Chiel, Operatie

Gisteren tijdens het bezoekuur, bleek dat Chiel gelijk na het bezoekuur voor een MRI scan zou gaan. Hij had die nacht ervoor nog 2 keer zo'n pijnaanval gehad en voelde zich heel erg zielig. De spuiten hielpen voor even maar daarna kwam de pijn in alle heftigheid weer terug. Die morgen had hij geen gevoel meer in zijn linker been.

Ik ben met hem meegelopen naar de MRI scan en daar moest ik afscheid nemen. En dan blijkt zo'n grote kale man ineens toch heel erg klein te lijken in dat ziekenhuis bed. Ik ben naar huis gegaan en heb 'rustig' afgewacht op nieuws. Mijn tijd thuis heb ik doorgebracht met bellen en mailen naar iedereen.

Rond half vier kreeg ik bericht van Chiel. Hij was weer terug op zaal en de dokter had met hem gesproken. Op de scan was duidelijk te zien dat zijn tussenwervelschijf was gebroken, dat er een kleine hernia was ontstaan en dat spoed gewenst was. Ondertussen was ook het gevoel in de rechter been verdwenen en voelde hij niets meer van de middel naar beneden. Tijdens onze chat-sessie kwam de anesthesist, de röntgen en het lab langs aan zijn bed. Ineens ging alles in een stroomversnelling.

Om 5 uur stond de operatie gepland en ze verwachtten dat het maar een uurtje zou duren. Maar je weet hoe dat gaat. Na 5 uur werd Chiel opgehaald van de afdeling en toen was het opnieuw wachten...Achteraf bleek dat de operatie bijna 3 uur langer heeft geduurd.

Ik ben naar het ziekenhuis gegaan om 7 uur. Het bezoekuur is van 6 tot 8 en nadat ik had overlegd met de broeder, mocht ik blijven wachten totdat Chiel weer uit de uitslaapkamer zou komen. En dat waren de langste uren ooit! Iedereen leefde heel erg mee via chat, sms, mail en telefoon en dat heeft me er door heen geholpen. Een ziekenhuis in de avond nadat al het bezoek is vertrokken is flink deprimerend kan ik je vertellen.

Om 10 uur liep een broeder langs die ik gelijk aanklampde. Ik wil nieuws! Ik moet nieuws! Geef me nieuws! Maar helaas. Hij had geen enkel nieuws maar vertelde alleen dat als Chiel van de uitslaapkamer opgehaald kon worden ze mij zouden waarschuwen. Om half 11 kwam een zuster langs en vertelde dat ze Chiel kon ophalen. Gelukkig.

Maar het was denk ik pas 11 uur toen hij ook daadwerkelijk de lift uitgereden werd. Ik mocht maar 5 minuutjes blijven want de meeste patiënten sliepen al. Alhoewel er heel veel hardop aan het dromen waren!

Chiel lag aan allerlei slangetjes en snoertjes en aan de morfine pomp. hij had praatjes voor 10 en zag er nu al beter uit dan dat hij de laatste weken heeft gedaan. Ja, morfine doet een hoop met een mens! Ook liet hij vol trots het potje zien waar 5 stukken tussenwervelschijf in zaten en heel veel kleine splinters. Dat waren de veroorzakers van de ellende maar nu gelukkig buiten zijn lichaam.

Ik ben naar huis gegaan nadat ik met eigen ogen had gezien dat hij weer terug op zaal was. Thuis nog iedereen gemaild en gesmst, een flinke bel witte wijn ingeschonken en eerst maar een potje zitten huilen. Pff...

Straks om 12 uur ga ik weer op bezoek. Hij smste al dat hij goed had geslapen en een enorme trek heeft in koffie. Dus ik ga straks eerst maar langs de Starbucks.

Vanmiddag weet ik meer.