Storing

Dinsdag was een dagje zonder fysio.

Heel eerlijk gezegd kijk ik stiekem uit naar de tijd dat we ons leven weer 'normaal' kunnen invullen. Geen schema, geen gehaast, gewoon doen wat we altijd al deden. Het is nu 5 maanden en 2 dagen geleden dat Chiel geen gevoel meer had in zijn onderlichaam. Aan de andere kant, de afgelopen maanden zijn we wel heel close geworden met elkaar. Ik ben zijn armen en benen geworden. Waar Chiel is ben ik en andersom. Ondanks deze ongevraagde absurde situatie zijn we gelukkig met elkaar, met onze familie en vrienden en de kleine dingen in het leven. In 1 klap weet je weer waar het om gaat in het leven...

Maar dinsdag was dus een dag zonder fysio maar een dag dat Chiel naar kantoor ging. In z'n eentje.

Ik begeleidt hem naar buiten en dan zoeken we een taxi. Op zich geen gebrek aan taxi's maar aan een overschot aan bussen vol met Chinese toeristen die hier allemaal tegelijk op het plein naast ons huis worden gedropt om te eten in het restaurant onder ons huis. Een grote chaos. Tientallen bussen staan bumper aan bumper om een plek te vinden, waardoor het hele verkeer vast staat. En dan is zo'n taxi aanhouden niet zo makkelijk. Ik moet daar echt eens een filmpje van maken.

Maar als we er eentje hebben dan stapt Chiel de taxi in naar kantoor, zwaai ik hem uit en ineens heb ik tijd! Deze tijd gebruik ik vaak om het huis te dweilen en boodschappen te doen.

Als hij bijna bij kantoor is, belt hij naar Elvira, die dan naar beneden komt om Chiel weer te begeleiden naar boven. Op de terugweg gaat het precies zo maar dan omgekeerd. Hij wordt de taxi ingeholpen door 1 van de medewerkers en dan belt hij mij weer als hij in de buurt is zodat ik hem weer kan opvangen. Prima geregeld. Deze week werken de darmen ook mee, geen acute drama's; het is een goede week!

Vanmorgen om half negen waren we weer in het ziekenhuis. Chiel kijkt enorm uit naar de Lokomat. Het werkt echt. Zijn spieren zijn weer sterker geworden en hij heeft meer balans gekregen. Maar toen we aankwamen bleek dat de Lokomat kuren had. Hij wilde niet doen wat de therapeuten wilden. En dan is het safety first. Je kan het natuurlijk niet hebben dat als je net helemaal bent geïnstalleerd in dat ding, hij een eigen leven gaat leiden. Dat is te gevaarlijk. Ze hadden al met de leverancier gebeld die onderweg was om de Lokomat te maken.

Dus vandaar dat het hele schema werd om gegooid. Niet lopen maar er werden testen gedaan om te kijken of Chiel vooruit was gegaan. Hij moest o.a. tegen een muur staan en squats maken. Zijn linker been omhoog trekken. Kortom, de therapeut hield Chiel lekker bezig.

Naaldje op wreef en onderkant van de voet

Elektrostimulatie en squats maken tegen de muur

Ook kreeg hij accupunctuur en elektro stimulatie. En het goede nieuws was dat de fysio vond dat Chiel enorme sprongen vooruit had gemaakt! Nou zag ik dat zelf wel, maar Chiel was daar niet van overtuigd. Nu wel. Hij moest het alleen even horen van iemand die er verstand van had ;-) Ook het gevoel komt op sommige plekken weer terug, zij het nog vaag, maar in ieder geval voelt hij wat!

Na de fysio zijn we naar huis gegaan, kon Chiel zijn verzorging even doen, hebben we een bakkie instant noedels gegeten en is hij weer naar kantoor gegaan. De bikkel.
Als we niets horen van de fysio vandaag, dan hoeft Chiel morgen niet naar het ziekenhuis te komen. De testen stonden gepland voor morgen maar dat is nu dus gedaan. En als de lokomat nog niet werkt dan heeft het geen zin om te komen.

Vrijdag is een vrije dag. De verjaardag van Budha wordt dan gevierd. Het kantoor is dan dicht en in het ziekenhuis hebben ze dan ook een dagje vrij. Een lekker lang weekend dus.