Oma

Vandaag zijn we naar Oma geweest. Pfff dat was best heftig...
Oma praat heel nuchter over haar aankomend eind. Ze vind het wel goed zo. Ze heeft er geen zin meer in. Al dat gedoe met chemo therapie en bestraling, dat ziet ze echt niet meer zitten.

"Onzin, het is alleen maar uitstel van executie", zei ze. "Alles zit al helemaal vol met uitzaaiingen, mijn maag, mijn ruggemerg en wervels, mijn lymfeklieren. Wie houden we dan voor de gek? En dan leef ik 1 maand langer...maar dan heb ik toch geen leven meer? Dan ben ik alleen maar ziek van alles. Nee hoor, ik heb een lieve huisarts die mij heeft verzekerd dat ik geen pijn heb tot het einde. Morgen krijg ik weer nieuwe morfine pleisters. Nee hoor, lieverds, alles komt goed!"

Tja, wat moet je dan zeggen? Ze heeft gelijk, denk ik. We hebben wel even moeten slikken maar Oma zelf heeft er rust mee. Ze heeft nu pas verteld dat de dokter haar max 2 maanden geeft... Ik ben blij dat de kinderen allemaal vandaag zijn mee gegaan naar Oma. Ze genoot er zichtbaar van.
Wat een kanjer van een mens is het toch...