Chiel, weekend

Het is weekend. We kregen bericht van de kids dat ze goed en veilig waren aangekomen in Amsterdam. Heerlijk om te horen dat ze veilig en wel weer in NL staan. We hadden ze nog wel wat langer hier willen hebben maar de dagen hier waren geweldig. Met z'n allen de moeilijkheden de kop bieden voelt zo goed.

Gistermorgen heb ik alles weer aan kant gemaakt. De dekbedden liggen weer in de kast, het huis is gestofzuigd, de badkamers glimmen weer en de koelkast is weer aangevuld.

Hier gaat alles zijn gangetje. Het wordt allemaal een beetje routine en we draaien onze hand er niet voor om. De boodschappen zijn binnen, praise the lord voor de online park'nshop, en de verse dingen heb ik gisterenmiddag gehaald. Chiel moet elke 4 uur verzorgd worden dus binnen dat tijdspan kan ik van alles doen. Hoe vaak ik in deze periode niet gezegd heb dat die verpleegstersopleiding toch nog van pas komt!

Maar het wordt ook wel wat zwaarder. En dan heb ik het niet over het heen en weer pendelen tussen het ziekenhuis en thuis maar het geldt vooral voor alles wat tussen de oren zit. Ineens krijg je tijd om na te denken en komen de vragen bij je op die allemaal beginnen met '...maar wat als...? ...en stel nou dat...?'

Vooral Chiel, en heel begrijpelijk, zit met die dingen. Altijd sportief. Altijd hardlopen. Altijd druk. Altijd bezig. Altijd onderweg. En ineens zit je in een rolstoel en heb je hulp nodig voor de meest basale dingen in het leven. Daar wordt je niet blij van. Nog sterker daar wordt je boos en opstandig van, afgewisseld met verdriet en wanhoop. Ik probeer alles iets te relativeren en een beetje duidelijk te maken hoe goed het eigenlijk met hem gaat. De dokter had gezegd een milimeter per dag verbetering, als je het goed bekijkt gaat het ook sneller dan die ene milimeter, maar Chiel wil sneller. Het liefst moet het nu klaar en over zijn.

Dus nu is hij begonnen aan zijn eigen oefeningen. Dat geeft rust en voldoening. In de rolstoel oefent hij zijn linker been. Proberen af te zetten en als hij een centimeter verschuift staat er een grote lach op zijn gezicht.

Maar het komt goed. En het hoort er ook bij, die opstandigheid. Gooi het er maar uit. Ik luister wel, ik ben hier en ga nergens heen. Het komt echt goed...

Chiel, goed nieuws

Nadat ik gisteren Chiel in het ziekenhuis had afgeleverd, kreeg ik rond 10 uur weer een telefoontje van Chiel. De dokter was langs geweest, de hechtingen verwijderd van zijn 20 cm grote litteken op zijn rug en hij mocht om 5 uur weer naar huis! Hij moest wel zich vanmorgen om 8.30 weer melden. Maar wat een heerlijk iets om Chiel 's avonds gewoon thuis te hebben!

Ook hebben ze intensieve fysio gedaan. Zo hangen er nu elastieken aan de papegaai, liggen er gewichten op zijn nachtkastje en hebben ze een soort van spalk en schoen gemaakt waardoor het oefenen tijdens de fysio beter kan gaan. Zijn li been zwabbert alle kanten op maar door de spalk en schoen heeft hij meer steun.

Met de kinderen ben ik nog dimsum gaan lunchen. En we hebben heerlijk kalm aan gedaan en lekker gesnoept van alle dimsummetjes. Ook nog even langs kantoor geweest, Echo gezien en daarna ben ik naar huis gelopen en hebben de kids nog even geshopt. De eerste keer deze week. Ze hebben steeds naast mij of Chiel gezeten. Ik denk dat we allemaal nog dichter bij elkaar zijn gekomen deze afgelopen week en echt, wat een heerlijke warme deken was dat!

Aan het eind van de middag heb ik Chiel weer opgehaald. Zonder taxi want die was vol geboekt. Een wandelingetje in het heerlijke 'lente' weer. Ook al is het bewolkt, het weer is lekker zacht en soms voel ik de zweetdruppeltjes alweer op mijn voorhoofd verschijnen!

Op zich gaat dat wandelen best goed maar de stoepen die niet horizontaal lopen maar soms een beetje schuin naar beneden zijn gelegd zijn een ware crime voor de rolstoelduwer in opleiding. Potver. En die kleine geniepige randjes van het zebrapad de stoep op, zijn killing! Ik wilde Chiel de stoep op duwen en ineens kiepte hij bijna uit de rolstoel. Mijn hart stond stil, Chiel hield zich vast en gelukkig ging alles goed maar de schrik zat er goed in. Toen de helling af van de parkeergarage...

Remy was erbij en ik vroeg hem om voor alle zekerheid mij, Chiel en de rolstoel in de gaten te houden als we omgekeerd naar beneden gingen. Ik moet het tenslotte zelf kunnen maar door het akkefietje bij het zebrapad was ineens al mijn zelfvertrouwen 'down the drain'. Het ging helemaal goed. Wel enorm zwaar maar het lukte! Pfff...

En toen door met het avondeten en Chiel verzorgen. Daarna heb ik eerst op het balkon een potje zitten janken van alle spanning en daarna ging het stukken beter. Alleen Chiel is zo nu en dan, en dat is heel logisch, zwaar opstandig. Hij heeft er zo enorm de balen van. Hij wil alles weer kunnen maar dat kan natuurlijk nog niet. Komt van zelf. Maar ik begrijp het zo goed...

Vanmorgen kwam de taxi weer om Chiel op te halen. Deze keer was de parkeermevrouw stukken liever dan die eikel van gisteren. Ik hoefde niets te betalen en ze begreep het helemaal. Chiel werd weer naar binnen gereden en met z'n tweetjes zijn we naar het zkh gegaan. Toen ik net thuis was kreeg ik weer telefoon van Chiel.

De dokter is heel erg tevreden over zijn vooruitgang. Hij krijgt steeds meer gevoel terug alhoewel hij die nog niet kan sturen naar de juiste ledematen en lichaamsdelen. De fysio is ook erg tevreden en nu mag Chiel weer naar huis voor het weekend! Maandag de 31ste moet hij nog wel terug maar 1 jan mag hij lekker thuis blijven. Ook denkt de dokter dat de fysio voor Chiel in het QE hospital goede dingen doet en hij overweegt om de opname in het Kowloon hospital te cancellen. Hij komt dan gewoon dagelijks naar het QE hospital voor fysio. Dat zal wel even een logistieke uitdaging worden maar wat heerlijk dat hij niet meer opgenomen hoeft te worden!

Vanavond gaan de kids weer terug naar NL. Ik breng ze naar Kowloon Station en niet naar het vliegveld want anders moet Chiel te lang alleen thuis blijven. Morgenochtend om half 6 landen ze dan in Amsterdam. Jammer dat ze gaan maar de emotionele zware maar liefdevolle dagen kan niemand ons meer afpakken!

Chiel, weer naar ziekenhuis

De kerstdagen waren geweldig! En we hebben nog nooit zo vaak thuis eten laten bezorgen dan de afgelopen dagen. Echt onvoorstelbaar dat je alles, maar dan ook alles online kan bestellen! Van de noedelsoep tot aan volledige maaltijden van de beste restaurants!

Omdat Chiel het niet echt zag zitten om naar buiten te gaan in de rolstoel, plus dat de helling die je moet nemen om de parkeergarage in en uit te gaan, erg steil is, een prima manier om toch een lekkere maaltijd op tafel te zetten. De kinderen die zich verheugd hadden op de peking eend, kwamen dus niets te kort!

