Onecht leven

Gisteren las ik een artikel in de Wereld Expat Magazine waarin het verhaal werd verteld van Ellen. Zij heeft 3 jaar in Hong Kong gewoond met haar gezin en is nu sinds 6 maanden weer terug in NL. Ik ken haar niet persoonlijk maar heb wel wat artikelen van haar gelezen. Ze vond het leven in Hong Kong 'onecht' en is weer helemaal in haar nopjes en trots nu ze terug is, dat ze weer 'helemaal alleen' het huishouden mag runnen. Eindelijk mag ze zelf snert maken!

Als je het artikel wilt lezen druk dan hierboven op Wereld Expat Magazine. Laat ik eerst even vooropstellen dat ik haar niet veroordeel. Ik bedoel, iedereen beleeft zijn eigen ervaring. En als het leven in het buitenland je ongelukkig maakt, dan is het beste om weer terug te gaan naar NL. Maar het heeft mij wel aan het denken gezet. En wat ik schrijf zijn mijn gedachten kronkels en is meer in het algemeen bedoeld dan dat ik haar bekritiseer. Ik ken haar tenslotte niet.

Maar ik begrijp gewoon een paar dingen niet...

Stel. Je woont in NL met je gezin. Je gaat elke morgen naar je werk, je brengt de kinderen naar school en/of oppas. Je doet je boodschappen op zaterdag voor de hele week. Je sopt het huis, doet de was, kookt de macaroni, veegt het stoepje achter, gaat op de fiets naar zwemles met de kids, je moet verjaardagspartijtjes organiseren, je gaat koffiedrinken met vriendinnen, overdag want dan heb je je handen vrij en 's avonds spontaan de deur uitlopen voor een borrel is lastig. Een oppas is duur en een goede vinden is moeilijk. En je bent gewoonweg moe. Dus lekker hangen op de bank met een zak chips is best fijn. Kortom je doet wat je doet als moeder en als werkende vrouw.

En dan kom je op een goede dag in Hong Kong wonen. Of waar dan ook. Je zit in het buitenland. En ineens verander je je eigen gebruiken en ben je per direct een heuse koloniaal!

Je neemt gelijk een oppas/huishoudster in huis. En die staat dan ook 6 dagen/ 24 uur per dag tot je beschikking. Behalve op zondag. Dan zit de oppas met die duizenden andere oppassen ergens op een stoep in Central. Je eigen was draaien doe je niet meer. Je eigen maaltijden kook je niet meer. Nog sterker de boodschappen doe je niet meer. Dat huis moet groter dan in NL en het liefst met zwembad. Want die had je in NL tenslotte ook niet. Zelf soppen doe je niet meer. En natuurlijk wil je niet zo maar ergens wonen. Nee het liefst in een buurt die erom bekend staat dat daar veel expats wonen. Wonen tussen de lokale bevolking doe je niet. Ook moet er een auto komen. Wel zo makkelijk want die metro vind je niets. En laten we de carrière niet vergeten. Er moet wel een baan zijn, het liefst eentje met aangepaste werktijden. En natuurlijk ga je de borrels en etentjes aflopen, want de oppas/huishoudster zit toch in huis en netwerken is wel heel belangrijk. En misschien, maar dat is misschien niet zo aardig om te zeggen, doe je jezelf wel anders voor dan dat je eigenlijk bent.

Dus voor je het weet, ben je ineens verplichte lunches aan het aflopen, ben je de hele dag aan het twitteren en faceboeken, hebben de kinderen met de oppas een hechtere band, heb je -tig verschillende projectjes lopen, zie je relaties stuklopen, en verlies je jezelf ineens, zoals Ellen zelf zegt, zelfs in het maken van armbanden en kettingen!

Ik kan me er helemaal niets bij voorstellen... je maakt toch zelf je keuzes? Niemand verplicht je toch tot iets?

Ik heb nog nooit een huishoudster in huis gehad. Ik heb een tijdje een dame gehad die 1 keer in de week de badkamer kwam soppen. Maar die had ik in NL ook. Ook doe ik zelf mijn was, sop ik mijn eigen huis, en kook ik zelf als we niet ergens noedelsoep eten. Echt waar, ik kook ook snert en macaroni hier in HK! Ok, ik heb geen (kleine)kinderen hier in HK, maar toen ik ze wel had in NL, toen moest ik alles zelf regelen. Want die man van mij heeft ooit in dienst gezeten en was meer weg dan thuis. En toen woonde ik ook niet om de hoek bij oma en opa. Ook woon ik hier gewoon tussen de locals. Geen zwembad, geen eigen auto, wel een metro-kaart, geen verplichte borrels.

Ik ken bosjes mensen die gewoon doen wat ze in NL ook deden. Met of zonder kinderen. Ze gaan nog steeds naar het werk, koken nog steeds hun eigen maaltijd en maken nog steeds hun eigen bed op. Ook nemen ze de metro naar het werk, maken lange werkdagen en zijn ze 's avonds blij om thuis te zijn. Zelfs in dat ienieminie appartementje op 3 hoog achter! Daar is niets 'onechts' aan.

Dus...wat ik wil zeggen...wie heeft dat onechte leven in Hong Kong of waar dan ook ter wereld, dan gecreëerd? Heb je daar niet zelf de hand in?