Chocolade letters

Gistermiddag ben ik naar het vliegveld gegaan. Met de KLM vlucht zouden 3 heren uit NL aankomen en bij Chiel op bezoek komen. Jos had ik al eerder gezien dus dat scheelde. Anders had ik met een bord bij de gate moeten staan.

Op schema kwamen de heren 1 voor 1 aanlopen en nadat we kennis hadden gemaakt en Jos een sigaretje had gerookt, stapten we de taxi in naar het hotel. Het blijft altijd leuk om nieuwe mensen HK te laten zien, en zo ook nu. 2 Heren waren nog nooit in HK geweest dus er ging echt een wereld voor ze open. Zo vertelde ik ook dat ik een tafel had geboekt bij de Italiaan maar dat vonden ze niets. Ze kwamen voor de Peking Eend! Nou dat is weer eens iets nieuws dat we NIET naar een steakhouse of Italiaan hoeven. Blij aan een kind heb ik gelijk de tafel afgezegd en beloofd dat we naar onze huis chinees zouden gaan waar we Jos al een keer mee naar toe hadden genomen.

Next stop was het hotel. Zij checkten in en ik belde met Chiel die thuis op de bank lag. "Ze zijn goed aangekomen, checken in en over een half uurtje gaan we eerst wat drinken bij ons op het plein". Goed plan en dat is maar een stukje lopen voor Chiel, dus hij kwam ook. Toen Jos weer in de lobby verscheen met een grote glimlach op z'n gezicht, gaf hij mij 2 heerlijke chocolade letters en de Telegraaf uit het vliegtuig! 'Mijn dochters hebben jouw blog gelezen en zagen dat je geen chocolade letters kon krijgen in HK. Ze vonden dat je een letter moest krijgen, dus bij deze!"

Nou wat ontzettend aardig!! Wat lief van Joelle en Sabrina!! Heel erg bedankt dames en we gaan er goed van genieten! En er is er al eentje op!

Enfin, we hebben 's avonds lekker peking eend gegeten bij onze huischinees en het eerste wat de man zei: "Where are your sons and your daughter? Long time no see!" Nou hoe is het toch mogelijk dat na al die jaren ze ons nog herkennen!

Na het eten zijn we naar de boulevard gelopen en om een drankje te doen bij Deck 'n Beer die naast de Starbucks zit. En toen begon het...
Chiel zag er steeds meer verbeten uit. En toen we de roltrap opgingen om terug naar Modyroad te gaan, toen lukte het niet meer. Chiel kon niet meer voor of achteruit. Oh wat had hij een pijn! Met tussen pauzes zijn we naar de lift geschuiveld en overwogen zelfs een taxi naar huis. (= 50 meter)

Eenmaal thuis is hij gelijk plat op de bank gegaan en is daar niet meer van af gekomen...

Maar vanmorgen zou hij om 7.45 klaar staan bij het hotel om de heren mee over de grens te nemen. Vandaar zou zijn Chinese collega het overnemen want ze moesten een lange tijd in de auto zitten om bezoeken af te leggen, en dat zag Chiel echt niet zitten. Maar nu kon hij geen kant op!

Er werd snel gedacht...Chiel zou Remy en Rachida per taxi weg brengen naar Kowloon Station want zij vliegen vandaag weer terug naar Bangkok om daar vandaan overmorgen terug te vliegen naar NL. Dat zou ik dus eigenlijk doen maar we hebben de rollen omgedraaid.

Ik ben dus vanmorgen vroeg naar het hotel gegaan. Heb de heren meegenomen per trein naar de Chinese grens. Ze de grens over geholpen, ze in het visa bureau begeleid en ze daarna afgeleverd bij het Shangri La hotel in Shenzhen. En daar stond Godwin te wachten om ze verder mee te nemen China in. Pfff....Het begint potjandozie op werk te lijken zeg! Misschien moet ik eens met de baas praten om een salaris af te spreken!

Op de weg terug heb ik nog een aanvaring gehad met een kreupele dakloze man. Ik zat even om met Chiel te bellen en mijn dure kopje koffie op te drinken op een muurtje voor het Lo Wu trein station. De man komt aan lopen met zijn krukken en vraagt geld, ik zeg nee, en hij slaat me zo met die kruk! Nou ja zeg! Ik heb gedreigd met de politie en toen droop hij af maar ik had hem echt zowat de krukken onder zijn handen weg getrapt. God, wat ben ik toch blij dat ik daar niet meer woon...

Ondertussen ligt Chiel weer op de bank, zitten Remy en Rachida alweer in Bangkok, staat de wasmachine weer te draaien en ben ik aan het puinruimen in Huize Honig.
Nog 1 week...