Maar desondanks de heerlijke dagen kwam de 27ste december steeds dichterbij. De dag dat Chiel zich weer moest melden in het Queen Elisabeth Hospital en wel op de heerlijke tijd van 7 uur 's ochtends. Remy had al uitgezocht of er ook rolstoel taxi's waren in Hong Kong en dat was het geval!bDiamond Caps heeft een echte rode grote taxi waar de hele rolstoel met passagier zo in gereden kan worden.

Vanmorgen was dus een vroege morgen in Huize honig. Om half 6 ging de wekker. Eerst Chiel klaar maken voor het vertrek, zelf aankleden, vlug nog een kopje koffie drinken en toen met z'n allen de lift in. Remy en Ben stapten uit op de begane grond om de taxi op te vangen en deze verder te begeleiden de parkeergarage in. Linn en ik samen met Chiel naar de 'lower ground' om vervolgens te proberen om Chiel over de 20 cm hoge drempel te krijgen. Voor het eerst hebben we een wheelie gedaan! Op de achterwielen over de drempel en toen wachten op de taxi die al snel kwam.

Effe geleend van internet

En dan vreet ik me toch weer op. Die eikel van een parkeerwacht wil dan gewoon 20 dollar omdat een taxi, duidelijk een rolstoeltaxi notabene, de parkeergarage in moet om zijn client op te halen. Nee we parkeren niet, nee we gaan niet shoppen, we moeten gewoon iemand op halen die op een normale manier niet zijn huis uit kan omdat een of ander helder licht die zichzelf een architect noemt, nooit met de mogelijkheid heeft rekening gehouden, dat 7 treden voor de ingang, niet echt rolstoel en/of kinderwagen vriendelijk is!! En er is ook geen andere manier om dat huis uit te komen hè!

Nou ja. Mocht dit probleem waar Chiel nu mee zit, niet op te lossen zijn en blijft hij rolstoelgebonden, dan moeten we echt op zoek naar iets waar een normale ingang in zit. Dit is niet te doen als ik straks alleen ben. De helling af wil nog wel. Maar die helling op is een heel ander verhaal.

Enfin. We zijn keurig afgezet bij het ziekenhuis en Chiel en ik gingen naar de afdeling waar zijn bedje alweer klaar stond. Ik heb hem afgeleverd, in bed gekregen, zijn spulletjes weer neer gezet en toen afscheid genomen. De hechtingen worden vandaag verwijderd en als het goed is wordt hij overgeplaatst naar het Kowloon Hospital in Mongkok waar een revalidatiecentrum is.

Ik kreeg net telefoon van Chiel. De dokter was langs geweest en zijn hechtingen worden dadelijk verwijderd. Verder is er een wachtijd voor het Kowloon Hospital en volgens de dokter duurt dat maar een paar dagen. Het plan is getrokken.
Straks hechtingen verwijderen, dan fysio in het QE hospital en dan mag hij om 5 uur naar huis en morgenochtend om 9.30 weer terug! Dat blijven we doen totdat hij naar het Kowloon Hospital kan!

Gezellig! Chiel weer 's avonds thuis en zeker nu de kids er zijn een geweldig iets! Morgenavond gaan ze alweer naar NL terug.

Chiel, Kerst

Afgelopen zondagmorgen ben ik eerst naar Chiel gegaan. Gezellig kletsen en Jesse en Mabel kwamen ook op bezoek. Altijd leuk. Na het bezoekuur ben ik naar het Kowloon Station gegaan om met de trein af te reizen naar het vliegveld. Om half 4 werd de KLM verwacht met daarin onze Remy, Ben en Linn. Chiel verheugde zich enorm daarop!

Na een kwartiertje te hebben gewacht kwamen ze door de gate! Voor mij een emotioneel wederzien. Kwam misschien ook door de grote hoeveelheid mensen die stonden te wachten op hun kerstbezoek. Dat doet me altijd iets. De film 'all you need is love' kan ik ook nooit droog uitzitten zeg maar. Maar wat een goed gevoel om de kids in de armen te sluiten!

Vanaf het vliegveld zijn we gelijk doorgereden naar het ziekenhuis. We waren een half uurtje te vroeg dus dat hebben we gebroken om eerst in de lobby van het ziekenhuis een bakkie koffie te drinken. Bepakt en bezakt zijn we naar de afdeling gelopen. De koffers op de gang en toen konden ze hun vader eens goed vast pakken. Opnieuw een emotionele begroeting maar je zag ook de opluchting op hun gezichten dat Chiel nog steeds Chiel is.

Na het bezoekuur weer de taxi in en nu naar ons onroelstoel vriendelijk huisje. Dat soort dingen vallen nu pas op. Maar goed. De koffers werden neergezet, ze hebben zich wat opgefrist en daarna eten. Het was ondertussen al 9 uur dus een nasi goreng met sate is altijd lekker. Die avond hebben we heerlijk bij elkaar gezeten en een plan de campagne gemaakt om Chiel de volgende morgen op te halen.

Op maandagmiddag mocht Chiel naar huis. Hij had net zo lang lopen zeuren dat de dokter ok gaf om maandagmiddag om 12 uur naar te mogen.

Eerst zijn we langs de MediMart gelopen. De rolstoel, krukken en plastic tassen vol met meuk stonden al klaar. Met een lege rolstoel zijn we verder gelopen naar het ziekenhuis waar Chiel ongeduldig volledig aangekleed lag te wachten. Met een grote lach op zijn gezicht kon hij niet wachten om van het bed in de rolstoel te gaan. Het kostte even wat moeite want die kamers zijn niet groot, maar met behulp van wat personeel zat hij keurig in de stoel.

Ondertussen had ik zakjes met chocola en een kerstkaart rondgedeeld aan de mensen van de afdeling. Ze waren blij verrast. Net als het personeel die een grote doos met ferrero roche kreeg. En toen was het tijd om te gaan...

Met de lift naar beneden naar het kloppend logistiek hart van zo'n ziekenhuis. Het was etenstijd dus karren vol met eten stonden in een lange trein te wachten om de lift in te gaan. En daar stonden wij dan tussen. Zelfs in een ziekenhuis hebben ze niet echt rekening gehouden met mensen in een rolstoel. Begrijp me niet verkeerd. Je kan met de lift naar de taxistandplaats maar als je dus wil wandelen naar huis dan moet 1 verdieping lager omdat je niet mag wandelen over dezelfde weg waar de taxi's en ambulances rijden. En daar is niet aan gedacht.

Maar de fam Hong heeft alles getrotseerd. We zijn gekomen waar we wilden zijn. We kwamen er ook achter dat de rolstoel niet echt heel stevig is dus dat loopt niet fijn maar het zit ook niet fijn voor Chiel. De wandeling terug was heerlijk. Ik had al een route uitgevonden waarbij geen hoge drempels, veel publiek of trappen waren dus het was echt lekker om een rondje te lopen.  Chiel kon een frisse neus halen, het zonnetje scheen en iedereen had het naar de zin!

Toen kwam de volgende hindernis. Ons huis. De Hilton Towers hebben 7 treden die je af en op moet voordat je binnen bij de lift staat. Wat wel kan is om via de parkeergarage met de lift omhoog te gaan. Alleen die helling is pittig! Gelukkig waren we met z'n allen om Chiel veilig beneden te krijgen en heeft zelfs de portier er alles aan gedaan om van binnen uit de deur open te maken, maar het is wel een getob hoor. Maar goed, het is gelukt en binnen is binnen!

