Dag Mickey

Ze is vertrokken. Gisteren hebben we nog een keertje dim sum gegeten en 's avonds zijn we met z'n drietjes wezen eten bij Above and Beyond in het Icon hotel.

Het was heerlijk en heel erg gezellig. De manager van het restaurant liep me achterna toen ik even van tafel ging. Of ik hem nog kende. Uhm, eigenlijk niet maar ik zei dat hij me wel heel erg bekend voorkwam maar dat ik het niet kon plaatsen waar ik hem van kende. Hij bleek bij Spasso gewerkt te hebben en hij kende ons heel goed. Ik kreeg zijn businesskaartje mee, altijd handig, en als ik weer een tafel wilde boeken moest ik hem echt bellen! Grappig.

Na de gezellige avond kwam er dat onvermijdelijke afscheid. Bah. Ik haat het. Ik ben er heel slecht in. Maar we hebben elkaar een dikke knuffel gegeven en Mickey kennende, kan het nooit lang meer duren voordat ze weer in HK komt!

Mickey nog enorm bedankt voor alles en tot heel gauw!! We gaan je missen! En je appeltaart!

Vanmorgen was het vroeg opstaan. Om half 9 stond de afspraak gepland met de Lokomat in het Kowloon Hospital. De training ging heel erg goed en ik kreeg van Mark, de therapeut, les hoe ik Chiel kan helpen met oefeningen doen. Dit was de derde les alweer! Hij wil dat we in de periode dat we in NL zijn, deze oefeningen blijven doen omdat Chiel anders stil staat. En ik moet zeggen, die oefeningen zijn goed pittig! Chiel is helemaal blij met deze afmattende sessies, maar hij was daarna wel helemaal kapot. Toch was er een klein lichtpuntje. Mark kon voelen dat Chiel's bilspieren weer wat deden! Jippie!

Daarna in de taxi en voor heel even terug naar huis. Chiel kon heel even bijkomen, de dingen doen die hij moet doen elke 4 uur en toen weer de taxi in naar het Queen Elisabeth ziekenhuis. Om half 12 stond de afspraak met de uroloog. We moesten nog uitslag krijgen over het blaas/darm/druk onderzoek die een paar weken geleden had plaats gevonden.

En dan begint het...

• met de taxi wordt je naar de ingang gebracht van het ziekenhuis. Helaas is dat niet de ingang van de polikliniek. Dus weer door de kelder, tussen de wasmanden en eten-warm-houd-trolleys door naar de goederen lift. 1 Verdieping lager uitstappen.
• Weer naar buiten (38 graden!!! met de volle zon op je koppie!!!) een invalidenparcours af lopen en de polikliniek in
• wachten op de lift. Duurt lang want hij stopt op elke verdieping en zit mutje vol met rochelende Chineesjes
• Plekje kunnen vinden in de lift en op verdieping 5 eruit.
• In de rij bij het Shroff office. Eerst betalen, identiteitskaart laten zien, bonnetje mee en de overvolle urologische polikliniek in. Wij moesten gaan zitten tussen deur 10 en 15. En we zijn niet de enigen. Ik schat dat er nog zo'n 300 man zit!
• De klok geeft kwart over 11 aan. Keurig op tijd. Chiel met rolstoel in de daarvoor bestemde vakken geplaatst en ik zit met sjaal, binnen is het namelijk -10 graden vanwege de airco die staat te loeien, zit tussen een, hoe kan het ook anders, rochelende Chinees en een mevrouw die borstvoeding geeft aan haar baby.
• Om de tijd te doden, sta ik steeds op om de klapdeuren open te houden voor patiënten in een rolstoel. Geen goed systeem die zware klapdeuren. Ze vinden het wel fijn dat ik het doe. Ze knikken allemaal erg vriendelijk!
• De klok geeft 12 uur aan. Ik heb ondertussen de ijspegels aan mijn neus hangen. Chiel zit mail te beantwoorden op zijn ipad.
• Ik kijk met verbazing naar een echtpaar. Duidelijk van islamitische afkomst. Ze lezen samen de koran en bidden samen. Heel vertederend.
• Klok wijst half 1 aan. Potver. Wat duurt het lang. Ik besluit om straks 1 van de kamers in te springen zodra er een patiënt uit komt. Misschien zijn ze ons wel vergeten.
• Ja, ik neem een spurt. Voordat de deur dicht slaat sta ik voor het bureau van een co-assistent. Of het nog lang duurt, vraag ik. Hoe lang wacht je dan?, vraagt de man. Anderhalf uur, antwoord ik. Oh dat is normaal hoor, krijg ik als antwoord. Pardon?!
• De klok wijst kwart voor 1 aan en we horen onze naam door de luidspreker. Room 14! We sjezen naar binnen alsof we bang zijn dat de arts zich bedenkt en eerst met lunch wil. De uitslag is eigenlijk al wat we wisten. De blaas doet het nog niet zelf. Die heeft hulp nodig. Dus wat Chiel al doet, moet hij blijven doen. Misschien wel voor altijd maar dat willen we helemaal niet horen. We zijn vast besloten om de blaas aan het werk te krijgen!
• We krijgen een papiertje mee waarop een nieuw onderzoek staat gepland. Een echo van de nieren. Die afspraak staat op 13 augustus en we moeten een nieuwe afspraak maken om daar de uitslag weer van te krijgen.
• Dus naar loketje 2. Samen met zo'n 20 andere mensen staan we tussen paaltjes met rode linten. Ik geef na 20 minuten eindelijk het papiertje aan de dame achter het loket die net als ik met haar neus in een papieren zakdoekje zit. Zonder een woord te wisselen krijg ik een nieuw papiertje waarop de afspraak staat. 10 oktober! Bedankt!
• De lift weer in. Nu naar verdieping 2. Naar de apotheek.
• De apotheek staat mudje vol. Ik rij behendig naar loket 1. Hier moet je je recept afgeven. Dan krijg je een sticker met een nummer en een papiertje met een barcode.
• Met de barcode naar loketje 1. Hier betaal je de medicijnen. Chiel krijgt vitamine B6 voor 12 weken mee en voor als het nodig is, vezeltabletten voor 12 weken. 20 HK dollar oftewel 2 euro reken ik af voor de hele bups. 
• We gaan weer zitten in de wachtkamer van de apotheek. Nu moet je naar een scherm kijken waarop nummers voorbij komen, zodat je naar 6 andere loketten kan om je medicijnen op te halen. Ik heb nummer 362, het hoogste nummer op het scherm is 234...effe wachten dus...
• Na 50 minuten zijn we aan de beurt! Ik sjees naar het loket, gooi de zakken medicijnen in de tas en we zijn eindelijk klaar! Het is pas 2.30 uur in de middag!
• De lift weer in naar beneden, het parcours weer af maar nu tegen de berg op, bij Starbucks 2 broodjes gehaald, de lift weer in, weer door de wasserij, de taxi in en dan naar huis!
• Koffie gezet, broodje erbij. Chiel krijgt telefoon en het mag duidelijk zijn dat hij niet meer naar kantoor gaat vandaag. Het is wel even goed zo.

Morgen naar kantoor, geen fysio en 's avonds eten met onze Chinese vrienden!