Een cadeau

Toen ik vanmorgen wakker werd was het weer stukken aangenamer dan gisteren. Nog steeds koud maar er scheen een waterig zonnetje. Chiel was al buiten. Samen met Jesse en Jos zou hij gaan hardlopen. Ik hoorde later dat Jos verstek heeft moeten gaan...ik weet eigenlijk niet waarom...

Toen ik net buiten stond op het balkon zag ik Jesse en Chiel aankomen. Jesse zag me meteen op het balkon staan maar ach...Chieltje kon mij zonder bril niet spotten. Tja...

Ik ben niet mee gegaan om te lopen want ik was nogal druk. Ik had net het huis schoon gemaakt, mijn boodschappenlijstje klaar gelegd en het balkon weer aangeveegd. Want vandaag zouden we gaan BBQ-en! En wel thuis op het balkon! Een ongekend iets.

Chiel heeft de sateetjes geregen, Linn heeft de sate saus gemaakt en de slaap nasi lag heerlijk te snurken in ons bed.

Om half 4 ging de bel. Daar stonden Jesse en Mabel voor de deur met een enorme doos! Een pracht van een BBQ stond op het plaatje maar deze moest eerst nog even in elkaar gezet worden. Mannen werk. Dus Mabel, Linn en ik hebben ons discreet terug getrokken en hebben op een afstandje aanschouwd hoe met militaire precisie de BBQ in elkaar werd gezet.

Opnieuw ging de deurbel. Jos. Hij was de man van het vuur. De BBQ werd aangestoken en een half uurtje later konden de eerste sateetjes op het vuur. Het blijft toch echt een heel vreemd gevoel om ineens thuis te kunnen bbq-en!

Moest wel lachen om Mabel. Ze had haar moeder verteld dat ze ging bbq-en. Oh leuk, zei haar moeder. Waar? Mabel antwoordde, in TST. En haar moeder had geantwoord ...ok, are you kidding me? BBQ doe je normaal gesproken in de country-parks of aan zee, maar in TST bbq-en is echt uniek!

Er was trouwens nog een unicum vanmiddag. Voor het eerst sinds 5 jaar, konden we onze eettafel uitschuiven! En toen was er zelfs nog steeds ruimte om gewoon om de tafel heen te kunnen lopen! Yeah!

De gado gado was heerlijk, de slaap nasi goed gelukt maar veel te veel, (ik had wel 30 man kunnen laten mee eten!)  en de saté en saus perfect! (Linn had zich daarover ontfermd) Maar veel te veel. En dan heb ik het nog niet gehad over de appeltaart die Jos mee nam en de bananen met chocolade en marshmallows die Jesse had meegenomen.

En eindelijk na maanden van wachten, heeft Jos eindelijk Mabel ontmoet! Alleen dat al was al een etentje waard!

We hebben binnen gegeten want het werd weer erg koud. Maar voor de marshmallows trotseerden we de kou. Hoe is het toch mogelijk dat zoiets simpels zo lekker kan zijn!

We hebben weer een gezellige middag gehad en zoals Jos en Jesse al zeiden, 'dit is het beste cadeau wat we hebben kunnen geven. Hier hebben WIJ ook wat aan!' En zo is het maar net!