. Wel lief.

De koffers liggen inmiddels uitgeklapt op het logeerbed en staan klaar om ingepakt te worden. Als ik in beweging wil blijven kan ik nu van de logeerkamer naar mijn kast lopen om er spullen in te gooien. 2 Vliegen in 1 klap.

Het weer is trouwens zalig nu. Het was de afgelopen dagen rond de 28 graden en vanmorgen was het zelfs 23 graden! Eindelijk. Echt een verademing. De ramen staan open en ik neem die drilboren op de koop toe. Ze zijn nog steeds bezig met het afbreken van het gebouw voor ons huis. Maar de keren dat je de airco gewoon uit kan zetten en je ramen wagenwijd open kan doen zijn zeldzaam!

Ik ga weer even liggen op de bank. Nog 1 nachtje slapen!

pien in de rugguh

Vandaag begon als een gewone dag. Koffie zet apparaat ging aan, het boterhammetje werd getoast, het plakje kaas ging erop, de tv ging aan en op CNN gezapt...niets bijzonders dus. Daarna liep ik naar de slaapkamer en met een zwier pakte ik mijn dekbed op, ik wil het dekbed uitslaan om op het bed te leggen, ik hef mijn armen naar boven en toen....niets. Helemaal niets. Ik kon niet naar boven of naar beneden. Met een hartgrondig #$%! greep ik naar mijn rug. Au!

Dat is dan lekker. Voor het eerst sinds tijden ben ik alleen thuis en nu sta ik in mijn pyama, krom van de pijn! Letterlijk! Ok... hoe ga ik dit doen? Ga ik zitten..., ga ik liggen? Moet ik iets doen...? Maar wat dan? Voetje voor voetje ben ik naar de bank geschuifeld en heel langzaam heb ik mezelf laten zakken op de bank. Ik zat nog geen seconde en toen moest ik naar de w.c. Heel langzaam maar weer opstaan, schuifelend naar de badkamer, ...ach jullie snappen ook wel... te veel info. No pretty picture zal ik maar zeggen.

Maar goed, daar zat ik dan op de bank. Home alone. Pijn, veel pijn. En natuurlijk niemand in de buurt. Ik bedoel, Chiel weg naar China, Jos weg naar China en Mickey weg naar NL. Ik begrijp nog niet hoe ik het gedaan heb maar even later stond ik onder de douche. De warme waterstraal recht op de zere plek en dat verlichte ietsjes. De Ibuprofen kwam weer uit de kast te voorschijn en na een tweede bakkie koffie, ging het steeds beter. Ik bedoel, ik voelde wel rugpijn maar ik kon in ieder geval wel lopen en zitten.

Na een morgen als een oud besje rond te hebben gelopen, belde Rina op. Ze was in Central en ze kwam even langs. Gezellig! Kunnen we gelijk even gaan lunchen. Ze was er snel. En we konden op weg. Wel langzaam maar het ging! De lunch bij BLT smaakte heerlijk en toen was het tijd om eerst langs de "eye brow bar" te gaan. Voordat ik naar NL ga, wil ik alles weer strak in model hebben en Rina leek het ook wel een ervaring.

Nou zit de eye-brow-bar maar 20 meter verderop dus dat ging prima. De wenkbrauwtjes zien er weer keurig uit! Maar de echte make-over waren toch wel de wenkbrauwen van Rina! Wauw! Dat scheelt weer een ooglid correctie ;-)

We zijn nog naar de City Super gelopen zodat ik mijn maaltijd voor vanavond, kant en klaar in de koelkast zou hebben staan en toen weer richting huis. Nog een stop bij het Holiday Inn voor echte Goudse kaas en daarna weer naar huis. Rina vertrok even later en toen zat ik weer op de bank. Nog maar een ibuprofennetje en een nieuw Tijger Balsem pleister op de rug gedaan.

