Wat een dag.

Zondag kwam Jos weer terug uit Singapore. Hij had samen met Jesse de halve marathon gelopen die 's nachts werd gehouden. Zaterdagnacht had Jesse er nog een hele marathon achter aan gelopen, ook 's nachts trouwens, en aan de kleine oogjes van Jos te zien, kon hij nu wel wat slaap gebruiken.

Maar niet voordat we met z'n drietjes bij Monster Sushi hadden gegeten! Heerlijk! Voor het eerst sinds Chiel's ziekenhuisopname zaten we weer aan de sushi! Het was gewoon een schranspartij ;-) Nog een bakkie bij Starbucks en toen ging Jos naar huis. Volgens mij is hij gelijk in slaap gevallen...

Vandaag stond er een afspraak op de kalender. Chiel werd om 12 uur verwacht in het Queen Elisabeth ziekenhuis. We wisten dat er een onderzoek zou plaats vinden om de blaasdruk te meten. Chiel was vannacht ook een beetje onrustig, steeds wakker en vaak naar het toilet. Het is ook een bagger onderzoek om te ondergaan maar wat moet dat moet. Dus wij de taxi in.

Het begon er al mee dat deze taxichauffeur ons bij het verkeerde gebouw afzette. Lekker. Het grote zoeken kon beginnen. Natuurlijk hebben we 3 verschillende gebouwen gezien en alledrie bleken niet de juiste te zijn. Dus met het zweet op de bovenlip van het haasten, kwamen we precies op tijd bij de incheck-balie. Nog steeds in de veronderstelling dat we ergens in een wachtkamer moesten gaan zitten om op onze beurt te wachten. Maar nee. We moesten naar de Day Ward H3. Hmmm, day-ward...dat klinkt als dagopname...

Deze day-ward lag gelijk naast de afdeling waar Chiel toen opgenomen lag...oude pijnlijke herinneringen kwamen boven drijven. Ik zag die blauwe stoeltjes weer staan waar ik toen 5 uur heb zitten wachten...

En dan weet je weer dat je in het QEH bent. Gebrek aan uitleg en communicatie staan daar hoog in het vaandel. Op deze afdeling kwam een zuster naar ons toe. Chiel werd opgenomen voor het onderzoek, uh?!..wat?! We moesten naar een zaaltje waar 3 bedden stonden en een aantal stoelen en een bureautje van de dokter. Wait here, zei ze. Ok, dat kunnen we. Wel kwamen de keukenhulpen weer eten brengen. En geloof het of niet, het is nog steeds een bakkie bruin, een bakkie groen en een bakkie wit. We hebben vriendelijk bedankt voor de maaltijd.

Om 2 uur werd Chiel opgehaald en ben ik naar huis gegaan. Vlug de afwas gedaan en de wasmachine aangezet, en toen werd ik om 3 uur weer gebeld door Chiel. Hij was klaar met het onderzoek en of ik naar het ziekenhuis kwam om hem op te halen.

Het mag duidelijk zijn dat Chiel na het onderzoek niet in de mood was om eens lekker naar kantoor te gaan. Het liefste wilde hij in een hoekje van de bank zitten met een deken over zijn hoofd. Hij heeft wel zijn mail gedaan maar was verder een beetje stil. Thuis bijkomen van deze dag was hoog nodig.

Morgen gaat het allemaal beter!