Het kerstcadeautje van Jesse en Mabel geurde al heerlijk in de oven. We hadden een knoepert van een lamsbout gekregen en die stond al lekker bruin te worden! Alles opgeruimd, Chiel geïnstalleerd op de bank en toen kon de kerst wat ons betrof beginnen!
Het glaasje koude witte wijn waar Chiel al zo lang naar had uitgekeken werd ingeschonken, hij zat in de rolstoel aan tafel, de lam aangesneden en de cheesecake uitgedeeld en alle kerstkoren op het plein beneden zongen alle bekende kerstliedjes. Wat een heerlijke kerstavond!

En nu, op de eerste kerstdag zitten we lekker thuis. Chiel wil niet naar buiten in de rolstoel. Hij vind het vreselijk en een gedoe om binnen of naar buiten te gaan. Begrijpelijk. Dus we hebben de Peking eend alvast besteld!  Om 7 uur vanavond kan ik een heel menu ophalen bij Kings Lodge. Alles erop en eraan 'to go!' Heerlijk!

Morgen op 2de kerstdag staan nog geen plannen. We zien wel. Er is alleen een pavlova gepland ;-) en dan die morgen daarop moeten we om 7 uur 's ochtends weer in het ziekenhuis zijn. Dan worden de hechtingen verwijderd en wordt Chiel overgeplaatst naar het Kowloon Hospital. Maar zover is het nog niet...

Chiel, vooruitgang

Vandaag was een hele bijzondere dag!

Behalve dat de wereld gewoon doordraait en niet is vergaan zoals voorspeld was en buiten het feit dat we samen in het ziekenhuis hebben genoten van een Delifrance ontbijtje en naast het feit dat we Jesse weer hebben gezien en dat Chiel op z'n kop kreeg van de hoofdzuster omdat hij niet vaak genoeg plaste, vandaag heeft Chiel heel even zijn linker been gevoeld!!!

Hij oefende vanmiddag in bed en ineens deed zijn been wat hij wilde! Hij wilde z'n been optillen en dat ging!! Het was maar heel even en had was een heel klein stukje, maar toch! Toen ik op bezoek kwam en hij mij dat nieuws glunderend vertelde, toen hield ik het niet meer droog. En Chiel ook niet. We hebben echt even 10 minuten snikkend in elkaars armen gelegen...

Ja, het is een bijzondere dag vandaag!

Chiel, kerst

Vanmorgen vroeg kreeg ik al een berichtje. De dokter was langs gekomen en had uitgebreid met Chiel gesproken en echt de tijd genomen om dingen uit te leggen.

Zo legde hij uit dat normaal gesproken met een hernia patiënt eerst rust wordt voorgeschreven. En daarna rust met fysio. In Chiel's geval echter bleek al heel snel dat het bij hem niet op te lossen was met rust en fysio. Na de MRI was het enige wat ze konden doen een operatie. En zoals de dokter zei: "in your case, it was a very big and serious one!"

Met de gehele staf is er overlegd en gekeken naar zijn scans. Hij en de artsen hadden zoiets nog nooit gezien en voor de artsen in opleiding een uitstekend leer object. Nou heb ik altijd al gedacht dat Chiel echt iets zou zijn voor de medische wetenschap, en zie hier. Het wordt nog eens bevestigd!

Het plan is getrokken. Hij krijgt dagelijks fysio t/m maandag, dan mag hij mee naar huis t/m de 26ste. Dan terug naar ziekenhuis om de hechtingen er uit te halen en vandaar wordt hij doorgezonden naar het Kowloon Hospital die samen werkt met het Queen Elisabeth hospital. Volgens de dokter geen luxe plek maar wel eentje met heel veel kennis op dit gebied. En dat moeten we hebben! Chiel was gelijk voor!

Ook voelt het of hij steeds meer gevoel terug krijgt. Nog niets om blij over te worden maar het begin is er! Terwijl ik aan zijn bed zat kwam de fysio langs en na de lunch zouden ze met hem aan de slag gaan. Voor het eerst vandaag had Chiel een heel klein beetje het gevoel dat het inderdaad goed zou komen. Met de blaas en darmen gaat het minder snel. Hij kan nu zelf een katheter inbrengen en 'ontwateren' maar de darmpjes leiden een geheel eigen leven. Komt ook goed. Ik weet het zeker!

Maar vanwege het goede nieuws moest er wel wat gebeuren in Huize Honig. Zo ben ik eerst maar eens via de lift van 4 hoog, afgedaald naar de kelder waar de parkeergarage is. Eens kijken hoe rolstoelvriendelijk de Hilton Towers is. Gewoon via de voordeur naar binnen komen is geen optie. 7 Treden waar je vanaf moet of omhoog van moet en dat lukt niet. Een rolstoellift is niet aanwezig. Vanuit de lift in de kelder moeten we een deur door en dan is er een hoge drempel die ik/we (de kids zijn er dan ook!) best kunnen nemen. Vandaar is het een pittige helling op of af, t'is maar waar je vandaan komt. Maar ook dat moet geen obstakel zijn want ik heb 2 sterke kerels in huis dan. Minder fijn is dat ze van die heerlijke diepe frezen in het wegdek hebben gemaakt tegen uitglijden maar daar met een rolstoel overheen lopen...kweetniet.

Volgende stap was om op zoek te gaan naar een rolstoel. Het winkeltje in het ziekenhuis had er wel eentje staan maar die was te klein voor Chiel. En ze zouden hem pas krijgen op dinsdag als ik hem bestelde in een maatje groter. Dat was dus geen optie. Tijdens mijn wandeling van huis naar het ziekenhuis heb ik een omweggetje gemaakt en tot mijn grote vreugde kwam ik de MediMart tegen. Ik was eerst op het verkeerde been gezet want het lijkt veel op onze MediaMarkt, maar nee, ze verkopen daar ALLES op medisch gebied.

Ik heb een testritje gemaakt met een prachtige rolstoel. Prachtig afwasbaar schots ruitje met rugtas! Handremmen, grote wielen met beugel zodat Chiel zelf ook eens wat kan doen ;-) lichtgewicht en goed inklapbaar en dat is weer makkelijk voor in de taxi. Kortom dat karretje stond goed op zijn bandjes! Ik heb maar eens tegen de wielen aangeschopt, er om heen gelopen, beetje moeilijk gekeken, in de klep van de rugtas gekeken en toen zei ik met een stoere zware stem: 'Doe me die maar!' Chiel kan trots op me zijn!

Ook kon ik daar krukken kopen voor zijn lengte. Hele stevige en ik zag al dat er genoeg oppervlak is om die totaal in de Hello Kitty stickers op te leuken! Ook belangrijk! En alle aanverwante dingen die ik in huis moest hebben waren daar ook te koop. Wat een geweldige shop-ervaring!

Ik ben gelijk door gelopen naar het ziekenhuis. Ik zag al dat we maandag met z'n allen gezellig naar huis kunnen lopen. Chiel heeft daar erg zin in om even in de buitenlucht te zijn. Geen trappen tegen gekomen. Joke en Haiwen kwamen ook op bezoek en na het bezoekuur ben ik weer in de taxi gestapt naar de Ikea. Ik kom ineens slaapspullen te kort nu Remy, Ben en Linn met z'n allen komen.

 

Kerstlampjes gekocht voor mijn neppertje, kerstrozen gehaald, kussens, dekbedden en lakens en nu kan ik ff een bakkie drinken voordat ik naar King's Lodge ga om voor Chiel een bak met Deng Deng Noodles te halen. Heeft die zin in.

Voor een dag die het einde van de wereld zou zijn, is het de beste dag ooit!

Chiel, bezoek

Ik ben gisteravond als een blok in slaap gevallen. Zonder dat je het doorhebt wordt de energie uit je lijf gezogen.

