Vakantie!!

De koffers staan ingepakt en ik ben de laatste dingen bij elkaar aan het zoeken. Het zal niet de eerste keer zijn dat ik de oplader van het een of ander vergeet. Dus zodra me iets te binnenschiet, wordt het in de koffer gegooid.

Vanmorgen heb ik nog wel gelopen. 45 Minuten tempo-training. Natuurlijk liep ik op de enige dag waarop het super benauwd en klef was, de laatste weken is het zalig lopen, maar ach. Zo kan je in ieder geval zien aan mijn bezwete renshirt en mijn hoofd als een biet, dat ik wat gedaan heb.

Ik had alleen even moeite met de flyover op rennen. Kost me altijd veel moeite en ik probeer mezelf dan moed in te praten om vooral door te gaan, maar vanmorgen moest ik toch echt bij de laatste 20 meter even afhaken. Boven aan de flyover weer gestrekt en toen weer door. Ik hoorde achter mij wel iemand die flink doorliep en wat een verrassing toen ik het hoofd van Herman zag! De vader van Jesse heeft het laatste stukje met me meegelopen. Hij ging de trap op en ik moest nog even door. Vandaag kwam ik tot bij het Bruce Lee monument!

Chiel is vandaag nog aan het werk. Met zijn rug gaat het de ene dag perfect en de volgende dag is het zwaar bagger. Hij heeft er enorm de pest over in maar what can you do? Rustig blijven, oefeningen doen en hopen dat het snel overgaat. En even het hardlopen over laten aan mij ;-)

Vanavond gaan we naar het vliegveld en dan zijn we lekker een weekje weg. Ben enorm benieuwd naar Japan en ik beloof dat ik alles bij thuiskomst uitgebreid ga beschrijven. Ik weet niet of ik tijd heb en/of internet om het daar al te doen. Ik ben erg benieuwd hoe de herfst alle bomen heeft gekleurd en of het echt zo geweldig is om te zien, zoals alle boekjes mij doen geloven. Alle camera's zijn opgeladen, de yen's zitten in de knip en nu alleen nog wachten op Chiel.

私たちはここに来る日本  (Watashi-tachi wa koko ni kuru Nippon

oftewel...

Japan, here we come!

Happy Birthday!

Ik was uitgerekend op 21 november. Maar onze verhuizing naar Steenwijk stond gepland op 25 november. Niet echt slim maar veel keus hadden we niet. Chiel moest daarna gelijk op oefening voor 2 weken naar Duitsland.

's Ochtends om 8 uur kreeg ik een krampje. En om 9 uur belde ik maar met de verloskundige. Doe maar kalm aan hoor, zei ze. Maar als je naar het ziekenhuis wilt gaan, mag dat wel. Om 9.15 kwam mijn moeder langs en die zei, ga maar vlug. Dit duurt nooit lang. We hebben de spulletjes ingepakt, Remy meegegeven met oma en de auto in. De buren zagen dat en zwaaiden ons uit.

Om 12 uur werd Ben geboren! Alles goed, geen enge dingen, echt een bevalling uit het boekje. Arlene was bij de bevalling om de verloskundige in de gaten te houden en even na 12 uur kon ik zelf bellen om iedereen het goede nieuws te vertellen.

Toen ik Annie de buurvrouw belde dacht ze dat ik misschien iets was vergeten mee te nemen naar het ziekenhuis. Nico stond al in de starthouding om vlug naar Harderwijk te crossen. En toen ik zei dat we er een zoontje bij houden was ze helemaal verbaasd.

25 November stond de verhuiswagen voor. Ik werd geparkeerd met Ben bij Annie en Nico. De verhuizers pakten alles in en 2 uur later reden we de snelweg op naar Steenwijk. Met een hele zoete Ben en Remy en een kat die alles bij elkaar schreeuwde in de auto.

En nu is Ben 29 jaar oud. Waar blijft de tijd?

Lieve Ben, een hele fijne dag en een hele dikke kus van pap en ma. Ook voor Selena! XXX

De bank

Omdat ik had gehoord van verschillende mensen dat het erg moeilijk is om te pinnen in Japan, dacht ik het probleem voor te zijn. Ik ga geld wisselen in HK in Yen's! Hoe moeilijk kan dat zijn.

Dus afgelopen zaterdagmorgen ben ik eerst naar de Citibank gegaan. Ik heb geen idee hoe dat zit met die yen's dus laat ik slim zijn en mijn bescheiden hoeveelheid van 50.000 yen (zo'n 500 euro) alvast reserveren. Je weet maar nooit. Misschien heeft de bank geen yen's op voorraad.

De klantenservice meneer van de Citibank lachte vriendelijk. Reserveren? Nee hoor, niet nodig! En zeker niet voor die 5000 hkd. Als ik nou een zak geld nodig had, dan was het een ander verhaal geweest. Maar of ik misschien mijn paspoort bij me had? Nee, laat ik nou van alles bij me hebben. Mijn  HK-ID card, mijn bankpasje van de Citibank, maar nee mijn paspoort lag nog keurig op mijn bureautje thuis. Ach da's nou jammer, dan kon hij me nu niet helpen, maar als ik maandag met mijn paspoort zou komen, dan was het geen probleem.

Zo makkelijk als ik ben, lachte ik vriendelijk terug en antwoordde hem dat ik maandagmorgen terug zou komen.

Dus vanmorgen (nadat ik weer had hard gelopen en mensen wat ging die goed, ik eindigde bij de klokkentoren net voor de Star ferry) ging ik bij tijds naar de bank. Dan kon ik gelijk daarna met Chiel lunchen, mijn boodschapjes doen en dan weer naar huis. Leek me een strak plan.

De klantenservice meneer stond er weer en verwees me naar boven. Ah, dat mens weer van die yen's, zag je hem denken. Ik trek een nummertje en wacht rustig af. Er zijn 2 employees bezig met geld tellen en dat kan altijd even duren. En ik had gelijk. 10 Minuten later ben ik aan de beurt.

