Vrijdag met Lody en Linn naar Nijmegen geweest. Heerlijk geshopt en eindelijk goed passende onderkleding gescoord! Wat voelt het goed om voor de verandering niet de grootste maat te moeten meenemen omdat die Chineesjes allemaal maatje S of XS of XXS hebben.
Zaterdag kwam Remy langs en hij bleef lekker een nachtje logeren.
En zondag kwamen Simone en Deborah op bezoek!
En nu is het maandag. De vrieskou is opgetrokken, Ben slaapt nog, Linn gaat een dagje thuis werken en ik ga verder met de lijst klusjes!
Het blijft leuk, al die talentenjachten op tv. Soms zijn de talenten ongelooflijk slecht en soms val je van de bank van verbazing. (Zeg maar wat wij b.v. hadden met Henny.)
Ik zit dus naar de X-Factor van Nederland te kijken, staat er een gozertje op het podium, en hij doet zijn mond open en hij was echt heel goed. Komt Linn binnen en vraagt aan mij of ik toevallig X-Factor UK heb gezien met een auditie van Danyl Johnson. Ze gaat op internet en laat me het filmpje zien wat hieronder staat. Zooo goed!
Maar stel je voor...je zit in de jury van de Engelse X-Factor, je leest op je papiertje dat er een onderwijzer komt zingen, en dan zie je dit! Dan wil je toch gelijk terug de schoolbanken in!
Ik had mezelf voorgenomen om tijdens mijn verblijf hier, elke dag tenminste 1 klusje te doen. De dingetjes waar Linn en Ben niet aan toe komen of niet aan denken. (of geen zin in hebben, hihi)
En al zeg ik het zelf, tot nu toe lukt dat voornemen best goed! Morgen ga ik weer verder want vandaag ga ik lekker naar Nijmegen. De stand tot nu toe...
Zo doen alle lampen het weer!
Zijn de kasten naast de open haard verhuist naar boven!
Hangen er weer gordijnen in de keuken en is de boel boven op de koelkast opgeruimd!
Is de achtertuin geveegd...
Een begin gemaakt met het vegen naast het huis in het steegje...
Maar daar ben ik even mee gestopt....omdat het weer VRIEST!!
Iedereen is naar het werk en ik zit op de bank te kijken naar 'Ochtendspits' met een kopje koffie.
Ik zag een item over drugs, GHB, die in opkomst is. Schijnbaar kinderlijk simpel te maken achter je eigen fornuisje met als hoofdbestanddeel rioolontstopper! En gelukkig kan je de gehele procedure op internet vinden!
En in het nieuws een item over een gezin uit de polder, of all places, waarvan de vader beschuldigd wordt dat hij zijn eigen pleegkind en/of kinderen heeft misbruikt...Hij woont notabene in een voormalige kerk!
En over de getuigenis onder ede van Kardinaal Simonis. Hij had geen idee over het misbruik van kinderen binnen de kerk in de jaren 70... Maar natuurlijk...
Het blijft altijd even wennen als je weer naar de Nederlandse TV kijkt.
Zo had ik gisteren tijdens het soppen in de keuken de tv aanstaan. Er was een quizprogramma op met in Nederland levende minderheden die als doel heeft, dat deze minderheden Nederland leren kennen. Goed initiatief, dacht ik nog. Totdat ik de vragen hoorde. "Waar was Andre Hazes toen hij een beetje verliefd werd?" Kom op zeg! Echt?
Net als die commercials tijdens de nachtprogrammering. Kijk als je last hebt van jetlag is je enige vriend de tv. Helaas bestaat die nachtprogrammering uit talloze sex-lijnen die je tegen een tarief kan bellen. Schaamteloos en smakeloos! En het zit niet op 1 zender, nee op al die commerciële zenders! Ik ben echt geen preutse deerne, maar hiervan krijg ik zelfs rode wangetjes! Maar schijnbaar is het de investering waard en bellen er heel wat slapeloze zieke geesten naar die lijnen...
Ik begrijp alleen niet dat b.v. alle voetbalwedstrijden achter een slot zitten en dat je wel ongevraagd die sexmeuk via de tv binnen kan krijgen.
Ik bedenk me ineens dat het misschien maar goed is dat die lijnen bestaan...Je weet maar nooit hoeveel onschuldige kindertjes er anders misbruikt zouden worden. Bah.
