Nadat Micah zijn ontbijtje met enthousiaste tegenzin naar binnen had gewerkt, aangekleed was en Yazmin een flesje had gekregen, liet Michael me zien hoe we naar 'the playroom' moesten lopen. Ergens onder in het clubhouse, 2 flinke trappen naar beneden. Natuurlijk dacht Micah er anders over. Geen zin. Maar na een tijdje had hij niet eens in de gaten dat zijn vader en zusje er stiekem vandoor waren gegaan.
En daar zat ik dan. Gezellig tussen alle Ama's (helpers) en peuters.
Micah kreeg er plezier in en rende van links naar rechts, en Ans dus ook! Klimtoestel in en uit en met een hoge gehalte aan hartverzakkingen zag ik het allemaal aan. Dat die kleine er in gaat is tot daaraantoe, maar ik zag mezelf echt niet door een te smalle opening wringen om er achter aan te gaan. Gelukkig had Michael al verteld dat Micah een kei was in klimmen en klauteren en dat hij zich goed kon redden. Dat bracht iets verlichting maar ik was blij toen het 11.15 was en ik Micah in zijn oogjes zag wrijven! Ik was kapot! Ik heb er zelfs actiefoto's van gemaakt!
Tijd om te gaan wandelen! Eerst natuurlijk die 2 flinke trappen op. Jassen aan, schoenen aan, rugzak op, Micah omkopen zodat hij aangekleed wilde worden, trappen op....jammer! We stonden in de gym van het clubhouse! Trap weer af, stukje doorlopen, volgende trap op en ja hoor! de EXIT!! In gedachte was ik al Hotel California aan het zingen. "...You can check out any time you like, but you can never leave!..."
Kinderwagen in, kap op, speentje erin, regenkap erop, want natuurlijk regende het. Lekker. Een half uurtje wandelen zodat Micah in slaap zou vallen was het plan. En we liepen en we liepen. Regenkap bleef niet zitten en Micah had ergens tussen het clubhouse en waar wij op dat moment liepen, zijn speentje er uit gooit. Ay. Een jengelde peuter in de kinderwagen die omkwam van de slaap, een speen die vermist werd en ik mocht het vals plat weer oplopen om op zoek te gaan. Gelukkig kwamen we de speen weer tegen! In een bakje water goed schoongemaakt, speen erin, en Micah sliep binnen 10 seconden! Pfff.....
De rest van de middag hebben we gespeeld in de woonkamer. Yazmin had nu ook meer aandacht nodig. Ze wilde alleen maar slapen op mijn arm en steeds als ik haar weer terug legde in haar bedje, gingen die oogjes weer open. Luiers, flesjes, knuffelen, jengelen, ik heb het allemaal mogen meemaken...
Het was heel gezellig maar na die tijd was ik kapot! Niet meer gewend. Ik begrijp nu ook dat Moeder Natuur niet voor niets, vrouwen van middelbare leeftijd behoed voor een zwangerschap!
's Avonds kregen we een telefoontje van Ben...
Afgelopen weekend deed hij mee met zaalvoetbal i.v.m. de winterstop. Altijd leuk. Totdat Ben met zijn koppie tegen de muur knalde! Gat in zijn hoofd. En niet ergens onder die weelderige bos met haar, nee front en center op zijn voorhoofd!
Dus naar het ziekenhuis en 8 prachtige hechtingen versieren zijn voorhoofd nu. En dit alles is ook nog opgeleukt door een hersenschudding....
Ineens werd het me duidelijk. Ik heb op het verkeerde kind gepast!
Have a nice day!
3 comments:
Hoe krijgt ie t weer voor elkaar??? Beterschap Benno. Enne Ans, vond je het niet een heerlijk moment dat je beide kindjes weer aan pap en mam mocht overhandigen??? Dat vind ik persoonlijk het leukste aan oppassen!! Hahaha.
Het zal Ben weer niet zijn! :-)
Nu maar hopen dat hij er geen lelijk litteken aan over houdt.
hihi, goede conclusie...;-)
Beterschap voor Ben!
Enne, littelken is zonde- maar niet zo heeeeeeel erg bij een man, kan hij interessante verhalen over vertellen!
Post a Comment