Ik wil graag 5000 HKdollars omwisselen voor Japanse Yen's. Dus u wilt geld opnemen? Nee, ik wil van mijn rekening 5000 HKdollars omwisselen voor Yen's en die dan meenemen. Oh...Nou dan moet u eerst 5000 HKdollars opnemen en dan kunnen we die omwisselen. Mijn god, wat een gedoe, maar doe dan maar. Volgens mij moet dit makkelijker kunnen.

Ik krijg een briefje die ik moet ondertekenen. Met mijn paspoort ernaast, krabbel ik vlug mijn handtekening. Uhm...fout. Handtekening komt niet overeen met de handtekening op het computerscherm. Maar ik ben het toch echt! De jongeman streept mij handtekening door en nu moet ik een nieuwe handtekening zetten naast de doorgestreepte. Ook goed. Wat jij wilt. Alsjeblieft. Uhm...nu moet er nog een juiste handtekening boven de doorgestreepte. Ik zucht nog maar eens diep en doe gewoon wat er mij gevraagd wordt. Zo gaat het hier nou eenmaal. En hoera, de handtekening is goed gekeurd!

Alsjeblieft! Hier heb je 5000 HKdollar! Das fijn maar nu wil ik die in Japanse Yen's hebben, leg ik nogmaals uit. Oh? Echt? Nou dat kan niet. Die had je moeten reserveren! Zaterdagmorgen kan ik ze ophalen. Kijk, op zo'n moment moet ik echt alle zeilen bijzetten om niet uit mijn dak te gaan.

Ik leg nogmaals uit dat ik hier afgelopen zaterdag was en het wilde reserveren en dat mij is verteld dat het niet hoeft. Nu sta ik hier, en nu zijn er geen Yen's?! Haal ze maar ergens vandaan, maakt me niet uit waar vandaan. Het is nu een principe kwestie geworden!!

De employee biedt aan om wat andere bijkantoren in de omgeving te bellen en te vragen of zij Yen's hebben. En waar ik die dan wil ophalen. Doe die maar op Cameron road, daar moet ik toch langs als ik naar huis loop. Vervolgens vraag ik nadrukkelijk of die yen's dan op mij wachten, en niet stiekum aan iemand anders verkocht gaan worden, want ik ben namelijk niet blij. Ah, dat had de employee al gezien. Hij belt nogmaals. Om half 2 kan ik de yen's ophalen. Op Cameron road.

Dus ik heb eerst boodschappen gedaan en daarna snel met Chiel geluncht. Sushi. Ik was toch in de mood van de yen's. Na de lunch loop ik via Cameron road naar de bank.

Goedesmiddags! Ik kom mijn yen's ophalen en als het goed is is er gebeld door het kantoor op Nathanroad. Ja dat klopt, maar die yen's moeten 'prepared' worden en zijn dus nu nog niet klaar. Pardon? Ja, je zou om half 2 komen en het is nu 10 over 1, dus...
Ga je me nou vertellen dat ik een freaking 20 minuten moet wachten op mijn yen's??? Ja maar ik mag even plaats nemen op het bankstel. Ook goed. Ik ga echt niet eerst 10 minuten lopen naar huis om binnen te komen en dan weer terug te lopen.

10 Minuten later zwaait de employee naar mij. Het ligt klaar! Mooi. Hier is 5000 hkd. Geef die yen's maar. Uhm, nou dat kan zo niet. Dan moeten we eerst de 5000 hkd terug storten op je rekening want alleen op die manier kunnen we vreemde valuta verkopen. Wat?! Ik sla met mijn hoofd op de balie. Echt?! Dus eerst haal ik 5000 op en dan moet ik dezelfde 5000 weer storten om vervolgens 50.000 yen's mee te krijgen?! Uhm...ja!

Whatever. Doe je best. Ik ben er helemaal klaar mee. De jongen doet wat hij moet doen en dan gaat hij tellen. Yen's deze keer. 5 Spliksplinter nieuwe briefjes van 10.000 ieder. Hebben we daar nou al die tijd moeilijk over gedaan?

Ik vraag of hij niet kleiner heeft. Dat lijkt mij zoveel makkelijker met betalen voor de bus, een biertje en een hapje. Uhm nee, hij heeft niet kleiner. Dat had ik dan moeten reserveren...Laat maar. Ik neem deze wel!

35 jaar

Chiel is weer thuis maar deze keer thuisgekomen met enorm veel last van zijn rug. Het vliegen heeft hem geen goed gedaan. Hij kon zijn draai niet meer vinden. Zitten, staan, lopen...niets hielp meer. Gelukkig ging het beter in de loop van de dag maar echt blij wordt je er niet van.

In de hele vroege morgen heb ik nog mijn training gedaan. Ik zit nu op 45 minuten lopen en ik verbaas mezelf! Ik loop al van de muur en terug en vandaag stopte ik bij Starbucks!! Je moet weten dat dit alleen was weg gelegd voor die stoere kerels en Irma. Ik zat altijd bij de Starbucks te wachten op iedereen en kijk mij nu eens!



Maar een mens moet toch eten dus we zijn in de taxi gestapt en hebben in Olympian City lekker sushi gegeten. Kon ik gelijk boodschappen doen bij de Taste. In de lobby van het winkelcentrum werd net het kerstseizoen geopend. Veel sprekers en veel reclame. In dit geval Campbell's en Heinz!

's Middags hebben we thuis gezeten en heeft Chiel nog veel oefeningen gedaan voor zijn rug. Daar heeft hij veel baat bij. We hebben ook zo'n grote skippybal gekocht voor zijn rug maar helaas heb je die dus in verschillende maten. En laat ik dus de grootste te hebben gekocht. Jammer, te groot dus. Hij wil niet door de deur opening en voor de meeste oefeningen te onhandig.