De hele dag staat in het teken van 'bezoek'. Ik loop naar het ziekenhuis, ga eerst koffie halen voor Chiel, broodje erbij en dan de afdeling op. Daarna loop ik weer terug. Soms lunchen met iemand die ook op bezoek is, soms niet. Kom thuis, doe de was, ruim een beetje op, zit effe doelloos op de bank, pak de rugzak weer in met schoon wasgoed, nieuwe broodjes, koffie en dan loop ik weer naar het ziekenhuis. Lekker naast Chiel zitten op de te kleine vensterbank, beetje praten, beetje koffie drinken, beetje nachtkastje opruimen en dan loop ik weer terug.

Vandaag heeft Chiel fysio gehad op de revalidatie afdeling. Hij heeft oefeningen gedaan die alle ledematen hetzelfde laten doen zodat de prikkels allemaal hetzelfde zijn. Ook heeft de dokter gezegd dat hij als het kan (!) hij voor de kerst een paar dagen naar huis mag. En dat zou geweldig zijn natuurlijk! Daarna moet hij wel weer naar het ziekenhuis want op de 27ste gaan de hechtingen eruit en dan moeten we op zoek naar een revalidatiecentrum.

Trouwens, Chiel dacht dat ze door 2 kleine gaatjes hadden geopereerd maar nee hoor. Er zit een pracht van een ritssluiting op zijn rug. Het oefenen wat Chiel steeds deed als hij in bed lag aan de papegaai, vonden de artsen niet zo'n goed idee. Eerst de wond goed laten helen was het advies.

Vandaag ben ik ook nog op zoek gegaan naar een prachtige rolstoel, krukken en een looprekje. Das weer eens wat anders in het repertoire. En helaas, niet op de markt te krijgen ;-) Zo'n rolstoel kan wel worden uitgeleend mits je onder de 75 kg bent! Ja hoor. T'is wat. Nou dat gaat dus niet lukken, dus ik heb mijn oog al laten vallen op een rolstoel waar hij zich zelf in kan verplaatsen. Maar het nadeel zit weer in de breedte. Met grote wielen kom je de slaapkamer b.v. niet in. Ik ben er dus nog niet uit. En morgen ga ik eens kijken of we met een rolstoel door de parkeergarage zouden kunnen, want hier bij de voordeur moet je eerst 7 treden af. Dat is niet handig. Maakt niet uit, dan heb ik wat te doen! En de krukken moeten besteld worden. Hij is te lang! En te zwaar!

En wat geweldig goed nieuws is dat de kids inderdaad zondagmiddag aankomen! Chiel kijkt er enorm naar uit. Net als ik trouwens. De eerste keer boeken was niet gelukt maar de tweede keer liep het gesmeerd. Dat wordt een kerst-peking-eend aan het bed van Chiel! Gezellig!!

Chiel, oefenen

Ik ben een beetje de dagen kwijt. Mijn hoofd loopt om en soms weet ik niet eens op welke dag we leven. Komt ook door de kerst. Hong Kong is een stuk minder druk en dan lijkt het wel zaterdagmorgen vroeg als je buiten loopt.

Enfin, eens kijken...

Het is nu precies een week geleden dat Chiel is opgenomen. En elke dag gaat het qua nieuws op en neer. Gisteren was er in de omstandigheden niets veranderd maar in ons koppie waren we duidelijk meer positief. Hij heeft een nieuwe MRI gekregen waarop geen enge dingen te zien was. Voor de zekerheid hadden ze hem nuchter gehouden voor het geval er een nieuwe operatie had moeten plaats vinden. Nou dat is gelukkig niet nodig geweest. Maar het gevoel in zijn linker been plus blaas en darmen is nog steeds niet terug.

Gister is wel de drain verwijderd en hebben ze de katheter weg gehaald. Hij kreeg opdracht om veel te drinken en dan proberen te plassen. Dat is niet gelukt en vanmorgen kreeg hij les in hoe hij zelf zo'n ding kon inbrengen.

Ook gaan ze oefenen met lopen. Voor Chiel is het een missie geworden. Hij oefent zich suf aan de papegaai en oefent met zijn been die nog net zo stilletjes er bij lag als de afgelopen week. De dokter heeft Chiel ook verteld dat hij naar een revalidatiecentrum kan maar daar wil Chiel nu nog even niets van weten. Hij wil en hij zal perse met kerst thuis zijn. Daarna wil hij zelf ook wel naar zo'n centrum om fulltime bezig te zijn met zijn herstel.

De nieuwe afdeling waar hij nu ligt is beter. De mensen zijn rustiger en 's avonds is het donkerder zodat het slapen ook beter gaat. En omdat zijn drain is verwijderd kan hij nu een normaal tshirt aan en heeft hij zo'n prachtige pyjama broek van het ziekenhuis gekregen. (nu pas valt me op hoeveel mensen er buiten op straat lopen met zo'n zelfde pyjama aan!)

Chiel krijgt ook heel veel bezoek. Heerlijk vind hij dat. En gezellig! Elke dag is er iemand van de familie Grolle op bezoek geweest en daarna gaan we lunchen. En de Chinese vriendjes vergeten hem ook niet. Die komen ook regelmatig langs. En Mark en Wytske. Jesse die zijn nieuwe collega op de Avenue of Stars dropt en eerst op bezoek komt. En dan alle telefoontjes die hij zelf krijgt in het ziekenhuis, en die ik thuis krijg zijn hartverwarmend.

De kinderen hebben het aanbod van Berry met beide handen aangepakt. Ze komen als alles goed gaat volgende week voor een paar dagen naar HK. Ik heb zelf de tickets geboekt maar toen er betaald moest worden kreeg ik een scherm waarop stond 'door een technische storing is niet duidelijk of de betaling is gelukt. U krijgt binnen 4 uur bericht per email!' Dus daar is het wachten op.

Maar hoe het ook zij, we blijven positief! Het gaat helemaal goed komen met die kanjer van mij!

Chiel, nieuwe onderzoeken

Het is een bekend verschijnsel in Hong Kong en China in het algemeen. Het gebrek aan empathisch vermogen. Misschien nooit geleerd en/of meegekregen van huis uit. Het is ieder voor zich, en budha voor ons allen. In ieder geval, het zit niet in de mens. Dus ook niet in het verzorgend en medisch personeel. Ze kunnen ineens een spreekwoordelijke bom laten vallen op je bed en ze hebben niet eens door dat het misschien wel eens keihard zou kunnen aankomen.

Net als vanmorgen toen de dokter tussen neus en lippen vertelde dat het wel eens helemaal niet goed zou kunnen komen met Chiel's conditie. Fijn. Later wordt het iets genuanceerder verteld maar voorlopig is het kwaad geschiet.

Het plan was om morgen te kijken of de drain verwijderd kon worden zodat Chiel wat mobieler in bed zou zijn. Ook zou hij les krijgen om zelf een katheter te vervangen en te plaatsen. Ook fijn. Maar goed. Toen ik vanmorgen aan zijn bed stond, die trouwens ineens veranderd was van plekkie 7 naar plekkie 35, was Chiel erg aangedaan van alles. Maar na wat relativeren tussen Chiel, Jesse, Silla en Rina en later Rain, voelde hij zich ietsjes beter. (Het nieuwe bed ligt stukken beter en nu kan hij zelf met een afstandsbediening omhoog en naar beneden als hij wil. Bij zijn oude bed moest ik hem opkrikken en aanzwengelen. En hij ligt weer bij het raam. Ook lekker.)

Terwijl we daar zo stonden, wreef ik over zijn voet. De voet/been die nog niet echt gevoel maar gisteren wel tintelingen door gaf. Chiel vertelde dat hij niets voelde en toen ben ik naar de zusterspost gelopen. Even verteld of ze straks konden kijken bij hem omdat hij veel minder voelde dan gisteren. En dat zouden ze doen, zeiden ze.

