Geen probleem!

Chiel is de afgelopen week 2 keer naar het kantoor gegaan in Zelhem. Het is een loods waarbij het kantoor op de eerste verdieping is gesitueerd. Er zit een pracht van een trap voor en dat is nog net even een stap te ver voor Chiel. Geen probleem, zeiden de mannen. Daar hebben wij een oplossing voor!

Ze hebben een pallet op de grond gezet waar een mooi hekje omheen is getimmerd. Daarvoor hebben ze nog een opritje gemaakt zodat de rolstoel zonder problemen op de pallet kon komen.

 En toen kwam de heftruck! Insteken en naar boven! Jammer dat die mannen in NL wonen en niet in HK. Ik had nog wel wat wensen gehad...

En dan natuurlijk ons balkon in HK. Eindelijk zitten er weer bloemetjes in de planten en dan is het wel zonde als dan de planten dood gaan omdat ze geen water krijgen. Ik hoef niemand te vertellen dat de temperatuur daar net even boven het vriespunt ligt. Dus ik had gevraagd aan Jesse en Jos of ze misschien mijn planten water willen geven tijdens ons verblijf in NL. Geen probleem, zeiden de mannen. Dat doen wij wel even!

nep

ook nep!

Ze konden het verschil zien tussen echt en nep, hebben de waterslang gevonden, en hebben alle gaatjes in de blaadjes keurig geplakt! Super!

Zaterdag gaan we naar Remy, Rachida en Leena. Die kleine heeft zo'n hoog knuffel gehalte dat het hoog tijd wordt om voor de wieg te kwijlen. We worden wel dagelijks op de hoogte gehouden via Facetime. Zeg maar bellen met beeld. En hoe gaaf is dat! Dat hadden we vroeger niet ;-)

Dus we gaan erheen en toen vroeg Remy of we bleven eten. Dat leek ons wel leuk en ik bood aan om eten mee te nemen. Wat wil je dan eten Remy? uhm, indisch...?! Geen probleem zei ik. Vanavond ga ik al koken en morgen gaat alles mee richting Overvecht.

Maar eerst vanmiddag gezellig naar Andy en Marry!

Woensdag

Ik had al eerder wat willen schrijven maar ook hier vliegt de tijd voorbij.

Het is allemaal weer even wennen en uitzoeken hoe we dingen moeten doen. Niets is gelijkvloers dus als Chiel wil douchen zijn we zo 2 uur verder. We slapen beneden. Omdat het makkelijk is maar ook omdat het fijner is als Chiel overdag even wil rusten. Want naar boven gaan gaat zo...

Eerst de brace om, dan met looprek naar de trap, dan loopt hij tree voor tree naar boven waarbij ik hem help om zijn been te sturen, als hij staat in de bovenste hoek van de trap, dan loop ik weer naar beneden en haal zijn looprek op, zet hem boven aan de trap en dan gaan we weer verder.
Dan lopen we naar Ben's slaapkamer en daar gaat hij op bed. Brace af, uitkleden en dan met looprek naar de badkamer. Gelukkig hebben we daar ook een drempel en toch niet van zulke stroeve tegels, dus goed oppassen dat hij niet uitglijdt. Wat natuurlijk is gebeurd de allereerste keer...
Met looprek voor de wastafel. Met 1 hand aan het rek en de andere met een tandenborstel in de hand. Na het tandenpoetsen, gaat hij naar het toilet en zoek ik vast zijn kleren bij elkaar. Vervolgens met rek naar de badkuip. Daar gaat hij op het hoekje zitten met looprek nog steeds in de hand. Eerst 1 been over de rand, dan zijn slechte been over de rand, vervolgens laat hij zich met armkracht heel beheerst afglijden naar de bodem van de badkuip. Hij gaat zich scheren en ik zat dan op de rand met een spiegel zodat hij ook kan zien wat hij doet. Scheerspullen weer weg, doucheschuim pakken. Inzepen en afspoelen en warm worden. Afdrogen in de badkuip.
Weer opdrukken met zijn armen en op het randje zitten van de badkuip. Eerst ene been over de rand, afdrogen en dan het andere been. Vloer droog maken, stapje voor stapje de badkamer uit. Naar Ben's kamer en daar aankleden op bed.
Brace weer om en met looprek naar de trap. En dan weer tree voor tree naar beneden waarbij ik zijn been stuur zodat hij niet uitglijdt. In de bovenste hoek staat hij weer stil, ik pak het looprek op en breng het naar beneden, loop weer omhoog om de rest van de trap te nemen. De onderste 2 treden zijn een crime. Maar ook dat lukt zij het dat het wat meer tijd kost. En dan staan we beneden...pff.

