Ik word er gek van! De laatste week hebben we steevast elke avond na zonsondergang ratten op ons balkon. Bah! Het lijkt wel of we sinds de Black Rain weer ratten op het balkon hebben gekregen. Misschien omdat de riolen een maximale hoeveelheid water te verwerken hebben gekregen en die beesten ergens naar toe moesten. Maar waarom ze nou mijn balkon hebben uitgezocht, geen idee. We wonen op 4 hoog!
Ik vind het zo'n goor idee en je schaamt je zelfs. Alles is schoon, nergens etensresten (ook bij de buren trouwens) en toch die rotbeesten overal. Het ergste is dat je niet eens 's avonds op het balkon kan zitten want voor je het weet heb je die krengen ook binnen, en daar moet ik helemaal niet aan denken.
Eerst zag ik er eentje voorbijschieten over de balustrade. Ik schrok me een ongeluk maar daarna niet meer aan gedacht. Het leken me jonkies. De ratten die ik al eerder dood op het balkon had gevonden waren veel groter! De avond erop was die ene rat nergens bang voor. Heb altijd gedacht dat ze banger voor mij waren dan ik voor hun, maar deze jongen had overal schijt aan. Hij bleef keurig op het tafeltje zitten en keek mij aan van 'watmoetje?' Gistermorgen zag ik toch mijn grote schrik dat er van alles was afgeknaagd onder mijn airco. Schijnbaar was de rat of ratten in de airco buiten geklommen en hadden slangen doorgeknaagd. Ik dacht de waterleiding.
Gisteravond sloeg echt wel alles. Over het balkon waren 2 ratten aan het tikkertje spelen. En degene die gewonnen had, maakte gelijkt maar een wipje met de verliezer! Ze renden van links naar rechts, gooiden mijn klompjes van de tafel maar lieten het rattengif wat Chiel had meegenomen mooi links liggen. Ook zag ik ze, via het slaapkamerraam, steeds de airco in en uit lopen. Dus ik had gelijk dat het ratten waren geweest! Er was er zelfs eentje die met zijn pootjes tegen het raam bij ons de woonkamer binnen keek. Hoe brutaal!
Nu staan er op het balkon 2 mannetjes van Daikin, de airco, en dit grapje kost me weer flink wat duiten. Bijna 2000 hkd. Potver. Ze hebben niet alleen de waterleiding doorgeknaagd maar ook de leidingen waar het gas door heen gaat. Heel fijn.
Als ze straks klaar zijn, spuit ik eerst het hele balkon schoon en dan strooi ik overal gif! Ik ben het helemaal zat!
Zucht....Nou de mannen zijn klaar. Via Emma, zij is de nieuwe medewerker op kantoor, hebben we gevraagd of zij zou kunnen bellen met Daikin. Zij spreekt Cantonees en de monteur spreekt cantonees. Dat gaat dus veel beter dan wanneer ik zou bellen. Enfin, vanmorgen stonden hier dus 2 mannetjes. Er lopen dus leidingen van binnen de airco, naar buiten de airco. Daar zit van dat zwarte isolatie spul overheen, net als in NL bij de centrale verwarming. Nou hebben die beesten dat dus kapot gebeten plus dat ze door de koperen buis zijn gegaan.
Het zag er spectaculair uit. 1 Helper die alles aangeeft en 1 mannetje die het dus moet doen. Hij belde met Emma en de prijs was 1700 hkd. Of ik dat goed vond. Geen probleem, als het maar gemaakt wordt. Vervolgens ging hij druk meten en er kwam een gasfles aan te pas. Begrijp ik ook. Hij komt mij halen en laat zien dat het gas er in gaat en dat er koele lucht uit de airco komt. Nou ook dat snap ik. Maar...uh... die koele lucht was nooit weg geweest!
Ik keek naar die zwarte buis en die zag er nog net zo uit als voordat ze begonnen. Maak je die ook nog?, vraag ik. Hij knikt van ja, loopt gelijk naar de wc en gaat eerst uitgebreid op de pot. WTF?! Nou ja, better out then in, zullen we maar zeggen. En nadat hij van de wc afkomt wil hij geld.
Uhm,....zwarte buis? Nog niet gemaakt? Ik besluit om Emma te bellen. Misschien dat zij het kan uitleggen.
In rap cantonees wordt er van alles gezegd en 1 woord hoor ik steeds...'momentai'...oftewel 'geen probleem'. Hoezo geen probleem? Die buis is nog niet aangeraakt. Emma verteld me dat hij die buis heeft gelast. Gelast?! Ik stond er bij en keek er naar en ik heb geen lasapparaat gezien! Emma praat weer met de monteur. Met een grote zucht sjokt hij weer naar buiten en wil mij laten zien dat hij toch echt heeft gelast. Laat maar zitten. Ik doe het zelf wel.
Ik heb net zelf alles maar met breed plakband afgedicht. Plus het minuscule kleine gaatje waar die krengen steeds door naar binnen gaan. Wel krijg ik 1 maand garantie. Nou bedankt hoor. En voordat ze vertrekken gaat die helper ook nog even op de wc! Tuurlijk. Kan er ook nog wel bij...mag ik de wc ook nog eerst even schoon maken...
Friday, May 31, 2013
Wednesday, May 29, 2013
Assessment
Ze hadden het ons al wel verteld toen we begonnen aan de Lokomat. Na 8 keer trainen wordt er een assessment verricht. Aan de hand van deze gegevens kunnen ze besluiten hoe verder te gaan. Het zou kunnen, dat er besloten wordt om te stoppen met deze Lokomat trainingen. Het is duur en er staan mensen op de wachtlijst. Dus als het bij jou niet helpt dan staan er letterlijk mensen in de rij om jouw plek over te nemen. Maar ze kunnen ook besluiten om door te gaan omdat de gegevens aangeven dat het juist goed gaat!
Ook al zien we allebei dat het vooruit gaat, ook al zien onze vrienden dat het beter gaat dan de laatste keer dat ze Chiel zagen, toch blijft zo'n assessment redelijk spannend. De lokomat is een geavanceerde computer en alle gegevens worden opgeslagen. Je kan het niet beïnvloeden en je bent niet afhankelijk van een therapeut die misschien denkt, 'ach laat die man maar, hij doet zo leuk zijn best'. Nee, het zijn harde gegevens die zwart op wit staan.
Dus toen we vanmorgen aankwamen en de therapeut vertelde dat het assessment zou plaats vinden, toen keken Chiel en ik elkaar even aan en moesten we toch even slikken.
Chiel werd weer in de lokomat gehangen en vast gemaakt en daarna omhoog gehesen tot net even boven de loopband. Het apparaat maakt dan eerst even zelf loop bewegingen en als client kan je dan niets anders doen dan het laten gebeuren. Je hebt geen enkele invloed. Als je een beetje warm bent gelopen dan moet je oefeningen doen. Zoals je been vanaf de knie naar achteren bewegen en die houding een aantal seconden vast houden. Dan doet het apparaat niets en moet je zelf aan de slag. Je hoort 3 piepjes en dan moet je het gaan doen. Hoor je weer een piepje dan mag je weer ontspannen. En zo doen ze dat links en rechts, vanaf de heup, vanaf de knie, naar voren en naar achteren.
Het laatste piepje was nog niet voorbij of Chiel riep al 'And? What's the verdict?' De therapeut vertelde dat hij nog even tijd nodig had om het te bekijken en uit te printen. Maar gelukkig kwam de uitslag snel. Er is verbetering, hij is sterker in de verlamde spieren dan aan het begin en hij mag door met de trainingen! Jippie!
Daarna begon de normale training. Door het park lopen en munten proberen te pakken. Ja, ik weet het, klinkt niet echt aannemelijk, maar goed. Chiel is er lekker druk mee ;-) Hij is van level 1 naar level 2 gegaan. Zo goed ging het!
En omdat ik een oma ben en daar enorm trots op ben, nog even deze foto's die we vanmorgen kregen...
...OM OP TE VRETEN!!!! Onze dag kan niet meer stuk!
Ook al zien we allebei dat het vooruit gaat, ook al zien onze vrienden dat het beter gaat dan de laatste keer dat ze Chiel zagen, toch blijft zo'n assessment redelijk spannend. De lokomat is een geavanceerde computer en alle gegevens worden opgeslagen. Je kan het niet beïnvloeden en je bent niet afhankelijk van een therapeut die misschien denkt, 'ach laat die man maar, hij doet zo leuk zijn best'. Nee, het zijn harde gegevens die zwart op wit staan.
Dus toen we vanmorgen aankwamen en de therapeut vertelde dat het assessment zou plaats vinden, toen keken Chiel en ik elkaar even aan en moesten we toch even slikken.
Chiel werd weer in de lokomat gehangen en vast gemaakt en daarna omhoog gehesen tot net even boven de loopband. Het apparaat maakt dan eerst even zelf loop bewegingen en als client kan je dan niets anders doen dan het laten gebeuren. Je hebt geen enkele invloed. Als je een beetje warm bent gelopen dan moet je oefeningen doen. Zoals je been vanaf de knie naar achteren bewegen en die houding een aantal seconden vast houden. Dan doet het apparaat niets en moet je zelf aan de slag. Je hoort 3 piepjes en dan moet je het gaan doen. Hoor je weer een piepje dan mag je weer ontspannen. En zo doen ze dat links en rechts, vanaf de heup, vanaf de knie, naar voren en naar achteren.
Het laatste piepje was nog niet voorbij of Chiel riep al 'And? What's the verdict?' De therapeut vertelde dat hij nog even tijd nodig had om het te bekijken en uit te printen. Maar gelukkig kwam de uitslag snel. Er is verbetering, hij is sterker in de verlamde spieren dan aan het begin en hij mag door met de trainingen! Jippie!
Daarna begon de normale training. Door het park lopen en munten proberen te pakken. Ja, ik weet het, klinkt niet echt aannemelijk, maar goed. Chiel is er lekker druk mee ;-) Hij is van level 1 naar level 2 gegaan. Zo goed ging het!
En omdat ik een oma ben en daar enorm trots op ben, nog even deze foto's die we vanmorgen kregen...
...OM OP TE VRETEN!!!! Onze dag kan niet meer stuk!
Tuesday, May 28, 2013
Het gaat goed!
Ik las in wat commentaren de vraag hoe het nu met mij gaat. Ik was in eerste instantie een beetje verbaasd maar het komt misschien omdat ik daar niet zo veel over vertel en omdat de dagen best gevuld zijn, praat ik liever over Chiel's herstel. En als er (zaken)bezoek is, dan zijn de dagen sowieso meer gevuld en kost alles meer energie. Dan ben je blij als je 's avonds in bed ligt en ontbreekt het je aan lust om een blogje te schrijven.
Maar echt, het gaat heel goed met mij! Ik heb meer structuur in mijn dagindeling gebracht. En zo nu en dan, zoals b.v. op de dinsdagen, heb ik het rijk helemaal voor mij alleen. Daar kan ik echt van genieten!
Ik breng Chiel naar een taxi rond 9 uur, hij stapt in naar kantoor en ik loop de lift weer in naar huis. Elvira pikt hem op bij kantoor en op de terugweg zet ze hem weer in een taxi naar huis. Hij belt mij dan weer en ik sta beneden op hem te wachten, we lopen de lift weer in en 9 van de 10 keer komt de geur van heerlijk eten je tegemoet!