Na het bezoekuur kreeg ik een telefoontje van Chiel. Naar aanleiding van mijn opmerking zijn er 2 fysiotherapeuten bij Chiel aan het bed gekomen en werd gelijk het bordje 'nuchter' weer boven het bed gehangen. Het plan was om gelijk een nieuwe MRI scan te doen maar dat is nu doorgeschoven naar morgen. Hij mocht vanavond nog wel eten maar na middernacht niet meer eten en drinken. Morgenochtend om half 10 dus een nieuwe scan en als het moet kan Chiel gelijk opnieuw geopereerd worden.

T'is wat...

Maar er is ook goed nieuws. Vanavond nam een broeder echt de tijd om even met Chiel te praten en vragen te beantwoorden. En dat voelde stukken beter. Ze hadden zeker gehoord dat we een overplaatsing naar een ander ziekenhuis overwogen. Ook de fysiotherapeute waar Chiel al onder behandeling was, belde vanmiddag zelf op. Ze wilde weten wat er allemaal aan de hand was.

De grote belangstelling naar Chiel's conditie via sms, what's app, mail, visite, telefoon, skype en FB wordt door ons beiden heel erg prijs gesteld. We worden er soms gewoon verlegen van maar het voelt zo ontzettend goed. Heel erg bedankt allemaal!

Chiel, het kerstkoor

Gisteravond toen de klanten met mij meegingen op ziekenbezoek, zag Chiel er weer beter uit. In de middag had ik hem geholpen met scheren en dan voelt hij zich gelijk beter. Hij heeft een bloedhekel aan niet scheren.

De klanten waren weer een beetje gerustgesteld en na het bezoekuur zijn we met z'n vieren nog de nightmarket opgeweest. Ze wilden cadeautjes voor thuis kopen en ik had wel zin in een verzetje. Alles werd gekocht wat op het lijstje stond en daarna hebben we nog een hapje gegeten. Later heb ik afscheid genomen van de heren die vandaag weer zouden vertrekken naar NL.

De dokter is ook weer langs geweest en heeft uitgelegd dat het echt allemaal goed komt maar dat het tijd nodig heeft. De zenuwen hebben zodanig in de verdrukking gezeten dat het niet in een keer weer goed zal komen. Volgens de dokter moet hij rekening houden met 1 mm per dag verbetering. Dat wil zeggen dat het gevoel van zijn middel af naar beneden 1 milimeter per dag terug komt. Nou dan hebben we nog even. Op het oog was het zo'n 1.20 meter vanaf zijn voeten naar boven gerekend. Hij voelt wel tintelingen als ik aan zijn been zit, dus dat is goed nieuws. Al met al moest Chiel rekening houden met een half jaar revalidatie.

Morgen gaan ze kijken of er nog meer slangetjes uit kunnen. Dat zou fijn zijn want dan kan Chiel iets makkelijker liggen. Hij vertelde mij dat ze door 2 gaatjes hadden geopereerd maar als ik de 30 cm groot verband op zijn rug zie dan weet ik het niet.

En dan had hij ook nog honger! Goed teken! De zuster had zijn tafel zodanig neergezet dat als hij omhoog zat hij zelf kon eten. En dat ging er in als koek.

Vanmiddag heb ik maar een nepboompje gekocht voor thuis. We zitten hier met de Kerst en dan kan je maar beter het beste ervan maken, dacht ik zo. Maar de lampjes die er in zaten doen het nu al niet meer. Goed spul dat spul uit China, hahaha. Voor Chiel heb ik een kerstman gekocht op LED. Dat vinden de klanten vast leuk om te lezen. Die gaat morgen mee in de rugzak.

En vanavond toen ik op bezoek kwam, hebben we samen een kopje koffie gedronken en een worstenbroodje gegeten. Gezellig. En toen kwam het kerstkoor langs. Allemaal schoolkinderen die kwamen zingen en die cadeautjes uitdeelden aan alle patiënten. Heel erg lief. En toen kreeg ik het te kwaad. Ineens kwamen de tranen eruit en die wilden niet meer stoppen. Ach. het lucht wel weer op.

En nadat ik Chiel weer aan een teiltje water had gezet om zich te wassen en op te frissen voor de nacht, ben ik naar huis gelopen. Ik kwam niet ver trouwens. Er stonden beneden bij de ingang van het ziekenhuis zeker 10 brandweerwagens! Ik heb eerst afgewacht of ze weer weg gingen want dat kunnen we natuurlijk niet hebben. Gelukkig vertrokken ze na een paar minuten weer en kon ik weer rustig naar huis.

Morgenochtend ga ik weer eens proberen om te lopen. Ik moet nog 1 training doen en dan heb ik mijn 10 km afgerond.

Chiel, The day after

Om 12 uur zat ik aan z'n bed. Hij zag er goed als je door de 1 dag oude baard keek, de witte uitgeslagen lippen keek, de snoertjes en infusen en drains negeerde en de frons op z'n voorhoofd. Maar het kopje koffie die ik had meegenomen werd met dankbaarheid door een rietje naar binnen geslurpt.

De dokter was langs geweest. De operatie was ernstiger geweest dan ze op het eerste oog hadden verwacht. Op de foto van de huisarts was namelijk te zien geweest dat het probleem lag tussen L4-L5. Dat zijn de wervels van de lumbale wervelkolom. Onderin de rug. Maar op de MRI scan was te zien dat het probleem hoger lag. Tussen L1-L2.

De tussenwervelschijf daar was met geweld uit zijn jasje geschoten, gebroken en was om de zenuwen heen geslagen. Ze hebben dat weg gehaald maar er zit nu dus nog een klein rondje tussen de wervels, op de juiste plek. Ook de 'alien object' zoals ze dat noemen, iets wat er niet hoort dus, wat te zien was op de MRI en waarvan ze niet wisten wat het was, bleken gelukkig alleen maar splinters te zijn. Ze hadden verwacht dat er iets van buitenaf in zijn lichaam was gekomen of misschien nog erger, dat het een tumor was. De splinters zijn ook verwijdert. Aan de plek L4-L5 is niets gedaan omdat er geen hernia was! Begrijp jij het, begrijp ik het.

De orthopeed en de zenuwarts hebben goed werk verricht en daarvoor mijn eeuwige dank!

Verder is er gistermorgen gelijk met fysio begonnen. Hij krijgt pads op zijn benen waar ze elektriciteit schokjes doorheen voeren om het gevoel weer terug te krijgen. Vanaf zijn hoge middel heeft Chiel nog geen gevoel. Schijnt normaal te zijn maar ik vind het eng. De dokter legde uit dat de zenuwen echt heel erg in de verdrukking hebben gezeten en dat daardoor het gevoel nog niet terug is. Maar hierdoor voelt Chiel dus niets. Ook niet of hij naar de wc moet b.v. Ze kijken het nog een dagje aan. Anders gaan ze maatregelen nemen. En daar kijkt Chiel heel erg naar uit...not!

Herman en Ineke, (dat zijn de ouders van Jesse) en Paul en Rina kwamen ook bezoek. Iets wat enorm gewaardeerd werd door ons allebei. Toen Chiel het verhaal vertelde werd hij ineens heel erg emotioneel. Hij had zich vreselijk druk gemaakt over dat 'alien object'. Die rug geloofde hij wel.Ach en toen hield ik het ook niet droog toen ik eindelijk mensen zag in levende lijve die meelevend waren. Alle stress kwam er in een keer uit.

Na het bezoekuur ben ik met Herman en Ineke gaan lunchen. En dat was heel erg gezellig. Even over iets anders praten en voor het eerst een normale maaltijd eten. Erg lekker.

