On/Off

Gisteravond gingen we eten bij King's Lodge. Een Chinees restaurantje waar je zalig kan eten voor weinig. Eerlijk eten, goed klaar gemaakt. Wat wil een mens nog meer. Al dat rode vlees waar we al zo'n 2 weken mee geconfronteerd worden vanwege klant/collega bezoek, komt ons de neus uit. Niet een beetje, zodat je misschien nog kan twijfelen, nee, volle bak de neus uit!

Maar goed. Chiel en ik zaten dus bij King's Lodge en naast ons zaten 3 mannen. 2 Chinezen en 1 overduidelijk een Amerikaan. Het gesprek tussen deze mannen ging over Chinese scholen, muziekinstrumenten, mars muziek, studies, wonen in China, Peking eend, en de kerstvakantie. Hoe ik dat weet? Nou, dat weet ik, OMDAT DE AMERIKAAN ZOU HARD AAN HET PRATEN WAS!!

Wat is dat toch? Als je ergens in een hotel, restaurantje of barretje zit, of in de trein, de metro of in een winkel staat, dan pik je de Amerikanen er 1 voor 1 uit. Nee, niet omdat ze een stempel op het voorhoofd hebben staan, maar omdat ze zo enorm hard praten! Alsof iedereen het moet weten waar hun gesprek over gaat. Het lijkt wel of zij uitgerust zijn met een blaasbalg in plaats van stembanden.

Chiel en ik konden niet eens meer praten met elkaar. We konden ons niet concentreren op wat we wilden zeggen, omdat die druiloor er zo luid en duidelijk door heen kwam! En niet even, nee hij bleef de hele tijd maar doorpraten. De Chinese tafelgenoten hoefden ook niets te zeggen, ze aten trouwens lekker door. Bij onze Amerikaan was duidelijk op het knopje 'ON' gedrukt en hij was niet van plan om 'OFF' te gaan. Heel jammer.