Overdag ga ik eerst de tent een beetje opruimen, boodschappen doen voor het eten en verder hang ik op de bank, zit een beetje achter de computer, slaap een beetje bij of ga juist de stad in. Maar geloof mij, met dat vieze hete plakweer, dan wil je wel naar huis om in de airco te zitten!
Op de dagen dat Chiel naar het ziekenhuis gaat, ga ik met hem mee. De invalide-taxi doet schijnbaar hele goede zaken want hij is nauwelijks meer te boeken. En omdat je in het ziekenhuis eerst naar het scroff-office moet (het betaalkantoortje) om van te voren de behandeling te betalen, is het handiger dat ik dat doe. Je kan niet per week vooruit betalen bijvoorbeeld. Bij de lokomat-training staat het scroff precies voor de deur, maar als we op donderdagmiddag naar de gewone fysio moeten, staat dat kantoortje op een andere verdieping in een andere vleugel. Veel lastiger en zeker als je met een looprek loopt. Het is nogal een mijl op zeven.
Na de trainingen gaat hij vaak gelijk door naar het kantoor. Bij het ziekenhuis neemt hij een taxi naar Lai Chi Kok en neem ik een taxi naar huis. Nee, het is een hele vooruitgang als je dat vergelijkt met 2 maanden geleden.
Ook eten we doordeweeks elke dag thuis. Ik kook wat geen straf is moet ik zeggen. Ik vind koken leuk. En het is een uitdaging om elke dag gezond te eten. Veel groenten, vitamine en vezelrijk en met veel eiwitten. Dat schijnt goed te zijn voor de zenuwaangroei en de darmen. En in de morgen maak ik smoothies voor een gezonde verzelrijke start! En soms maak ik gewoon een vette hap. Gewoon omdat het lekker is. Net als gisteravond, toen heb ik 'twice cooked melting pork belly' met honing gemaakt! En het was zalig! Misschien niet al te gezond maar lekker was het wel! Ik zet wel even het filmpje met recept eronder. DOEN!!
In de weekenden proberen we buiten te eten. Maar dan wel dichtbij en rolstoelvriendelijk. Zo houden we allebei enorm van het Kings Lodge eten, maar met een rolstoel binnen komen is haast onmogelijk. Dus daar kan ik beter eten halen om thuis op te eten.
Ook tussen de oren gaat het goed. Chiel en ik zijn nog closer geworden en samen bieden we het hoofd aan alles wat op ons pad komt. Soms is het even samen huilen maar meestal is het samen lachen en genieten van wat we nog steeds hebben en intens gelukkig zijn als er een overwinning te vieren valt. En daar zijn we heel blij mee. Ik heb van dichtbij gezien dat voor veel minder huwelijken op de klip lopen, zelfs als je niet in een rolstoel zit.
Maar stel dat dit het is, stel dat Chiel op zijn top zit qua herstel, dan nog ben ik gelukkig! Als je mij bijna 5 maanden geleden had verteld dat dit het zou worden, dan had ik daar gelijk voor getekend! Toen lag hij plat in bed, kon zijn beiden benen niet bewegen en zelf naar de wc gaan was onmogelijk. Nu loopt hij met een brace en looprek door het huis en naar de taxi, gaat hij zelf naar het toilet, gaat zelf onder de douche en hij is weer aan het werk! Het is alleen jammer dat als ik een kakkerlak zie of een rat op het balkon, ik dat toch zelf moet oplossen en niet achter zijn brede schouders kan gaan staan ;-)
Want ook al is ons leven 360 graden gedraaid, gelukkig zijn we! We zijn niet zielig en ik voel me zeker niet zielig. We hebben elkaar, de kinderen, een schat van een kleindochter, vrienden en familie. En daar wordt je zeker gelukkig van! Voor nu hebben we wat we niet kunnen geparkeerd ergens achter in, en kijken vooral naar wat we wel kunnen.
Maar echt, het gaat heel goed met mij! Ik heb meer structuur in mijn dagindeling gebracht. En zo nu en dan, zoals b.v. op de dinsdagen, heb ik het rijk helemaal voor mij alleen. Daar kan ik echt van genieten!
Ik breng Chiel naar een taxi rond 9 uur, hij stapt in naar kantoor en ik loop de lift weer in naar huis. Elvira pikt hem op bij kantoor en op de terugweg zet ze hem weer in een taxi naar huis. Hij belt mij dan weer en ik sta beneden op hem te wachten, we lopen de lift weer in en 9 van de 10 keer komt de geur van heerlijk eten je tegemoet!
Overdag ga ik eerst de tent een beetje opruimen, boodschappen doen voor het eten en verder hang ik op de bank, zit een beetje achter de computer, slaap een beetje bij of ga juist de stad in. Maar geloof mij, met dat vieze hete plakweer, dan wil je wel naar huis om in de airco te zitten!
Op de dagen dat Chiel naar het ziekenhuis gaat, ga ik met hem mee. De invalide-taxi doet schijnbaar hele goede zaken want hij is nauwelijks meer te boeken. En omdat je in het ziekenhuis eerst naar het scroff-office moet (het betaalkantoortje) om van te voren de behandeling te betalen, is het handiger dat ik dat doe. Je kan niet per week vooruit betalen bijvoorbeeld. Bij de lokomat-training staat het scroff precies voor de deur, maar als we op donderdagmiddag naar de gewone fysio moeten, staat dat kantoortje op een andere verdieping in een andere vleugel. Veel lastiger en zeker als je met een looprek loopt. Het is nogal een mijl op zeven.
Na de trainingen gaat hij vaak gelijk door naar het kantoor. Bij het ziekenhuis neemt hij een taxi naar Lai Chi Kok en neem ik een taxi naar huis. Nee, het is een hele vooruitgang als je dat vergelijkt met 2 maanden geleden.
Ook eten we doordeweeks elke dag thuis. Ik kook wat geen straf is moet ik zeggen. Ik vind koken leuk. En het is een uitdaging om elke dag gezond te eten. Veel groenten, vitamine en vezelrijk en met veel eiwitten. Dat schijnt goed te zijn voor de zenuwaangroei en de darmen. En in de morgen maak ik smoothies voor een gezonde verzelrijke start! En soms maak ik gewoon een vette hap. Gewoon omdat het lekker is. Net als gisteravond, toen heb ik 'twice cooked melting pork belly' met honing gemaakt! En het was zalig! Misschien niet al te gezond maar lekker was het wel! Ik zet wel even het filmpje met recept eronder. DOEN!!
In de weekenden proberen we buiten te eten. Maar dan wel dichtbij en rolstoelvriendelijk. Zo houden we allebei enorm van het Kings Lodge eten, maar met een rolstoel binnen komen is haast onmogelijk. Dus daar kan ik beter eten halen om thuis op te eten.
Ook tussen de oren gaat het goed. Chiel en ik zijn nog closer geworden en samen bieden we het hoofd aan alles wat op ons pad komt. Soms is het even samen huilen maar meestal is het samen lachen en genieten van wat we nog steeds hebben en intens gelukkig zijn als er een overwinning te vieren valt. En daar zijn we heel blij mee. Ik heb van dichtbij gezien dat voor veel minder huwelijken op de klip lopen, zelfs als je niet in een rolstoel zit.
Maar stel dat dit het is, stel dat Chiel op zijn top zit qua herstel, dan nog ben ik gelukkig! Als je mij bijna 5 maanden geleden had verteld dat dit het zou worden, dan had ik daar gelijk voor getekend! Toen lag hij plat in bed, kon zijn beiden benen niet bewegen en zelf naar de wc gaan was onmogelijk. Nu loopt hij met een brace en looprek door het huis en naar de taxi, gaat hij zelf naar het toilet, gaat zelf onder de douche en hij is weer aan het werk! Het is alleen jammer dat als ik een kakkerlak zie of een rat op het balkon, ik dat toch zelf moet oplossen en niet achter zijn brede schouders kan gaan staan ;-)
Want ook al is ons leven 360 graden gedraaid, gelukkig zijn we! We zijn niet zielig en ik voel me zeker niet zielig. We hebben elkaar, de kinderen, een schat van een kleindochter, vrienden en familie. En daar wordt je zeker gelukkig van! Voor nu hebben we wat we niet kunnen geparkeerd ergens achter in, en kijken vooral naar wat we wel kunnen.
Monday, May 27, 2013
Een nieuwe week
Het weekend is weer voorbij. Was een gezellig weekend trouwens. We hebben weer met Jesse bijgepraat die de laatste weken op stap was. Gegeten bij Annie op zaterdag en zondag bij ons thuis aan de lasagna. Met smoothies! Jesse is getransformeerd in een gepassioneerde smoothie maker en dat hebben we gisteren mogen proeven. Heerlijk!
Chiel en ik zijn vanmorgen, nog steeds met volle buik van de smoothies, naar het ziekenhuis gegaan. De trainingen gaan steeds beter en volgens de therapeuten is het goed te merken dat Chiel sterker in zijn balans en spieren wordt. En dat doet Chiel zichtbaar goed. Hij heeft er vertrouwen in dat het goedkomt. Ik heb er geen moment aan getwijfeld! Zijn linker been tinteld en soms heeft hij hele avonden een soort van electro regen schokkend door zijn been. Rot gevoel, maar hij heeft in ieder geval gevoel!
Natuurlijk is het nu nog niet zoals het normaal zou zijn. Zonder brace lopen gaat steeds beter maar hij kan als hij grote stukken afleggen nog niet zonder. En zeker met dat kleffe warme en benauwde weer is dat geen optie. Als we bij een taxi aankomen is hij doorweekt. Laat staan als hij dat zonder brace zou moeten doen.
Zijn darmen zijn rustig en hij voelt ook steeds meer in die streek. Net als met zijn blaas. Gaat ook steeds beter. Hij moet nog wel catheteren maar als het zo uitkomt kan het ook zonder. Geweldig dus! Toch blijft dit de grootste zorg. Benen kan je trainen maar een blaas en darmen gaat buiten je bewust zijn om. Je moet of je moet niet. En in Chiel's geval voel je het en soms voel je het niet. En daar maakt hij zich de meeste zorgen over. Je zal maar net op kantoor zitten of in een taxi...
Hij is nu op kantoor. Na het ziekenhuis is hij gelijk doorgegaan naar Lai Chi Kok. Weer lekker aan het werk.
En we hebben nog steeds maar 1 werkende lift. De hele boel staat beneden blank. En ik denk dat door de regenval we ook ineens weer last hebben van ratten. Bah. Schrok me eergisteren te pletter toen er ineens eentje over ons balkon rende. Ik heb het gelijk doorgegeven aan het management en ik krijg weer zakjes gif.
Morgen gaan ze ook aan de afwatering beginnen bij mij op het balkon en in de bijkeuken. Het zal tijd worden. Toen ik vertelde dat ik last had van wateroverlast een tijdje geleden, knikten ze begrijpend maar deden er verder niets aan. Mijn Indiase buurvrouw staat stukken sterker in haar schoenen. Bij haar is het parket eruit geklapt en ze eist een vergoeding van het management. Nu het management er zelf last van heeft ondervonden,( geld, lift, overstroming), nu ineens kan wel gewerkt worden aan een betere afwatering. Nou ja, zolang het maar gebeurt.