Met dank aan de jetlag, was ik vanmorgen weer lekker vroeg wakker. 5 Uur. Ik heb me nog heel even omgedraaid en om half 6 moest ik echt naar beneden. Ik kon echt niet meer blijven liggen. Bakkie koffie gezet, beschuitje gesmeerd en een kwartier later hoorde ik voetstappen op de trap. Ben! Hij gaat vandaag aan het werk. Trouwens wel gezellig hoor om zo met z'n tweetjes te ontbijten!
Na Ben te hebben uitgezwaaid ben ik de keuken ingelopen. Kastjes opnieuw ingeruimd, de vazen boven op de koelkast gewassen, de vaatwasser aangezet, kortom ik ben lekker druk geweest.
Net als gisteren. Ik heb 2 kasten versleept naar boven, Linn's kamer uitgeruimd, 2 kasten erin, kamer weer ingeruimd, boodschappen gedaan met Ben, de was gedaan en dat allemaal voor 11 uur 's ochtends! Morgen ga ik onze slaapkamer aanpakken!
En nu is het 9 uur. Aangekleed en wel in de hardloopkleding zit ik nu achter de pc te wachten op Linn. Wij gaan straks een stukje hardlopen. Lekker over de dijk. Alleen jammer dat het regent!!
Toen ik zondagavond over het vliegveld van Hong Kong liep om naar Amsterdam te vertrekken, kwam ik langs de gate waar het vol zat met passagiers die met Aerovlot naar Moskou zouden vliegen. Luidruchtige Russen, allemaal met een tasje van DutyFree in de hand, ik schat met een grote fles wodka erin, stonden in de rij om te boarden.
Ik dacht gelijk aan de 2 vrienden van Remy die 7 jaar geleden ons opzochten in Shenzhen. Zij vlogen met Aerovlot en zij hebben toen het een en ander meegemaakt in Moskou omdat de vlucht vertraging had. Vanaf dat moment had ik mezelf voorgenomen om NOOIT naar Moskou af te reizen...of om met Aerovlot te vliegen....
En gisteren toen ik net op de bank in Druten zat met een grote mok koffie in de hand, hoorde ik het op het nieuws. 35 Doden... Veel gewonden... Zelfmoordaanslag... Vliegveld in Moskou...
Mijn gedachten gingen gelijk uit naar die mensen die ik had zien staan in de rij. De groep Russen met de wodka, de blonde Russin met haar minirok en tijger laarzen, de crew die stond te wachten in de rokerslounge...Zouden ze allemaal nog leven? De aanslag was namelijk bij de bagageband...
Ik heb niets gezegd maar sinds vandaag zit ik in NL voor een hele maand! Vanmorgen ben ik aangekomen!
Er zijn wat dingen die geregeld moeten worden in NL en de kids misten mij en ik de kids. Vandaar. Chiel is in HK druk aan het werk en zag geen mogelijkheid om mee te gaan.
De aankomende maand dus blogjes vanuit Druten!
Ik heb geen idee onder welke naam de kleine van Bram en Kamilla door het leven zal gaan,
maar ik neem aan Dani. Trouwens een mooie moslim-naam. Dani betekent 'near' en/of 'close'.
Pieter is de naam van opa van Olphen.
Donderdagavond kreeg ik een smsje van Bram. "Ik denk dat ik tegen middernacht papa word!"
Spannend!
De volgende morgen zag ik een nieuw smsje. Dit keer van Kamilla. Our baby boy is born! 4 am. Everything ok!"
Wat leuk! Een jongetje! Nog steeds zonder naam trouwens. Ze weten het nog niet maar maandag moet Bram de baby inschrijven dus dan moet er een naam zijn.
Vanmorgen zijn Jos, Chiel en ik gelijk naar het Mathilda Hospital op de Peak gereden om de nieuwe aanwinst te bewonderen. (Maar wat een gaaf ziekenhuis! Lijkt meer op een hotel trouwens. Prachtig uitzicht en een lobby waar menig hotel jaloers op zou zijn.)
De familie van Olphen zat heel gemoedelijk bij elkaar en die kleine lijkt zo op Bram! Heel grappig om te zien. Nu is het wachten op de naam....
Vroeg opgestaan en op weg naar de Immigration in Wanchai. We konden onze laatste verlenging voor het visum ophalen! De paspoorten zijn weer opgevrolijkt met een prachtige sticker van de HK SAR die 2 jaar geldig is en als het goed is kunnen we nu ook weer een visum ophalen voor China. De regels om een visum te krijgen voor China worden zowat per dag veranderd, maar als je paspoort net vernieuwd is en je verblijfsvergunning voor HK er net opnieuw inzit, dan hebben we een grote kans om een 'multiple entry' voor een jaar te krijgen!
