8 Maanden

8 Maanden geleden toen we 's ochtends opstonden hadden we geen idee hoe ons leven abrupt zou veranderen.

Het enige wat we toen wisten was dat Chiel best veel last had van zijn rug. Dat de dagelijkse hardloop uurtjes voor 'even' tot een stop waren gekomen. Dat we net hadden besloten dat ik de klanten naar Shenzhen zou brengen vanwege Chiel's rugpijn. En dat we de 19de december het vliegtuig zouden instappen om in NL kerst te vieren met vrienden en familie.

Na de spoedopname en na de operatie waren we nog steeds van plan om naar NL te vliegen. Even bijkomen van alles maar dan zouden we ons leven weer oppakken. Niet bij de pakken neerzitten. Ach, dat Chiel zijn onderlichaam niet meer voelde was gewoon even een reactie op de operatie. Dat komt wel weer goed. 1 Week later zagen we allebei wel in dat er net even iets meer aan de hand was.

Het was wel schrikken toen de dokter vertelde dat dit hoogst waarschijnlijk iets was waar we mee moesten leren leven. Lopen gaat niet meer. Ach en met katheters en/of een stoma valt best te leven. Die eerste avond dat Chiel thuis kwam voor 'home-leave' is er eentje die ik niet snel zal vergeten. Hoe hij zweefde tussen opstandigheid en wanhoop.

Kan me ook nog herinneren dat Rina mij vertelde dat ze op internet had gekeken en dat ze had gelezen dat mensen daar soms een dwarslaesie aan over hielden. Ik weet nog dat ik haar met verbazing aankeek en zei 'nou, Chiel niet hoor. Dat komt best goed!'

En nu,  8 maanden later, en alles weer terug gelezen te hebben van hoe het toen ging, kan ik niets anders zijn dan optimistisch. We zijn nog niet terug op het niveau waar we willen zijn maar we komen wel een flink eind in de buurt!

Chiel werkt zich een slag in de rondte om zijn conditie te verbeteren. Lukt het hem om met krukken van A naar B te gaan. Nog wel kleine stukjes want de balans is nog niet terug op het oude niveau. Heeft hij meer gevoel in zijn onderlichaam. Was godzijdank dat gesprek over stoma's, met de dokter in Nijmegen, nergens voor nodig. Zijn we allebei niet bitter en depressief geworden en willen we nog steeds niet van elkaar af. Dat is ook wat waard!

Nee, we hebben nog wel een lange weg te gaan, maar we zijn optimistisch, ook realistisch, maar we gaan het redden! Ik ben zo trots op Chiel, hoe hij alles aanpakt om verbetering te bewerkstelligen, hoe hij blijft lachen ondanks alle ellende, hoe hij koste wat het kost zijn dagelijkse leven probeert voort te zetten ondanks alle hindernissen in een niet zo rolstoelvriendelijke wereld.

Trots!