's Avonds zat ik weer aan zijn bed. Ondertussen waren een hoop snoertjes en slangetjes verdwenen. Ik heb zijn bed weer opgemaakt, Chiel gewassen en zijn tanden laten poetsen. Begrijp me niet verkeerd. Het personeel doet er alles aan om de juiste zorg te verlenen maar echt 'zorg', daar hebben ze geen tijd voor. De afdeling ligt ook helemaal vol en sommige patiënten liggen zelfs op de gang en met de benen buiten de kamer. Een kamer waar 2 personen normaal op kunnen, wordt zonder pardon omgetoverd tot een 4 persoons kamer. Het is net Hong Kong maar dan in 1 kamer. Druk, vol en lawaaierig.

Hij ligt gewoon 'economy' zeg maar. Maar wat wil je ook voor 10 euro per dag. Want dat kost het. Inclusief ambulance, MRI, onderzoeken en operatie! 10 Euro per dag! Maar wel naast het raam dus dat scheelt. De Hong Kong Jockey Club sponsort de gemeente ziekenhuizen in Hong Kong. Ik zeg, iedereen naar de paardenraces en gokken in Happy Valley!! Het geld komt goed terecht!

En met de buurman heeft hij de grootste lol. Gisteren maakte de man een foto van Chiel om die door te sturen aan zijn vrienden. Met handen en voeten legde hij uit dat Chiel op een filmster leek maar hij kon niet op de naam komen. Zijn vrienden wisten het ook niet, hihi. Ik heb hem gisteren even geholpen. Bruce!! Hij lijkt op Bruce Willis!! Ik zal straks een foto meenemen voor de buurman.

Maar goed, hij vermaakt zich wel met Iphone en Ipad. En ik loop me een ongeluk naar kantoor en terug om dingen op te halen en weg te brengen. Kreeg net telefoon van onze klanten die we afgelopen weekend hebben aangekregen. In China zijn ze goed opgevangen door het personeel daar maar nu zijn ze in HK. Of ze op bezoek bij Chiel mochten komen want ook zij zijn enorm geschrokken. Ze waren er bij toen Chiel op de flyover in elkaar zakte. Dus ik neem die weer mee vanavond.

Het mag ook duidelijk zijn dat we dus geen Nederlandse Kerst gaan meemaken dit jaar. We blijven in HK en eerste prioriteit is dat Chiel weer de oude wordt. Maar zodra hij beter is en toestemming krijgt van de dokter, dan stappen we a la minuut het vliegtuig in!

Verder wil ik iedereen nogmaals bedanken die zo ontzettend meeleven via sms, telefoon, what's app, mail en FB. Heel erg bedankt. Zo voelen we ons niet alleen!

Maar eerst maar naar het bezoekuur...wordt vervolgd!

Chiel, Operatie

Gisteren tijdens het bezoekuur, bleek dat Chiel gelijk na het bezoekuur voor een MRI scan zou gaan. Hij had die nacht ervoor nog 2 keer zo'n pijnaanval gehad en voelde zich heel erg zielig. De spuiten hielpen voor even maar daarna kwam de pijn in alle heftigheid weer terug. Die morgen had hij geen gevoel meer in zijn linker been.

Ik ben met hem meegelopen naar de MRI scan en daar moest ik afscheid nemen. En dan blijkt zo'n grote kale man ineens toch heel erg klein te lijken in dat ziekenhuis bed. Ik ben naar huis gegaan en heb 'rustig' afgewacht op nieuws. Mijn tijd thuis heb ik doorgebracht met bellen en mailen naar iedereen.

Rond half vier kreeg ik bericht van Chiel. Hij was weer terug op zaal en de dokter had met hem gesproken. Op de scan was duidelijk te zien dat zijn tussenwervelschijf was gebroken, dat er een kleine hernia was ontstaan en dat spoed gewenst was. Ondertussen was ook het gevoel in de rechter been verdwenen en voelde hij niets meer van de middel naar beneden. Tijdens onze chat-sessie kwam de anesthesist, de röntgen en het lab langs aan zijn bed. Ineens ging alles in een stroomversnelling.

Om 5 uur stond de operatie gepland en ze verwachtten dat het maar een uurtje zou duren. Maar je weet hoe dat gaat. Na 5 uur werd Chiel opgehaald van de afdeling en toen was het opnieuw wachten...Achteraf bleek dat de operatie bijna 3 uur langer heeft geduurd.

Ik ben naar het ziekenhuis gegaan om 7 uur. Het bezoekuur is van 6 tot 8 en nadat ik had overlegd met de broeder, mocht ik blijven wachten totdat Chiel weer uit de uitslaapkamer zou komen. En dat waren de langste uren ooit! Iedereen leefde heel erg mee via chat, sms, mail en telefoon en dat heeft me er door heen geholpen. Een ziekenhuis in de avond nadat al het bezoek is vertrokken is flink deprimerend kan ik je vertellen.

Om 10 uur liep een broeder langs die ik gelijk aanklampde. Ik wil nieuws! Ik moet nieuws! Geef me nieuws! Maar helaas. Hij had geen enkel nieuws maar vertelde alleen dat als Chiel van de uitslaapkamer opgehaald kon worden ze mij zouden waarschuwen. Om half 11 kwam een zuster langs en vertelde dat ze Chiel kon ophalen. Gelukkig.

Maar het was denk ik pas 11 uur toen hij ook daadwerkelijk de lift uitgereden werd. Ik mocht maar 5 minuutjes blijven want de meeste patiënten sliepen al. Alhoewel er heel veel hardop aan het dromen waren!

Chiel lag aan allerlei slangetjes en snoertjes en aan de morfine pomp. hij had praatjes voor 10 en zag er nu al beter uit dan dat hij de laatste weken heeft gedaan. Ja, morfine doet een hoop met een mens! Ook liet hij vol trots het potje zien waar 5 stukken tussenwervelschijf in zaten en heel veel kleine splinters. Dat waren de veroorzakers van de ellende maar nu gelukkig buiten zijn lichaam.

Ik ben naar huis gegaan nadat ik met eigen ogen had gezien dat hij weer terug op zaal was. Thuis nog iedereen gemaild en gesmst, een flinke bel witte wijn ingeschonken en eerst maar een potje zitten huilen. Pff...

Straks om 12 uur ga ik weer op bezoek. Hij smste al dat hij goed had geslapen en een enorme trek heeft in koffie. Dus ik ga straks eerst maar langs de Starbucks.

Vanmiddag weet ik meer.

Chiel, opname

Nou dit was me het dagje wel. Weet niet eens waar ik beginnen moet...

Vanmorgen ging alles goed. Chiel had heerlijk geslapen en voelde zich beter dan gisteren. Toen waren de klanten in town maar tijdens een stukje lopen over de boulevard, schoot de pijn in Chiels rug. Het deed toen zo'n pijn dat hij nauwelijks kon lopen. Maar na even gezeten te hebben ging het beter en na die goede nachtrust dacht hij zelfs aan werken! Maar hoe verder de ochtend vorderde hoe stiller dat hij werd. Met de laptop op schoot en op de bank, werd er nog wat werk verricht maar kwam hij tot de conclusie dat hij zijn meeting voor die middag maar moest afzeggen.

Ik heb het trouwens steeds over zijn rug maar eigenlijk zijn het vooral de spieren vanaf zijn middel naar beneden die steeds in een kramp schieten.

Hij opperde eerst nog om buiten te gaan lunchen. Als het maar dichtbij was. Hij wilde eerst naar het toilet en zover is hij nooit gekomen...De pijn schoot er weer in en deze keer heviger dan ooit. Ik besloot om naar beneden te lopen om te vragen of de portier de ambulance kon bellen maar die begreep er helemaal niets van. Weer naar boven en zijn secretaresse gebeld of zij de ambulance wilde bellen.

En nog steeds met een wit weg getrokken gezicht zei Chiel dat het wel meeviel. Ja hoor. Tuurlijk. Gelukkig hoorde ik in de verte de ambulance al aankomen. Alvast de deur opgedaan en het hekwerk weg geklapt en daar kwamen de heren binnen.

