Chiel, Kerst

Afgelopen zondagmorgen ben ik eerst naar Chiel gegaan. Gezellig kletsen en Jesse en Mabel kwamen ook op bezoek. Altijd leuk. Na het bezoekuur ben ik naar het Kowloon Station gegaan om met de trein af te reizen naar het vliegveld. Om half 4 werd de KLM verwacht met daarin onze Remy, Ben en Linn. Chiel verheugde zich enorm daarop!

Na een kwartiertje te hebben gewacht kwamen ze door de gate! Voor mij een emotioneel wederzien. Kwam misschien ook door de grote hoeveelheid mensen die stonden te wachten op hun kerstbezoek. Dat doet me altijd iets. De film 'all you need is love' kan ik ook nooit droog uitzitten zeg maar. Maar wat een goed gevoel om de kids in de armen te sluiten!

Vanaf het vliegveld zijn we gelijk doorgereden naar het ziekenhuis. We waren een half uurtje te vroeg dus dat hebben we gebroken om eerst in de lobby van het ziekenhuis een bakkie koffie te drinken. Bepakt en bezakt zijn we naar de afdeling gelopen. De koffers op de gang en toen konden ze hun vader eens goed vast pakken. Opnieuw een emotionele begroeting maar je zag ook de opluchting op hun gezichten dat Chiel nog steeds Chiel is.

Na het bezoekuur weer de taxi in en nu naar ons onroelstoel vriendelijk huisje. Dat soort dingen vallen nu pas op. Maar goed. De koffers werden neergezet, ze hebben zich wat opgefrist en daarna eten. Het was ondertussen al 9 uur dus een nasi goreng met sate is altijd lekker. Die avond hebben we heerlijk bij elkaar gezeten en een plan de campagne gemaakt om Chiel de volgende morgen op te halen.

Op maandagmiddag mocht Chiel naar huis. Hij had net zo lang lopen zeuren dat de dokter ok gaf om maandagmiddag om 12 uur naar te mogen.

Eerst zijn we langs de MediMart gelopen. De rolstoel, krukken en plastic tassen vol met meuk stonden al klaar. Met een lege rolstoel zijn we verder gelopen naar het ziekenhuis waar Chiel ongeduldig volledig aangekleed lag te wachten. Met een grote lach op zijn gezicht kon hij niet wachten om van het bed in de rolstoel te gaan. Het kostte even wat moeite want die kamers zijn niet groot, maar met behulp van wat personeel zat hij keurig in de stoel.

Ondertussen had ik zakjes met chocola en een kerstkaart rondgedeeld aan de mensen van de afdeling. Ze waren blij verrast. Net als het personeel die een grote doos met ferrero roche kreeg. En toen was het tijd om te gaan...

Met de lift naar beneden naar het kloppend logistiek hart van zo'n ziekenhuis. Het was etenstijd dus karren vol met eten stonden in een lange trein te wachten om de lift in te gaan. En daar stonden wij dan tussen. Zelfs in een ziekenhuis hebben ze niet echt rekening gehouden met mensen in een rolstoel. Begrijp me niet verkeerd. Je kan met de lift naar de taxistandplaats maar als je dus wil wandelen naar huis dan moet 1 verdieping lager omdat je niet mag wandelen over dezelfde weg waar de taxi's en ambulances rijden. En daar is niet aan gedacht.

Maar de fam Hong heeft alles getrotseerd. We zijn gekomen waar we wilden zijn. We kwamen er ook achter dat de rolstoel niet echt heel stevig is dus dat loopt niet fijn maar het zit ook niet fijn voor Chiel. De wandeling terug was heerlijk. Ik had al een route uitgevonden waarbij geen hoge drempels, veel publiek of trappen waren dus het was echt lekker om een rondje te lopen.  Chiel kon een frisse neus halen, het zonnetje scheen en iedereen had het naar de zin!

Toen kwam de volgende hindernis. Ons huis. De Hilton Towers hebben 7 treden die je af en op moet voordat je binnen bij de lift staat. Wat wel kan is om via de parkeergarage met de lift omhoog te gaan. Alleen die helling is pittig! Gelukkig waren we met z'n allen om Chiel veilig beneden te krijgen en heeft zelfs de portier er alles aan gedaan om van binnen uit de deur open te maken, maar het is wel een getob hoor. Maar goed, het is gelukt en binnen is binnen!

Het kerstcadeautje van Jesse en Mabel geurde al heerlijk in de oven. We hadden een knoepert van een lamsbout gekregen en die stond al lekker bruin te worden! Alles opgeruimd, Chiel geïnstalleerd op de bank en toen kon de kerst wat ons betrof beginnen!
Het glaasje koude witte wijn waar Chiel al zo lang naar had uitgekeken werd ingeschonken, hij zat in de rolstoel aan tafel, de lam aangesneden en de cheesecake uitgedeeld en alle kerstkoren op het plein beneden zongen alle bekende kerstliedjes. Wat een heerlijke kerstavond!

En nu, op de eerste kerstdag zitten we lekker thuis. Chiel wil niet naar buiten in de rolstoel. Hij vind het vreselijk en een gedoe om binnen of naar buiten te gaan. Begrijpelijk. Dus we hebben de Peking eend alvast besteld!  Om 7 uur vanavond kan ik een heel menu ophalen bij Kings Lodge. Alles erop en eraan 'to go!' Heerlijk!

Morgen op 2de kerstdag staan nog geen plannen. We zien wel. Er is alleen een pavlova gepland ;-) en dan die morgen daarop moeten we om 7 uur 's ochtends weer in het ziekenhuis zijn. Dan worden de hechtingen verwijderd en wordt Chiel overgeplaatst naar het Kowloon Hospital. Maar zover is het nog niet...