Chiel en ik zijn vanmorgen, nog steeds met volle buik van de smoothies, naar het ziekenhuis gegaan. De trainingen gaan steeds beter en volgens de therapeuten is het goed te merken dat Chiel sterker in zijn balans en spieren wordt. En dat doet Chiel zichtbaar goed. Hij heeft er vertrouwen in dat het goedkomt. Ik heb er geen moment aan getwijfeld! Zijn linker been tinteld en soms heeft hij hele avonden een soort van electro regen schokkend door zijn been. Rot gevoel, maar hij heeft in ieder geval gevoel!
Natuurlijk is het nu nog niet zoals het normaal zou zijn. Zonder brace lopen gaat steeds beter maar hij kan als hij grote stukken afleggen nog niet zonder. En zeker met dat kleffe warme en benauwde weer is dat geen optie. Als we bij een taxi aankomen is hij doorweekt. Laat staan als hij dat zonder brace zou moeten doen.
Zijn darmen zijn rustig en hij voelt ook steeds meer in die streek. Net als met zijn blaas. Gaat ook steeds beter. Hij moet nog wel catheteren maar als het zo uitkomt kan het ook zonder. Geweldig dus! Toch blijft dit de grootste zorg. Benen kan je trainen maar een blaas en darmen gaat buiten je bewust zijn om. Je moet of je moet niet. En in Chiel's geval voel je het en soms voel je het niet. En daar maakt hij zich de meeste zorgen over. Je zal maar net op kantoor zitten of in een taxi...
Hij is nu op kantoor. Na het ziekenhuis is hij gelijk doorgegaan naar Lai Chi Kok. Weer lekker aan het werk.
En we hebben nog steeds maar 1 werkende lift. De hele boel staat beneden blank. En ik denk dat door de regenval we ook ineens weer last hebben van ratten. Bah. Schrok me eergisteren te pletter toen er ineens eentje over ons balkon rende. Ik heb het gelijk doorgegeven aan het management en ik krijg weer zakjes gif.
Morgen gaan ze ook aan de afwatering beginnen bij mij op het balkon en in de bijkeuken. Het zal tijd worden. Toen ik vertelde dat ik last had van wateroverlast een tijdje geleden, knikten ze begrijpend maar deden er verder niets aan. Mijn Indiase buurvrouw staat stukken sterker in haar schoenen. Bij haar is het parket eruit geklapt en ze eist een vergoeding van het management. Nu het management er zelf last van heeft ondervonden,( geld, lift, overstroming), nu ineens kan wel gewerkt worden aan een betere afwatering. Nou ja, zolang het maar gebeurt.
Friday, May 24, 2013
Home
Ik zag bij Loes op FB een prachtig filmpje over Hong Kong, met de toepasselijke naam 'Hong Kong is Home'. In al die jaren dat we hier wonen heb ik me nog geen moment verveelt en/of onveilig gevoeld. Het klopt, HK is mijn thuis geworden alhoewel we hier zonder kinderen, kleinkind, familie en onze vrienden zitten. Die zou ik stiekem allemaal wel mee willen nemen in de koffer!
Waar ik moeite mee heb is het afscheid nemen van mensen die een deel van ons leven zijn geworden in Hong Kong. Ik heb het niet zo op afscheid nemen. Het voelde zo vertrouwd en ineens zijn ze dan weg. Het geeft ook zo'n gevoel van veiligheid. Je eigen familie is ver weg en dan zijn deze mensen hier dubbel zo belangrijk geworden. Ze vormen een surrogaat familie. Je ziet ze echt niet elke dag maar het idee dat ze er zijn maakt je rustig. Je kan met ze huilen en lachen en iedereen staat voor elkaar klaar. Dat hebben we zelf aan den lijve mogen ondervinden zo'n half jaar geleden...
Door de jaren heen hebben we al heel wat handjes geschud en traantjes gelaten. Mijn eerste afscheid was jaren geleden toen Pim vertrok...Hij was de eerste die ons op sleeptouw nam. En ons laatste afscheid was die van Jaap en Mickey...Mickey en ik konden ons prima vermaken zo door de dag heen ;-)
Het is natuurlijk heel normaal dat mensen na ongeveer 3 jaar de boel oppakken en vertrekken naar hun volgende bestemming. Of het nu terug naar NL is of dat ze een nieuw avontuur aangaan in een ander stukje wereld. Maar voor de achterblijvers hier, is dat best even slikken.
Ons volgende afscheid staat gepland eind juni. Dan gaat de familie Grolle terug naar NL. Ze beginnen allemaal aan nieuwe uitdagingen en sluiten hun Hong Kong periode af. Jammer. Ik ga ze stuk voor stuk missen...
Waar ik moeite mee heb is het afscheid nemen van mensen die een deel van ons leven zijn geworden in Hong Kong. Ik heb het niet zo op afscheid nemen. Het voelde zo vertrouwd en ineens zijn ze dan weg. Het geeft ook zo'n gevoel van veiligheid. Je eigen familie is ver weg en dan zijn deze mensen hier dubbel zo belangrijk geworden. Ze vormen een surrogaat familie. Je ziet ze echt niet elke dag maar het idee dat ze er zijn maakt je rustig. Je kan met ze huilen en lachen en iedereen staat voor elkaar klaar. Dat hebben we zelf aan den lijve mogen ondervinden zo'n half jaar geleden...
Door de jaren heen hebben we al heel wat handjes geschud en traantjes gelaten. Mijn eerste afscheid was jaren geleden toen Pim vertrok...Hij was de eerste die ons op sleeptouw nam. En ons laatste afscheid was die van Jaap en Mickey...Mickey en ik konden ons prima vermaken zo door de dag heen ;-)
Het is natuurlijk heel normaal dat mensen na ongeveer 3 jaar de boel oppakken en vertrekken naar hun volgende bestemming. Of het nu terug naar NL is of dat ze een nieuw avontuur aangaan in een ander stukje wereld. Maar voor de achterblijvers hier, is dat best even slikken.
Ons volgende afscheid staat gepland eind juni. Dan gaat de familie Grolle terug naar NL. Ze beginnen allemaal aan nieuwe uitdagingen en sluiten hun Hong Kong periode af. Jammer. Ik ga ze stuk voor stuk missen...
Wednesday, May 22, 2013
Black Rain
Inderdaad, we hebben allerlei soorten weer-waarschuwingen in Hong Kong maar ook niet geheel onterecht. Als het spookt, dan spookt het ook goed hier.
Gisteren kregen we eerst Amber Rain Warning, een paar uur later werd het Red Rain Warning en vannacht werd de waarschuwing omgezet in Black Rain Warning, Landslip Warning, Flooding Warning en Thunderstorm en Lighting Warning.
Amber = Zware regen is gevallen en/of wordt verwacht te vallen over Hong Kong, meer dan 30 mm per uur wat hoogstwaarschijnlijk een lange tijd gaat duren. Ook is het een alarm signaal dat Red en/of Black Rain Warnings zouden kunnen worden gegeven.
Red = Zware regen is gevallen en/of verwacht te vallen over Hong Kong, meer dan 50 mm per uur en wat hoogstwaarschijnlijk een lange tijd gaat duren. Het zou kunnen overgaan in een Black Rain Warning. Scholieren moeten op school blijven tenzij er een risico is om in het gebouw te blijven.
Black = Hele zware regen is gevallen en/of verwacht te vallen over Hong Kong, meer dan 70 mm per uur en wat hoogstwaarschijnlijk een lange tijd gaat duren.
Als deze waarschuwing wordt gegeven staat Hong Kong tot een complete stand-still. Scholen houden hun studenten vast tenzij er een risico is om in het gebouw te blijven. Iedereen wordt geadviseerd om direct onderdak te zoeken. Bussen en ander openbaar vervoer vormen stoppen hun service na een uur om mensen nog de kans te bieden naar huis te gaan. De metro gaat dicht i.v.m. overstromings gevaar. Het geeft ook aan dat er ernstig overstromingsgevaar is en mensen worden ernstig geadviseerd om thuis te blijven. Het Government onderneemt noodzakelijke acties zoals b.v. evacuaties in gang zetten.
Ook de Land Slide Warnings moeten echt serieus genomen worden. Hong Kong bestaat uit steil heuvelachtig gebied en de hellingen zijn vrijwel allemaal bebouwd. Modderstromen is een serieus aanwezig gevaar. Vaak wordt zo'n waarschuwing gegeven als de zware regen lang aanhoudt. En in Hong Kong valt de meeste regen tussen mei en september. Gemiddeld zijn er per jaar tussen de 200 en 300 Land Slides! In de afgelopen 50 jaar hebben 470 mensen hun leven verloren tijdens een Land Slide! In 1997 waren er 548 land slides en hebben 2 mensen het met de dood moeten bekopen.
Maar goed. Toen de wekker ging om half zeven vanmorgen, hoorden we de regen kletteren en het onweer flink te keer gaan. 's Nachts waren we ook al wakker geworden van enorme knallen. Terwijl ik naar de keuken liep om koffie te zetten was er een hoop gedoe op de gang. Ik keek door het kiekeboe gaatje in de deur en zag flink wat mensen heen en weer lopen. Vreemd!
Ik deed de deur open en zag gelijk een blote bast van een niet zo sportief aangelegd manspersoons, en dat op de nuchtere maag, daarna mr Joe, de manager van het gebouw met opgerolde jeans en een zwabber in de hand. Ook 2 security jongens stonden te dweilen. Had geen zin natuurlijk want in de gang stond zeker 5 cm water! Oeps!
Een kwartiertje later stond mr. Joe weer voor de deur. Ook de cargo-lift had het begeven. Jammer maar helaas. Nou was het toch black rain, dus naar het ziekenhuis gaan voor de lokomat training zat er toch niet in. Ook naar het werk gaan had weinig zin aangezien er geen taxi rijdt en om Chiel nou 4 verdiepingen per trap naar beneden te laten gaan waar het spekglad is vanwege de wateroverlast...nee.
Toch moest er wel wat geregeld worden. Eerst het ziekenhuis afbellen. Dat ging makkelijk. De therapeuten konden ook niet op het werk komen. Toen Berry sms-en. Hij zou vandaag met de accountant nog even naar het kantoor gaan maar ook daar is niemand. Hij was nog in het hotel en wacht rustig af. Toen Echo sms-en. Zij zou speciaal voor Berry en de accountant vanuit China komen, terwijl ze nog in haar zwangerschapsverlof zit. Helaas zat zij al in de trein en gaat ze nu naar kantoor. En ik ben gelijk gaan kijken wat ik nog in de koelkast en vriezer heb zitten. Naar buiten gaan om boodschappen te doen is geen optie, plus dat ik dan 4 hoog mag klimmen per trap.
Om 10 uur werd de waarschuwing van Black naar Amber terug gebracht. Je mag weer naar buiten. Maar het regent en onweert nog steeds en de liften werken nog steeds niet. Jammer dan. Verplicht een dagje thuis werken is ook niet erg. En als lunch, de saucijzenbroodjes van Mickey!! Lekkerrrrr....
Hier nog een linkje met foto's die in de krant stonden vanmorgen. (druk op 'linkje') En daar valt ook in te lezen en te zien, dat er best veel schade was. De moeite waard om te lezen!
Monday, May 20, 2013
Verbaasd
Vanmorgen gingen we weer met goede moed richting het ziekenhuis. De Lokomat was er klaar voor, volgens het telefoontje van de fysio, dus om net even voor achten stapten we de lift in. En toen vielen we van de ene verbazing in de andere!
