Even na zevenen kwam er een enorme mooie Audi de parkeerplaats op rijden en stapten Irma en Jos uit. Met een bakkie, een broodje en een eitje werd het weekend ingeluid en scheurden we verder richting Parijs. Jesse was al geland in Parijs en had het hotel al gevonden. Hij zat op een terrasje tegenover het hotel, dus enige haast was geboden.
Parijs in rijden met de auto leek angstaanjagend veel op China! Iedereen doet maar een beetje. Hoezo rood stoplicht? Hoezo kruispunten vrijhouden? Motors scheurden rakelings langs de auto's en alles zigzagde door elkaar heen.
Maar rond half 12 stonden we dan toch voor het hotel. Heel leuk hotelletje, bloembakjes voor de ramen, midden in de rode buurt tegenover de Moulin Rouge. Jesse stond ondertussen strak van de bakken koffie die hij sinds 7 uur 's ochtends op onderstaand terras naar binnen had gewerkt.
Nadat we de tassen op de kamers hadden gezet was het wachten op Herman en Ineke. Zij kwamen per trein aan op Gare du Nord. Wij gingen alvast op een terrasje hangen en nadat Jesse voor wat taxi's was gesprongen lukte het hem eindelijk om zijn ouders op te halen. Vond ik trouwens best vreemd voor zo'n grote stad...er waren weinig taxi's en die paar die er wel reden hadden geen zin in een ritje....
Maar wij zaten heerlijk in het zonnetje! Het was echt genieten! En een kwartiertje later stond de eerste helft van de fam. Plasman voor onze neus! Na de lunch gingen we op weg naar de Running Expo om de startnummers op te halen. Per metro...
Dus wij de metro in. Makkelijk, goedkoop en snel. We waren allemaal in een jolige stemming. We hadden er zin in...
We zitten in de metro...ik denk nog "wat een zooitje is het hier! Alles knarst en piept en kraakt. De wagons en tunnels zitten onder de graffiti en het ziet er armoedig uit. Ok, de perrons hebben wel wat met die oude tegeltjes, maar voor de rest kunnen de Fransozen beter een kijkje nemen in 'donker' China. Zelfs daar is het beter geregeld!" Dat dacht ik nog...
We rijden ineens langzamer...het licht gaat uit...het knippert weer aan...we rijden weer door en toen...KNAL!! Een explosie! Ineens staan we weer stil. We zien lichtflitsen en ruiken een brandlucht! What the fuck... We kijken elkaar aan met de schrik in de ogen...Ik zie Irma, bleek met grote ogen, Ineke staat er verschrikt bij en ik sta te trillen op mijn benen...Gelukkig zijn de mannen, de mannen. Ze zingen ineens...
Een jongen loopt door de wagons om de ramen dicht te doen. In eerste instantie begrijp ik niet waar die gozer mee bezig is, maar als ik rook de wagons binnen zie komen snap ik het...Het zal toch niet?! Mensen zitten ineens met een doek of hun t-shirt voor de neus tegen de rook. Ik kijk de wagon in achter ons...nee, alles is heel....waar is de nooduitgang?! Iedereen blijft eigenlijk heel rustig maar als na 5 minuten de metro langzaam het perron nadert en de deuren eindelijk open gaan, staan we heel snel buiten! Laat die metro maar even...we lopen wel!
Onderweg naar de Running Expo is iedereen rustiger. We waren allemaal even in onze eigen gedachten verzonken. Ik dacht aan Londen...Ineke aan de bergtrein...kortom, we zaten even stuk. Godzijdank hebben wij ook eeuwige optimisten in ons midden en zij probeerden het wat luchtiger te houden. Dat lukte niet helemaal maar de poging werd gewaardeerd!
Nadat de startnummers waren opgehaald en de nodige aankopen waren gedaan op de Running Expo, vertrokken Jesse en zijn ouders naar het hotel. De laatste helft van de familie zou aankomen om 5 uur. Wij keken nog even verder en op mijn verzoek zouden we naar de Sacre Coeur gaan. Maar 10 minuten van het hotel vandaan. Ik had een missie. Een dozijn kaarsjes branden...
Zo gezegd, zo gedaan. Het zonnetje scheen lekker en het was gezellig druk op de trappen voor de Sacre Coeur. Ik brand overal waar ik een kerk zie kaarsjes maar hier heb ik het gevoel of ik dichter bij de hemel sta dan ergens anders. En we konden na een vliegtuigmotorbrand en een explosie in de metro wel wat extra bescherming gebruiken...
Natuurlijk weer een terrasje gepakt en gekeken naar een mooie man die keiharde buikspieren had! Toen we helemaal compleet waren met de zus, de zwager en de nichtjes van Jesse, hebben we gezellig gegeten. Pasta natuurlijk. What else! De eerste dag in Parijs zit erop!
1 comment:
Jee Ans kan het nou nooit normaal gaan bij jullie!!Laten we er maar van uit gaan dat de kaarsjes een goede uitwerking hebben!Doe aub voorzichtig,hoeveel engeltjes kan je op je schouders hebben!!
Post a Comment