Le marathon de Paris et la douleur est grande! (...pijn is fijn!)

En toen was DE DAG aangebroken!

De zon scheen, de temperatuur was veel te hoog, rond de 25 graden, en het ontbijt wat de dag er voor geregeld was naar wij dachten, bleek een staaltje 'Franse Slag' in optima forma te zijn. Natuurlijk stond het ontbijt niet klaar. Natuurlijk zet je eerst een schaaltje ongekookte eieren op tafel. En natuurlijk duurt het een half uur voordat de broodjes op tafel staan. En natuurlijk vraag je daar 14 euro pp voor. Kortom, Vive La France!

Nadat de dagen ervoor door de heren wel 4 keer de outfit veranderd was, de pijn in de schenen van Jos onderdrukt was met warmte pleisters, de route was doorgenomen met de familie waar we zouden staan en welke energie-gelletjes en müsli repen klaar moesten liggen, konden we eindelijk vertrekken! Later zou blijken dat die ene snelle broek van Jesse toch geen goede keuze was en dat het t-shirt van Chiel in de naden toch schaafwonden heeft opgeleverd. Maar goed, je kan niet alles voorzien.

We stapten de metro in, samen met zo'n 40.000 andere hardlopers. De wagons zaten stampvol maar de stemming was opperbest. Iedereen had er duidelijk zin in. En dan loop je de metro uit en sta je ineens oog in oog met de Arc de Triomph! Helemaal opgelicht door de opkomende zon. Heel gaaf!

De mannen stapten het laatste startvak in en nadat we ze natuurlijk succes hadden gewenst liepen wij door naar de eerste afgesproken plek. De Champs Elysees zag er prachtig uit. Het was 1 lang gestrekt lint van kleurrijke hardlopers!

Het startschot viel en binnen no time kwamen de rolstoelers en de Kenianen ons voorbij zoeven. Want dat gaat heel hard!

Maar ook eerder dan verwacht kwamen Jesse, Jos en Chiel naar ons toe. Het elastiek in de broek van Jesse had het begeven! En dat is lastig hardlopen. De EHBO die werd uitgevoerd door Ineke en Wendy en de riem van nicht Anne hebben Jesse gered. Veiligheidsspelden werden te voor schijn gehaald en na een sanitaire stop van manlief tegen de platanen van de Champs Elysees ging de race verder.

En wij, de achterblijvers, zijn kalmpjes aan naar de afgesproken plek gelopen bij de Eiffel Toren. We vonden een mooi plekje, gingen zitten op de stoeprand en toen was het koffietijd! Dachten we... Maar wat blijkt? Terwijl er minstens 40.000 man op straat lopen, het grootste evenement in Parijs plaats vindt, gooien die Fransozen de koffietentjes bij de Eiffel Toren dicht!!  Mon Dieu! Dus geen koffie, geen flesjes water maar wel een brandende zon. Heel fijn.

We hebben wel de Kenianen voorbij zien komen! Mooie kleurrijke types die nauwelijks de grond raken.  En de sfeer was geweldig! Na zo'n drie en een half uur uur zag Ed, Jesse in de verte aankomen. Wat een mooie tijd! Hij kwam op ons af en de met zorg klaargelegde energie gelletjes waren niet nodig maar wel het blikje Red Bull wat onderin de tas lag natuurlijk. De veiligheidsspelden en de riem zaten nog goed en Jesse ging verder met de laatste 12 kilometer!

Jesse links in het zwart 

Zo'n 10 minuten later kwam Jos aanrennen! Wat goed! En hij ging er op en er over. Niet stoppen, gewoon doorgaan! En toen duurde het wel even voordat Chiel zich liet zien. Hij zat stuk! Hij zag het niet meer zitten. Het was veel te warm en de zon hielp niet echt mee. Irma en de familie Plasman liepen alvast naar de finish. Jesse en Jos willen natuurlijk ook iemand zien bij de finish en Ben en ik bleven bij Chiel. We hebben een stukje meegelopen met Chiel en toen besloot hij toch om door te gaan. De bikkel!

Jos in het geel

Ben en ik liepen nu ook richting de finish maar probeer daar maar eens iemand te vinden. In de verste verte konden we geen bekend gezicht spotten en dus liepen we maar een beetje rond. En ineens hoorden we "Ansje!". Daar stond Jesse! Hij had het weer gedaan en een super tijd neergezet van 4 uur 27 minuten!

 

Ondertussen vonden we de anderen en ging Jesse richting finish om Jos en Chiel op te wachten. En tot mijn grote verbazing kregen we van Jesse een telefoontje. Jos en Chiel waren samen over de finish gekomen! Allebei hebben ze 5 uur 14 minuten gelopen! Geweldig! Geen blessures, geen oververhitting. En dat terwijl er bosjes hardlopers na de finish neervielen...

Per metro weer terug, douchen en na een bak koffie in de auto terug naar NL. Het einde van een super geslaagd en heel gezellig weekend! Ben benieuwd waar we de volgende keer heen gaan. Want die komt er. Ik weet het zeker! Maar eerst maar genieten van deze overwinning! Au revoir!

P.S.
De foto's ga ik morgen op Picasa zetten en de filmpjes moeten nog bewerkt worden.