1) We werden opgewachte door 3 security guards! Zij kunnen bij de voordeur al zien wie er in de lift staan, dus met een opgewekt 'Goodmorning!" stonden ze al klaar. Eentje hield de deur open, eentje stond te wachten op het looprek en eentje stond boven aan de trap te wachten om het looprek aan te pakken. Bedenk me dat ik eigenlijk echt een filmpje moet maken hoe Chiel naar boven klimt...
2) Na uitgebreid uitgezwaaid te zijn door de mannen, liepen we naar de straat om een taxi aan te houden. Het weer is hier bloedverziekend heet en klam, dus tijdens die 10 minuten heb ik Chiel's hoofd 3 keer kunnen af boenen, hihi. Hij gaat niet snel maar het is best een inspannend tripje met zijn looprek en brace. Zijn kale koppie glom er van! Ik zwaaide naar een taxi die gelijk stopte maar hij stond aan de verkeerde kant van de weg. Hij zag dat Chiel ook de taxi in moest en draaide gelijk de taxi naar onze kant! Super!
3) Terwijl we dus staan te wachten totdat de taxi iets naar achteren was gereden zodat Chiel makkelijker in kon stappen, kwam er uit het niets een oud Chinees mannetje die het verkeer tegen hield, Chiel hielp (eigenlijk van de regen in de drup maar het gebaar was wel erg lief) met zijn looprek van de stoep af, vervolgens Chiel's hoofd begeleide de taxi in zodat hij zijn hoofd niet zou stoten, klapte het looprek in, zwaaide en vervolgde zijn weg! We keken elkaar echt aan van 'waar hebben we dit aan verdiend?'
4) Bij het ziekenhuis stapten we de lift in naar de 1e verdieping. Iemand hield voor ons de lift en de klapdeuren tegen. Wauw. De deuren gingen open op de eerste verdieping en we werden gelijk met een luid en hartelijk 'goodmorning!' verwelkomd. Het was dat ene oude mannetje die in het begin steeds de rij probeerde te skippen en als eerste naar binnen wilde, die stond ons verwelkomde! Nou ja zeg!
5) Vervolgens stond er iemand op om Chiel plaats te laten nemen op een stoeltje in de wachtkamer! Wat is er aan de hand vandaag zeg! Chiel ging zitten en ik werd gelijk gewezen op de rij waarin ik moest plaats nemen. In het Cantonees vertelde ze mij dat ik alvast daar moest wachten anders moest ik zo lang wachten. Er zat dus niets anders op om inderdaad in de rij te gaan staan en Chiel lekker tussen de oudjes te laten zitten ;-)
6) En terwijl Chiel daar zit, komt er een trotse opa naar Chiel toe met zijn kleindochtertje van ik denk, 2 maand oud. Hij probeerde wat in het engels te zeggen maar het was duidelijk dat hij zo trots als een aap was. Chiel kreeg de baby van elke hoek te zien en met z'n tweeën hebben ze zo'n 10 minuten gekeuveld. En die kleine maar lachen en kirren. Zo schattig!
7) Na de training op de Lokomat die eerst een beetje kuren had, ging de rest voorspoedig. Chiel was weer blij een stukje te kunnen lopen, de therapeuten waren blij dat het weer een beetje beter ging met Chiel. Daarna de lift weer in naar beneden. Opnieuw hield iemand de lift tegen wat super was en toen we eenmaal binnen stonden stond er tegenover Chiel een vrouwtje van krap 1 meter 20. Een oud Chinees vrouwtje die vriendelijk naar Chiel lachte en bij hem tot zijn middel kwam. Ze moest echt haar hoofd in haar nek gooien om Chiel te kunnen aankijken. 'You big!' lachte ze.
Nou ja zeg. Wat een dag! Iedereen zo aardig en vriendelijk, zelfs meedenkende taxi chauffeurs! Zo zie je maar. De vriendelijkheid en hulpvaardigheid kwam vandaag uit onverwachte hoek...daar kunnen sommigen nog wat van leren!
1) We werden opgewachte door 3 security guards! Zij kunnen bij de voordeur al zien wie er in de lift staan, dus met een opgewekt 'Goodmorning!" stonden ze al klaar. Eentje hield de deur open, eentje stond te wachten op het looprek en eentje stond boven aan de trap te wachten om het looprek aan te pakken. Bedenk me dat ik eigenlijk echt een filmpje moet maken hoe Chiel naar boven klimt...
2) Na uitgebreid uitgezwaaid te zijn door de mannen, liepen we naar de straat om een taxi aan te houden. Het weer is hier bloedverziekend heet en klam, dus tijdens die 10 minuten heb ik Chiel's hoofd 3 keer kunnen af boenen, hihi. Hij gaat niet snel maar het is best een inspannend tripje met zijn looprek en brace. Zijn kale koppie glom er van! Ik zwaaide naar een taxi die gelijk stopte maar hij stond aan de verkeerde kant van de weg. Hij zag dat Chiel ook de taxi in moest en draaide gelijk de taxi naar onze kant! Super!
3) Terwijl we dus staan te wachten totdat de taxi iets naar achteren was gereden zodat Chiel makkelijker in kon stappen, kwam er uit het niets een oud Chinees mannetje die het verkeer tegen hield, Chiel hielp (eigenlijk van de regen in de drup maar het gebaar was wel erg lief) met zijn looprek van de stoep af, vervolgens Chiel's hoofd begeleide de taxi in zodat hij zijn hoofd niet zou stoten, klapte het looprek in, zwaaide en vervolgde zijn weg! We keken elkaar echt aan van 'waar hebben we dit aan verdiend?'
4) Bij het ziekenhuis stapten we de lift in naar de 1e verdieping. Iemand hield voor ons de lift en de klapdeuren tegen. Wauw. De deuren gingen open op de eerste verdieping en we werden gelijk met een luid en hartelijk 'goodmorning!' verwelkomd. Het was dat ene oude mannetje die in het begin steeds de rij probeerde te skippen en als eerste naar binnen wilde, die stond ons verwelkomde! Nou ja zeg!
5) Vervolgens stond er iemand op om Chiel plaats te laten nemen op een stoeltje in de wachtkamer! Wat is er aan de hand vandaag zeg! Chiel ging zitten en ik werd gelijk gewezen op de rij waarin ik moest plaats nemen. In het Cantonees vertelde ze mij dat ik alvast daar moest wachten anders moest ik zo lang wachten. Er zat dus niets anders op om inderdaad in de rij te gaan staan en Chiel lekker tussen de oudjes te laten zitten ;-)
6) En terwijl Chiel daar zit, komt er een trotse opa naar Chiel toe met zijn kleindochtertje van ik denk, 2 maand oud. Hij probeerde wat in het engels te zeggen maar het was duidelijk dat hij zo trots als een aap was. Chiel kreeg de baby van elke hoek te zien en met z'n tweeën hebben ze zo'n 10 minuten gekeuveld. En die kleine maar lachen en kirren. Zo schattig!
7) Na de training op de Lokomat die eerst een beetje kuren had, ging de rest voorspoedig. Chiel was weer blij een stukje te kunnen lopen, de therapeuten waren blij dat het weer een beetje beter ging met Chiel. Daarna de lift weer in naar beneden. Opnieuw hield iemand de lift tegen wat super was en toen we eenmaal binnen stonden stond er tegenover Chiel een vrouwtje van krap 1 meter 20. Een oud Chinees vrouwtje die vriendelijk naar Chiel lachte en bij hem tot zijn middel kwam. Ze moest echt haar hoofd in haar nek gooien om Chiel te kunnen aankijken. 'You big!' lachte ze.
Nou ja zeg. Wat een dag! Iedereen zo aardig en vriendelijk, zelfs meedenkende taxi chauffeurs! Zo zie je maar. De vriendelijkheid en hulpvaardigheid kwam vandaag uit onverwachte hoek...daar kunnen sommigen nog wat van leren!
Saturday, May 18, 2013
Shanghai street
We werden vanmorgen gewekt door geklater tegen het raam. Ja hoor, regen. Geen vreemd verschijnsel in het regenseizoen. De buien zijn enorm, het valt recht naar beneden en de dikke druppels spatten met kracht uiteen. En omdat de temperatuur zo rond de 30 graden is, en ook niet afkoelt na een regenbui, is het buiten gelijk een sauna. Klam, heel klam en benauwd. Op zulke dagen wil je eigenlijk niet naar buiten, het liefst blijf je binnen in de airco. Maar ja, dat doen we dus niet ;-)
Na het ontbijt ben ik op stap gegaan. Er waren wat dingetjes die ik van mijn lijstje wilde afstrepen. Zo ben ik al weken op zoek naar gelatine-poeder. Ik ben tegenwoordig helemaal druk met bakken en koken en in sommige recepten, vooral desserts, hebben ze het steeds over gelatine-poeder. In de supermarkten hier kon ik het niet vinden, ja die velletjes wel maar geen poeder, dus mijn laatste kans was om eens te kijken in de winkeltjes aan Shanghai street.
Shanghai street, het heerlijke oud Hong Kong buurtje met kleine winkeltjes vol met ALLES wat met koken en bakken te maken heeft. Ik kan die winkeltjes nooit voorbij lopen. Ze stralen een enorme aantrekkingskracht uit op mij...
Maar wees nou eerlijk, waar heb je nou alle kook-en bak winkeltjes op een rij staan? Wokken, enorme hakblokken, honderdduizend verschillende bakvormpjes, schaaltjes, messen, pizzabakvormen, sushi schaaltjes, houten krukjes, pannetjes van klein tot heel groot, dimsum stoommandjes, ik bedoel, het aanbod is echt te gek! En dan hebben we nog de 'I LOVE CAKE' shop. Gevuld van top tot bodem met meelmixen, chocolade, vormpjes, taartplateau's en alles wat er bij komt kijken! En het mooie is dat alles voor de groothandel bedoeld is maar dat particulieren daar ook mag kopen!
En inderdaad. Ik heb een doos met gelatine poeder gevonden in dat winkeltje! Dus die kon van het lijstje af, maar toen viel mijn oog op handige schaaltjes die ik altijd nodig heb maar nooit in de kast had staan! Ook zo'n pracht van een tulband vorm ging mee, nieuwe afmeet cups en lepels, een vergiet, van die stevige papieren cupcake vormpjes, een gember rasp en in een ander winkeltje viel mijn oog op voorraad potten!
Misschien leuk om te vertellen dat ik 2 jaar geleden via Donna Hay, DE Donna Hay uit Australië die foodstylist en kookboekschrijfster is, een voorraadpot had besteld. Een pracht van een glazen pot die na de porto toch wel erg duur uitviel. Maar ach, voor 1 keertje kon dat wel. Toen ik nog zo'n pot wilde hebben, vond ik dat ik het niet meer bij haar kon kopen. Veel te duur. Maar nu, ergens op een schapje achter in een winkeltje, vond ik 3 identieke kleinere potten voor een habbekrats! Voor dat bedrag kon ik de porto kosten niet eens betalen! Donna Hay moest eens weten ;-) Ik werd natuurlijk nog hebberiger maar meer potten waren er niet meer, jammergenoeg. Ook mee dus.