Ik voel de rug nu wel. Het zeurt. En mijn bovenbeen doet mee. Net als toen... Morgen doe ik niets. Blijf ik op de bank liggen en als Chiel 's avonds thuis komt dan moet hij maar eten halen. Ik heb vanaf nu nog 3 dagen om op te knappen, mijn koffer in te pakken en dan naar huis te vliegen...zal je altijd zien dat zoiets gebeurt vlak voordat je 11 uur lang krap mag zitten...

...of als Jos of Jesse dit lezen...kunnen jullie geen goed woordje voor mij doen bij CX? Jullie hebben de benodigde FF-kaarten plus connecties?...help...please?

De laatste loodjes

Maandagmorgen. De wasmachine draait. Mijn vers gezette kopje koffie smaakt heerlijk en voor de komende 3 dagen ben ik home alone. Chiel is net vertrokken naar Ningbo en Shanghai en komt woensdagavond weer terug. En dan...dan vertrekken wij vrijdagavond richting airport om voor 3 hele weken naar NL te gaan! Heerlijk!

Het is alweer 6 maanden geleden dat wij voet op Nederlandse bodem hebben gezet. Te lang. Ik ben er dus wel klaar mee hier. Ik merk het aan mezelf. Elke Chinees die voor m'n voeten loopt speelt met vuur! Soms heb ik echt zin om iedereen aan de kant te slaan. En dan dat weer...hoelang kan een mens leven in 33+ graden, zonder een zuchtje wind maar met een luchtvochtigheid van heb ik jou daar? Bleh...Mij was belooft door de HK observatory dat dit jaar vol zou zitten met typhoons, maar mooi niet hoor. Het is warmer dan ooit EN droger dan ooit. Hoezo regenseizoen? Ik denk dat ik de buien die hier gevallen zijn op 1 hand kan tellen.

Nee, Ik kan niet wachten om Remy, Ben en Linn weer te zien en door Druten te lopen met zijn handje vol inwoners, de schamele 16 graden en het bruine brood van Bakker Bart! Ik ben er echt aan toe!

Chiel is elke dag druk van die 3 weken. Voor hem gaat het werk gewoon door. Ik geloof dat hij de eerste week alweer naar Frankrijk vertrekt. Nou ja. T'is niet anders. C'est la vie. Maar hij kan niet wachten om op dat vliegtuig te stappen! Oh, we hebben echt zin om naar huis te gaan!

Maar eerst deze week nog. Vandaag ga ik het huis een beetje opruimen, straks nog even naar de supermarkt. Morgen koffie drinken met Rina. En woensdag zal ik eens de sweaters en truien onder uit de kast halen. Zullen we wel nodig hebben...

Surrogaat familie

De manier om Hong Kong, of welke plek dan ook op de aardkloot, te overleven is om een groepje mensen om je heen te verzamelen die je met beide beentjes op de grond houdt. Waar je je verhaal kwijt kunt, met wie je kan lachen, waar je eens lekker kan uithuilen, met wie je kan brainstormen, met wie je boodschappen kan doen en met wie je intieme momenten kan delen. Echt waar.

Zonder zo'n groepje mensen zou het leven hier er totaal anders uit zien. Je echte familie zit aan de andere kant van de wereld. En het tijdsverschil werkt niet echt mee. Als er iets dwars zit, dan wil je dat gelijk aan iemand kwijt. En dan is er dus altijd een luisterend oor en hoef je niet te wachten totdat NL wakker wordt.

De ellende is ook dat zo'n groepje mensen van tijd tot tijd veranderd. Vooral als iemand vertrekt. Dat kost wel wat incasseringsvermogen. Binnen no time ben je heel close met de mensen in je groepje en dan is het echt verschrikkelijk als iemand vertrekt. Je neemt afscheid van een surrogaat familie lid. Kan me nog als de dag van gisteren het vertrek van Pim voor de geest halen...