Beneden kan hij vrijwel zijn eigen gang gaan. Dat scheelt. Alleen als we naar buiten gaan, dan moet dat via de achterdeur. De drempel voor de voordeur is echt te hoog. En het toilet moet hij achterstevoren insteken. Te klein om te kunnen draaien. Maar verder is het heerlijk om thuis te zijn! Al had het wel iets warmer mogen zijn ;-)

We zijn natuurlijk afgelopen zaterdagavond gelijk naar Utrecht gegaan om Remy, Rachida en Leena te zien. Heel lief kindje. Ze slaap lekker, huilt weinig en als ze huilt doet ze dat met een hees stemmetje. Echt een schatje.

Zondagmiddag kwamen Chiel's zussen naar Druten. Ik heb ze opgehaald van Station Tiel en thuis hebben we stampot andijvie gegeten. Lekker! Zondagavond zijn Mari en Yvon op bezoek gekomen. Yvon heeft net een hele grote operatie ondergaan en het was superleuk om ze weer te zien.
Maandagavond kregen we visite van Johan en Petra. Ouderwets gezellig en we hebben weer enorm gelachen.

Dinsdag is Chiel voor het eerst gaan werken in Zelhem. Daar zit ook een kantoor van het werk. Ton kwam Chiel ophalen want ze hadden gelijk een meeting 's middags met klanten. De grap is dat het kantoor op de eerste verdieping zit in een loods. Natuurlijk geen lift aanwezig maar Ton had al weken geleden voorbereidingen getroffen. Toen Chiel de loods binnenrolde werd hij gelijk naar een palet gereden met hellinkje en hekje rondom. Toen kwam de heftruck en die heeft Chiel opgetakeld en zo boven afgeleverd! Als het goed is krijg ik hier nog foto's van!

Het werd wel een latertje gisteravond. Ze gingen ook nog een hapje eten met de klanten. Hij kwam precies voor NL-Roemenie thuis. Helemaal moe maar wel voldaan. Lody was er ook nog en na het voetballen ging Chiel gelijk op bed. Hij was kapot.
Vanmorgen kwam Ton weer langs om Chiel op te halen. Vanmorgen hebben ze weer een meeting met een andere klant. Maar vandaag komt hij op tijd thuis. Anders is het echt te veel van het goede.

Dus ja, we zijn druk. Van de week gaan we natuurlijk nog bij Leena kijken. Vandaag ga ik Linn maar eens vertroetelen. Ze is al anderhalve week ziek. Snotteren, hoofdpijn, zielig, kortom de griep. Eerst maar een ontbijtje op bed regelen voor Linnepin.

Leena

Gistermorgen vroeg kregen we een sms-je van Remy. We zitten al in het ziekenhuis, alles gaat goed, ik bel zodra ik nieuws heb. We zaten in 1 klap rechtop in bed, ontbeten, gingen onder de douche en toen begon het wachten...uur na uur...

Naar wat Remy had geschreven, was ik gaan tellen en volgens mij zou de kleine dan toch wel geboren moeten worden rond 11 uur, maar er gebeurde van alles behalve dat ene telefoontje waar we met smart op zaten te wachten.

Om 3 uur hield ik het niet meer. Heel voorzichtig stuurde ik een sms met 'alles goed?' Een kwartier later kreeg ik antwoord. 'Gelukt! Ik bel zo!' En we kregen een fotootje tegestuurd...

Chiel en ik keken elkaar aan. 'Ja, we zijn nu echt opa en oma!!' Wauw, spannend, we werden een beetje emotioneel. En wat super dat de kleine meid keurig heeft gewacht op ons! We kwamen donderdagmorgen aan, hebben een dagje kunnen bijkomen van de jetlag, en op zaterdagmorgen heeft ze haar komst aangegeven!

We kregen inderdaad na een half uurtje een facetime-telefoontje van Remy. Dus telefoon met beeld! En toen zagen we een trotse maar vermoeide Rachida, Remy met ongeschoren hoofd en wallen onder de ogen en ineens zagen we een klein verfrommeld meisje...Leena! Om precies te zijn, Leena Fatima Ans!!! Jazeker, ik ben vernoemd!

