Het gaat goed!

Ik las in wat commentaren de vraag hoe het nu met mij gaat. Ik was in eerste instantie een beetje verbaasd maar het komt misschien omdat ik daar niet zo veel over vertel en omdat de dagen best gevuld zijn, praat ik liever over Chiel's herstel. En als er (zaken)bezoek is, dan zijn de dagen sowieso meer gevuld en kost alles meer energie. Dan ben je blij als je 's avonds in bed ligt en ontbreekt het je aan lust om een blogje te schrijven.

Maar echt, het gaat heel goed met mij! Ik heb meer structuur in mijn dagindeling gebracht. En zo nu en dan, zoals b.v. op de dinsdagen, heb ik het rijk helemaal voor mij alleen. Daar kan ik echt van genieten!

Ik breng Chiel naar een taxi rond 9 uur, hij stapt in naar kantoor en ik loop de lift weer in naar huis. Elvira pikt hem op bij kantoor en op de terugweg zet ze hem weer in een taxi naar huis. Hij belt mij dan weer en ik sta beneden op hem te wachten, we lopen de lift weer in en 9 van de 10 keer komt de geur van heerlijk eten je tegemoet!

Overdag ga ik eerst de tent een beetje opruimen, boodschappen doen voor het eten en verder hang ik op de bank, zit een beetje achter de computer, slaap een beetje bij of ga juist de stad in. Maar geloof mij, met dat vieze hete plakweer, dan wil je wel naar huis om in de airco te zitten!

Op de dagen dat Chiel naar het ziekenhuis gaat, ga ik met hem mee. De invalide-taxi doet schijnbaar hele goede zaken want hij is nauwelijks meer te boeken. En omdat je in het ziekenhuis eerst naar het scroff-office moet (het betaalkantoortje) om van te voren de behandeling te betalen, is het handiger dat ik dat doe. Je kan niet per week vooruit betalen bijvoorbeeld. Bij de lokomat-training staat het scroff precies voor de deur, maar als we op donderdagmiddag naar de gewone fysio moeten, staat dat kantoortje op een andere verdieping in een andere vleugel. Veel lastiger en zeker als je met een looprek loopt. Het is nogal een mijl op zeven.

Na de trainingen gaat hij vaak gelijk door naar het kantoor. Bij het ziekenhuis neemt hij een taxi naar Lai Chi Kok en neem ik een taxi naar huis. Nee, het is een hele vooruitgang als je dat vergelijkt met 2 maanden geleden.

Ook eten we doordeweeks elke dag thuis. Ik kook wat geen straf is moet ik zeggen. Ik vind koken leuk. En het is een uitdaging om elke dag gezond te eten. Veel groenten, vitamine en vezelrijk en met veel eiwitten. Dat schijnt goed te zijn voor de zenuwaangroei en de darmen. En in de morgen maak ik smoothies voor een gezonde verzelrijke start! En soms maak ik gewoon een vette hap. Gewoon omdat het lekker is. Net als gisteravond, toen heb ik 'twice cooked melting pork belly' met honing gemaakt! En het was zalig! Misschien niet al te gezond maar lekker was het wel! Ik zet wel even het filmpje met recept eronder. DOEN!!



In de weekenden proberen we buiten te eten. Maar dan wel dichtbij en rolstoelvriendelijk. Zo houden we allebei enorm van het Kings Lodge eten, maar met een rolstoel binnen komen is haast onmogelijk. Dus daar kan ik beter eten halen om thuis op te eten.

Ook tussen de oren gaat het goed. Chiel en ik zijn nog closer geworden en samen bieden we het hoofd aan alles wat op ons pad komt. Soms is het even samen huilen maar meestal is het samen lachen en genieten van wat we nog steeds hebben en intens gelukkig zijn als er een overwinning te vieren valt. En daar zijn we heel blij mee. Ik heb van dichtbij gezien dat voor veel minder huwelijken op de klip lopen, zelfs als je niet in een rolstoel zit.

Maar stel dat dit het is, stel dat Chiel op zijn top zit qua herstel, dan nog ben ik gelukkig! Als je mij bijna 5 maanden geleden had verteld dat dit het zou worden, dan had ik daar gelijk voor getekend! Toen lag hij plat in bed, kon zijn beiden benen niet bewegen en zelf naar de wc gaan was onmogelijk. Nu loopt hij met een brace en looprek door het huis en naar de taxi, gaat hij zelf naar het toilet, gaat zelf onder de douche en hij is weer aan het werk! Het is alleen jammer dat als ik een kakkerlak zie of een rat op het balkon, ik dat toch zelf moet oplossen en niet achter zijn brede schouders kan gaan staan ;-)

Want ook al is ons leven 360 graden gedraaid, gelukkig zijn we! We zijn niet zielig en ik voel me zeker niet zielig. We hebben elkaar, de kinderen, een schat van een kleindochter, vrienden en familie. En daar wordt je zeker gelukkig van! Voor nu hebben we wat we niet kunnen geparkeerd ergens achter in, en kijken vooral naar wat we wel kunnen.