Een plek onder de zon

Na het hardlopen sta ik klaar om kwart voor tien op de afgesproken plek. Mark komt zo langs en dan vertrekken we samen per auto naar Mui Wo. Nee geen taxi, zijn eigen auto! Een ongekende luxe. Hij wil de sleutel ophalen van zijn nieuwe stulpje en gelijk de auto daar achter laten. Scheelt bakken vol met dollartjes om hem daar op de parkeerplaats te laten staan dan hier in een parkeergarage.

Nadat Mark wat probleempjes heeft opgelost met de kassa dame van de garage kunnen we eindelijk vertrekken. Gaaf! Ik denk dat dit voor mij de eerste keer is dat ik in een auto zit die niet rood is! Bijzonder eigenlijk dat je wel duizenden keren dezelfde route rijdt per taxi en als je zelf achter het stuur zit, je ineens twijfelt of je de juiste weg wel gaat. Zonder verkeerd te rijden en zonder spookrijder te zijn geweest, rijden we op de snelweg. Cool!

Heel snel komen we bij de bergpas die ons naar Mui Wo brengt. Alleen 1 probleempje...als je deze weg wilt gebruiken dan moet je in bezit zijn van een 'permit'. Zonder dit papiertje mag je de weg niet gebruiken en doe je het toch dan kan je een boete verwachten. Alleen bussen, taxi's en mensen die aan de bergpas wonen, krijgen zo'n permit. En inderdaad, Mark heeft die permit nog niet. Wel aangevraagd maar nog niet aan de voorruit hangen. En hier in HK staan overal camera's die de auto's registreren. Dus bijna 100% zeker dat er straks een prentje valt op de nieuwe deurmat van Mark.

Maar we zijn Hollanders. En Hollanders zitten nergens mee. En zeker niet met de politie die ons wel eens wil vertellen wat we wel of niet mogen, dus gewoon illegaal die berg over! Heerlijk!!

Zonder aangehouden te worden door de politie die opvallend veel op bergpas stond, rijden we Mui Wo in. Eerst naar de makelaar die de sleutel al klaar had liggen, toen eerst een bakje koffie met muffin en de sfeer maar eens proeven van zo'n dorp. Want het is echt een dorp! Overal fietsen, veel witneuzen op slippers en het hoogste gebouw is 3 verdiepingen hoog. Maar ook stilte, geen toeterende taxi's en nergens van die security-mannen die je gaan vertellen dat je niet op dat muurtje mag gaan zitten.

Opnieuw de auto in, deze keer met sleutels en een stofzuiger en op weg naar het nieuwe huisje. Ik heb een Mui Wo gezien die ik nog nooit had gezien! Groen, vooral groen, stil, heel veel fietsen, verschillende kleine huisjes, kleine steegjes en zoals we dat noemen, een Chinees rommeltje. Chinezen vinden het niet leuk om b.v. de meuk in en om het huis op te ruimen. Het kan echt wel zo blijven staan en geen kip die daar iets van zegt. Alles roest vanzelf wel weg.

Nadat we een stukje hadden gewandeld van de parkeerplaats naar het huis, stonden we voor het huis. Heel schattig en ruim! Ze wonen aan een 'ancient path' dus de hikers komen voorbij lopen met enorme profi camera's! En de stilte! Ongekend! Ok, dan moet je niet die Chinese dame meerekenen die uitgebreid ruzie stond te maken met haar buurman, maar verder alleen maar stilte! En het strand is maar 10 minuten verderop! En wie kan nou zeggen dat ze een Olympic trail in de buurt hebben?

Echt een leuk huis met terras en een oude poort ernaast. Maak me sterk als je op een goed moment denkt, die poort met overwoekerde grond erachter ga ik opknappen en daar zet ik 2 tuinstoelen in, dat niemand daar wat van zegt. Het is nu ook een rommeltje, het kan alleen maar beter worden.

Mark heeft wat dingen opgemeten, elektriciteit punten gezocht die op de meest rare plekken zijn aangelegd, de kamers nog maar eens goed bekeken en toen zijn we weer terug gewandeld naar de pier. Hamburgertje gegeten en de boot op terug naar de stad.

Vandaag is de verhuizing. Ik weet zeker dat hij, Wytske en Ruby de hond daar een heerlijke tijd gaan beleven en daar snel hun draai vinden. Kwestie van slippers en een fiets kopen. Meer heb je niet nodig.