Lo Wu, de Chinese grensovergang
Daarna de metro weer in en op weg naar TST East om de trein in te gaan richting Shenzhen. Alhoewel ik daar pas verwacht werd voor het jaarlijkse etentje i.v.m. Chinees Nieuw Jaar met de hele bups van kantoor en fabriek, ben ik gelijk mee gegaan. Je blijft anders zo op en neer reizen. Naar LoWu om een 'single entry' visum te kopen. Dat verliep heel voorspoedig en even later liepen we het Shangri La Hotel in voor een kopje koffie aan de andere kant van de grens.
Koffiecorner, Shangri La Hotel, Shenzhen
Hier zouden we opgehaald worden door Chiel's chauffeur. Vervolgens zouden we in de auto gaan om een klant op te halen die verbleef in een ander hotel en dan zouden we naar een fabriek gaan waar de heren een vergadering zouden hebben.
Natuurlijk liep het anders...
Klant zat al in een auto met assistent en iemand van de fabriek. Wij zaten voor Jan met de korte achternaam te wachten, halverwege toch naar Shangri La, toch niet, 'we ontmoeten elkaar wel ergens op de snelweg' dus chaos.
In de auto...
Wonder boven wonder kwamen we elkaar toch tegen ergens op de snelweg net buiten Shenzhen. Mooie omgeving trouwens. Iets wat ik nog nooit gezien had, de haven van Shenzhen (by the way de nummer 2 van de wereld!) prachtige bergachtige omgeving en parelwitte stranden met palmbomen!
Volgens de klant was de fabriek niet ver weg. Ra, ra, politiepet, slechts 1,5 uur vanaf Shenzhen! Maar goed wat moet dat moet, dus ik had me daar wel bij neer gelegd. Het enige wat door onze hoofden speelde was dat we echt op tijd moesten zijn in het hotel waar het feestje werd gehouden. En dat was om 6 uur!
Toen wilden de dames en heren nog gaan lunchen...om half 3!!!! Shit. Daar hebben we helemaal geen tijd voor! Maar probeer maar eens een Chinees van zijn lunch af te houden. Dat lukt niet! Dus even later zaten we aan de lauwe prak ergens in het 'dorp' waar de fabriek zou staan. 'Maar 5 minuutjes rijden hoor', werd ons beloofd. Natuurlijk was dat 15 minuten, en even later liep ik door een fabriek waar ik ook heel goed zonder mee had gekund. Ondertussen was het al 4 uur en we moesten echt terug naar Shenzhen. Chiel kon het echt niet maken om te laat op zijn eigen feestje aan te komen! Geen vergadering dus...
Iemand behoefte aan een 2e hands pooltafel met zwabber en 1 poot op een steen?
Opnieuw de auto in en via een andere weg naar Shenzhen. Precies om half 6 liepen we het hotel in. Kapot. Wat zonde van de tijd zeg. De hele dag op en neer rijden voor niets. Maar goed, nu moesten we ons 'feestgezicht' opzetten! Ik kreeg nog even een wegtrekker toen we tegen het verkeer in de snelweg opdraaiden, maar dat is een detail...
Wat klopt hier niet? Precies. Tegen de richting in de snelweg op!
Er was al maanden geoefend voor dansjes, spelletjes en een heel draaiboek was in elkaar gezet. De ruimte was versierd, de tafels stonden klaar, en iedereen had zijn zondagse pak aan getrokken! De jongens uit de fabriek zagen Chiel lopen en hij werd gelijk aan alle kanten bestookt met uitgestoken handen, klopjes op de rug en 'Happy New Year Wishes'.
Er hing een groot spandoek, het podium werd bestookt door een band die de instrumenten moesten installeren en eindelijk kon ik eens even op een echte stoel zitten!
Het is net een kinderfeestje uit de jaren 60 waar we in terecht kwamen! Vol met melige spelletjes, flessen cola en snoepjes! Wij moesten natuurlijk aan de grote rode tafel zitten. Vooraan. Zodat wij het beste zicht hadden op het podium.
De dans-groep!
