Gezellige gym

Om 10 voor half negen stonden Chiel en ik weer voor de deur van de fysiotherapie in Kowloon Hospital. En we waren niet de enigen. Er waren al zo'n 30 man die keurig in een lange rij voor de deur stonden.

Voor Chiel was er nog een stoel vrij. Hij ging zitten en begon vast met mail te beantwoorden. Voor mij in de rij stond een oud Chinees vrouwtje. Ik schat zo'n jaar of 80. Ze keek mij eens goed aan. 'You don't want to sit next to your husband?' Ik glimlachte. 'No, I see him the whole time. It's okay.' Ze moest ook lachen.

'What's wrong with him? Broken leg?' Ik begrijp waarom ze dat denkt. Chiel loopt met een brace om zijn linker verlamde been. Lijkt ook net of er iets mis is met zijn been. Toen ik uitlegde aan haar wat er aan de hand was, knikte ze en ze greep mijn arm. 'He will be allright. He looks very athletic', fluisterde ze in mijn oor. Zo lief. 'And you? Why are you here?' vroeg ik. 'Degeneration of my spine. I'm too old!' glimlachte ze.

We babbelden nog wat. Waar we woonden, waar zij woonde, hoe ze 2 keer in de week naar het ziekenhuis liep. Gelukkig niet ver want ze woonde hier om de hoek. Het verbaasd me keer op keer hoe aardig de mensen in het ziekenhuis zijn. En toen ging de deur open. Als eendjes achter elkaar aan schuifelden we naar het loketje waar we mogen betalen. Toen de dame had betaald en weg liep zei ze nog snel 'See you soon dear. Take care!'

Toen ik aankwam in de gym, was Chiel al bezig met zijn oefeningen. Squats met elektro stimulatie en dat voor het klimrek zodat hij zich kan vast houden als hij zijn balans verliest. 20 Minuten lang. Toen hij daarmee klaar was, kwam Eddy met een wandelstok. Zo eentje met 4 pootjes voor extra balans. Ik zag ze gaan. Heel langzaam. Stapje voor stapje.

Ineens zag ik Chiel door zijn benen zakken, hij probeerde zich op te trekken aan Eddy maar een kleine Chinees is maar een kleine Chinees, dus daar had hij niet heel veel houvast aan. Ik liep er vlug heen en gelukkig kon Chiel zich aan mij vast grijpen en zich op de benen houden. Pff. Dat was best eng. En je wordt weer even met je neus op de feiten gedrukt. Het gaat best goed en elke dag een beetje beter, maar we zijn er nog niet.

Volgend project was accupunctuur. Niet met electro stimulatie maar Chiel moet zijn linker been proberen op te tillen als hij op zo'n behandel tafel ligt. De tafel waar hij normaal op ligt, daar kan het hoofdeinde van omhoog zodat hij zitten tijdens de oefening. Deze tafel (de andere was bezet) had dat niet maar daar had ik gauw wat op gevonden. Ik diende als steun. Ik zat achter hem met mijn rug naar hem toe en hij leunde dus tegen mijn rug aan.

Ineens hoorde ik een bekende stem achter uit de gym komen... Een meisje wat daar al net zo lang als dat wij daar komen en lichamelijk gehandicapt, is echt het zonnetje in huis. Zodra zij binnen komt begint de zon te schijnen! Samen met haar moeders (ja, 2 moeders) en de Filipijnse helpers is ze elke dag met therapie bezig. Elke morgen roept ze met een zware stem in slow motion naar ons ' Goooood Mooorning' Zij had ons gezien en ineens riep ze opnieuw in slow motion 'The 2 of youuuuu, loooook verryyyyy roooomantic!' Ik lag gelijk dubbel!

Toen de naaldjes uit Chiel's been waren verwijderd, hebben we nog 20 minuten met een bal gewerkt. Om de billen en de spieren in zijn middel te prikkelen. Omkleden en de taxi in naar het werk. Want dat gaat natuurlijk gewoon door.

Volgende week nog in deze gym oefeningen doen en die week daarop kunnen we weer in onze eigen gerenoveerde gym lokomatten. Leuk!