Reisverslag Boracay, Filipijnen

Vrijdagavond om half acht stond onze vlucht geboekt. Iedereen was keurig op tijd op de luchthaven en we hadden zelfs tijd voor een Whopper van BurgerKing of een bakje noedels.
En toen kwam het boarden bij Cebu Pacific...delayed... last van de typhoon die in de buurt was...en daarna hebben we 2,5 uur vastgezeten in het vliegtuig vanwege technische storingen! Heel fijn.

Alles leek zo goed te gaan, we waren afgekoppeld, het vliegtuig taxi-de naar de meest afgelegen startbaan volgens mij, toen bleek dat er lampjes op het dashboard niet werkte. Dus weer dat hele eind terug naar de gate. Er kwamen wat techneuten aan board en we konden weer, dachten we... Het vliegtuig werd weer losgekoppeld , taxi-de weer 40 meter... en we gingen weer terug naar de gate. Weer een storing. Iedereen de pest erin natuurlijk maar goed even later gingen we dan toch airborn!
En toen stond Pim ineens naast ons met verse donuts en een koud blikje Heineken! Super!
Om 12 uur 's nachts waren we dan eindelijk in Manila...

Het eerste wat mij opviel was de complete chaos die er heerste. En dan scheen het nog mee te vallen omdat het midden in de nacht was! De taxi's werden voor het hotel gecontroleerd op bommen in en onder de auto. Hmmmm.... Onze baggage werd voor de ingang naar de lobby doorzocht. Hmmmm.... Er stonden politieagenten met shotguns en honden te posten voor de lobby. Hmmmm......
We hebben nog wat gedronken in de lobby en zijn daarna lekker gaan slapen. Geen drankje meer in de stad wat op het programma stond want de volgende morgen moesten we om 6 uur weer naar het vliegveld om door te vliegen naar Boracay.

Tegen 6 uur in de vroege morgen had iedereen zich weer verzameld in de lobby. Sommige aanspreekbaar en de meesten nog niet echt, hihi. In de taxi's op weg naar de Domestic Airport. Ik kon niet wachten om dat paradijsje dan eindelijk te gaan zien! Onderweg was de verwoesting van de typhoon goed te zien die enkele dagen ervoor over Manila had gewoed. Zo zagen we een bus die een enorme reclame zuil boven op z'n dak had gekregen waar doden bij gevallen waren... Daken die aan bagger lagen...

Maar goed, wij stonden aan het begin van de reis naar Boracay. Wat een chaos op dat vliegveld! Verschillende security checks stonden opgesteld en toch konden mensen heen en weer lopen met gecontroleerde en niet-gecontroleerde bagage! We noemen geen namen maar een bepaald persoon heeft wat heen en weer gelopen met een potje dagcreme van zijn vrouw omdat crempjes niet in de handbagage niet waren toegestaan!

En toen kwamen we dan eindelijk bij de gate! Daar stond een schattig propeller-vliegtuigje te wachten om ons mee te nemen naar "the island in the sun". Ik vond het wel spannend. Vliegen is geen hobby van mij. Achteraf bleek het allemaal reuze mee te vallen, zeker in vergelijking met dat nog kleinere vliegtuigje waar we op de terugweg in werden gezet! Dat was een "trip of hell"!

Wat een ervaring! En wat een prachtig gezicht is dat als je om je heen tropische eilandjes ziet opdoemen, en dan die enorme azuurblauwe zee! Wauw! Ik had ogen tekort! We landden op een piepklein airportje en onze bagage werd handmatig in een karretje gezet en tegelijk met ons naar binnen gereden. (Ik heb zo'n oranje-pijn-aan-de-ogen-tas dus die zag je overal opdoemen!) Ze zeggen dat China verkapte werkeloosheid heeft, omdat voor ieder klusje iemand wordt aangenomen maar hier op de Filipijnen kunnen ze er ook wat van! Elk labeltje werd door iemand anders gecontroleerd. Niet echt efficient.