Na goed gerust te hebben zijn we naar Isquare gegaan. Ik had kaartjes voor Cold War. Een Cantonese film MET Engelse ondertiteling! Het gaat over de HK politie met een prettig ogende baas die tegen corruptie vecht. Maar het gave van de film was dat het 1) een goede film was vol met actie 2) gefilmd is met prachtige beelden in Hong Kong!



Maar voordat we naar de film gingen hebben we gegeten in een klein Japans tentje naast de bios. Althans dat dachten we dat het klein was. Zodra je de deur binnen loopt ben je verbaasd hoe groot het is maar met een hele intieme sfeer vanwege de prachtige inrichting! En het eten? Geweldig!

Dit alles omdat Chiel en ik 35 jaar geleden een date hadden. Op 17 november 1977. Er was een schoolfeest in Nunspeet. En die date is goed verlopen ;-)
Nu 35 jaar later zitten we aan de lekkerste dingetjes in Hong Kong, hebben we 3 prachtige kinderen, lieve schoonkinderen en in afwachting van een klein meisje die in maart wordt geboren!
Dat had ik graag willen vertellen aan die schooldirecteur, meneer Kamp, die mij verbood om te gaan met die jongen uit Den Haag!

Voorbereiding op...

Onze trip naar Japan! 23 November vertrekken we en de 29ste november komen we weer terug.

Gelukkig heeft onze reisagent het uiterste uit die dagen gehaald. Daar kwam ik net achter. Zo vliegen we om 1.50 uur 's nachts om aan te komen om 6.15 in de morgen. Ik bedoel maar. Je kan maar beter op tijd zijn, toch? Maar goed, het wordt vast hartstikke leuk om in de ochtendmist de juiste bus te vinden die ons naar het hotel moet brengen.

We hebben er echt enorm veel zin alhoewel het doel van de trip, de marathon van Osaka, aan Chiel's neus voorbij gaat. Hij is niet in staat om 42,2 km hard te lopen. In ieder geval zien we Silla en Steve daar en Silla gaat de 10 km lopen. Ze vliegen al een dag eerder.

Ik maak me wel een beetje zorgen over het feit dat er niets in Engels staat aangegeven. Silla heeft voor mij de bus+tijden doorgegeven aangezien we 10 minuten van het busstation ons hotel hebben. Dat was het makkelijkst zei ze. Met de trein moet je weer overstappen en omdat er niets in het Engels staat, zou dat een probleem kunnen geven. De laatste 10 minuten moeten we alleen wandelen naar het hotel. Ik ben benieuwd.

En dan moeten we Yen's meenemen aangezien de meeste pinautomaten alleen maar Japanse kaarten accepteren. Heel fijn. En ze zijn niet 24 uur per dag open, ook fijn. Al met al wordt dit wel een trip met wat hindernissen.

Na Osaka vertrekken we op 26 november naar Kyoto. Dat doen we samen met Silla want Steve is dan alweer in HK. Wij blijven t/m 29 november en nemen dan de trein weer terug naar de airport in Osaka. Silla vertrekt de 28ste maar dan weten we in ieder geval waar we moeten zijn.

Ben zo benieuwd hoe het allemaal zal gaan!

Maar eerst nog een weekje in HK. Chiel is nu in Shanghai en komt vanavond alweer thuis. Hij vertelde me dat hij in het vliegtuig zat met een K-pop jongens band en dat op Shanghai airport het zwart zag van de schreeuwende meisjes. En bij de paspoortcontrole stond hij naast ze. Grappig dat je die mensen helemaal niet herkend dus...

M-Garden, vegetarisch restaurant

Gisteravond ben ik met Mark, Wytske en een vriend van hun naar M-Garden geweest. Een vegetarisch restaurant in Yau Ma Tei.

Nou ben ik al eens eerder met ze naar datzelfde restaurant geweest, alleen toen was het nog gevestigd in Mongkok. Heb net op mijn blog terug gekeken wanneer dat nou was en schrik niet, dat was in juni 2009!! Je kan HIER dat bericht nog terug lezen.

Toen het net verhuist was naar Yau Ma Tei, zijn we nog eens met Mark en Mickey naar die tent geweest en dat was toen even zoeken. Er hing nog nergens een bord met de naam van het restaurant en de juiste ingang vinden was toen haast onmogelijk. We hebben de eerste de beste deur open gedaan en toen stonden we in het trappenhuis. En in de hitte zijn we naar de tweede verdieping gelopen, alhoewel het wel leek of het toen op de 10de verdieping was!

Ik weet nog goed dat we binnen kwamen en het personeel een beetje verbaasd opkeek. Huh?! Why not take the elevator? Pardon? Was er een lift dan?

En nu, ruim 3 jaar later, liep het allemaal ook niet gesmeerd. Afgesproken om ze te ontmoeten bij de Tsim Sha Tsui MTR exit G en toen bleek dat Wytske op de slowferry zat van Mui Wo naar Central. En uit ervaring kan ik je vertellen dat die ferry erg slow gaat! Dus na wat heen en weer gechat, bleek dat Mark mij zou ontmoeten in de metro en dat Wytske later zou komen.

We zaten net in het restaurant toen Mark's vriend aan kwam lopen en omdat Wytske al gechat had dat ze er bijna was, dwaalden onze ogen steeds af naar de deur. Maar wie er ook binnen kwam, geen Wytske. Ik zei nog, 'zal je zien dat ze straks ook de trap op komt lopen' maar Mark wuifde dat weg. Nee, ze was er al een keertje geweest dus dat zat wel goed. Ja, ja...

Enfin, Wytske kwam dus de trap op lopen omdat ze de goede deur niet had gevonden ;-)

En toen kon het smullen beginnen! Wat heerlijk! Onvoorstelbaar wat ze met tofu en champignons kunnen doen! Aanradertje!

Hier is de link van het restaurant met adres!