Met 3 man sterk werd Chiel in een rolstoel gezet en zo naar beneden gebracht en hup in de ambulance gezet. Toen moest hij van de stoel op de brancard, hij werd ingesnoerd en daar gingen we. Tijdens de spits door Tsim Sha Tsui. Hemelsbreed ligt het ziekenhuis maar 2 km verder op...

Aangekomen bij het ziekenhuis ging ik eerst naar de balie om in te checken en binnen 2 minuten stond ik weer naast Chiel die wit zag van de pijn. En dan ga je zo'n parcourtje af. En bij elke witte jas werd opnieuw de bloeddruk gemeten...Enfin, eindstation was de röntgen. Er werd een foto gemaakt en toen weer terug in het parcour. Chiel kon de man wel kussen die hem eindelijk een spuit gaf om de pijn te verlichten.

Maar de pijn ging maar niet weg en zo werd besloten om Chiel op te nemen. En eerlijk gezegd was ik daar erg blij om. Hij is nu op een plek waar hij gelijk geholpen wordt zodra het nodig is en volgens mij geeft het Chiel ook rust.

Morgen komt de dokter langs en dan wordt er een plan van aanpak gemaakt. We weten nu nog niet of hij met therapie geholpen kan worden of dat er toch een operatie inzit. We hopen dat alles snel voorbij is en dat we in ieder geval dinsdagnacht naar huis kunnen vliegen. Maar voor nu is het nog onzeker. Maar ik weet zeker dat alles goed komt!

Hij ligt op een afdeling met 6 andere mensen. Allemaal Honkys die stuk voor stuk en met hun bezoek, al achter het gordijntje hebben gekeken wat die grote kale witte daar doet. Want het was wel heel bijzonder vonden ze. Zo moesten er 7 ziekenbroeders aan te pas komen om Chiel van de brancard op een bed te krijgen en moest zijn voetensteun van het bed afgehaald worden want hij is te lang voor het bed!

In ieder geval ligt Chiel nu met Ipad en telefoon op bed en hopelijk slaapt hij door het gesnurk en geroggel heen.

Vanavond kwam Jos nog op ziekenbezoek voordat hij terug vloog naar NL. Heel lief en daarna hebben we samen nog vlug een hapje gegeten. En we krijgen van iedereen hele lieve telefoontjes en smsjes. Heel erg bedankt allemaal! En Jesse, sorry dat ik je wakker heb gebeld. Ik had echt geen idee dat je in de US zat.

En als mijn buren nu ophouden met dat Arabische feestje compleet met gezang en gejengel, wie weet kan ik dan ook slapen...

Chocolade letters

Gistermiddag ben ik naar het vliegveld gegaan. Met de KLM vlucht zouden 3 heren uit NL aankomen en bij Chiel op bezoek komen. Jos had ik al eerder gezien dus dat scheelde. Anders had ik met een bord bij de gate moeten staan.

Op schema kwamen de heren 1 voor 1 aanlopen en nadat we kennis hadden gemaakt en Jos een sigaretje had gerookt, stapten we de taxi in naar het hotel. Het blijft altijd leuk om nieuwe mensen HK te laten zien, en zo ook nu. 2 Heren waren nog nooit in HK geweest dus er ging echt een wereld voor ze open. Zo vertelde ik ook dat ik een tafel had geboekt bij de Italiaan maar dat vonden ze niets. Ze kwamen voor de Peking Eend! Nou dat is weer eens iets nieuws dat we NIET naar een steakhouse of Italiaan hoeven. Blij aan een kind heb ik gelijk de tafel afgezegd en beloofd dat we naar onze huis chinees zouden gaan waar we Jos al een keer mee naar toe hadden genomen.

Next stop was het hotel. Zij checkten in en ik belde met Chiel die thuis op de bank lag. "Ze zijn goed aangekomen, checken in en over een half uurtje gaan we eerst wat drinken bij ons op het plein". Goed plan en dat is maar een stukje lopen voor Chiel, dus hij kwam ook. Toen Jos weer in de lobby verscheen met een grote glimlach op z'n gezicht, gaf hij mij 2 heerlijke chocolade letters en de Telegraaf uit het vliegtuig! 'Mijn dochters hebben jouw blog gelezen en zagen dat je geen chocolade letters kon krijgen in HK. Ze vonden dat je een letter moest krijgen, dus bij deze!"

Nou wat ontzettend aardig!! Wat lief van Joelle en Sabrina!! Heel erg bedankt dames en we gaan er goed van genieten! En er is er al eentje op!

Enfin, we hebben 's avonds lekker peking eend gegeten bij onze huischinees en het eerste wat de man zei: "Where are your sons and your daughter? Long time no see!" Nou hoe is het toch mogelijk dat na al die jaren ze ons nog herkennen!

Na het eten zijn we naar de boulevard gelopen en om een drankje te doen bij Deck 'n Beer die naast de Starbucks zit. En toen begon het...
Chiel zag er steeds meer verbeten uit. En toen we de roltrap opgingen om terug naar Modyroad te gaan, toen lukte het niet meer. Chiel kon niet meer voor of achteruit. Oh wat had hij een pijn! Met tussen pauzes zijn we naar de lift geschuiveld en overwogen zelfs een taxi naar huis. (= 50 meter)

Eenmaal thuis is hij gelijk plat op de bank gegaan en is daar niet meer van af gekomen...

Maar vanmorgen zou hij om 7.45 klaar staan bij het hotel om de heren mee over de grens te nemen. Vandaar zou zijn Chinese collega het overnemen want ze moesten een lange tijd in de auto zitten om bezoeken af te leggen, en dat zag Chiel echt niet zitten. Maar nu kon hij geen kant op!

Er werd snel gedacht...Chiel zou Remy en Rachida per taxi weg brengen naar Kowloon Station want zij vliegen vandaag weer terug naar Bangkok om daar vandaan overmorgen terug te vliegen naar NL. Dat zou ik dus eigenlijk doen maar we hebben de rollen omgedraaid.

Ik ben dus vanmorgen vroeg naar het hotel gegaan. Heb de heren meegenomen per trein naar de Chinese grens. Ze de grens over geholpen, ze in het visa bureau begeleid en ze daarna afgeleverd bij het Shangri La hotel in Shenzhen. En daar stond Godwin te wachten om ze verder mee te nemen China in. Pfff....Het begint potjandozie op werk te lijken zeg! Misschien moet ik eens met de baas praten om een salaris af te spreken!

Op de weg terug heb ik nog een aanvaring gehad met een kreupele dakloze man. Ik zat even om met Chiel te bellen en mijn dure kopje koffie op te drinken op een muurtje voor het Lo Wu trein station. De man komt aan lopen met zijn krukken en vraagt geld, ik zeg nee, en hij slaat me zo met die kruk! Nou ja zeg! Ik heb gedreigd met de politie en toen droop hij af maar ik had hem echt zowat de krukken onder zijn handen weg getrapt. God, wat ben ik toch blij dat ik daar niet meer woon...

Ondertussen ligt Chiel weer op de bank, zitten Remy en Rachida alweer in Bangkok, staat de wasmachine weer te draaien en ben ik aan het puinruimen in Huize Honig.
Nog 1 week...

Stukkie lopen

Vanmorgen vroeg ging de wekker om half 6. Deze keer had ik wat meer moeite met eruit springen maar desalniettemin toch gedaan. Aankleden, bakkie koffie drinken en even bijpraten met Chiel die vannacht weer op de bank heeft geslapen. Daar gaat het slapen beter. En het omdraaien.