Leena is 3800 gram zwaar en heeft haar moeder de hele dag laten wachten. Ze werd pas om 14.30 geboren terwijl ze al die nacht daarvoor om 02.30 waren opgenomen. Ze moeten nog een nachtje blijven omdat ze net als haar papa toen, ook in vervuild vruchtwater ter wereld is gekomen.

We zijn 's avonds gelijk naar Utrecht afgereisd! In de auto met Linn, Ben en Selena. Op naar het Diakonessenhuis en toen we daar de parkeerplaats opreden, zagen we Remy als staan bij de uitgang.
Er zijn even wat traantjes geplengd, vooral van mijn kant ;-), en toen liepen we de afdeling op waar Rachida en Leena lagen.

Effe iets anders, wat een verschil met het Queen Elisabeth hospital! Op de kamer waar Rachida en Leena met z'n tweetjes lagen, stond een bedbank waar Remy gebruik van kon maken, een klein bedje en de kamer was zo ruim, dat als dit in HK had gestaan, daar zonder pardon 10 man op hadden gelegen!

Oh wat een klein scheetje! Nog helemaal verfrommeld van de geboorte, 10 vingertjes en teentjes, een bos donkere haartjes en in diepe rust! Ze heeft al die tijd geen kik gegeven. Ze vond het alleen niet zo leuk als er geflitst werd want dan fronste ze gelijk haar wenkbrauwtjes. Zo schattig!

Ze is van arm tot arm gegaan. Iedereen wilde kleine Leena even vasthouden en ze vond het allemaal best. Na een uurtje zijn we vertrokken. Leena, Rachida en Remy hadden een drukke nacht/dag gehad en Chiel was ook moe. Moe van de emoties...

Vandaag blijven we thuis. Het is nog niet duidelijk of ze vandaag naar huis mogen of dat ze misschien nog een nachtje moeten blijven en wij krijgen vanmiddag Chiel's zussen op bezoek en vanavond komen Yvon en Mari langs.

Opa en oma...t'is wat! Supertrots zijn we!

Hello Amsterdam!

En toen was het zover...

Nadat we ons hadden opgefrist, belde de taxi op. Hij stond klaar in de kelder om ons weg te brengen naar het vliegveld. En mensen, dat was perfect. Alles kon in 1 taxi, Chiel hoefde niet moeilijk te doen van rolstoel naar achterbank, hij kon lekker blijven zitten en onze chauffeur reed veilig en zonder pompend gas geven naar het vliegveld. Ideaal!

De koffers werden uitgeladen en op een karretje gezet en Chiel en ik reden samen naar de incheckbalie van Cathay. We werden al verwacht! Alles was goed geregeld en we werden opgehaald door een dame van 'meet and assist'. Een lieve chinese dame die er alles aan deed om Chiel zo goed mogelijk te begeleiden. En we namen alle sluipweggetjes op het vliegveld en zo kwamen we op plekken die we nog nooit hadden gezien!

Ze vertelde dat we eerst naar de lounge gingen om een kopje koffie te drinken en dat ze ons daarna weer zou ophalen om naar de gate te gaan. Tegenwoordig is het namelijk zo dat je zelf mag kiezen of je als eerste het vliegtuig in wil of dat je net als normale mensen in de rij staat om te mogen boarden. Het schijnt anders gezien te kunnen worden als discriminatie als zij voor jou de beslissing nemen. Nou, wij wilden wel als eerste het vliegtuig in! No problemo!

We hebben inderdaad eerst een bakkie genomen en kwamen even bij van de spanning. Want die was duidelijk aanwezig. Maar als je dan gaat boarden, dan is dat het. Geen weg meer terug. Zitten en blijven zitten. Pfff. En om het dan helemaal af te maken was de vlucht naar NL, geen 12 uur maar 13 uur en 20 minuten! Extra lang, zodat we extra konden genieten van die krappe stoeltjes...

De dames van Cathay hebben ons heel goed geholpen en stonden steeds klaar als Chiel aanstalten maakte om naar het toilet te gaan. Wat dat betreft, niets dan lof. Maar 14 uur zitten, dat is net even te veel voor iemand zonder billen...

Maar toen kwam toch echt het moment dat de piloot omriep dat we de landing gingen inzetten. Heerlijk. Na 14 uur heb je het gevoel dat je nooit meer ergens landt, dus hoera! We mochten nog wat langer blijven zitten omdat we ook een assist zouden krijgen op Schiphol. Eerst iedereen het vliegtuig uit en dan mochten wij.

