58 dagen

En toen was hij dan echt helemaal thuis! Ik kan het haast niet geloven!

8 Weken en 2 dagen, dus 58 dagen, is Chiel opgenomen geweest. 3 Weken in het Queen Elisabeth ziekenhuis en de rest van de tijd in het Kowloon Hospital. Van 12-12-2012 t/m 08-02-2013. Het is wat.

In die tijd heb ik heel wat kilometers gewandeld naar en van het ziekenhuis, heb ik dagelijks lunch meegenomen voor Chiel, heb ik heel wat taxiritjes gemaakt met de gewone en rolstoeltaxi, heb ik  de groene minibus in mijn hart gesloten en is de octopuskaart van de metro heel wat keren opgeladen. Ontelbare keren ben ik de helling van de parkeergarage opgelopen om de taxi de weg te wijzen en heb ik ontelbare keren de deuren en hekwerken weg geklapt.

Vanmiddag om 5 uur heb ik hem opgehaald. Deze keer niet alleen Chiel, de rolstoel en zijn rugzak, maar ook een looprek en een brace die vanmiddag om kwart over 5 pas klaar was! Ik moet zeggen dat als Chiel sprak over de brace, je wel weet dat het iets is dat hij moet dragen bij het opnieuw leren lopen, maar als je het dan echt ziet staan, dan is dat toch wel even slikken.

Hij mag hem maar een korte tijd per dag gebruiken. Anders worden zijn spieren weer lui en dat kunnen we niet hebben. De brace is eigenlijk bedoeld voor echte korte stukjes. Bijvoorbeeld om de badkamer in te komen. Maar ik vind het doodeng. Chiel heeft nog niet zijn stabiliteit terug. Die spieren werken (nog) niet en ik moet er niet aan denken dat hij valt en ik hem niet kan optillen van de grond.

Na de week vakantie gaat hij weer naar de fysio voor 3 keer per week en dan gaat hij trainen met de brace. Dus het komt echt wel goed maar voor nu is het een beetje eng. Elke sessie zal in de middag plaats vinden en zo'n sessie duurt 3 uur.

Vanmiddag was de afdeling al zo goed als leeg. Iedereen die kon mocht naar huis voor Chinees Nieuwjaar. Alleen Perry, de man die Chiel steevast Harry noemde en die vanaf zijn nek verlamd is, bleef achter en de oude brompot van in de 80 die de meeste tijd in de stoel op de gang staat omdat hij zusters wil slaan. We hebben afscheid genomen en Chiel zal Perry nog wel zien bij de fysio.

Ook de jongen die trots zijn mobieltje liet zien met Bruce Willis erop, nam afscheid en zei heel lief
 'I miss you!'  Ook de moeder van de jongen die 2 verlamde benen heeft, kwam naar Chiel toe, gaf hem een schouderklopje, mompelde wat in het cantonees en liep gelijk weg met tranen in haar ogen. Ah, op zo'n moment kan je echt wel janken. We hebben in de gauwigheid toch nog wat vrienden gemaakt. Nadat we de zusters en de fysiotherapeuten een groot blik met snoepjes hadden gegeven zijn we vertrokken. Ze zwaaiden hem allemaal uit en zeiden lachend 'we don't want to see you again!'

Precies. Maar eerst weekend! Ik heb net een glaasje wijn ingeschonken. Proost!