Chiel heeft er helemaal genoeg van. Met de rug gaat het beter maar met de spieren eromheen is het naadje. Alles verkrampt en dat doet zo'n zeer. Een sok aandoen is al een hele opgaaf. Hij moest vanmorgen om 9 uur bij de fysio zijn en dan gaat het hopelijk wat beter. Ik mag vanmiddag de klanten (3 stuks!) ophalen van het vliegveld. Dat lukt hem gewoon niet. En vanavond gaan we eten met ze. Wel dichtbij zodat Chiel niet te veel hoeft te lopen.

Nadat ik de slaap uit de ogen had gewreven en mijn rek en strek oefeningen had gedaan, ben ik aan mijn tempo training begonnen.
10 keer 3 minuten hard en 3 minuten langzamer. Vandaag begon ik onder de trap, over de flyover, naar de muur, kwam weer terug, liep naar het standbeeld van de vrouw met de glazen bol op de avenue of stars, erom heen en weer terug en precies voor de trap was mijn training voorbij! 7.04 km!
De volgende 2 trainingen moet ik echt naar de kloktoren want dan moet ik langer en dus verder lopen!

Met gepaste trots kan ik wel zeggen dat ik ging als de brandweer!

Remy en Rachida liggen nog op bed. En ik vraag me af hoe lang nog want ze zijn precies onder hun slaapkamer bezig met boren en drillen. Hihi. Een beter wekker bestaat niet!

Gezellig

Het is even wat minder druk op mijn blog maar dat komt door het bezoek van Remy en Rachida. We doen niet echt dingen bezoeken maar het is meer lekker thuis zitten, Bakkie koffie halen bij Agnes B, bijpraten en niets doen en Rachida rust heel veel. En daar zijn we druk mee ;-)

 

Maar af en toe wil Rachida shoppen. Net zo als gisteren. We zijn naar de markt gegaan en daar heeft ze zich helemaal uitgeleefd. We moesten zelfs een tas bijkopen om alles mee terug te nemen naar NL!

En helaas heeft Chiel nog heel veel last van zijn rug. Hij gaat al wel naar de fysio en daarna voelt hij zich geweldig, alleen de dag erop zit alles weer vast. Heel vervelend. We zouden eerst nog op bezoek gaan bij Mark en Wytske voor hun nieuwe huis maar dat hebben we moeten afzeggen. Chiel heeft heel veel pijn.

Gistermiddag kregen we nog bezoek van de fam. Plasman en Jos. Heel gezellig. We hebben de bbq aangedaan en met z'n allen heerlijk gegeten. Maar 's avonds moest Chiel het bekopen. Toch nog te druk geweest.

Maar het mag de pret niet drukken. We hebben het heel gezellig zo met z'n viertjes thuis!

Visite!

En wat een Sint surprise! Remy en Rachida zijn in town! Rachida is al bijna 2 maanden op stap. Eerst naar Vietnam en toen naar Thailand. En daar kwam Remy haar bijna een maand geleden opzoeken. En nu zijn ze een paar dagen in HK. Ze blijven t/m 11 december en dan vliegen ze 13 december weer terug naar NL vanuit Bangkok.

Lekker hoor om weer kids in huis te hebben. We moeten alleen straks even wat warme kleren gaan kopen want het weer hier in HK is flink omgeslagen. Het was vanmorgen maar 13 graden en max temperatuur voor deze week is 19 graden. Maar voor nu is het rustig in Huize Honig. Ze slapen...

December...

Als de maand december begint dan is dat altijd even slikken. Na al die jaren heb ik dat nog steeds.

Op 5 december is pap jarig. Samen met de Sint. Aan de verjaardag van de Sint doe ik al jaren niet meer. Uit eigen vrije wil. Maar pap's verjaardag had ik met liefde nog decennia lang willen vieren maar helaas. Die keus kreeg ik niet.

En dan hebben we de kerst natuurlijk. Die vier ik nog wel en als het kan met de hele familie. Want met Kerst vieren we niet alleen de verjaardag van kindje Jezus maar herdenk ik ook het leven van mam. Zij kneep er stiekem tussenuit op 2e kerstdag, terwijl iedereen sliep, de lampjes aan waren in de kerstboom en het kerstdiner al voorbereid in de koelkast stond.

Maar nu geen tranen maar vooral dankbaarheid. Voor alles...

Op jullie pap en mam!

Japan, Kyoto laatste dag

En zo zit je weer op de laatste dag van een geweldige vakantie in Japan! De tijd is omgevlogen!

Chiel en ik ontbijten lekker op de hotelkamer. Ik heb broodjes en koffie gehaald en zo kunnen we kalm aan de dag beginnen. Als het ontbijt in de buikjes zit, de koffers zijn ingepakt en we nog eenmaal op de voorverwarmde wc bril hebben gezeten, trekken we deur achter ons dicht. We checken uit en laten de koffers achter bij de receptie.

We gaan lopen naar een buurtje achter de Kyoto Tower. Daar zijn nog wat dingen te bezichtigen en dat kunnen we af zonder metro. Het weer is prachtig. Nog steeds kouds maar de zon schijnt en de lucht is blauw. Van dat heerlijke vriesweer. Eerst maar koffie bij Starbucks en dan gaan we op stap.

Helaas voor Chiel moet hij nog heel even op de kiezen bijten. Tempels! Deze tempels bekijken we alleen van buiten want anders moet je weer je schoenen uit en dat geeft problemen met Chiel's rug.

We slenteren wat, nemen nog een bakje noedels en zien een peuterklasje oversteken. Geweldig! Met z'n allen aan een koord!

Daarna nemen we de taxi naar het centrum. Ik wil dolgraag de foodmarket zien. De Nishiki Market. Ze noemen het ook wel de keuken van Kyoto omdat je daar de Kyoto specialiteiten kan kopen en proeven.
En ze hebben niets teveel gezegd in de gids. Het ziet er geweldig uit, lekker druk, het ruikt heerlijk en de hapjes die je gratis mag proeven zijn zalig.

We lopen de markt over en daarna slaan we af naar 1 van de 2 overdekte straten waar kleine boetiekjes zijn, heel veel koffietentjes, kleine bakkertjes, traditionele houten slipper-winkels en nog veel meer. Ik geniet van al die prachtige dingen en voel me helemaal thuis. Cultuur happen is leuk maar de sfeer op straat proeven vind ik echt een van de leukste dingen als je in een vreemd land bent.

Ondertussen staat Chiel's telefoon rood gloeiend. Het lijkt wel of iedereen ineens problemen heeft, qua werk dan, en terwijl ik rondkijk en geld uitgeef ;-) staat Chiel te bellen. Nou ja. Het hoort erbij zullen we maar zeggen.

We wandelen nog wat door, nemen nog een kopje koffie en dan lopen we terug naar het hotel. We pakken de koffers en vervolgen onze weg naar het Kyoto Station. Binnen 5 minuten hebben we het juiste perron naar Osaka Kansai Airport gevonden.

 We stappen in de trein waar we onze stoelnummers opzoeken. We waren zo slim om een gereserveerde plek te kopen.

De reis per trein duurt 75 minuten en echt een aanrader. Lekker achterover in de stoel, genieten van het uitzicht en op het vliegveld is alles super geregeld. We gaan inchecken en de dame van Cathay heeft dit keer weer goed nieuws voor ons! We krijgen weer een upgrade! En dat komt wel heel goed uit nu Chiel zo'n last heeft van die rug.

Als we lekker hebben gegeten en zelfs het kaasplankje naar binnen hebben gewerkt, brengen we de stoelen in slaapstand. De deken er over en dan is het na 4 uur voorbij. We landen weer in Hong Kong en onze heerlijke vakantie in Japan is over. Voor nu dan, want we komen zeker terug!

De rest van de foto's kan je HIER bekijken!