Helemaal in mijn nopjes ging ik terug met 2 boodschappen tassen vol! Daarna ben ik het cadeau voor Jesse alvast gaan halen. Na al die jaren had ik eindelijk een cadeautje voor Jesse gevonden. Ik bedoel, die gozer is into sport en daar heeft hij alles al van. En alles waar een stekker aan vast zit en waar Apple op staat heeft hij ook, dus wat koop je voor iemand die alles al heeft? En ja, het duurt nog 2 maanden voordat hij jarig is maar dat kon me helemaal niets schelen. Dus die was ook in de pocket! Weer iets af te strepen!
Via de markt terug naar huis. Tomaatjes gekocht. En toen naar de broodjeswinkel. Lunch voor Chiel en mij met verse sinaasappelsap. Heerlijk. Ook af te strepen.
Naar huis, helemaal doorweekt door het kleffe weer, broodje gegeten en de spullen opgeruimd. Koekjes gebakken, van die zandkoekjes, erg lekker trouwens en ze konden gelijk in mijn nieuwe voorraadpot!
Daarna geskypt met Remy en Leena. Heerlijk! Die kleine wordt al wat groter met lekkere dikke wangetjes. Ze zat gezellig bij Remy op schoot en keek verbaasd toen ze ons hoorde. Oh wat een lieverdje is het toch.
En nu even niets. Straks koken en vanavond een filmpje kijken. En morgen krijgen we Berry op bezoek. Gezellig!
Na het ontbijt ben ik op stap gegaan. Er waren wat dingetjes die ik van mijn lijstje wilde afstrepen. Zo ben ik al weken op zoek naar gelatine-poeder. Ik ben tegenwoordig helemaal druk met bakken en koken en in sommige recepten, vooral desserts, hebben ze het steeds over gelatine-poeder. In de supermarkten hier kon ik het niet vinden, ja die velletjes wel maar geen poeder, dus mijn laatste kans was om eens te kijken in de winkeltjes aan Shanghai street.
Shanghai street, het heerlijke oud Hong Kong buurtje met kleine winkeltjes vol met ALLES wat met koken en bakken te maken heeft. Ik kan die winkeltjes nooit voorbij lopen. Ze stralen een enorme aantrekkingskracht uit op mij...
Maar wees nou eerlijk, waar heb je nou alle kook-en bak winkeltjes op een rij staan? Wokken, enorme hakblokken, honderdduizend verschillende bakvormpjes, schaaltjes, messen, pizzabakvormen, sushi schaaltjes, houten krukjes, pannetjes van klein tot heel groot, dimsum stoommandjes, ik bedoel, het aanbod is echt te gek! En dan hebben we nog de 'I LOVE CAKE' shop. Gevuld van top tot bodem met meelmixen, chocolade, vormpjes, taartplateau's en alles wat er bij komt kijken! En het mooie is dat alles voor de groothandel bedoeld is maar dat particulieren daar ook mag kopen!
En inderdaad. Ik heb een doos met gelatine poeder gevonden in dat winkeltje! Dus die kon van het lijstje af, maar toen viel mijn oog op handige schaaltjes die ik altijd nodig heb maar nooit in de kast had staan! Ook zo'n pracht van een tulband vorm ging mee, nieuwe afmeet cups en lepels, een vergiet, van die stevige papieren cupcake vormpjes, een gember rasp en in een ander winkeltje viel mijn oog op voorraad potten!
Misschien leuk om te vertellen dat ik 2 jaar geleden via Donna Hay, DE Donna Hay uit Australië die foodstylist en kookboekschrijfster is, een voorraadpot had besteld. Een pracht van een glazen pot die na de porto toch wel erg duur uitviel. Maar ach, voor 1 keertje kon dat wel. Toen ik nog zo'n pot wilde hebben, vond ik dat ik het niet meer bij haar kon kopen. Veel te duur. Maar nu, ergens op een schapje achter in een winkeltje, vond ik 3 identieke kleinere potten voor een habbekrats! Voor dat bedrag kon ik de porto kosten niet eens betalen! Donna Hay moest eens weten ;-) Ik werd natuurlijk nog hebberiger maar meer potten waren er niet meer, jammergenoeg. Ook mee dus.
Helemaal in mijn nopjes ging ik terug met 2 boodschappen tassen vol! Daarna ben ik het cadeau voor Jesse alvast gaan halen. Na al die jaren had ik eindelijk een cadeautje voor Jesse gevonden. Ik bedoel, die gozer is into sport en daar heeft hij alles al van. En alles waar een stekker aan vast zit en waar Apple op staat heeft hij ook, dus wat koop je voor iemand die alles al heeft? En ja, het duurt nog 2 maanden voordat hij jarig is maar dat kon me helemaal niets schelen. Dus die was ook in de pocket! Weer iets af te strepen!
Via de markt terug naar huis. Tomaatjes gekocht. En toen naar de broodjeswinkel. Lunch voor Chiel en mij met verse sinaasappelsap. Heerlijk. Ook af te strepen.
Naar huis, helemaal doorweekt door het kleffe weer, broodje gegeten en de spullen opgeruimd. Koekjes gebakken, van die zandkoekjes, erg lekker trouwens en ze konden gelijk in mijn nieuwe voorraadpot!
Daarna geskypt met Remy en Leena. Heerlijk! Die kleine wordt al wat groter met lekkere dikke wangetjes. Ze zat gezellig bij Remy op schoot en keek verbaasd toen ze ons hoorde. Oh wat een lieverdje is het toch.
En nu even niets. Straks koken en vanavond een filmpje kijken. En morgen krijgen we Berry op bezoek. Gezellig!
Thursday, May 16, 2013
Buddha's Birthday
Vrijdag wordt de verjaardag van Buddha, Siddhartha Gautama, de oprichter van het Boeddhisme, gevierd. Het valt dit jaar op de 8ste dag van de vierde maanmaand.
Buddha's birthday wordt ook wel Buddha Bathing Festival genoemd. De legende gaat dat 9 draken water sproeiden over de net geboren baby Buddha. Om dit te herdenken gaan gelovigen naar de tempels om water te schenken over de baby Buddha beeldjes die daar in grote getale aanwezig zijn. Ze geloven dat dit ritueel verlichting brengt en dat je zonden worden weg gespoeld. Natuurlijk is de grootste ceremonie hier in Hong Kong bij Po Lin Monestery, het huis van de Big Buddha.
Rond de verjaardag van Buddha, eten gelovigen groene koekjes. Dat klinkt onsmakelijk en dat is het ook. Deze koekjes zijn met opzet bitter gemaakt en met doel, zoals het zo mooi in het engels wordt gezegd...passing through hardship to enjoy better things...
Nou, die hebben we de laatste 5 maanden wel gehad, dus ik ga morgen een lekkere cake bakken!
Buddha's birthday wordt ook wel Buddha Bathing Festival genoemd. De legende gaat dat 9 draken water sproeiden over de net geboren baby Buddha. Om dit te herdenken gaan gelovigen naar de tempels om water te schenken over de baby Buddha beeldjes die daar in grote getale aanwezig zijn. Ze geloven dat dit ritueel verlichting brengt en dat je zonden worden weg gespoeld. Natuurlijk is de grootste ceremonie hier in Hong Kong bij Po Lin Monestery, het huis van de Big Buddha.
Rond de verjaardag van Buddha, eten gelovigen groene koekjes. Dat klinkt onsmakelijk en dat is het ook. Deze koekjes zijn met opzet bitter gemaakt en met doel, zoals het zo mooi in het engels wordt gezegd...passing through hardship to enjoy better things...
Nou, die hebben we de laatste 5 maanden wel gehad, dus ik ga morgen een lekkere cake bakken!
Wednesday, May 15, 2013
Storing
Dinsdag was een dagje zonder fysio.
Heel eerlijk gezegd kijk ik stiekem uit naar de tijd dat we ons leven weer 'normaal' kunnen invullen. Geen schema, geen gehaast, gewoon doen wat we altijd al deden. Het is nu 5 maanden en 2 dagen geleden dat Chiel geen gevoel meer had in zijn onderlichaam. Aan de andere kant, de afgelopen maanden zijn we wel heel close geworden met elkaar. Ik ben zijn armen en benen geworden. Waar Chiel is ben ik en andersom. Ondanks deze ongevraagde absurde situatie zijn we gelukkig met elkaar, met onze familie en vrienden en de kleine dingen in het leven. In 1 klap weet je weer waar het om gaat in het leven...
Maar dinsdag was dus een dag zonder fysio maar een dag dat Chiel naar kantoor ging. In z'n eentje.
Ik begeleidt hem naar buiten en dan zoeken we een taxi. Op zich geen gebrek aan taxi's maar aan een overschot aan bussen vol met Chinese toeristen die hier allemaal tegelijk op het plein naast ons huis worden gedropt om te eten in het restaurant onder ons huis. Een grote chaos. Tientallen bussen staan bumper aan bumper om een plek te vinden, waardoor het hele verkeer vast staat. En dan is zo'n taxi aanhouden niet zo makkelijk. Ik moet daar echt eens een filmpje van maken.
Maar als we er eentje hebben dan stapt Chiel de taxi in naar kantoor, zwaai ik hem uit en ineens heb ik tijd! Deze tijd gebruik ik vaak om het huis te dweilen en boodschappen te doen.
Als hij bijna bij kantoor is, belt hij naar Elvira, die dan naar beneden komt om Chiel weer te begeleiden naar boven. Op de terugweg gaat het precies zo maar dan omgekeerd. Hij wordt de taxi ingeholpen door 1 van de medewerkers en dan belt hij mij weer als hij in de buurt is zodat ik hem weer kan opvangen. Prima geregeld. Deze week werken de darmen ook mee, geen acute drama's; het is een goede week!
Vanmorgen om half negen waren we weer in het ziekenhuis. Chiel kijkt enorm uit naar de Lokomat. Het werkt echt. Zijn spieren zijn weer sterker geworden en hij heeft meer balans gekregen. Maar toen we aankwamen bleek dat de Lokomat kuren had. Hij wilde niet doen wat de therapeuten wilden. En dan is het safety first. Je kan het natuurlijk niet hebben dat als je net helemaal bent geïnstalleerd in dat ding, hij een eigen leven gaat leiden. Dat is te gevaarlijk. Ze hadden al met de leverancier gebeld die onderweg was om de Lokomat te maken.
Dus vandaar dat het hele schema werd om gegooid. Niet lopen maar er werden testen gedaan om te kijken of Chiel vooruit was gegaan. Hij moest o.a. tegen een muur staan en squats maken. Zijn linker been omhoog trekken. Kortom, de therapeut hield Chiel lekker bezig.
Ook kreeg hij accupunctuur en elektro stimulatie. En het goede nieuws was dat de fysio vond dat Chiel enorme sprongen vooruit had gemaakt! Nou zag ik dat zelf wel, maar Chiel was daar niet van overtuigd. Nu wel. Hij moest het alleen even horen van iemand die er verstand van had ;-) Ook het gevoel komt op sommige plekken weer terug, zij het nog vaag, maar in ieder geval voelt hij wat!
Na de fysio zijn we naar huis gegaan, kon Chiel zijn verzorging even doen, hebben we een bakkie instant noedels gegeten en is hij weer naar kantoor gegaan. De bikkel.
Als we niets horen van de fysio vandaag, dan hoeft Chiel morgen niet naar het ziekenhuis te komen. De testen stonden gepland voor morgen maar dat is nu dus gedaan. En als de lokomat nog niet werkt dan heeft het geen zin om te komen.