Maar er komen ook mensen bij! Neem nou Mickey en Jaap. Met Mickey doe ik alles wat ik niet met de mannen kan doen. Lekker boodschappen doen (alhoewel ik vorige week met Jesse uitgebreid in de supermarkt heb rond gelopen!) aan de koffie, shoppen en je hart uit storten en vrouwenpraat! Heerlijk!

Of de gehele familie Grolle! Broodjes bakken, aan de pizza's met z'n allen, koffie drinken, roeiwedstrijdje kijken, shoppen en genieten van die geweldige kids die zo enthousiast zijn! Super!

Nou moet ik zeggen dat we het aardig volhouden met ons groepje vrienden. Al 7 jaar ( of de tijd ook vliegt zeg!), vertrokken op 15 september 2004, behoren Jos en Jesse tot de harde kern. Zeg maar de F-side van de Pinnacle! Ok, toegegeven, Jos is even weg geweest maar weer terug gekomen en Jesse heeft de Pinnacle verlaten voor een flatje naast de Yuppie Sauna. Maar toch, het is best bijzonder. En al die tijd is er nog nooit een onvertogen woord gevallen!

Voel me af en toe echt moederkloek. Bijvoorbeeld zoals gisteravond. Eerst aan de pasta bij Al Molo en toen moesten we nog even naar de Fortress om wat uit te zoeken. Chiel en ik stonden bij de balie en Jos en Jesse liepen door de winkel. Ik zag ze niet meer en vroeg aan Chiel 'waar zijn onze jongens?' Giller toch! Ze zagen dat ik om me heen aan het kijken was en kwamen gelijk naar ons toe. 'Jongens, kijken doen we met de....OGEN. Juist. En niet met de...handjes!' (Sorry Andree, (mijn zus) ik kreeg gelijk flashbacks van Henk en Rudy die met hun handjes op de rug stonden...)

We boffen echt met die surrogaat familie van ons!

Bloggen

Ik blog sinds we verhuisd zijn naar HK. Remy kwam met het idee om een blog te beginnen en heeft me toen geholpen. Hij heeft toen zelfs een soort van handleiding voor mij gemaakt. Ik wist toen niet eens op welke knop ik moest drukken om de computer aan te doen!

Ja mensen, ik was/ben een dummy als het om computers gaat. Het enige verschil van toen met nu is dat ik nu wat meer zelfvertrouwen heb en ik niet gelijk in de stress spring als iets niet goed gaat.

Maar goed. Ik blog als het even kan elke dag. Een soort van dagboek. Zo kan ik mijn ervaringen delen met de kids, familie, vrienden en wie het maar leuk vind om mijn blog te lezen. Ook gebruik ik het om mijn frustraties zo nu en dan van me af te schrijven. Dat lucht op. Zelfs als ik het in de vorm van een fabeltje vertel. Jullie weten dan niet wie ik bedoel, maar bij mij is de druk even van de ketel. Ik maak daar echt tijd voor vrij. 's Ochtends met een mok koffie als Chiel naar het werk is, is het mijn tijd.

Ook volg ik blogs van anderen. Leuk en interessant om te lezen. Soms van bekenden en soms ook van vreemden, alhoewel je je na een tijdje geen onbekende meer voelt omdat je hun verhalen steeds leest.

Maar nou zie ik, dat van de blogs die ik volg, er nu 4 zijn, die al een tijdje niets hebben kunnen bloggen omdat hun provider bezig is, met "het migreren van de blogs". Heb geen idee wat daarmee wordt bedoeld maar feit is dat ze al 3 weken niets kunnen bloggen! Ik zou dus echt gek worden!

In al die jaren heb ik via Blogger 1 maal een storing gehad. Maar dat was binnen 24 uur opgelost. Maar weblog.nl doet er schijnbaar langer over. En eigenlijk is dat schandalig. Niet alleen vervelend voor de mensen die weblog gebruikt om te kunnen bloggen, maar ook voor de mensen die deze blogs lezen! Ik dus! Ik mis de verhaaltjes....

