Hardloop maatjes

Voor iemand die weinig of niets met hardlopen heeft is het misschien niet te begrijpen, maar als je door wat voor omstandigheid niet kan lopen, dan is dat echt een gemis.

Chiel heeft al een hele tijd niet gelopen omdat hij last had van een bilspier en de zenuw die daar door heen loopt. Hij heeft de fysio ettelijke malen bezocht, heeft rust gehouden, heeft zelfs medicijnen daarvoor geslikt (en we weten allemaal hoe Chiel over medicijnen slikken denkt!), heeft de oefeningen thuis gedaan, heeft zijn bed ingeruild voor de bank omdat die beter ligt en nu gaat het eindelijk beetje voor beetje beter. Hij is helemaal happy en in z'n nopjes dat er voortgang inzit.

Hij baalde ook als een stier als hij Jesse hoorde praten over zijn rondje hardlopen in de vroege morgen en had er flink de pest over in als ik, off all people, 's ochtends vroeg de deur achter me dicht trok om te gaan hardlopen en hem op de bank liet zitten. Maar zo'n spierkwestie laat zich niet haasten. Het moet echt tijd hebben om te kunnen helen en die spier zit er helemaal niet mee, dat de eigenaar van die spier daarvan baalt.

Want, met uitzondering van de laatste 3 maanden, Chiel en Jesse liepen heel vaak samen hun trainingsrondjes. Jesse voorop en Chiel daarachteraan, maar de keren dat er werd afgesproken om 6 uur, zijn niet meer te tellen. En niet te vergeten de keren dat ze samen aan wedstrijden meededen...en de aller, allereerste hele marathon in Sydney...

De laatste week heeft hij kalmpjes aan weer gelopen en vanmorgen is hij weer met mij meegegaan de boulevard op. Het ging hartstikke goed. En al zeg ik het zelf, ook ik ging als de brandweer. Ik moest 40 minuten lopen, van de flyover naar de muur en terug en onderaan bij de trap die ons weer naar huis brengt stonden we stil. Net iets meer dan 5 km hebben we afgelegd. En het mooiste is dat we allebei nog steeds aan het lachen waren, dat het geen echtscheiding heeft gekost en dat de bilspier zich goed heeft gehouden!

De marathon van Osaka in Japan die 25 november aanstaande plaats vind moet Chiel overslaan. Dat lukt qua trainen niet meer. Maar we hebben alles al geboekt en betaald dus we gaan gewoon lekker er even tussen uit. In Japan.

Maar o, o, wat doet het zeer, dat Jesse morgen vertrekt naar New York om daar samen met Pim de marathon te gaan lopen! Maar niet alleen Chiel baalt. Ook Jesse baalt dat Chiel er niet bij is. Dit is echt de eerste keer dat ze niet samen lopen, samen voorbereiden op de grote klus, samen vliegen en samen aan het 'pasta stapelen' zijn voor de wedstrijd. En ik baal ook! Ben altijd wel in voor een tripje ;-) Het is altijd gezellig en met een te zware rugzak slepen door een vreemde stad, is mijn lust en mijn leven!

Maar, de marathon van Rotterdam op 14 april 2013 staat alweer in de agenda's van de heren. En dat is geweldig. Kunnen ze eindelijk weer samen lopen en als het goed is, wordt dit Chiel's eerste marathon als opa! En het mag dan wel geen New York zijn maar in Rotterdam hebben ze ook een mooie skyline hoor!

(Jesse krijgt elke dag emails van de organisatie en de burgemeester himself van NY, dat de marathon doorgaat. Zelfs na zo'n orkaan. Het is alleen even een gepuzzel hoe ze daar moeten komen. Sinds vandaag vliegt Cathay weer op NY, dus we hebben goede hoop dat a.s. zondag Jesse en Pim aan de startstreep staan.)