Vrijdag is een vrije dag. De verjaardag van Budha wordt dan gevierd. Het kantoor is dan dicht en in het ziekenhuis hebben ze dan ook een dagje vrij. Een lekker lang weekend dus.
Heel eerlijk gezegd kijk ik stiekem uit naar de tijd dat we ons leven weer 'normaal' kunnen invullen. Geen schema, geen gehaast, gewoon doen wat we altijd al deden. Het is nu 5 maanden en 2 dagen geleden dat Chiel geen gevoel meer had in zijn onderlichaam. Aan de andere kant, de afgelopen maanden zijn we wel heel close geworden met elkaar. Ik ben zijn armen en benen geworden. Waar Chiel is ben ik en andersom. Ondanks deze ongevraagde absurde situatie zijn we gelukkig met elkaar, met onze familie en vrienden en de kleine dingen in het leven. In 1 klap weet je weer waar het om gaat in het leven...
Maar dinsdag was dus een dag zonder fysio maar een dag dat Chiel naar kantoor ging. In z'n eentje.
Ik begeleidt hem naar buiten en dan zoeken we een taxi. Op zich geen gebrek aan taxi's maar aan een overschot aan bussen vol met Chinese toeristen die hier allemaal tegelijk op het plein naast ons huis worden gedropt om te eten in het restaurant onder ons huis. Een grote chaos. Tientallen bussen staan bumper aan bumper om een plek te vinden, waardoor het hele verkeer vast staat. En dan is zo'n taxi aanhouden niet zo makkelijk. Ik moet daar echt eens een filmpje van maken.
Maar als we er eentje hebben dan stapt Chiel de taxi in naar kantoor, zwaai ik hem uit en ineens heb ik tijd! Deze tijd gebruik ik vaak om het huis te dweilen en boodschappen te doen.
Als hij bijna bij kantoor is, belt hij naar Elvira, die dan naar beneden komt om Chiel weer te begeleiden naar boven. Op de terugweg gaat het precies zo maar dan omgekeerd. Hij wordt de taxi ingeholpen door 1 van de medewerkers en dan belt hij mij weer als hij in de buurt is zodat ik hem weer kan opvangen. Prima geregeld. Deze week werken de darmen ook mee, geen acute drama's; het is een goede week!
Vanmorgen om half negen waren we weer in het ziekenhuis. Chiel kijkt enorm uit naar de Lokomat. Het werkt echt. Zijn spieren zijn weer sterker geworden en hij heeft meer balans gekregen. Maar toen we aankwamen bleek dat de Lokomat kuren had. Hij wilde niet doen wat de therapeuten wilden. En dan is het safety first. Je kan het natuurlijk niet hebben dat als je net helemaal bent geïnstalleerd in dat ding, hij een eigen leven gaat leiden. Dat is te gevaarlijk. Ze hadden al met de leverancier gebeld die onderweg was om de Lokomat te maken.
Dus vandaar dat het hele schema werd om gegooid. Niet lopen maar er werden testen gedaan om te kijken of Chiel vooruit was gegaan. Hij moest o.a. tegen een muur staan en squats maken. Zijn linker been omhoog trekken. Kortom, de therapeut hield Chiel lekker bezig.
 |
| Naaldje op wreef en onderkant van de voet |
 |
| Elektrostimulatie en squats maken tegen de muur |
Ook kreeg hij accupunctuur en elektro stimulatie. En het goede nieuws was dat de fysio vond dat Chiel enorme sprongen vooruit had gemaakt! Nou zag ik dat zelf wel, maar Chiel was daar niet van overtuigd. Nu wel. Hij moest het alleen even horen van iemand die er verstand van had ;-) Ook het gevoel komt op sommige plekken weer terug, zij het nog vaag, maar in ieder geval voelt hij wat!
Na de fysio zijn we naar huis gegaan, kon Chiel zijn verzorging even doen, hebben we een bakkie instant noedels gegeten en is hij weer naar kantoor gegaan. De bikkel.
Als we niets horen van de fysio vandaag, dan hoeft Chiel morgen niet naar het ziekenhuis te komen. De testen stonden gepland voor morgen maar dat is nu dus gedaan. En als de lokomat nog niet werkt dan heeft het geen zin om te komen.
Vrijdag is een vrije dag. De verjaardag van Budha wordt dan gevierd. Het kantoor is dan dicht en in het ziekenhuis hebben ze dan ook een dagje vrij. Een lekker lang weekend dus.
Monday, May 13, 2013
Moederdag
Ondanks het bagger weer en ondanks dat het soms met bakken uit de hemel kwam vallen, hebben Chiel en ik een heerlijk weekend gehad!
Vrijdagavond hebben we met de ouders van Jesse een hapje gegeten bij Wooloomooloo. Ik was blij dat we een tafeltje binnen hadden gereserveerd want het regende. Het rare hier is dat het nooit koud is als het regent, het wordt alleen maar klammer en klammer. Maar het mocht de pret niet drukken. We hebben lekker gegeten en gezellig bijgepraat.
Zaterdagmorgen ging Chiel eerst op de fiets. Ook in de miezerregen. Hij heeft een uur gefietst en daarna op de bank gehangen. Terwijl hij zijn mail ging beantwoorden ben ik boodschappen gaan doen. Ik had namelijk vrijdagmiddag nog een sms gehad van Jesse of we zondag (moederdag) nog gingen lunchen met z'n allen. Dat leek me een heel goed idee maar toen ik ging rondbellen om een tafeltje te reserveren kwam ik er al gauw achter dat dit dus niet ging lukken. Alles was volgeboekt en toen kwam het plan om bij Huize Hong te lunchen. Persoonlijk vind ik dat nog gezelliger dan ergens uit eten gaan, maar dan moeten de boodschappen wel gedaan worden.
Gewapend met boodschappenlijst in de hand ben ik op stap gegaan. Alles was een uurtje later binnen en toen ik thuis kwam ben ik gezellig bij Chiel op de bank gekropen. Tot half zeven. Toen ben ik naar Kings Lodge gegaan om een peking eendje te halen. We hadden daar allebei zo'n zin in!
Na het eten ben ik alvast scones gaan bakken voor de lunch en ben ik begonnen met de romige honing-citroen puddinkjes die een nachtje moesten opstijven in de koelkast.
Zondag werd ik wakker met geklater op het balkon. Het kwam natuurlijk met bakken uit de hemel. Bah. Slechte timing want we wilden op het balkon gaan lunchen met de bbq aan om zalmfilet te roken/stomen. Eerst ontbijten, Chiel weer geholpen met de fiets, en terwijl hij aan het fietsen van in de miezer, ben ik begonnen met de rest van de voorbereidingen.
Thaise beef salade, rode ui-champignon-geitenkaas bladerdeeg taart, de zalm in de marinade en in een rookzak stoppen, de rucola-kaas scones ontdooien en alvast het fruit snijden voor de gezonde drankjes in de blender. Om half 1 stond de familie Plasman voor de deur en was het weer nog steeds grijs maar opgeklaard.
Tafel gedekt, bbq aan, en vanaf dat we zaten werd het weer beter en beter! En ik denk dat het half 5 was toen we weer alleen op de bank zaten. Het eten was bijzonder goed gelukt, al zeg ik het zelf, en het gezelschap heel gezellig! Wat wil een mens nog meer! Echt een heerlijk weekend was het!
En vanmorgen zijn we naar het Kowloon Hospital gegaan. Heeft Chiel weer op de lokomat gelopen en dat ging ook weer beter! Donderdag hebben ze een vergadering over Chiel's ziektebeeld/vooruitgang.
En nu is hij naar het werk. Moet ook gebeuren tenslotte.
Vrijdagavond hebben we met de ouders van Jesse een hapje gegeten bij Wooloomooloo. Ik was blij dat we een tafeltje binnen hadden gereserveerd want het regende. Het rare hier is dat het nooit koud is als het regent, het wordt alleen maar klammer en klammer. Maar het mocht de pret niet drukken. We hebben lekker gegeten en gezellig bijgepraat.
Zaterdagmorgen ging Chiel eerst op de fiets. Ook in de miezerregen. Hij heeft een uur gefietst en daarna op de bank gehangen. Terwijl hij zijn mail ging beantwoorden ben ik boodschappen gaan doen. Ik had namelijk vrijdagmiddag nog een sms gehad van Jesse of we zondag (moederdag) nog gingen lunchen met z'n allen. Dat leek me een heel goed idee maar toen ik ging rondbellen om een tafeltje te reserveren kwam ik er al gauw achter dat dit dus niet ging lukken. Alles was volgeboekt en toen kwam het plan om bij Huize Hong te lunchen. Persoonlijk vind ik dat nog gezelliger dan ergens uit eten gaan, maar dan moeten de boodschappen wel gedaan worden.
Gewapend met boodschappenlijst in de hand ben ik op stap gegaan. Alles was een uurtje later binnen en toen ik thuis kwam ben ik gezellig bij Chiel op de bank gekropen. Tot half zeven. Toen ben ik naar Kings Lodge gegaan om een peking eendje te halen. We hadden daar allebei zo'n zin in!
Na het eten ben ik alvast scones gaan bakken voor de lunch en ben ik begonnen met de romige honing-citroen puddinkjes die een nachtje moesten opstijven in de koelkast.
Zondag werd ik wakker met geklater op het balkon. Het kwam natuurlijk met bakken uit de hemel. Bah. Slechte timing want we wilden op het balkon gaan lunchen met de bbq aan om zalmfilet te roken/stomen. Eerst ontbijten, Chiel weer geholpen met de fiets, en terwijl hij aan het fietsen van in de miezer, ben ik begonnen met de rest van de voorbereidingen.
Thaise beef salade, rode ui-champignon-geitenkaas bladerdeeg taart, de zalm in de marinade en in een rookzak stoppen, de rucola-kaas scones ontdooien en alvast het fruit snijden voor de gezonde drankjes in de blender. Om half 1 stond de familie Plasman voor de deur en was het weer nog steeds grijs maar opgeklaard.
Tafel gedekt, bbq aan, en vanaf dat we zaten werd het weer beter en beter! En ik denk dat het half 5 was toen we weer alleen op de bank zaten. Het eten was bijzonder goed gelukt, al zeg ik het zelf, en het gezelschap heel gezellig! Wat wil een mens nog meer! Echt een heerlijk weekend was het!
En vanmorgen zijn we naar het Kowloon Hospital gegaan. Heeft Chiel weer op de lokomat gelopen en dat ging ook weer beter! Donderdag hebben ze een vergadering over Chiel's ziektebeeld/vooruitgang.
En nu is hij naar het werk. Moet ook gebeuren tenslotte.
Friday, May 10, 2013
beetje beter
Na een heftige week vol ongemakken ging het gisteren wat beter met Chiel. Het lijkt of we de boel onder controle hebben gekregen. Toch is hij gistermiddag niet naar fysio gegaan. Hij wilde zeker weten of alles onder controle was en wat ons betreft zijn de 3 trainingen per week op de Lokomat belangrijker en zinvoller, dan de anderhalf uur bij de normale fysio.
Dus vanmorgen stapten we vol goede moed de taxi in naar het ziekenhuis om op de Lokomat te trainen. We kijken daar echt naar uit!
De fysiotherapeuten hingen Chiel weer in het apparaat en toen zei eentje dat deze keer Chiel's rechter voet niet in een beugel werd opgehangen en daardoor geleid werd op de loopband. Ze waren van mening dat dit beter was omdat je dan weer iets zelf moet sturen wat de spieren en vooral de zenuwen prikkelt. En daar doen we het allemaal tenslotte voor.