Never a dull moment

Gisteren ben ik een ochtend op stap gegaan om appartementen te bekijken. Niet voor ons zelf, alhoewel we straks in december/januari echt op zoek moeten gaan, maar voor een vriend die het aan mij vroeg. Hij komt straks in november naar Hong Kong voor het werk.

We hebben van de week al telefonisch contact, vervolgens heb ik gebeld met de desbetreffende lease-managers van de door hem uitgezochte flatjes en gisterochtend was het dan zo ver. Gewapend met pen en papier en een fototoestel ben ik de 4 flatjes afgegaan.

Eerste stop was dicht bij huis. The Pinnacle! Hier waren 2 verschillende flatjes die ik moest bekijken. Hij wil namelijk in een 'serviced appartment' gaan wonen. Dat wil zeggen volledig gemeubileerd en hoteldiensten. Ze komen dan je handdoeken 3 keer per week verwisselen. En eens per week je lakens verschonen. Verder doen ze de afwas, ze komen stofzuigen en de boel aan kant maken. Perfect dus.

Het eerste flatje die ik zag, was er eentje waar Chiel en ik de eerste 2 jaar in gewoond hebben. 2 Slaapkamers, open keukentje, badkamer en woon/eet kamer. Zag er goed uit. En grappig om te zien hoe zo'n flatje door iemand anders is ingericht.

Het volgende flatje was kleiner. 1 Slaapkamer, open keukentje, woon/eet kamer, badkamer. Netjes. Zag er goed uit.

Toen naar de Chi-residence in Jordan. Was er nog nooit geweest en het leek me grappig om eens te kijken hoe zo'n gerenoveerd oud Chinees flatje er van binnen uit ziet. Klein dus. Alles zat er in en wat gelijk opviel was het enorme bed. De keuken mocht de naam keuken niet dragen. Hmm...

Next stop Excellent Court in Jordan. Grappig dat hij die had uitgezocht omdat ik van de maand heb gehoord dat Joke uit Guangzhou straks in HK gaat bevallen en voor een maand zo'n flatje heeft gehuurd. Ik kreeg een klein flatje te zien. Vloerbedekking op de grond en dat vind ik zo goor! Ik bedoel je leeft in een vochtig en warm klimaat. Geen goed idee om vloerbedekking neer te leggen. Ik wist niet dat het nog kleiner kon maar deze 'keuken' was de helft van de keuken in Chi. Eigenlijk niet meer dan een buffet kast met ingebouwd 2 pits kookplaatje en een koelkast zoals in de caravan staat. Voor 1 maand perfect, voor 3 jaar tergend klein!

Nadat ik weer thuis was gekomen heb ik alles, compleet met foto's, op mail gezet, verstuurd en 's middags was er telefonisch overleg. Net echt! Leek wel of ik een baan had ;-)

Conclusie: De Pinnacle is zo gek nog niet! Qua afmetingen, inrichting en prijs. Die andere kleinere flatjes waren allemaal duurder, ouder en stukken minder compleet! Wie had dat nou gedacht?

Hello IDA!! Heb je het gehoord?

Tai Mo Shan, 957 meter

Terwijl ik dit schrijf zit ik krom van de spierpijn en voel ik mijn verbrande huid trekken. Maar wat een gave hiking trip!

Omdat Jos in training is voor de Alp d'Hues, moet hij bergen op fietsen. Liefst zo hoog mogelijk en zo lang mogelijk. Nou ben ik dus nergens voor in training maar omdat hij vroeg of wij zin hadden om hem op de top van de 957 meter hoge berg te ontmoeten, zijn we overstag gegaan. Het is namelijk de hoogste berg van heel Hong Kong! Vanuit de stad is de berg te zien.