Vakmanschap

Zulk mooi weer als het gisteren was, zulk grauw en grijs weer is het vandaag. Bah. Het enige voordeel is dat het geen plakweer is. De wind waait flink over mijn balkon.

Over balkon gesproken; de aannemer is druk bezig met de gevel die rondom de Hilton Towers wordt gerenoveerd. En soms moeten ze op mijn balkon zijn om de bamboesteigers te verankeren, soms moeten ze op mijn balkon zijn om foto's te nemen en soms moeten ze op mijn balkon zijn om de oude gevel eraf te halen. Wat mij betreft geen enkel probleem. Ik zag dit al aankomen op het moment dat die gasten met hun koppies boven de railing uitkwamen toen ze de bamboesteigers aan het bouwen waren. Maar ze doen niets zonder toestemming!

Dus elke keer als ze op het balkon moeten zijn, en dat doen ze via de buitenkant van de gevel, krijg ik weer iemand aan de deur. En die komt dan weer met een onsamenhangend verhaal waarom en wanneer. Negen van de tien keer snap ik er helemaal niets van, maar elke keer loop ik weer naar buiten, trek alles van de railing weg zoals de planten en mijn tuinsetje en wacht dan af op wat gaat komen.

Dus ook vanmorgen. Ik zit met mijn kopje koffie op het muurtje, en ineens komt er weer een koppie omhoog. Ook goedemorgen! Zo snel als hij omhoog kwam zo snel verdwijnt hij weer achter de muur. En ja hoor. 2 Tellen later staat er weer iemand aan de deur.

They put 2 pieces of wood on your balcony! zei ze. Ik probeer nog uit te vinden waar en hoelaat maar dan is ze snel de bocht om richting de lift. Ok dan. Ik wacht maar af en begin alles weer weg te trekken van de railing. Nog maar een bakkie dan en als ik weer buiten kom zie ik dat de mannen al zijn geweest...

Prachtig stukje vakmanschap!

Goedemorgen!

De wekker gaat weer en binnen 5 minuten sta ik aangekleed en wel in de keuken een kopje koffie in te schenken. Chiel slaapt nog. Hij heeft heel slecht geslapen vannacht. De rug wil niet wat hij wil. Ik loop even het balkon op om te voelen wat voor weer het is en loop daarna gelijk weer naar de klerenkast om toch maar een shirt met korte mouwen te pakken. Het is nu al warm!

Na de koffie en het checken van het horloge en telefoon, ga ik weer gewapend met mijn flesje water naar buiten. De doorman mompelt weer een 'Jo sun' (goedemorgen) en kijkt zoals elke morgen weer verbaasd als ik in renkleding voorbij loop. "Running again?' lacht hij terwijl hij met zijn armen heen en weer zwaait. Het is prachtig weer! Heel in de verte komt een roze/gele waas achter de horizon vandaan. De zon wil zich echt laten zien vandaag.

De visballen-dame doet weer goede zaken en de noedelshop aan de overkant van het plein is ook alweer aan het werk. Zou die zaak ooit dicht gaan?, vraag ik me als ik voorbij loop. Alle bekende gezichten zijn er weer en met een glimlach loop ik voorbij een oudere Indiase dame die hier ook elke morgen haar rondjes loopt op het plein. Ze is zeker 70 jaar, niet de slankste dame en in haar smaragd groene sari compleet met wandelstok doet ze haar oefeningen.

Ook de grote stoere Indiase man met een enorme baard tot op zijn borst loopt weer buiten. Hij laat elke morgen zijn hondje uit. Zo'n klein pluizig keffertje met een jasje aan. Het ziet er niet uit, zo'n stoere kerel met zo'n klein hondje...

Even strekken, flesje water achter de zuil op de trap neerzetten, de oordopjes in, de muziek weer op, horloge aan en daar ga ik weer. 40 Minuten tempo-training deze keer. Ik voel het al gelijk. Het gaat veel beter dan de laatste keer!

Windstil, zonsopgang en de haven die er als een spiegel bij ligt...prachtig! Het blijft elke keer weer verrassen...

Als ik van de flyover af ben zie ik dat er heel wat mensen buiten zijn. De een loopt hard, de ander vist, de volgende doet tai chi en weer een ander doet zijn lach-oefeningen. Hij staat met zijn gezicht naar de haven, beide handen op de railing en zijn harde HA HA HA hoor ik dwars door de Red Hot Chili Peppers heen. T'is wat.

Het gaat helemaal lekker. O wat is dat toch weer fijn voor het moraal! De laatste keer had ik er zo de balen van. En dan zie ik ineens mijn trouwe fan! Een mollige jongen van rond de 17 jaar die een geestelijke handicap heeft, staat in zijn sporttenue met een zweetband op het hoofd, al te wachten op mij. Hij is er elke dag en dan loopt hij vaak met zijn moeder. Hij zwaait vanuit de verte en zijn lach gaat van oor tot oor! 'You can do it!!' roept hij en als ik voorbij loop krijg ik een high five. Wat is het toch een schatje!

Ik loop tot aan de muur, draai om, loop weer terug, loop de flyover weer op, loop de flyover weer af, loop de trap voorbij en dan hoor ik mijn personal running trainer op de ipod zeggen...Well done! You have completed your training!

Wauw. Deze training ging erg goed vanmorgen! Dit was echt een bijzonder goede morgen!

Klop, slijp, boor!

Half negen en Chiel is net naar het werk gelopen. Het gaat steeds beter met zijn rug al is er nog geen constante verbetering. Hij is al blij als hij gewoon kan zitten zonder pijn en een nacht goed slaapt. De medicijnen helpen goed en de oefeningen maken de in kramp geschoten spieren weer wat losser. Het kost veel meer tijd en moeite dan Chiel zelf had verwacht en had gehoopt.

