Chiel, opname

Nou dit was me het dagje wel. Weet niet eens waar ik beginnen moet...

Vanmorgen ging alles goed. Chiel had heerlijk geslapen en voelde zich beter dan gisteren. Toen waren de klanten in town maar tijdens een stukje lopen over de boulevard, schoot de pijn in Chiels rug. Het deed toen zo'n pijn dat hij nauwelijks kon lopen. Maar na even gezeten te hebben ging het beter en na die goede nachtrust dacht hij zelfs aan werken! Maar hoe verder de ochtend vorderde hoe stiller dat hij werd. Met de laptop op schoot en op de bank, werd er nog wat werk verricht maar kwam hij tot de conclusie dat hij zijn meeting voor die middag maar moest afzeggen.

Ik heb het trouwens steeds over zijn rug maar eigenlijk zijn het vooral de spieren vanaf zijn middel naar beneden die steeds in een kramp schieten.

Hij opperde eerst nog om buiten te gaan lunchen. Als het maar dichtbij was. Hij wilde eerst naar het toilet en zover is hij nooit gekomen...De pijn schoot er weer in en deze keer heviger dan ooit. Ik besloot om naar beneden te lopen om te vragen of de portier de ambulance kon bellen maar die begreep er helemaal niets van. Weer naar boven en zijn secretaresse gebeld of zij de ambulance wilde bellen.

En nog steeds met een wit weg getrokken gezicht zei Chiel dat het wel meeviel. Ja hoor. Tuurlijk. Gelukkig hoorde ik in de verte de ambulance al aankomen. Alvast de deur opgedaan en het hekwerk weg geklapt en daar kwamen de heren binnen.

Met 3 man sterk werd Chiel in een rolstoel gezet en zo naar beneden gebracht en hup in de ambulance gezet. Toen moest hij van de stoel op de brancard, hij werd ingesnoerd en daar gingen we. Tijdens de spits door Tsim Sha Tsui. Hemelsbreed ligt het ziekenhuis maar 2 km verder op...

Aangekomen bij het ziekenhuis ging ik eerst naar de balie om in te checken en binnen 2 minuten stond ik weer naast Chiel die wit zag van de pijn. En dan ga je zo'n parcourtje af. En bij elke witte jas werd opnieuw de bloeddruk gemeten...Enfin, eindstation was de röntgen. Er werd een foto gemaakt en toen weer terug in het parcour. Chiel kon de man wel kussen die hem eindelijk een spuit gaf om de pijn te verlichten.

Maar de pijn ging maar niet weg en zo werd besloten om Chiel op te nemen. En eerlijk gezegd was ik daar erg blij om. Hij is nu op een plek waar hij gelijk geholpen wordt zodra het nodig is en volgens mij geeft het Chiel ook rust.

Morgen komt de dokter langs en dan wordt er een plan van aanpak gemaakt. We weten nu nog niet of hij met therapie geholpen kan worden of dat er toch een operatie inzit. We hopen dat alles snel voorbij is en dat we in ieder geval dinsdagnacht naar huis kunnen vliegen. Maar voor nu is het nog onzeker. Maar ik weet zeker dat alles goed komt!

Hij ligt op een afdeling met 6 andere mensen. Allemaal Honkys die stuk voor stuk en met hun bezoek, al achter het gordijntje hebben gekeken wat die grote kale witte daar doet. Want het was wel heel bijzonder vonden ze. Zo moesten er 7 ziekenbroeders aan te pas komen om Chiel van de brancard op een bed te krijgen en moest zijn voetensteun van het bed afgehaald worden want hij is te lang voor het bed!

In ieder geval ligt Chiel nu met Ipad en telefoon op bed en hopelijk slaapt hij door het gesnurk en geroggel heen.

Vanavond kwam Jos nog op ziekenbezoek voordat hij terug vloog naar NL. Heel lief en daarna hebben we samen nog vlug een hapje gegeten. En we krijgen van iedereen hele lieve telefoontjes en smsjes. Heel erg bedankt allemaal! En Jesse, sorry dat ik je wakker heb gebeld. Ik had echt geen idee dat je in de US zat.

En als mijn buren nu ophouden met dat Arabische feestje compleet met gezang en gejengel, wie weet kan ik dan ook slapen...