Maak je geen zorgen, zei Jos. Je zit hoog dus het is minder warm en met een beetje geluk zit de top in de wolken. Nou daar heeft hij ook een punt. Dus wij vertrokken gistermorgen om 8 uur met een gevulde rugzak. Water en koffie mee, broodje mee, bananen mee.

Onderweg hielden Chiel en Jos telefonisch contact. Jos zat al op de fiets en zocht zijn weg naar Tai Mo Shan vanaf zijn kantoor in Kwai Hing. Chiel stuurde een smsje 'we zitten in de taxi en zijn op schema!' waarop Jos antwoordde 'Ik ook! Lost! Heb geen idee waar ik ben!' Gelukkig vond hij even later de berg.

Terwijl we in de taxi zaten die ons bij het Visitor's centrum halverwege de berg moest afzetten, keken we elkaar eens aan. Mijn hemel! Dit is steil! Als Jos dit volhoudt is hij wel een bikkel! We werden gedropt halverwege de berg en na een bakkie koffie gingen we op pad. Gelukkig waaide het een beetje en liepen we in de schaduw maar het was steil! Echt steil!

We kwamen nog wat mountain bikers tegen die de berg ook op gingen en zij gingen net zo hard als dat wij liepen! En waar we helemaal van opkeken was dat we veel bejaarden tegen kwamen die de berg af kwamen lopen! Dat wil dus zeggen dat ze eerst de berg op hadden moeten lopen!

Maar bij elke bocht werden we getrakteerd op prachtige vergezichten over Tsuen Wan en hoe hoger we kwamen hoe beter het uitzicht! Zo'n 200 meter onder de top, hadden we uitzicht over Tsuen Wan aan de linker kant, Yuen Long en zelfs Shenzhen aan de rechter kant en voor ons uitzicht over Sai Kung! Het was wonderschoon en het weer werkte mee. Niet te warm, windje en best helder!

Ondertussen hoorden we dat Jos bijna bij de berg was aangekomen. Hij deed het even kalm aan. Alleen maar klimmen vergt veel van een mens.

We liepen lekker door en gingen voor het allerlaatste stuk omhoog. Boven op staan grote rader koepels en later bleek ook een dependance van het leger op de top te zijn. De weg ging met haarspeldbochten omhoog en steeds keken we om of we Jos aan zagen komen. Die zagen we dus niet maar wel werden ingehaald door hardlopers die de berg op of af aan het rennen waren. Veel mountainbikers en veel hikers zoals wij.

Chiel en ik hebben de top gehaald en daar hebben we genoten van ons banaantje. Ondertussen had Jos weer gebeld dat hij het laatste stuk op ging fietsen en wij besloten alvast naar beneden te lopen om Jos halverwege te ontmoeten. Tussen ons gezegd en gezwegen, we hadden nooit verwacht dat Jos zou doorzetten. Maar wat gaaf toen we hem ineens aan zagen komen!

Hij het het even gehad met die ^&**#-berg! Het was heel zwaar geweest. Vooral het stuk naar de voet van de berg, want die was ook al zo steil! We hebben even gepraat, Jos een banaan overhandigd, water gedronken en toen ging Jos weer verder. De bikkel!

En er waren ook fietsers die de berg op liepen i.p.v. fietsen!

Ik moet zeggen dat het afdalen zwaarder was dat het beklimmen. De spieren in mijn kuiten en liezen schoten steeds in de kramp. En de zon, die was lekker gaan schijnen, en ineens voelde ik de verbrande huid.

Maar Jos heeft het gedaan! Hij is naar de top gegaan en het afdalen ging natuurlijk veel sneller, vooral op zo'n fiets. We spraken af dat hij alvast naar het Visitor's Centrum zou gaan en dat wij hem daar nog zouden ontmoeten. Daar hebben we nog wat gedronken en even gezeten om bij te komen.

Ik zag daar weer iets typisch op z'n Hong Kong's. Er is daar een 'Hiking Practice Trail"! Moet toch niet gekker worden!

