Hong Kong Marathon

Vanmorgen vroeg om half 4 stond ik op. Eerst maar aankleden en wassen en toen de keuken in. Pannenkoek beslag gemaakt, yoghurtjes uit de koelkast gehaald, koffiezet apparaat aangezet en toen maar bakken. Banana-pancakes. HET hardloop-eten bij uitstek. Tenminste als je een flinke afstand gaat lopen en dat zou Jesse vandaag doen. Hij heeft tot gisteren nog getwijfeld welke afstand hij ging lopen (hij had zich ingeschreven voor de halve en de hele marathon!) en uiteindelijk hij heeft gekozen voor de halve. Er staan nog meer wedstrijden gepland waar hij gaat lopen en dit leek hem een goede aanvulling. Moet eerlijk zeggen dat ik 21.1 kilometer al een pokkeneind vind!

Wij wilden bij de start aanwezig zijn en Jesse stelde voor om ons dan op te halen, de helling op te duwen en dan een mooi plekje bij de start te gaan zoeken. Dit jaar waren er meer dan 72.000 inschrijvingen dus samen er heen lopen leek ons beter dan apart te gaan en elkaar te lopen zoeken.

De banana pancakes stonden klaar. En natuurlijk begaf net nu, ons koffie apparaatje het. Dit is al de tweede van hetzelfde merk en uitgave, die het heeft begeven. Heel slecht. Ik koop hem niet meer. En als die nou voor 2 tientjes gekocht was dan zou ik het nog begrijpen, maar nee, strontduur en langer dan 2 jaar houden ze het niet vol. Bagger dus. Dus eerst naar de 7Eleven. Nescafe halen. Midden in de nacht. En dan blijft het toch vreemd dat de een in sporttenue voorbij komt en de ander lallend en kotsend en stom dronken op een bankie zit. Heerlijk.

Chiel kwam iets later uit bed. Deed alles wat hij moest doen en toen hij net naar binnen rolde, ging de deurbel en daar stonden Mabel en Jesse. Eerst maar ontbijten. Het smaakte iedereen goed en nadat de inwendige mens was verzorgd liepen we naar buiten.

Wat een heerlijk gezicht is dat toch als je iedereen bezig ziet om klaar te maken voor de start. Chiel was een beetje stil. Het deed wel een beetje pijn. Hij had er zo graag bij willen zijn. We liepen over Modyroad naar Nathanroad en zochten een plek naast het Mira hotel. Helaas was dat afgezet door de politie omdat die plek was gereserveerd voor de pers en de officials. Maar als ze dan een rolstoel zien, gaan er ineens deuren open! Een geluk bij een ongeluk.

We hadden een geweldige plek naast de politie en konden alles prachtig zien. We namen afscheid van Jesse, wensten hem enorm veel succes en toen verdween hij in de menigte. Even later klonk het startschot en daar gingen ze! Chiel trok zich ineens op en stond rechtop aan het hek. Hij wilde zijn renmaatje wel voorbij zien komen! En dat lukte!

Toen de hele trein voorbij was gekomen liepen we terug. Mabel ging naar Causewaybay waar de finish was en wij liepen naar huis. Deze keer moesten we de finish maar overslaan. Te veel gedoe. Chiel heeft thuis wel gefietst. Ook een halve marathon (=21.1 kilometer)! Uit solidariteit!

Een paar uur later kregen we bericht van Jesse. Hij heeft de halve marathon gelopen in 1 uur en 39 minuten! Een geweldige tijd!

En dan was deze marathon ook nog heel speciaal omdat een loper na deze wedstrijd er mee op zou houden...Deze meneer, Fauja Singh, is pas op zijn 89ste begonnen met lopen! Hij heeft tot nu 8 marathons gelopen en heeft vandaag zijn hardloopschoenen in de wilgen gehangen op de leeftijd van 101 jaar! Als dat niet inspirerend is dan weet ik het ook niet meer!