Ik druk nog maar eens op het knopje van ons koffiezetapparaat. Ik hoor de werkmannen onder onze flat zich weer uitleven op de hamer en drilboor. Wat zijn ze toch in hemelsnaam aan het doen hier beneden? De gevel ziet er voor mijn gevoel al weken hetzelfde uit. Ze hebben ramen uitgezaagd en de nieuwe aluminium sponningen wachten geduldig op nieuwe ramen.

Bij de buren is het vaste zonnescherm/pergola van de week verwijderd. Gelukkig een extra dag van gierende slijptollen, je zal maar een dag niets horen. Heb geen idee of ze dit zelf wilden of dat ze dit moesten van de overheid.

Maak me nu wel een beetje ongerust over onze bijkeuken. Ook al had onze landlord ons verteld dat eigenlijk de bijkeuken afgebroken moest worden omdat het 'illegaal' gebouwd is, en dat het kat en muis spel met de department of buildings al 2 jaar bezig is, je raakt toch gewend aan die ruimte. En als het dak en de gevel eraf moet, wie ruimt dan die meuk op die iedereen zo zonder schaamte naar beneden gooit?  We hebben nog geen bericht ontvangen van de landlord dat er binnenkort een roedeltje werkmannen aan de deur staan om het dak te verwijderen, dus ik heb goede hoop dat ze het misschien weer een jaar kunnen uitstellen.

Ik denk wel dat onze buren een groter probleem hebben. Zij hebben ook illegaal een uitbouw gebouwd. Maar i.p.v. de gevel vrij te laten, hebben zij er alles over heen gebouwd. Niet slim. Zeker nu niet, nu ze de gevel willen aanpassen. Ze hebben bij ons de gevel vrij gemaakt van de oude gevel bekleding maar het laatste stukje kan niet verwijderd worden vanwege de uitbouw van de buren.
Ben erg benieuwd hoe ze dit gaan oplossen!

Druk

Ik zag tot mijn schrik dat ik afgelopen woensdag voor het laatst iets had geschreven. De tijd is echt voorbij gevlogen. Sorry. Ik ga mezelf beteren en weer proberen elke dag iets te schrijven. Het was echt te druk.

Donderdagavond kwam Chiel weer terug uit Shenzhen en vrijdagmorgen belde Harm op dat hij onderweg was van Shenzhen naar HK. Hij heeft hier zijn koffer neergezet, bakkie koffie gedronken en daarna zijn Harm en ik samen naar kantoor gegaan. Daar zou een klant aankomen en Chiel wilde met klant, Harm en met mij dimsummen.

De klant vond het heel gezellig en lekker en na een uurtje of 2 gingen de heren weer naar kantoor en heb ik eerst even boodschappen gedaan. Harm zou later die dag mij weer bellen om de allerlaatste souveniertjes te scoren op de Ladies market en hij wilde dat graag samen met mij doen. En inderdaad. Om 4 uur kreeg ik een telefoontje, ik ben de taxi ingestapt en naar kantoor gereden, Harm opgehaald en samen op weg naar Mongkok.

Harm vond gelukkig de cadeautjes die hij op zijn lijstje had staan. Blijft altijd afwachten want ook al lijkt het dat die markt altijd hetzelfde op de kraampjes heeft staan, soms kan je ineens niet meer vinden waar je die week ervoor mee dood gegooid werd. Alles ingepakt, taxi gepakt en op weg naar BLT.

Ook de laatste foto's konden nog gemaakt worden door Harm. Zoals de skyline bij avond en de ingang van Harbour City die weer helemaal in kerstsferen is gestoken. Het thema deze keer is Alice in Wonderland!

Na het eten zijn we weer naar huis gelopen, heeft Harm zijn koffer weer opnieuw ingepakt, hebben we nog een kopje koffie gedronken en toen was het tijd om afscheid te nemen. Hij ging weer terug naar NL!

Zaterdagmorgen heb ik eerst mijn training gedaan. Chiel bleef lekker thuis en toen ik terug kwam stond de koffie klaar. Het ging erg moeilijk deze keer en ik was ook helemaal emotioneel. De luchtvochtigheid was weer erg omhoog gegaan en ik heb moeite om dezelfde snelheid aan te houden. Nou heb ik een prachtig horloge van Chiel gekregen waar je de snelheid op kan zien, maar helaas kan ik zonder bril, want ik loop hard zonder bril, weinig zien. Nou ja kwestie van wennen. Komt wel goed ;-)

En toen bleek dat Chiel toch weer last had van zijn rug. De dagen in Shenzhen hadden niet zoveel goeds voor zijn rug gedaan. Maar deze keer wilde Chiel toch wel naar een dokter. Heel verstandig. Nou zijn we jaren geleden eens bij Dr.Vio en partners geweest, dus die dokter hebben we maar weer opgezocht.

Je loopt een straatje in, stapt een saai gebouw binnen en dan zie je tot je schrik dat het hele gebouw bestaat uit artsen, specialisten, labs en rontgenafdelingen! Echt te bizar voor woorden!
Dr Vio en partners die op 11 hoog zitten, blijken 2 verdiepingen te hebben met een groots assortiment aan specialisten!

Chiel werd geholpen door een Ierse arts die al 35 jaar in HK woonde. Chiel moest een foto laten maken  (binnen 5 minuten gebeurd op dezelfde afdeling!) en daarna mocht hij de spreekkamer weer in. Hij zag het al. L4-L5, dat was het probleem. De tussenwervelschijf is compacter. Dus oefeningen doen, fysio, een antibiotica kuur (zelfde afdeling en binnen 3 minuten in een plastic zakje!) en even geen sport. Blijven de klachten aanhouden dan mag hij weer terug komen.

Ik moet zeggen dat hij gisteren meer last had van zijn rug. Maar het feit dat hij nu weet wat er aan de hand is, stelt hem wel gerust.