Met gelukkig een bord waarop uitleg staat!

Alsof het dan niet zwaar is!

Enfin. Na een half uurtje stapte Jos weer op de fiets en zouden wij naar de doorgaande weg lopen om een taxi te nemen. En dat liep even anders...

Geen taxi te vinden!! Er zat dus niets anders op om verder de doorgaande weg naar Tsuen Wan af te dalen. En eigenlijk liep het lekker. Het ging best goed. En hoeveel idioten we niet tegen kwamen op fiets!

Een kilometer voor Tsuen Wan kwamen we een taxi tegen die we gelijk hebben aangehouden. Breng ons maar terug naar TST! Ik ga niet meer de metro in. Ik zit lekker en ik blijf mooi zitten!

Al met al hebben Chiel en ik denk ik zo'n 16 km gewandeld. 6 KM de berg op en 10 km de berg af. Echt een super gave trip en zeker de moeite waard. Misschien wel leuk om te weten dat je dus tot 200 meter onder de top, waar een panorama terras is, gewoon per taxi daar kan komen.

Als ik dat toch eerder geweten had....

De rest van de foto's kan je HIER zien!

Mid-Autumn Festival

Gisteravond was het dan eindelijk zover. Volle maan. Op de 15de dag van de 8ste maand van de Chinese kalender, wordt het feest gevierd. Het is na Chinees Nieuwjaar, de belangrijkste feestdag in China.

En hoe gaat zo'n dag dan? Nou, met de hele familie natuurlijk eten, de mooncakes komen op tafel, de lampionnen worden verlicht en 's avonds ga je naar de Fire Dragon Dance kijken om daarna met de hele familie naar de volle maan te gapen!

Om 4 uur 's middags ging het kantoor in HK dicht. Iedereen was eerder vrij en Chiel dus ook. Mijn plan was om naar Caueseway Bay te gaan om daar naar de lampionnen te gaan kijken in Victoria Park en vandaar nar Tin Hau te lopen, om de Fire Dragon Dance te bewonderen. In al die jaren had ik nog nooit een Fire Dragon Dance gezien.

We besloten vroeg naar Causeway Bay te gaan. Ik had echt geen zin om in een overvolle metro te zitten.  Om 6 uur liepen we de metro uit en liepen in 1 streep naar ons klein Indonesisch restaurantje. En oh, wat was dat weer lekker!

Vandaar was het een minuutje lopen naar Victoria Park. Overal stonden en hingen prachtige lampionnen! De kindertjes keken hun ogen uit! Nadat we overal uitgebreid foto's van hadden gemaakt, liepen we door naar Tai Hang.

 

Hier wordt elk jaar en vaak dus tijdens mid-autumn festival, een Fire Dragon Dance gehouden. Toen ergens in 1800 dit vissersdorpje door de pest werd geteisterd, vertelde Budha via de dorpsoudste dat zij voor 3 dagen langs, een drakendans moesten houden met wierookstokjes, dan zou de pest verdwijnen.

En ik moet zeggen, het is een feest. De smalle straatjes zijn afgezet, honderden mensen langs de kant, veel kindertjes met lampionnetjes, en iedereen is blij!

De draak is gemaakt van 72.000 wierookstokjes, 67 meter lang, en 300 mannen wisselen elkaar af om de draak te laten dansen. Erg leuk om te zien en de geur en rook van wierook hangt als een deken over het dorpje. Een apart sfeertje.

Nou hadden we zelf ook een opblaasbare Dragon met knipper oogjes gekocht en dat vonden de Honky's toch wel erg leuk. Chiel is met iedereen op de foto gegaan!

Nadat we de eerste dans hadden gezien, zijn we weer terug naar huis gegaan. En ik denk een goede beslissing. Want toen we de metro inliepen en in tegengestelde richting de mensen-massa naar buiten zagen komen, wist ik het zeker. Dat wordt proppen om 23.30 als alles afgelopen is!

