Home sweet home!

We hebben net een uurtje op bed gelegen om het gebrek aan slaap van de afgelopen nacht een beetje in te halen. De frustraties vierden hoogtij vannacht. Met als afsluiter van de vlucht....de schrik!

We zaten natuurlijk lekker klem op rijtje 55. Niks geen upgrade. We hebben het wel geprobeerd hoor om de beste man achter de balie van Cathay te overtuigen ons op de vooravond van mijn jubileum, lekker te laten slapen. Maar helaas. De vlucht zat vol maar was niet overboekt.

De dame die naast mij zat vond dat 1 stoel niet genoeg was voor haar. Ze hing over haar stoel, over mij heen te slapen...of de krant te lezen...of haar haar te borstelen. Ik heb de hele nacht een soort van land-veroverraartje gespeeld. Zodra ze ging verzitten nam ik de stoelleuning over maar deze dame drukte mij er zonder pardon van af. Gek werd ik ervan!

En dan Chiel...Hij zat klem. Kon zijn benen niet kwijt en heeft ook geen oog dicht gedaan. Op de terugweg moet ik echt goed kijken welke stoelen we reserveren. Al met al, geen fijne vlucht.

Maar goed. Het ontbijt werd geserveerd. We zaten nog maar 3 kwartier vanaf Amsterdam. Ik deed de raamluikjes open om te zien of er een zonsopgang te zien was. Chiel en ik keken de duisternis in en toen ineens...BRAND!!! Vuurballen werden afgeschoten uit de rechter motor! De motor stotterde en vlammen omarmden de uitlaat!

We keken elkaar aan met ongeloof. Ik geloofde mijn ogen niet! Van de weeromstuit klapte ik het raamluikje weer naar beneden. Alsof het dan niet bestaat. De stewardessen die het ontbijt rondbrachten zagen ook ineens de brand uit de motor slaan en ineens werd er druk heen en weer gerend naar de cockpit. De rest van de stewardessen stonden elkaar vast te houden naast de pantry en het ongeloof en schrik was in hun ogen te zien.

Chiel had ondertussen het raamluikje weer open gedaan en zag dat de motor uitgezet werd of uitging. De stilte was oorverdovend...het vliegtuig begon te trillen en langzaam maar zeker werd de landing ingezet. Op 3 motoren. En dat ging goed. Gelukkig.

Eenmaal op de grond begon iedereen te klappen en te joelen en kregen we bericht uit de cockpit. De captain verontschuldigde zich dat hij niet eerder iets had kunnen vertellen maar dat kwam omdat ze in de cockpit de laatste 3 kwartier erg druk waren geweest. Er was brand in de motor geconstateerd, daarop was actie ondernomen om de motor uit te zetten, de landing was goed gegaan maar, zo werd ons verteld, de brandweer was ook uitgerukt. Met maar liefst 20 wagens!! Veiligheid boven alles.
Dus geen paniek, (wat denk jezelf??) we moesten blijven staan boven op de snelweg en de brandweer zou vlug een controle uitvoeren. En dan pas mochten we door naar de gate...

Je weet echt niet wat je overkomt! T'is net of je in een documentaire terecht bent gekomen...

En toen stonden we bij de gate...maar de slurf werd niet aangekoppeld! De brandweer wilde opnieuw eerst bekijken of er brandgevaar was. En dat vond ik niet leuk. Je bent geschrokken, je ruikt de kerosine, je ziet de gate, en dan houden ze het vliegtuig potdicht! Ik zeg, gooi die deuren open en laat de mensen eruit!! Bij de nooduitgangen stonden stewardessen klaar... ook niet leuk om te zien. Ik zag mezelf al van die glijbaan afroetsjen...De stewardes die bij ons stond was diep onder de indruk van het hele gebeuren en ze zag er pips van.

Na een kwartier mochten we dan eindelijk het vliegtuig uit...En het eerste wat we hebben gedaan was een sterke bak koffie nemen bij Starbucks.

Om dan toch niet helemaal depressief thuis te komen, kregen we van EuropCar een upgrade! Die snappen het tenminste! Een Mercedes C kregen we mee met maar 65 km op de teller!
Dan rijden we toch in stijl volgende week Parijs in!

En wat waren we blij om Ben en Linn te zien!!!

Have a nice day!