Ik moet zeggen dat de fysiotherapeuten in de anderhalf uur durende sessie altijd van alles uitleggen en de tijd nemen. Eentje staat permanent naast het apparaat. Hij heeft een timer om zijn nek die iedere 3 minuten een signaal afgeeft waar hij op moet drukken zodat Chiel's conditie elke 3 minuten bekeken wordt.
En om Chiel te stimuleren had hij vandaag een ander filmpje op. Je kan op dit filmpje virtueel door het park lopen of over het strand. Heel grappig om te zien. Plus dat alle bewegingen die Chiel maakt gelijk op het scherm te zien is. Zo is Chiel's linker kant veel zwakker dan de rechter kant waardoor hij steeds links op het scherm gaat! Hij blijft maar rondjes lopen ;-) Maar hij heeft weer een persoonlijk record gevestigd. Vandaag heeft hij 1,1 km gelopen in de 30 minuten!
En dan hebben we Chiel's persoonlijke fanclub nog! De dames staan altijd vriendelijk te lachen, heten hem welkom en zwaaien hem uit. T'is wat.
Maar het gaat dus beter en straks gaat hij een middagje naar het werk. Kijken hoe dat weer gaat. Zal wel rustig zijn ivm Hemelsvaart. In Nederland gebeurt natuurlijk helemaal niets.
Waar het minder goed mee gaat is onze Linnepin. Ze heeft gisteren tijdens het familie-toernooi voetballen in het lommerrijke Wamel een blessure opgelopen. Neus gebroken! Gelukkig staat de neus recht, zelfs na die elleboog of schouder waar ze tegen aan is geknald. Ze is naar het ziekenhuis in Tiel geweest waar ze haar vertelden dat ze er niets aan konden doen. Dus...fingers crossed!
Ik ga zo nog een bakkie doen met Joke en vanavond gaan we gezellig eten met de ouders van Jesse. Leuk!
Dus vanmorgen stapten we vol goede moed de taxi in naar het ziekenhuis om op de Lokomat te trainen. We kijken daar echt naar uit!
De fysiotherapeuten hingen Chiel weer in het apparaat en toen zei eentje dat deze keer Chiel's rechter voet niet in een beugel werd opgehangen en daardoor geleid werd op de loopband. Ze waren van mening dat dit beter was omdat je dan weer iets zelf moet sturen wat de spieren en vooral de zenuwen prikkelt. En daar doen we het allemaal tenslotte voor.
Ik moet zeggen dat de fysiotherapeuten in de anderhalf uur durende sessie altijd van alles uitleggen en de tijd nemen. Eentje staat permanent naast het apparaat. Hij heeft een timer om zijn nek die iedere 3 minuten een signaal afgeeft waar hij op moet drukken zodat Chiel's conditie elke 3 minuten bekeken wordt.
En om Chiel te stimuleren had hij vandaag een ander filmpje op. Je kan op dit filmpje virtueel door het park lopen of over het strand. Heel grappig om te zien. Plus dat alle bewegingen die Chiel maakt gelijk op het scherm te zien is. Zo is Chiel's linker kant veel zwakker dan de rechter kant waardoor hij steeds links op het scherm gaat! Hij blijft maar rondjes lopen ;-) Maar hij heeft weer een persoonlijk record gevestigd. Vandaag heeft hij 1,1 km gelopen in de 30 minuten!
En dan hebben we Chiel's persoonlijke fanclub nog! De dames staan altijd vriendelijk te lachen, heten hem welkom en zwaaien hem uit. T'is wat.
Maar het gaat dus beter en straks gaat hij een middagje naar het werk. Kijken hoe dat weer gaat. Zal wel rustig zijn ivm Hemelsvaart. In Nederland gebeurt natuurlijk helemaal niets.
Waar het minder goed mee gaat is onze Linnepin. Ze heeft gisteren tijdens het familie-toernooi voetballen in het lommerrijke Wamel een blessure opgelopen. Neus gebroken! Gelukkig staat de neus recht, zelfs na die elleboog of schouder waar ze tegen aan is geknald. Ze is naar het ziekenhuis in Tiel geweest waar ze haar vertelden dat ze er niets aan konden doen. Dus...fingers crossed!
Ik ga zo nog een bakkie doen met Joke en vanavond gaan we gezellig eten met de ouders van Jesse. Leuk!
Tuesday, May 07, 2013
Ziek
Gisteren was weer een lokomat-dag. Chiel heeft deze keer 30 minuten gelopen en hij was zichtbaar in zijn nopjes. Het doet hem zo goed om die oude loopbewegingen weer op te pakken. Ook heeft hij daar weer vrienden gemaakt. Ze zwaaien en zeggen vriendelijk 'goodmorning'. Ja, zo'n gweilo valt natuurlijk wel op in een zaal vol Chineesjes.
De tv die voor de lokomat staat, kan behalve grafieken laten zien hoe je loopt, ook een smiley op het scherm toveren zodat je kan zien of je goed loopt of niet. Wat ze allemaal niet verzinnen.
Na de training ging Chiel de taxi in naar het werk en nam ik een taxi naar huis. Wat dat betreft zijn de tijden en de plek stukken beter dan waar de fysio wordt gegeven. Hier staan de taxi's op je te wachten, terwijl we bij de mainbuilding haast die taxi's naar boven moeten slaan! De mainbuilding staat op een heuvel en al die taxi's rijden de heuvel voorbij.
Maar goed, toen ik thuis aankwam, heb ik mijn boodschappen tas opgehaald en ben ik naar Whampoa gelopen. Heerlijk langs het water, briesje en een waterig zonnetje in de rug, richting de Superstore van de Park'nShop. Altijd leuk. Ik heb de boodschapjes gehaald en toen ik aan de kassa stond om te betalen kreeg ik telefoon.
Chiel. Hij had last gekregen van een darm/maag aanval en zat alweer in de taxi terug. Misschien denk je als buitenstaander, '...en? ...dus?' maar echt, zo'n aanval is het ergste wat je je kan overkomen in de situatie waar Chiel in zit. Hij voelt wel iets maar niet alles in de darm/maag/blaas streek, dus als je te laat bent en net het toilet niet kan halen, dan is dat verschrikkelijk. En daar komt dan ook nog bij dat hij niet mobiel is. Hij loopt met zo'n looprek, kan niet bukken om iets van de grond te pakken of op te ruimen dus en het gaat natuurlijk ook niet snel. Alles bij elkaar genomen, je eigenwaarde krijgt een flinke dreun.
We kwamen beiden zo'n beetje tegelijk thuis. Ik stond al te wachten op de parkeerplaats om Chiel mee te nemen naar de flat. Hij zag er witjes uit, had het zweet op de bovenlip staan en was niet blij. Die aanval op het werk, was er eentje die hij niet snel zal vergeten. De rest van de avond heeft hij gependeld tussen bed en badkamer. Vandaag is hij thuis gebleven en werkt nu vanaf de bank onder een dekbedje. Die aanval is nog niet over. Plus dat hij nu ook wat koorts heeft. Ik denk dat een buikgriepje hem parten heeft gespeeld. Maar even afwachten of hij morgen weer op de lokomat kan. Als je helemaal in de harnassen gehesen bent, dan is rennen naar het toilet ook geen optie.
En omdat mijn plannen ook in het water vielen, ben ik lekker gaan bakken. Koffiebroodjes en een vloerbrood! Ik bedoel maar!
Vandaag zijn de werkmannetjes op mijn balkon bezig. Ze zijn alles aan het kitten. Moet ook gebeuren. En ze hebben mijn beschermhoes van de BBQ gevonden! Hij lag onder de bamboestelling. Jippie!
De tv die voor de lokomat staat, kan behalve grafieken laten zien hoe je loopt, ook een smiley op het scherm toveren zodat je kan zien of je goed loopt of niet. Wat ze allemaal niet verzinnen.
Na de training ging Chiel de taxi in naar het werk en nam ik een taxi naar huis. Wat dat betreft zijn de tijden en de plek stukken beter dan waar de fysio wordt gegeven. Hier staan de taxi's op je te wachten, terwijl we bij de mainbuilding haast die taxi's naar boven moeten slaan! De mainbuilding staat op een heuvel en al die taxi's rijden de heuvel voorbij.
Maar goed, toen ik thuis aankwam, heb ik mijn boodschappen tas opgehaald en ben ik naar Whampoa gelopen. Heerlijk langs het water, briesje en een waterig zonnetje in de rug, richting de Superstore van de Park'nShop. Altijd leuk. Ik heb de boodschapjes gehaald en toen ik aan de kassa stond om te betalen kreeg ik telefoon.
Chiel. Hij had last gekregen van een darm/maag aanval en zat alweer in de taxi terug. Misschien denk je als buitenstaander, '...en? ...dus?' maar echt, zo'n aanval is het ergste wat je je kan overkomen in de situatie waar Chiel in zit. Hij voelt wel iets maar niet alles in de darm/maag/blaas streek, dus als je te laat bent en net het toilet niet kan halen, dan is dat verschrikkelijk. En daar komt dan ook nog bij dat hij niet mobiel is. Hij loopt met zo'n looprek, kan niet bukken om iets van de grond te pakken of op te ruimen dus en het gaat natuurlijk ook niet snel. Alles bij elkaar genomen, je eigenwaarde krijgt een flinke dreun.
We kwamen beiden zo'n beetje tegelijk thuis. Ik stond al te wachten op de parkeerplaats om Chiel mee te nemen naar de flat. Hij zag er witjes uit, had het zweet op de bovenlip staan en was niet blij. Die aanval op het werk, was er eentje die hij niet snel zal vergeten. De rest van de avond heeft hij gependeld tussen bed en badkamer. Vandaag is hij thuis gebleven en werkt nu vanaf de bank onder een dekbedje. Die aanval is nog niet over. Plus dat hij nu ook wat koorts heeft. Ik denk dat een buikgriepje hem parten heeft gespeeld. Maar even afwachten of hij morgen weer op de lokomat kan. Als je helemaal in de harnassen gehesen bent, dan is rennen naar het toilet ook geen optie.
En omdat mijn plannen ook in het water vielen, ben ik lekker gaan bakken. Koffiebroodjes en een vloerbrood! Ik bedoel maar!
Vandaag zijn de werkmannetjes op mijn balkon bezig. Ze zijn alles aan het kitten. Moet ook gebeuren. En ze hebben mijn beschermhoes van de BBQ gevonden! Hij lag onder de bamboestelling. Jippie!
Sunday, May 05, 2013
Het is alweer weekend. Geen werk, geen fysio, geen gedoe. Toch is dit een beetje vreemd weekend.
Als alles nog was geweest als een half jaar geleden, dan waren we dit weekend in Vancouver op bezoek geweest bij Jaap en Mickey en dan hadden we samen met Jesse een halve marathon gelopen. Mijn allereerste halve marathon...
Tot aan januari trainde ik 3 keer per week, om klaar te zijn voor de 21 km en een beetje. Na januari heb ik de loopschoenen aan de wilgen gehangen. Het komt wel weer, alleen niet nu. Buiten het feit dat ik geen rust heb om 3 keer in de week te trainen, ik heb er geen tijd voor en ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om in mijn looptenue naar buiten te lopen en Chiel alleen achter te laten.