Eenmaal thuis kwam Jos nog even langs. Hij wilde vandaag, een vrije dag in Hong Kong vanwege het feest, de hoogste berg van Hong Kong beklimmen. 957 Meter! Of we zin hadden om mee te gaan. Wij lopen en Jos op de fiets. Altijd leuk. De plannen werden gemaakt en vanmorgen hebben we het inderdaad gedaan! Maar daar schrijf ik morgen over.

De rest van de foto's kan je HIER bekijken!

The Friendly Bike Shop

Jos gaat in plaats van hardlopen tegenwoordig een stukje fietsen. En niet zomaar fietsen, nee, Jos wil snel en tegen een berg op. Volgende maand gaat hij dan ook met vrienden de Alp d'Huez beklimmen. Het enige nadeel wat hij op dit moment ondervind, is dat zijn fiets in NL staat en daardoor niet echt kan gaan trainen. Ik bedoel die fiets beneden in het sportzaaltje is wel grappig maar niet helemaal 'je dat'. Dus Jos had een plan!

Of wij mee gingen naar Mui Wo, Lantau Island. Van de week was hij al naar fietszaken in Mongkok geweest, maar de frames waren allemaal te klein voor zijn postuur. Nu wilde hij naar Mui Wo om daar naar de Friendly Bike Shop te gaan en eens kijken of ze daar misschien iets hadden staan. Maar natuurlijk! Wij gaan gezellig mee! Jaren geleden heeft Chiel ooit daar zijn mountain bike gekocht.

Dus vanmorgen om 11 uur vertrokken we uit de Pinnacle. Starferry naar de overkant en vandaar op de fast ferry naar Mui Wo. Ik blijf me verbazen over het rustige leventje op zo'n eiland. Overal fietsen, weinig auto verkeer, heel relaxed en veel Engelse expats die dus op zondagmorgen al aan het bier zitten op een terrasje. 

The friendly Bike Shop had zowaar het juiste frame! En het was gelijk liefde op het eerste gezicht...ik bedoel Jos en zijn fiets...Na een proefrit werd de deal gesloten en toen stonden we dus op Lantau Island met een fiets... 

Eerst maar wat drinken op het terras waar iedereen naar rugby aan het kijken was. Er werd een plan gemaakt. Je kan namelijk niet met je fiets op elke ferry terecht. Je mag alleen op de slow ferry naar Central, en je kan alleen via de Wanchai Starferry weer terug naar TST. Hoop onnodig gedoe dus. Maar goed, zwemmen met je fiets om je nek gaat ook wat moeilijk dus we hebben keurig gewacht totdat de slow ferry aanmeerde. 

We hebben heerlijk op het achterdek gezeten, genoten van het weer. Niet klam, wel warm! Moet zeggen dat ik nu nog steeds heen en weer waggel op mijn stoel want de zee was ruw. Nou weet ik weer waarom ik liever niet op zo'n boot zit... 

Op Central hebben we de taxi genomen naar het kantoor van Jos. Ik had namelijk bij de fietszaak op Lantau gezien dat er een taxi aankwam met 2 fietsen achter in de bak! En de taxi chauffeur vond het geen enkel probleem. De fiets ging achterin, goed ingepakt om geen schade op te lopen en wij gingen op weg naar Kwai Hing. 

De fiets werd keurig geparkeerd op kantoor en wij hebben het kantoor eens goed bekeken. Erg leuk om te zien. We waren er nog nooit geweest. Na een colaatje weer terug de metro in naar TST. Ondertussen was het 5 uur geworden en zijn we tot de conclusie gekomen dat we eigenlijk niets hebben gedaan maar dat we ons zelf goed bezig hebben gehouden! En voor Jos is er nu geen enkel excuus meer om niet te trainen!

Als zij het kan kan, dan lukt het Jos helemaal!

Let even op de zij-wieltjes!