Er werd mij gevraagd door Raymond, de fabrieks manager, wat ik wilde drinken. Nou een glaasje witte wijn zou wel lekker zijn, zei ik. Het duurde ruim 1 uur voordat mijn glaasje werd ingeschonken...Raymond was naar de lokale supermarkt gereden voor een fles witte wijn! En wat voor wijn! Een heuse 'Playboy'! Als ze nou gezegd hadden dat er geen witte wijn voorradig was had ik echt wel een glaasje cola gedronken!
Natuurlijk werd de avond geopend door een speech van de baas. En daarna was het partytime! Er werd gedanst, gezongen, een band trad op, spelletjes gedaan en een soort van loting. En voor iedereen was er een rood envelopje!
Chiel en Dick. Dick vertaalde de Engelse speech in Chinees.
Mary is erg blij met het rode envelopje!
Er waren 2 dingen die er echt uitsprongen...
1. Henny die tijdelijk in de fabriek zit, ontpopte zich als een echte artiest! We vielen allemaal van onze stoel toen hij "take me home countryroad" en "Blue river" begon te zingen! Hij was echt goed! Mocht het nou niets worden met die airco's dan ligt er echt een mooie carrière als zanger op hem te wachten!
Henny
2. Een jongen uit de fabriek hield een kleine speech, in zijn zondagse pak, waarin hij vertelde hoe blij hij was om bij ons te werken. Met tranen in zijn ogen bedankte hij Chiel voor de 'opportunity' en dat hij met heel veel plezier naar zijn werk ging. 'Michael' had altijd een grote lach op zijn gezicht en altijd op tijd kwam de pay-check! Michael behandelde iedereen als mensen!! Als alle Chinese bazen net als 'Michael' waren, dan zou de wereld er stukken beter uit zien!
Zo lief! Hij stond echt te huilen!
Rond kwart voor 10, nadat er nog een groepsfoto gemaakt was, was het feestje over. Iedereen ging zijn eigen weg en wij werden weg gebracht naar Lok Ma Chau, de grensovergang. Helaas was de grens al gesloten en moesten we per metro van Lok Ma Chau naar Lo Wu. En bij aankomst in HK waren de metro's al gestopt en moesten we per taxi naar huis. Om 1 uur 's nachts deden we uiteindelijk de deur achter ons dicht en konden we eindelijk naar ons bedje toe!
1. We hadden het perfecte kacheltje gevonden in het warenhuis onder ons huis in Shenzhen. Zo'n 7 jaar geleden. Op wieltjes kon ik het kacheltje verplaatsen en er straalde zelfs warmte van af! Als een kind zo blij waren we. Toen we verhuisden naar Hong Kong namen we natuurlijk onze gevonden schat mee. Helaas zagen we bij aankomst dat het steuntje onder het kacheltje gesneuveld was door de rit van China naar HK, maar zolang er warmte van af komt, hebben we 'm vertroeteld!
Tot gisteravond...we deden het kacheltje aan en de lampjes gingen uit, een sissend geluid, en poef! Kapot! Geen warmte meer. We mogen niet klagen want dit kacheltje kwam natuurlijk wel uit China, en ondanks dat heeft hij het 7 jaar volgehouden! Met pijn in het hart moeten we afscheid nemen van onze trouwe metgezel...
2. Van de week kwam de accountant op bezoek bij Chiel. Ze hebben de zaken doorgenomen en toen zei de beste man "Goed hè, dat je belasting geld hebt terug gekregen!" Pardon?! Geld terug gekregen?! Wij?! Wanneer?! Ja, ergens in november... Chiel wist van niets. Hij belde gelijk naar huis, en ik heb direct het hele huis op zijn kop gezet, op zoek naar een cheque met een aanzienlijk bedrag er op!
Je raad het al. Niets gevonden. De stapels post had ik 1 voor 1 doorgenomen, hopend dat ergens een cheque verstopt zat, maar helaas... eigenlijk wist ik wel dat die cheque niet in huis was aangekomen. Ik weet zeker dat als er zo'n cheque was binnen gekomen, hij diezelfde middag nog naar de bank was gebracht!
Maar gistermorgen kwam er goed nieuws!
De secretaresse had de envelop ontvangen en keurig in het mapje "CHIEL PRIVATE" gedaan. Dan kan je het niet kwijt raken. Dat is 'velly, velly' handig, dacht ze. En dat is ook zo. We waren het niet kwijt, we wisten alleen niet dat dit mapje bestond! Maar wat is dat fijn, om zo'n cheque eens te mogen innen i.p.v. te moeten betalen!