's Avonds hebben we Jesse weer gezien en hebben we met hem en een collega gegeten. Leuk om Jesse weer te zien, alhoewel beide heren wel last hadden van kleine oogjes. Reizen van de ene tijdszone naar de andere is vermoeiend. Maar het was super gezellig en we lagen allemaal op tijd weer in bed.

Straks gaan we nog lunchen met Jesse en dan maar eens kijken hoe Chiel's rug zich houdt.

Bijpraten

Het is stil in Huize Honig. Chiel is gisteren vertrokken naar Shenzhen en komt donderdagavond weer thuis. Ik heb weinig te doen en klungel maar wat aan in huis. Beetje opruimen, beetje was doen, beetje koekjes bakken. Best lekker om alles op m'n gemakkie te doen.

Gistermiddag ben ik naar een winkelcentrum geweest in Kowloon Tong. Festival Walk. Prachtig centrum en ik was er nog nooit geweest! Komt eigenlijk door Jos dat ik die kant ben op gegaan. Hij vertelde dat er een tweede Apple Store was gekomen in dat winkelcentrum. Niet dat ik naar de Apple store wilde maar iets nieuws zien is altijd leuk. En ze hebben daar ook een heerlijke supermarkt dus gelijk boodschapjes gedaan.

En vandaag ben ik naar de bloemenmarkt geweest. Mijn kruidenbloempotjes weer aangevuld en nog even over Fa Yuen Streetmarket gelopen. De kraampjes met babykleding blijven een enorme aantrekkingskracht uitoefenen op me. En omdat Remy me vannacht uit bed belde om te vertellen dat ze tijdens hun vakantie in Vietnam en Thailand ook nog een weekje naar HK komen, heb ik gewoon toegegeven aan die drang. Kan mij het schelen!

Vanavond zag ik dat er weer een geveltje met lampjes het doen op het plein! Gezellig! Nog 2 geveltjes te gaan en dan is ons plein helemaal klaar voor de kerst!

Sarah

Waar een blog al niet goed voor is. Zo krijg ik vragen van mensen die op vakantie gaan naar HK en mij op het internet gevonden hebben. Of krijg ik zelfs een mailtje van 'Hart van Nederland' of ik misschien even zou kunnen reageren i.v.m. het ongeluk waarbij een Nederlandse toerist betrokken was...(trouwens nooit meer iets van gehoord...ook niet netjes) Of krijg ik zomaar een berichtje van Sarah uit Utrecht, die mijn blog leest en over 2 jaar verhuisd naar HK!

Sarah is nu met haar man en zoontje in HK bij haar schoonfamilie op bezoek. We hebben contact gehouden en vorige week hebben we elkaar voor het eerst ontmoet. Het was super gezellig en spraken gelijk af om elkaar nog 1 keertje te ontmoeten voordat ze weer terug zouden gaan naar NL.

Gisteravond heeft Chiel ze ook ontmoet en hebben we gegeten bij Heaven on Earth. Natuurlijk lekker gegeten, heel gezellig bijgepraat en ons vreselijk vermaakt met kleine Elia.

Nadat hij eerst een potje had leeg gegeten, alle chopsticks stelselmatig op de grond had gemikt en iedereen had bezig gehouden, kwam hij bij mij op schoot. En wat is fried rice toch lekker, en de springroll en niet te vergeten het gehakt van eend!

Elia heeft zich het uiterst best laten smaken. Korrel voor korrel werd in dat kleine bekkie gestopt ;-)
Na het eten was hun plan om naar de nightmarket te gaan en liepen we met z'n 5-jes naar de taxi. Elia zag Chiel en liet niet meer los! Samen hebben ze gezellig zitten praten over de prachtige rode taxi's die voorbij kwamen en hij wilde Chiel nauwelijks los laten. Hij vond het veel te gezellig!

Sarah, het was echt enorm leuk om jou en je gezin te hebben leren kennen. Nog veel plezier de laatste dagen in HK en een goede reis terug!

Amah Rock en Lion Rock

Harm, de collega van Chiel is hier nog en Harm is sportief aangelegd. Hij vind HK best leuk maar het leukste vind hij de hiking trips die je hier kan maken. Toen duidelijk was dat hij naar HK zou komen, vroeg hij ook aan Chiel of we dan weer gingen hiken. Dat vond hij het allerleukste toen hij hier vorig jaar was. Lekker lopen in de natuur. En dat was iets wat we onze 'Friese doorloper' gelijk konden beloven!

Maar eerst hebben we afgelopen zaterdag alle dingetjes gekocht die hij mee naar huis wilde nemen. Alle markten bezocht en toen stond er niets meer in de weg om zondag een dagje te lopen.

Om 10 uur op zondagmorgen, stonden we klaar voor ons huis. Eerst water en broodjes inslaan en toen de trein in naar Tai Wai. Next stop, de zogenoemde Amah Rock. De Amah Rock is een rots die boven op een berg staat die Sha Tin Valley overkijkt. De rots lijkt op een vrouw met baby.

Volgens de Chinese legende is de Chinese naam voor de rots Mong Fu Shek. Wat betekent 'op de uitkijk naar de echtgenoot rots'. De vrouw in kwestie had haar man, een soldaat in de Sung-leger, gevolgd naar Sha Tin waar de keizer zich had terug getrokken van de aanvallende Mongolen. Hij moest mee de oorlog in en kwam nooit meer terug. En zijn vrouw bleef achter, en moest met haar baby op de rug, de bergen rondzoeken naar firewood, en zij bleef altijd op de uitkijk staan om de boot te spotten die haar man zou terug brengen....prachtig verhaal.

De tocht brengt je over de kam van de  bergen die Kowloon scheidt van de New Territories. De naam van dat pad is Gau Lung, wat 9 draken betekent en wat later verengelst is tot Kow Loon! Eigenlijk zijn er maar 8 pieken op deze tocht en de niet bestaande 9de piek wordt toegeschreven aan dezelfde keizer van het verhaal hierboven.