Bij de uitgang van het vliegveld stond Crystal al te wachten. Zij kon niet mee op dezelfde vlucht volgens de dames van SEAIR, terwijl er in het vliegtuig 5 lege plekken waren! En onze contact persoon van El Centro, het hotelletje waar we zouden overnachten, stond ook al te wachten.
Prima geregeld dus. Alles werd bijelkaar gezocht en toen op weg! Prachtig weer, de zon scheen volop en onze reisleider Pim liep voorop.
We kwamen langs wat toektoeks die ons graag naar de ferry wilden brengen maar Pim vond het onzin. "Het is maar 1 kilometer lopen! Dit is weer zo'n typische ripp-off. Ze denken die toeristen zijn toch gek. 100 pesos! Nee hoor we gaan lopen!" Op dat moment had niemand een idee wat 100 pesos nou is, maar omgerekend is dat ongeveer 1 euro en 60 cent! Shumin, Dolly en Cathy zijn toch maar halverwege in zo'n toektoekje gestapt met alle bagage. Slimme dames!

Bij de ferry aangekomen zag ik voor het eerst van dichtbij dat helderblauwe water van de Pacific. Wauw! Ik had meer het gevoel dat ik op Jamaica was beland dan dat ik nu op de Filipijnen rond liep. Iedereen is heel aardig, ze lachen allemaal, helemaal relaxed en niemand weet wat het woord "HAAST" inhoud. Echt geweldig.

Ik denk dat we zo'n beetje een half uur bezig waren om te komen op de plaats der bestemming. El Centro. Echt een schattig plekje en op het strand! Deed mij een beetje denken aan een hacienda. Balkon voor de kamer met bamboe stoelen. De kamer zelf was vrij basic. Een bed, schone lakens, koelkast en tv. Meer heeft een mens niet nodig, toch? Nono, de uitbaatster van het hotelletje, kwam gelijk met een welkomstdrankje aanlopen. Verse mango-shake!
Vanuit je kamer loop je in je bikini, zo het witte strand op en je bent 10 stappen verwijderd van het meest blauwe water wat je ooit gezien hebt! Wauw... Dit is dus wat ze bedoelen met een paradijs op aarde!

We hebben ons gelijk omgekleed, handdoek mee en een bedje opgezocht op het strand onder de palmbomen. Iedereen was nogal gaar van het reizen en het zoooo vroeg opstaan, dus even de oogjes dicht... Toen ik om me heen keek sliep iedereen. En toen was het pas een uurtje of 12!

Ik ben maar gaan zwemmen in de Pacific Ocean. Het water is kraakhelder en niet koud! Ik kon niet geloven dat ik, dat meisje uit Nunspeet, nu rond zwom in iets wat een ansichtkaart kon zijn!
Later hebben Pim, Shumin, Chiel en ik hebben een massage genomen in een strand tentje, wat niet iets is voor de watjes onder ons! De dames zien er klein en kwetsbaar uit maar hebben een kracht in hun kleine handjes waar je eng van wordt!

De volgende dag hebben we een dame gevonden die het beter en zachter deed. Prima! Ik heb elke dag een massage genomen, hihi. Terwijl ik daar lag kwam er ook een dame voorbij die pedicure en manicure deed en die heb ik gelijk ook maar aan het werk gezet. Alles bij elkaar 650 pesos. Een kleine 10 euro! Shumin ging ook nog een mango-shake halen en nam er gelijk voor mij ook eentje mee. "Your Highness, you shake!" lachte ze. Ik voelde me ook echt een koning te rijk!

We hebben zo'n heerlijke tijd gehad. Heerlijk gegeten, lekkere cocktails gedronken, gedanst, gelachen, gezwommen, geshopt en het kost allemaal niets. Ik geloof dat een biertje 25 pesos kostte. Omgerekend 40 eurocent! En dat was nog niet eens in Happy Hour!

Er liepen ook heel veel hondjes op het strand. Ik denk niet dat het allemaal zwervertjes waren want ze zagen er stuk voor stuk goed verzorgd uit. Pim is de honden liefhebber onder ons, dus als we Pim kwijt waren hoefden we alleen maar te kijken waar een hond rond liep. Dan was Pim in de buurt! Op een gegeven moment had hij contact met een zwarte hond die al gauw Blacky genoemd werd. Onafscheidelijk waren die 2. Meestal probeer je zelf na verloop van tijd zo'n hond af te komen, maar deze keer leek het omgekeerd. Blacky probeerde steeds maar van Pim af te komen "There's the crazy dutchguy again. Just play dead..." dacht Blacky volgens mij.