Voor 12-12-12, was ik elke morgen vroeg wakker en liep ik om 5 uur buiten. Tegenwoordig val ik als een blok in slaap en schrik ik wakker van de wekker. De tijden zijn een beetje veranderd, maar zoals ik al zei. Het komt wel weer.
Vanmorgen na het ontbijt heeft Chiel weer lekker gefietst. Hij vind het heerlijk en het doet hem zichtbaar goed. Niet alleen omdat hij het gevoel heeft wat aan sport te doen maar het is nu ook duidelijk dat het fietsen zijn spieren prikkelen waardoor hij nog steeds vooruitgang boekt.
Gisteren zagen we ineens dat een spier in zijn linker been het begon te doen! Super nieuws want tot nu toe was dat been zo goed als verlamd. Ook met de darmen en blaas gaat het steeds beter. Echt mensen, we hebben er nog steeds volledig vertrouwen in dat alles goed komt! Het gaat alleen niet snel maar dat is niet erg.
Gisteravond hebben we met Jesse gegeten bij Annie. Annie begint steeds meer zwanger te worden. Ze heeft al echt een buikje! We hebben lekker nasi en sate gegeten, een fles wijn naar binnen geklokt en om 9 uur zaten we in de pyjama op de bank! Heerlijk!
Vanmorgen hebben Chiel en ik een wandelingetje gemaakt. Ik wilde die Nederlandse badeend wel eens zien. Heb er veel over gehoord en gezien in de krant en op tv, maar live was ik hem nog niet tegen gekomen. Dat hebben we geweten. Het was super druk rond de starferry, want de eend ligt voor BLT in de haven. En ze stonden niet alleen voor het hek in de haven, ook op de trap van Harbour City en op het dak van de parkeerplaats zag het zwart van de mensen! Aan aandacht heeft die eend niets te klagen!
In eerste instantie wilden we daarna gaan dimsummen bij Jade Garden maar toen we de lift uitwilden op 4 hoog, stond daar een enorme massa mensen te wachten op een tafel. We zijn gelijk weer de lift ingelopen want daar ga ik niet op wachten. Het was door mijn hoofd geschoten dat het vandaag ook moederdag is, dus daarom was het natuurlijk ook zo druk.
We zijn terug gewandeld en zijn bij Wooloomooloo gaan lunchen. Heerlijk. Lekker buiten zitten, beetje praten, lekker eten en mensen kijken.
En nu zitten we thuis. Ik heb net geskypt met Lody, gisteren trouwens met Remy, Rachida en Leena. Oh wat ziet die kleine eruit om op te vreten!
Straks lekker koken, eigen huis en tuin kijken op de apple tv en vanavond om half zeven zit Chiel voor de buis om live Ajax te zien spelen.
We kregen ook net een mailtje van Leena ;-), zij en haar ouders hebben hun nieuwe auto opgehaald in Leiderdorp! Heerlijk, nu kunnen ze als we weer in NL zijn, langs komen wanneer ze willen.
Ik zeg een beter weekend bestaat niet!
ps Mickey komt weer op bezoek in HK!! Yoehoe!!
Als alles nog was geweest als een half jaar geleden, dan waren we dit weekend in Vancouver op bezoek geweest bij Jaap en Mickey en dan hadden we samen met Jesse een halve marathon gelopen. Mijn allereerste halve marathon...
Tot aan januari trainde ik 3 keer per week, om klaar te zijn voor de 21 km en een beetje. Na januari heb ik de loopschoenen aan de wilgen gehangen. Het komt wel weer, alleen niet nu. Buiten het feit dat ik geen rust heb om 3 keer in de week te trainen, ik heb er geen tijd voor en ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om in mijn looptenue naar buiten te lopen en Chiel alleen achter te laten.
Voor 12-12-12, was ik elke morgen vroeg wakker en liep ik om 5 uur buiten. Tegenwoordig val ik als een blok in slaap en schrik ik wakker van de wekker. De tijden zijn een beetje veranderd, maar zoals ik al zei. Het komt wel weer.
Vanmorgen na het ontbijt heeft Chiel weer lekker gefietst. Hij vind het heerlijk en het doet hem zichtbaar goed. Niet alleen omdat hij het gevoel heeft wat aan sport te doen maar het is nu ook duidelijk dat het fietsen zijn spieren prikkelen waardoor hij nog steeds vooruitgang boekt.
Gisteren zagen we ineens dat een spier in zijn linker been het begon te doen! Super nieuws want tot nu toe was dat been zo goed als verlamd. Ook met de darmen en blaas gaat het steeds beter. Echt mensen, we hebben er nog steeds volledig vertrouwen in dat alles goed komt! Het gaat alleen niet snel maar dat is niet erg.
Gisteravond hebben we met Jesse gegeten bij Annie. Annie begint steeds meer zwanger te worden. Ze heeft al echt een buikje! We hebben lekker nasi en sate gegeten, een fles wijn naar binnen geklokt en om 9 uur zaten we in de pyjama op de bank! Heerlijk!
Vanmorgen hebben Chiel en ik een wandelingetje gemaakt. Ik wilde die Nederlandse badeend wel eens zien. Heb er veel over gehoord en gezien in de krant en op tv, maar live was ik hem nog niet tegen gekomen. Dat hebben we geweten. Het was super druk rond de starferry, want de eend ligt voor BLT in de haven. En ze stonden niet alleen voor het hek in de haven, ook op de trap van Harbour City en op het dak van de parkeerplaats zag het zwart van de mensen! Aan aandacht heeft die eend niets te klagen!
In eerste instantie wilden we daarna gaan dimsummen bij Jade Garden maar toen we de lift uitwilden op 4 hoog, stond daar een enorme massa mensen te wachten op een tafel. We zijn gelijk weer de lift ingelopen want daar ga ik niet op wachten. Het was door mijn hoofd geschoten dat het vandaag ook moederdag is, dus daarom was het natuurlijk ook zo druk.
We zijn terug gewandeld en zijn bij Wooloomooloo gaan lunchen. Heerlijk. Lekker buiten zitten, beetje praten, lekker eten en mensen kijken.
En nu zitten we thuis. Ik heb net geskypt met Lody, gisteren trouwens met Remy, Rachida en Leena. Oh wat ziet die kleine eruit om op te vreten!
Straks lekker koken, eigen huis en tuin kijken op de apple tv en vanavond om half zeven zit Chiel voor de buis om live Ajax te zien spelen.
We kregen ook net een mailtje van Leena ;-), zij en haar ouders hebben hun nieuwe auto opgehaald in Leiderdorp! Heerlijk, nu kunnen ze als we weer in NL zijn, langs komen wanneer ze willen.
Ik zeg een beter weekend bestaat niet!
ps Mickey komt weer op bezoek in HK!! Yoehoe!!
Friday, May 03, 2013
De Lokomat
We waren allebei wel een beetje gespannen. Vandaag was de dag dat Chiel op de Lokomat mocht trainen. Na een vroeg ontbijt gingen we op weg naar het Kowloon Hospital en wel naar het Rehabilitation Building wat net iets verder ligt dan de Main Building waar we normaal gesproken naar toe gaan.
Om half 9 zaten we naast elkaar op een bankje voor een dichte deur. Ook hier moet je eerst betalen en dan mag je doorlopen naar de afdeling waar je moet zijn en die deur ging pas open om half negen. Na ons werd het langzaam maar zeker met mobiele en niet zo mobiele Chineesjes. En natuurlijk stonden ze allemaal te dringen voor deur wat natuurlijk geen zin had. Hij zat dicht en bleef dicht tot half negen!
Enfin, wij zaten een beetje te lachen naar een baby en toen ging de deur open. Nou al die niet zo mobiele Chineesjes konden toch vrij aardig lopen want in no time wilden ze zich tussen de deur en de assistente wurmen maar toen kwamen ze van een koude kermis thuis! De assistente zei met forse toon dat ze moesten wachten op de mensen die er het langst zaten (stoeltje 1 en 2, jazeker!) en rustig naar binnen moesten lopen. Nou dat waren die Chineesjes niet gewend maar ze bleven keurig achter ons aan lopen. Ha! Dat hadden ze niet verwacht! En nadat we weer 60 hkdollar hadden betaald (het is echt te gek voor woorden, 6 euro voor anderhalf uur!) werden we gelijk binnen geroepen door de peut.
We liepen een grote gym in met allerlei brancards en apparaten. In de hoek stond de Lokomat en elke stoel en brancard was heel snel bezet door clienten met hun fysiotherapeut. Daar liepen er wel zo'n 20 van rond!
Chiel ging eerst van de gym naar naar een onderzoekskamer waar ze zijn huid gingen bekijken. Je wordt namelijk helemaal ingestrapt en dat kan een schrale huid opleveren. Hij moest ook een lange broek aan vanwege dat huidje en daar was Chiel niet zo blij mee maar daar hadden we al rekening mee gehouden.
Vervolgens werd zijn bloeddruk opgemeten die perfect was. Eentje uit het boekje, 120/80. Dat gezonde eten werd vruchten af ;-) En toen ging hij per rolstoel de lokomat op. De eerste keer moeten ze alles opmeten en afstellen. En dat kost tijd. Met een grote grijns liet Chiel het allemaal over zich heen komen. Ze gingen heel uitvoerig te werk. 2 Fysiotherapeuten waren met hem bezig en toen hij eenmaal hing in zijn harnas en de lokomat om zijn lichaam was gebracht, toen ging het gebeuren!
Ik hield het niet droog. Chiel trouwens ook niet. Ineens werden zijn benen gestuurd door het apparaat en liep hij eerst zo'n 10 cm boven de loopband en heel langzaam daalde hij op de band. Chiel liep!
Wat geweldig!
Tijdens het lopen werd er nog van alles afgesteld. Dit bandje strakker en dat bandje losser. En op een tv scherm voor Chiel, kon je zien hoeveel de spieren zelf deden en hoeveel ze werden bijgestuurd door het apparaat. Onvoorstelbaar. De techniek staat echt voor niets!
Aan het eind van de sessie heeft Chiel nog 20 minuten gelopen en heeft hij 500 meter afgelegd. De volgende keer, in ons geval a.s. maandag, zal alles sneller verlopen omdat alles al is afgesteld en mag hij 3 kwartier lopen. Vanaf volgende week is het maandag, woensdag en vrijdag-morgen op de lokomat en op donderdagmiddag zijn normale therapie in de main building.
Dit was echt wat Chiel nodig had. Hij krijgt nu 8 sessie's en daarna wordt er weer vergaderd of Chiel door mag omdat het zijn herstel verbeterd of dat het allemaal zonde is van de tijd omdat het geen nut heeft. Ik neig sterk naar de eerste optie. Maar door deze training heeft Chiel er zelf ook weer vertrouwen in en heeft hij een boost gekregen en is zijn zelfvertrouwen-metertje van 10 naar 100 gegaan. Super!
Na de training, anderhalf uur later, zijn we naar huis gegaan. Eerst maar eens uithuilen en aan een bakkie koffie. En nu is hij naar het werk in Lai Chi Kok. Vanavond nog een happie eten met Jos voordat hij naar NL vliegt. Maar voor ons kan het weekend niet meer stuk!
...daar kan die dode rat die op mijn achterbalkon lag, en die ik net in de prullenbak heb gegooid, zelfs niets aan veranderen!!!
Subscribe to:
Posts (Atom)
Linkwithin
