Maar soms, heel soms, overweldigt het me allemaal. Dan weet ik even met mezelf geen raad... Dat gevoel overkwam me vanavond toen we aan tafel zaten. En niet dat dat slecht is, het kwam alleen onverwachts opzetten. We waren in gesprek over hoe de eerste weken na de operatie van Chiel waren gegaan.
Mijn gedachten dreven weg en het gevoel van toen kwam weer terug. Ik zat weer alleen op dat blauwe stoeltje op die kille stille gang...
Over hoe onwerkelijk het was dat Chiel ineens in een ziekenhuisbed lag. Dat klopte niet. Hij was altijd die sterke man die voor mij zorgde en mijn problemen oploste. En nou lag hij daar. En hoe absurd het klonk dat de dokter zei dat dit het weleens kon wezen. Dat hij misschien nooit meer kon lopen, dat hij misschien nooit meer gevoel zou terug krijgen in zijn onderlichaam. Hoe bedoel je?! We hebben het toch wel over dezelfde man,...toch?! Hoezo niet lopen? Hij heeft toch een operatie gehad aan zijn rug? Hij is nou toch weer beter?
In 1 klap, werd elk gevoel uit je lijf geslagen. Alsof je een ballon te hard hebt opgeblazen en die ineens knapt. Alles wat je in je handen houdt zijn flarden van wat eens iets tastbaars was. In je gedachten probeer je die flarden paniekerig aan elkaar te plakken maar hoe erg je je best ook doet, die randjes passen niet meer.
Veel tijd om daar bij stil te staan heb je niet. Gelukkig. Je paniekerige gevoel slaat om in iets anders. Je bent druk. Druk met dingen regelen, druk met op bezoek gaan, druk met communiceren in alle vormen en maten, druk met je gevoel uit schakelen want dat is nu niet van belang. Je moet sterk zijn voor iedereen en vooral voor Chiel en de kinderen. Niemand heeft er baat bij als ik nu ook nog instort. Ik ben ineens de drijvende kracht. Een rol die ik mezelf nooit had toebedacht. Chiel heeft me nodig.
Ik durf nu pas toe te geven dat ik bang ben geweest. Dat ik echt niet zo sterk ben als dat ik me voordoe. Ik doe ook maar wat. Het is voor mij ook allemaal nieuw en onbekend. Ik voel me zeker niet zielig, hooguit onzeker. Doe ik het wel goed?
Nu, na 10 weken en 2 dagen, gaat alles voorspoedig. Chiel voelt zich per dag beter. Met de darmen gaat het goed, de blaas is veel beter, het lopen gaat elke week vooruit, kortom ik durf en kan nu van de flarden weer een ballonnetje maken. Het wordt weer tastbaar. Elke dag komt er weer iets meer lucht in en ik weet dat we straks weer een pracht van een ballon in de hand hebben. Misschien wel met een plakbandje hier en daar om de randjes te dichten maar als dat alles is, dan teken ik er gelijk voor!
4 comments:
Hee lieverd,
Ik denk dat het allemaal heel logisch is. Dapper dat je t zo opschrijft. Natuurlijk was je bang! Logisch dat de gedachte 'what if...' boven komt drijven! En als je andere helft je nodig hebt-dan ben je er dus. Gewoon. En voor de kinderen. En voor ons allemaal, met je dagelijkse update. Maar das eigenlijk niet zo gewoon. Dat is fantastisch en je bent een enorme kanjer en meer dan goud waard voor allemaal. Want waarom denk he dat Chiel van die grote stappen kan maken in zn herstel? Omdat-ie zich om de andere dingen geen zorgen hoeft te maken. Die zijn geregeld, én goed, door jou. Taken care of. Klaar. Dus al zijn energie kan naar herstellen je hebt t echt fantastisch gedaan, en nogsteeds. En straks komen er weer momenten waarop hij, en anderen weer even een beetje voor jou kunnen zorgen. Gewoon omdat je dat verdient!
Dikke dikke knuffel lieve schat!!
Ach lieffie,ben het helemaal eens met Mickey,natuurlijk was je bang en natuurlijk komt dat nu naar boven,gooi het er maar uit,je bent zo lang sterk geweest en hebt zo lang je angst over wat er zou kunnen gebeuren onderdrukt dat het goed is dat het er nu uit komt en niemand zal dat gek vinden.En mocht er wel iemand zijn die dit niet snapt,jammer dan!
Nog steeds zijn het jouw goede zorgen en inspanningen die het Chiel mogelijk maken om al zijn krachten te gebruiken om beter te worden!Laat je emoties maar gaan wat over niet al te lange tijd krijg je te maken met andere emoties als jullie zoon Remy papa wordt,ook die emoties zullen zeker gezien het verleden je raken!!
Als ik kon zou ik je nu even lekker vasthouden en knuffelen maar helaas dan maar XXXXXXXXXXX
Lieve zus,
You're simply the best...dit is de allereerste keer sinds Chiel's operatie dat je aantal letters aan je zelf besteed en over het gevoel dat JIJ hebt gehad (en nog hebt) over de afgelopen periode...Liefje, het werd eens tijd.... :-) Love you both dearly
Ha lief zusje van me, wij hebben niet geleerd om een keer aan onszelf te denken, nee een ander was altijd belangrijker dan wijzelf. Maar ook dit hoort bij het proces van herstel, want jij bent degene die er altijd is voor wie dan ook, dat heb ik zelf ook mogen meemaken, en daarvoor ben ik jou en Chiel nog altijd heel dankbaar. Dus gewoon laten gebeuren hoor. En hoe mooi is het niet dat Chiel vooruit gaat, stap voor stap maar wel vooruit! En behalve jullie te laten weten dat we aan jullie denken en steunen kunnen we van hieruit niet zo veel doen, misschien zo nu en dan een kaaarsje aansteken en ik weet zeker dat dat ook helpt. Lieverds ik hoop echt dat jullie straks in maart de reis kunnen ondernemen zodat ik er even echt voor jullie kan zijn. Hele dikke knuffels, Lody
Post a Comment