The day after...

Gistermorgen hebben we Tiny en Remy afgehaald van het station in Geldermalsen. We zijn toen op weg gegaan naar Dirksland. Om 10 uur zou het afscheid zijn voor de bewoners van Vroonlande.

We waren net in het huisje van Ma, toen Jacqueline en haar kinderen kwamen binnen lopen. Ze waren om 6 uur 's ochtends vertrokken uit Hoofddorp om er om 10 uur te kunnen zijn. Lang leve het openbaar vervoer!
Even daarna werd er opgebeld door John en Lia. Ze zouden later komen(?!) HUH.... ja ze konden het niet redden. Er was iets met de dierenambulance waar zij vrijwilliger van zijn. Nou moet je weten dat zij een half uurtje verder op wonen! Maar dat is altijd zo. Mensen die dichtbij wonen komen ALTIJD later dan mensen die er 3 uur over moeten doen. Nou ja. Het zal wel een goede reden zijn geweest om te laat op je moeders begravenis te moeten komen.

We zijn eerst naar ma geweest. De kist was al dicht en de bloemstukken waren prachtig. De koffie stond klaar en de eerste bewoners kwamen binnen schuifelen.
We hebben de koffie rond gebracht, even gepraat met de bewoners en toen kregen we bericht van Chris, de man van Monuta, dat we over een half uurtje zouden vertrekken naar Rotterdam naar het crematorium.

Toen we aankwamen, zag ik Lody al zitten. Wat fijn om een bekend gezicht te zien. Simone en Ron waren er ook. Fijn.
Chris nam verder alles uit handen. Het zaaltje was klein en intiem. Heel mooi gedaan.

Chiel en ik en de kids hadden een soort van programmaatje gemaakt. En die lagen op onze stoel en de rest werd uitgedeeld.
Chris begon met een woord van welkom en toen moest Chiel zijn speech houden. Rustig en beheerst begon Chiel te vertellen en in mijn hoofd kon ik alles meezeggen. Hij had het een paar keer geoefend thuis.
Het ging helemaal goed tot op het laatst, toen begon zijn stem te vibreren. Darna was Linn aan de beurt. Ze had het er moeilijk mee, maar na een moeilijk begin, kon ze helemaal het gedicht afmaken. Tijdens de muziek deelden Remy en Ben de bidprentjes uit die wij thuis hadden gemaakt.
Daarna droeg Tiny een gedicht voor. Heel mooi gedaan. Rustig en beheerst. En toen zou John het "Onze Vader" voorgaan. Terwijl hij naar de lessenaar liep, zei hij nogmaals, "Ik ken dat lied niet". Help! Als hij maar niet gaat zingen dachten we allemaal. Maar hij heeft het onze vader keurig voorgedragen als een prachtig gedicht.

Toen was het tijd om afscheid te nemen van Ma.

In de aula stonden etagieres met gebakjes, wijn, kofiie en frisdrank en de mensen zaten al lekker aan een bakkie. Het was gezellig. Precies zoals Ma het zich had voorgesteld.

Morgen gaan we voor de laatste keer naar Dirksland. Spullen inpakken. Dan kunnen we nog meehelpen want a.s. zondag vliegen we weer terug naar HK.
En ik ga straks naar de dokter. Voor mijn lies en been. Ik hoop dat ik wat pijnstillers kan krijgen want de pijn wordt steeds heviger. Ik moet het nog even volhouden.