Gevoel

En toen was het alweer maandag. De tijd vliegt voorbij!

Ik moet zeggen dat ik weinig tijd had om mijn blog te updaten maar het kwam ook een beetje door het nieuws wat we van de week ontvingen. Andy was weer opgenomen in het UMC. Het ging niet zo goed met hem. En dat speelde steeds door mijn hoofd... Behalve dat zijn bloed nog steeds niet de oude is, kwam er ook nog eens bij dat het aneurisma groter was geworden waar nu niets aan gedaan kon worden. Zijn conditie moet eerst beter zijn voordat ze zelfs maar denken aan een operatie. Gelukkig hoorden we gisteren dat hij weer naar huis mocht omdat hij zich iets beter voelde. Nu duimen dat het beter blijft gaan.

Afgelopen vrijdag zijn wij weer naar het ziekenhuis gegaan voor fysio. Het apparaatje wat Chiel tegenwoordig op zijn bovenbeen geplakt krijgt, geeft piepjes af als zijn spieren niets doen. Dus tijdens het lopen moet hij proberen om deze spieren aan te spannen zodat het piepje stopt. Hoogst irritant als je er naast zit en alleen maar piepjes hoort, maar het stimuleert Chiel extra om nog beter zijn best te doen! Kan me haast niet voorstellen hoe hij nog meer zijn best kan doen, maar het werkt! Ging het afgelopen woensdag nog niet zo goed, afgelopen vrijdag ging hij als een speer!

Gestimuleerd door het resultaat op vrijdag, begon hij zaterdagmorgen vol overgave in zijn sportkamer op de WII. De balansoefeningen zijn moeilijk en soms niet te doen, maar volgens Chiel is het een kwestie van doorzetten. Daarna fietsen, roeien en lopen door het huis. Overal waar ik was in huis, kwam Chiel voorbij lopen. Zonder brace en met stok.

Zaterdagavond wilden we eten bij de nieuwe Thai bij ons in de buurt. Geen rolstoel mee maar samen aan de wandel naar het restaurant. We lopen langzaam en dat gaat hartstikke goed! Heerlijk gegeten trouwens en daarna hebben we een film gekeken via de Apple TV.

Zondag had Chiel steeds last van zenuwpijnen. En dat is echt heel naar om te zien, laat staan om het te ondergaan. Scheuten pijn vlogen door zijn been. Met vertrokken en verbeten hoofd probeerde Chiel alles op te vangen. Het enige wat een beetje hielp was om zijn been te bewegen. Dus opstaan, stukje lopen door de kamer en weer terug.

's Middags gingen we eten met Jesse. Buiten het feit dat dat heel gezellig is, leidt het ook af. De zenuwpijnen waren nog steeds niet verdwenen. Na het eten heeft hij echt verbeten op de bank gezeten en zelfs af en toe grondig gevloekt. 's Avonds kwam Ton en ook dat leidt weer af. Na het eten ging Ton naar zijn hotel en zaten we weer op de bank. Zijn been leed echt een eigen leven. En de zenuwpijnen kwamen achter elkaar aan. Vooral vanaf zijn linker hamstring naar voren en het was zo zielig! 's Nachts kon Chiel ook niet zo goed slapen. De scheuten pijn komen en gaan wanneer ze zelf willen. Je kan er niets mee. Soms 10 keer in een minuut, dan 5 minuten niet en dan weer onafgebroken voor 2 minuten.

Vanmorgen zei Chiel al dat het lijkt of hij meer kracht in zijn linker been had. En toen we bij de fysio waren en hij op de lokomat ging, bleek wel dat het beter ging! De piepjes zijn haast verdwenen, Eddy kon het bijna niet geloven. 'May be the device is broken', zei hij. Maar nee, Chiel heeft veel meer invloed op zijn spieren en met name in de hamstring van zijn linker been! Die zenuwpijnen heeft hij trouwens nog steeds.

Hij heeft 25 minuten gelopen met lokomat en daarna 15 minuten op de loopband. En ook bij het neerzetten van zijn linker voet, leek het of hij daar meer invloed op had! De klapvoet lijkt ineens geen klapvoet meer te zijn! Ook liep hij 10 stappen zonder steun. Eddy keek echt verbaasd! Zou het dan toch?! Zou het kunnen zijn dat er steeds meer gevoel terug komt?! Chiel zei alleen maar,'... echt Ans, ik GA lopen! Kijk! Nog niet zo als het moet maar toch. Dit is toch lopen?!'

De rest van de week hebben we geen fysio. En dat vind ik eerlijk gezegd helemaal niet erg. Een beetje rust zal Chiel goed doen. Woensdag gaan we naar Shenzhen voor 2 dagen en vrijdag en maandag is de fysio gesloten vanwege de Pasen.