Nadat we het begin van de hike hadden gevonden, weer langs de BBQ-pits liepen waar het elk weekend vol zit met gezinnen, konden we de tocht beginnen. Harm was helemaal in zijn nopjes! We liepen door bossen, over richels, over trappen en rotsen en ineens stonden we oog in oog met de Amah Rock! Prachtige uitzichten!

Nadat we alles uitvoerig hadden bekeken en hadden genoten van de enorme tegenstelling van 'groen' met 'wolkenkrabbers' liepen we verder richting Lion Rock.

En terwijl je over een zacht steigend pad loopt onder de bomen, weer een bocht maakt, sta je ineens op Kowloon Pass en kijk je over de stad. Geweldig! 

Het pad naar Lion Rock is steil! En de keien op het pad maken het authentiek maar ook best vermoeied. Je moet echt elke stap met zorg maken want de ravijnen ernaast zijn flink diep! We waren helemaal verbaasd mensen te zien zitten op de 'kop van de leeuw'! Hoogte: 495 meter!

En toen ging het pad verder. Maar dit keer naar beneden. Na al die tijd geklommen te hebben leek het heerlijk om naar beneden te gaan, maar niets is minder waar. De kramp vloog in de bovenbenen en de stalen spijkers die de aangelegde traptreden bij elkaar moesten houden waren levensgevaarlijk. Ze staken allemaal zo'n cm boven de traptree uit, dus je moest echt goed in de gaten houden waar je je voet neerzette.

Al met al was het een prachtige wandeling. Ongeveer 4,5 kilometer lang en in het boekje stond 3,5 uur zou je erover doen. En om aan te geven hoe we omhoog en naar beneden gingen...1 kilometer per uur! En onze Honkys noemen dit een familie-hike!

De rest van de foto kan je HIER bekijken!

En de wandeling zelf met afstanden en hoogtes kan je HIER bekijken!

Hardloop maatjes

Voor iemand die weinig of niets met hardlopen heeft is het misschien niet te begrijpen, maar als je door wat voor omstandigheid niet kan lopen, dan is dat echt een gemis.

Chiel heeft al een hele tijd niet gelopen omdat hij last had van een bilspier en de zenuw die daar door heen loopt. Hij heeft de fysio ettelijke malen bezocht, heeft rust gehouden, heeft zelfs medicijnen daarvoor geslikt (en we weten allemaal hoe Chiel over medicijnen slikken denkt!), heeft de oefeningen thuis gedaan, heeft zijn bed ingeruild voor de bank omdat die beter ligt en nu gaat het eindelijk beetje voor beetje beter. Hij is helemaal happy en in z'n nopjes dat er voortgang inzit.

Hij baalde ook als een stier als hij Jesse hoorde praten over zijn rondje hardlopen in de vroege morgen en had er flink de pest over in als ik, off all people, 's ochtends vroeg de deur achter me dicht trok om te gaan hardlopen en hem op de bank liet zitten. Maar zo'n spierkwestie laat zich niet haasten. Het moet echt tijd hebben om te kunnen helen en die spier zit er helemaal niet mee, dat de eigenaar van die spier daarvan baalt.

Want, met uitzondering van de laatste 3 maanden, Chiel en Jesse liepen heel vaak samen hun trainingsrondjes. Jesse voorop en Chiel daarachteraan, maar de keren dat er werd afgesproken om 6 uur, zijn niet meer te tellen. En niet te vergeten de keren dat ze samen aan wedstrijden meededen...en de aller, allereerste hele marathon in Sydney...

De laatste week heeft hij kalmpjes aan weer gelopen en vanmorgen is hij weer met mij meegegaan de boulevard op. Het ging hartstikke goed. En al zeg ik het zelf, ook ik ging als de brandweer. Ik moest 40 minuten lopen, van de flyover naar de muur en terug en onderaan bij de trap die ons weer naar huis brengt stonden we stil. Net iets meer dan 5 km hebben we afgelegd. En het mooiste is dat we allebei nog steeds aan het lachen waren, dat het geen echtscheiding heeft gekost en dat de bilspier zich goed heeft gehouden!

De marathon van Osaka in Japan die 25 november aanstaande plaats vind moet Chiel overslaan. Dat lukt qua trainen niet meer. Maar we hebben alles al geboekt en betaald dus we gaan gewoon lekker er even tussen uit. In Japan.

Maar o, o, wat doet het zeer, dat Jesse morgen vertrekt naar New York om daar samen met Pim de marathon te gaan lopen! Maar niet alleen Chiel baalt. Ook Jesse baalt dat Chiel er niet bij is. Dit is echt de eerste keer dat ze niet samen lopen, samen voorbereiden op de grote klus, samen vliegen en samen aan het 'pasta stapelen' zijn voor de wedstrijd. En ik baal ook! Ben altijd wel in voor een tripje ;-) Het is altijd gezellig en met een te zware rugzak slepen door een vreemde stad, is mijn lust en mijn leven!

Maar, de marathon van Rotterdam op 14 april 2013 staat alweer in de agenda's van de heren. En dat is geweldig. Kunnen ze eindelijk weer samen lopen en als het goed is, wordt dit Chiel's eerste marathon als opa! En het mag dan wel geen New York zijn maar in Rotterdam hebben ze ook een mooie skyline hoor!

(Jesse krijgt elke dag emails van de organisatie en de burgemeester himself van NY, dat de marathon doorgaat. Zelfs na zo'n orkaan. Het is alleen even een gepuzzel hoe ze daar moeten komen. Sinds vandaag vliegt Cathay weer op NY, dus we hebben goede hoop dat a.s. zondag Jesse en Pim aan de startstreep staan.)

Op bezoek bij...Wytske!