De laatste avond had Cilla nog een prijsvraagje uitgezet. De "Where is Blacky?" -competition. Blacky lag onder de kruk van de drummer in Charli's, zo bleek later. We hebben vreselijk gelachen. Misschien had je erbij moeten zijn om de lol ervan in te zien, bedenk ik me nu. Nou ja!

Ik was verbaasd over de schoonheid van zo'n eilandje waar ik bestaan niet eens van kende. Het is niet te geloven als je op het witte poedersuikerstrand loopt, de zeilboten in de verte ziet, de mellow muziek in de achtergrond hoort van de verschillende strandtentjes, de geur van BBQ ruikt en de lachende mensen in het water ziet spelen.

En dan niet te vergeten, de strandtentjes met life-muziek. Het verhaal doet de rondte dat Filipijnen geboren zijn met de zon in hun hoofd en de muziek in hun hart. Nou dat klopt wel. In HK zijn alle Filipijnse bandjes goed in zingen en dansen, maar hier dus helemaal! Of je wil of niet, je wordt meegesleept in de muziek.

We waren in een tent waar hele goede muziek werd gespeeld maar hij was voor de rest helemaal leeg. Ik denk omdat wij heel veel plezier hadden met z'n allen, de tent al gauw vol liep en kregen wij van de uitbaatster de ene na de andere cocktail aangeboden van het huis. Voor sommige onder ons was dat net te veel, en die konden zich ook niets meer herinneren van de avond, maar anderen bleven dansen. Er stonden zelfs een paar lokale jongens buiten te dansen. Voor hun is 25 pesos voor een biertje nog echt te veel. Dus dacht Pim, geen gezeur, kom binnen! Hij heeft voor de jongens een biertje gekocht zodat ze toch binnen konden komen en is later nog met de pet rond gegaan om voor hun nog een biertje te kunnen kopen. Als dat geen "bonding" is dan weet ik het niet meer!

Op maandag gingen de eersten al weer terug naar huis. Pim, Shumin en Dolly. Jammer maar er moet gewerkt worden. Dinsdag gingen Ben, Richard en Cathy naar huis. Dat werd nog even spannend want rondom de Filipijnen waren verschillende typhoons actief. Het weer werd ook minder. Bewolkt, heel veel harde wind en zo nu en dan regen. Gelukkig is alles toch nog voorspoedig gegaan.

Chiel en ik hebben dinsdag het hele eiland rond gelopen. Het weer was goed maar niet echt strandweer. We hebben zulke mooie plekjes gezien. Maar ook hele grote tegenstellingen. Zo kwamen we ineens door een krottenbuurt. Alle hutjes waren gemaakt van restmaterialen terwijl er 100 meter verder op een enorme villa wordt gebouwd.

Dinsdagavond hebben Crystal, Cilla, Chiel en ik nog uitgebreid feest gevierd in "Charli's". Een strandtent die helemaal gerund wordt door 1 familie. Heel gezellig, goede life muziek en lachende mensen. Crystal heeft voor het eerst van haar leven 2 shooters gedronken en was gelijk ook niet meer aanspreekbaar.

De reis terug was lang en heftig. In zo'n piepklein vliegtuigje ziet alles er anders uit. De piloten zag ik van dichtbij hun werk doen en daar wordt je niet vrolijk van. Zeker niet toen we in turbulentie terecht kwamen en je het gevoel hebt dat je in een wasmachine zit. Gedver, wat was dat eng...
Maar goed we zijn weer veilig in HK, geen last gehad van een typhoon, en we zitten nu nog in de vakantie-mode. Luieren, eten, niets doen.

Een ding weet ik heel zeker. Ik kom terug naar Boracay! Een geweldig land, met geweldige mensen, geen overdaad aan hoertjes met oude kalende mannen die hun trouwring op de hotelkamer hebben achtergelaten, en een superstrand!
We hadden nog willen snorkelen maar dat is niet door gegaan vanwege ruwe zee, dus al was het alleen maar daarvoor, wij komen terug!!