Chinese vrienden

Het lijkt wel of ik alleen maar over eten kan praten, maar het feit is dat hier in HK ALLES met eten gepaard gaat. Ben je jarig, uit eten, ben je zielig, uit eten, vertrek je naar Europa, uit eten, ben je blij, uit eten...ik kan nog wel even doorgaan met redenen noemen, maar je begrijpt wel wat ik bedoel.

Gisteravond gingen we eten met onze Chinese vrienden. Iedereen was weer terug van vakantie en we hadden elkaar alweer een tijdje niet gezien. Reden om uit eten te gaan. Plus Tiff, de dochter van Pam was 17 jaar geworden, dus nog een reden om uit eten te gaan. Wij mochten zeggen waar we gingen eten. Ik hoefde niet lang na te denken. Hotpot!!

Hotpot is van origine een wintermaaltijd, maar tegenwoordig kan je dat het hele jaar door eten. Een bak bouillon op een pitje midden in de tafel, en allemaal schalen met lekkere dingen erom heen die je moet garen in de soep. Za-Lig! En ik hoef niets te regelen, alles wordt geregeld door de Chineesjes. Zij bekijken de opties en maken een keuze. Gelukkig weten ze dat wij niet zo van de ingewanden zijn, dus daar hoeven we ons geen zorgen om te maken.

De plek is ook grandioos. Op de 23ste verdieping in I-square. Super uitzicht! En we kregen de beste tafel van het restaurant! Precies in een hoek zodat we van beide kanten Hong Kong bij avond konden bewonderen. Vreemd eigenlijk, maar dat uitzicht verveeld nooit!

Ze kwamen allemaal een voor een binnen druppelen. Er werd uitvoerig gedag gezegd, de knuffels vlogen in het rond, de vakantie verhalen werden uitvoerig verteld en Tiff was helemaal blij met haar verjaardags etentje. De flessen wijn werden uit de tassen gehaald (bij dit restaurant kan je geen wijn bestellen maar mag je wel meenemen) en het werd steeds gezelliger!

Het was ook wel een beetje emotioneel. Pam, zelf nog herstellende van baarmoeder kanker, nam mij apart. Ze wilde mij laten weten dat wij haar hadden geïnspireerd om door te knokken. Schijnbaar keek ik verbaasd dus legde ze het uit. De allereerste keer dat we elkaar hadden gezien na Chiel's ziekenhuis opname en wij uitlegden wat er precies met Chiel was gebeurt, vond ze ons zo sterk. Ik vertelde toen dat je als mens een keuze hebt...

Of je gaat op de bank zitten en verzwelg je in je verdriet en boosheid, met gevolg dat je langzaam maar zeker je vrienden, je familie en je levenlust verliest.
Of je probeert alles positief te zien en maak je het beste van je leven wat op dat moment mogelijk is, waardoor je juist zin in het leven krijgt. Zelfs met de ongemakken waar je mee worstelt.

Voor haar was dat een eye-opener. De Chinese mentaliteit is zo anders, legde ze uit. Die gaan bij de pakken neerzitten, voelen zich zielig en heel stiekem geven ze zichzelf geen enkele kans. Ziek = ziek. Maar toen ze Chiel zo zag zitten in de rolstoel, nog steeds met een lach op het gezicht terwijl hij verlamd was, toen begreep ze dat als je iets wil veranderen je dat zelf echt moet doen. En vanaf dat moment, is ze veranderd, vertelde ze. Ze gaat nu 2 keer week zwemmen, gaat weer naar de kapper, boekt vakanties en gaat met haar dochter lekker naar de film. Geen zielig gedoe meer! En ze voelt zich nu ook stukken beter!

Nou na dat relaas hebben we elkaar stevig vast gehouden en vloeiden de tranen bij ons allebei!

En daarna kwamen Lydia en Rain naar mij toe. Ze wilden mij laten weten dat als er iets is, ze klaar staan voor ons. Dag en nacht. En dat ze ons zo sterk vonden. Ook vroeg ze mij of dit de donkerste periode in ons leven is. Waarop ik zei JA. Maar dat we juist nu dichter tot elkaar zijn gekomen en dat we gelukkig zijn. Waarop Lydia zei dat een Chinees spreekwoord zegt, 'als dit het donkerste in je leven is, dan wordt het alleen maar lichter en beter' Zo lief.

En je begrijpt, opnieuw janken dus. Happy tears!