Ik zou eigenlijk gisteren een bezoekje brengen aan Wytske die in Mui Wo woont. Maar omdat de snelste manier over water is en de zee erg ruw was en de regen met bakken uit de hemel kwam vallen, heb ik het afgezegd. Ik doe het niet zo goed op het water. Als ik een golf zie ben ik al zeeziek, dus...

Maar vandaag scheen de zon, was de zee stukken rustiger en stond mij niets meer in de weg om de grote oversteek te maken. Want het is wel een stukje reizen, je moet het wel echt willen!

9.00 liep ik naar buiten. Gewapend met een bolchrysant voor op haar terrasje en zeer verantwoorde snacks voor Ruby de hond, ben ik toch maar een taxi ingestapt. Zo'n plantje is best zwaar als je het door het gekrioel van Tsim Sha Tsui moet sjouwen. Next stop, de Starferry.

Met de ferry eerst van TST naar Central waar de outlying ferrypiers zijn waar de grote ferry je naar Mui Wo op Lantau Island brengt.  Op de boot sloeg er nog een flinke golf over de railing, dus met een zeiknatte broek zat ik op een bankje. Ik was aardig op tijd, dus eerst een bakkie koffie gescoord en dat lekker op een muurtje voor de Mui Wo ferry opgedronken.

9.50 de grote snelle ferry opgestapt en ik deed net of ik die grote golven niet zag. Ik ben bij het raam gaan zitten en hield stug de horizon in de gaten. Dat schijnt te helpen tegen zeeziekte. En inderdaad, het was stukken minder erg als dat ik vermoedde. De US vliegdekschepen in de haven hielpen om de gedachte af te leiden van de kotsneigingen die ik zo nu en dan had.

10.30 meerde de ferry aan bij het piertje in Mui Wo. Totaal andere wereld dan dat ik dagelijks zie. Rust! Bijna geen verkeer, geen wolkenkrabbers, heel veel fietsen, honden en kinderen. In de verte zag ik Wytske en Ruby al lopen. Ze kwamen me ophalen om daarna naar de bakker te gaan. Wat enig om Wytske weer te zien in HK! Geweldige bakker trouwens met echt westers brood. Niet van dat kleffe zoete witte brood maar heerlijk geurende zuurdesem brood!

Gewapend met muffins liepen we met z'n drietjes door het dorp en langs het kanaal naar het huis van Wytske. Door de wetlands (moerassige weilanden) over bruggetjes, door steegjes, langs buffels, langs blaffende honden kwamen we bij het huis aan. Weer een heel ander gezicht dan wanneer je zo'n huis leeg ziet. De chrysant werd op het terras gezet en toen was Ruby aan de beurt. Ze kreeg een heuse 'carrot-stick' oftewel een wortel stokje! Wat ze toch niet verzinnen voor de huisdieren ;-)
Ruby werd helemaal wild en vond het geweldig. Ben benieuwd of ze spinach-stick ook zo lekker vind!

We hebben lekker bijgepraat en koffie gedronken en toen was het weer tijd voor de lunch. Ruby kreeg de riem weer om en via het oude dorp en het strand liepen we weer naar de ferry pier. Daar is een restaurantje/barretje waar we lekker hebben gegeten.

Nog een bakkie koffie en toen keek Wytske op het ferry-schema. Het was ondertussen 14.50 uur. 'Ah, de volgende ferry vertrekt, uhm... NU!' zei Wytske en terwijl ze de laatste woorden uitsprak, hoorden we de toeter gaan die aangeeft dat de ferry vertrekt. Jammer. Die dus gemist. De volgende ferry vertrok om half 4. Maar deze ferry is dan een langzame ferry die 50 minuten over de reis doet.

In de verte zagen we de slow ferry al aankomen en toen hij aanmeerde ben ik gelijk de pier opgelopen. Het zal me toch niet gebeuren dat ik weer een ferry mis!

De trip begon om half 4 en de zee was lekker rustig. De langzame ferry is ook open en de frisse lucht helpt enorm om niet weer misselijk te worden. Net voor half 5 meerde we aan in Central. In 1 streep naar de Starferry en ik had geluk. Ik kon gelijk de Starferry oplopen. We zitten goed en wel en toen begon het...golven...deinen...bleh!!! Het ergste was toen we aanmeerden aan de TST kant, dat de golven zo hoog waren dat we niet gelijk van de boot afkonden en dat we daar nog zo'n 5 minuten hebben staan schommelen.

Het was een hele gezellige dag samen met de dames! En dat dorpje is zo anders! Maar...ik ben dus nu zeeziek. Terwijl ik dit typ, schommel ik heen en weer op mijn stoel en voel me echt slap. Volgende keer maar met de taxi, trein en bus.

Snacks

Woensdag 31 oktober is Halloween. Nou vier ik het zelf niet, nooit gedaan trouwens, maar het wordt steeds populairder. Ik zag in een foldertje die we hier in de brievenbus krijgen een onwijs leuke en gezonde snack!

Allerlei fruit op een prikker in een bak met piepschuim prikken. De bruine prikkers zijn appel met gesmolten chocolade en kaneel. En de geestjes zijn gesneden van ananas en gedoopt in de witte chocolade. That's all.

Ook zag ik in dat zelfde foldertje leuke gezonde kinder snacks. Die kinderen hier zijn echt anders ;-)

Dit zijn Sushi Pandas. Er zijn vormpjes te koop in de vorm van een panda en/of beertje. 

• Druk 1 eetlepel gekookte rijst in de vorm, druk dan een vulling boven op de rijst. Omelet of tonijn en bedek dat dan weer met de gekookte rijst, druk goed aan en haal uit de vorm en leg op een bordje.
• Snij oren, ogen en mond uit geroosterde zeewier vellen en druk voorzichtig op de rijst. Snij kleine cirkeltjes uit ham voor de wangetjes.
• Leg ze op een bordje belegd met sla. Met een koekjesvorm uit plakjes komkommer maak je van die bloemetjes met een plakje baby-wortel maak je het hartje.