Chiel's rolstoel stond alweer klaar in de slurf en de assist was een man die zei 'deze kant op aub!' en liep vervolgens weg. Ok...dan zoeken wij zelf wel de lift naar de paspoortcontrole. Wat een verschil met HK...

Toen we bij de bagageband aankwamen, zag ik onze koffers al voorbij komen. Alles weer op een karretje en daar gingen we met z'n tweetjes door de deur. En toen...

Verrassing!!!
Ik had Lody verwacht die ons op zou halen maar daar stonden Lody, Simone en Ron en Mickey en Jaap!! Kompleet met ballonnen en welkom thuis- bord! Nou ja zeg! De tranen biggelden ons over de wangen en ineens kwam alle spanning eruit. Van de voorbereiding, van de vlucht, , het geregel, van het gemis aan familie en vrienden in de laatste 3 maanden, kortom het werd ons allemaal ineens te veel. Ik kwam zelfs even in de 'ugly cry' terecht!

We hebben koffie gedronken, hebben even lekker bijgepraat, gehuild tegen elkaar aan en we zijn met z'n allen naar de huurauto gelopen die al stond te wachten op ons. Wat een ontvangst...in de auto terug naar Druten hebben we nog wat traantjes gelaten...super was het!!

Nu nog een uurtje naar huis rijden, wat iets langer duurde omdat er 2 ongevallen waren en wij daardoor in de file terecht kwamen, en dan eindelijk thuis! Ben en Linn stonden ons al op te wachten. Ze hadden al heel wat voorbereidingen verricht.

Zo stond ons bed al beneden in de woonkamer. Is de trap met vloerbedekking gelegd en zijn er leuningen aan weerszijden van de trap geplaatst. Geweldig.

Ik moet zeggen dat we de rest van de dag in half bewustzijn hebben doorgebracht. We waren kapot. En dat was niet alleen van de vlucht. Natuurlijk hebben we nog een frietje gegeten en toen vielen de luikjes echt dicht.

Het is nu 6 uur 'smorgens. Chiel en ik zijn al wakker vanaf 4 uur en verwelkomen de jetlag. Koffie en een boterham met chocovlokken en de verwarming op 20. Want het is koud! En dat terwijl de lente vandaag is begonnen...

We zijn thuis!

Bye Hong Kong!

Wat kan er nog mis gaan?

Alles is voorbereid. Ik heb de koffers gecheckt, gecheckt en nog eens gecheckt. Om 21.30, dus over 2 uur, komt de taxi ons ophalen. Wat dat betreft kan niets mis gaan.

T'is alleen dat je mentaal zo druk bent. Ik ben echt kapot en zal enorm blij zijn als we zitten in het vliegtuig. Dan is er niets meer te doen. Qua plannen dan. Gewoon verstand op nul en laat alles maar gebeuren. Als we eenmaal vliegen dan stopt het vliegtuig toch niet. Uitstappen gebeurt pas in Amsterdam.

Ben alleen een beetje angstig voor het moment, wat gegarandeerd komt, dat Chiel naar het toilet moet...Thuis heeft hij de ruimte om met het looprek naar het toilet te gaan...En als hij moe is gaat hij even op bed liggen...Als ik er aan denk, krijg ik het spaans benauwd...

Nou ja. Je zal zien dat het allemaal enorm gaat meevallen! En als vannacht dat dienblaadje met het ontbijt langs komt, dan is het nog maar 2 uurtjes voordat we landen!

In ieder geval, het volgende postje komt uit Druten, in de kou, met de kids! See you tomorrow!

Nog 1 nachtje slapen

Inderdaad. Nog 1 nachtje slapen. Heel spannend maar o zo leuk. Kan niet wachten om iedereen weer te zien!

Vandaag zijn we nog naar het ziekenhuis geweest. Chiel ging weer naar de fysio en ik ben per minibus  weer de markt over gegaan. Leek me handiger om in de buurt van het ziekenhuis te blijven want de lucht zag er de hele middag nogal bedreigend uit. Hele donkere wolken pakten zich samen en om 4 uur vielen de eerste druppels. Ik besloot om maar vast weer terug naar Chiel te gaan want als straks de hemel open breekt, dan konden alle minibussen wel vol zitten en een taxi kan je dan wel op je buik schrijven. Dan maar een half uurtje wachten. Gelukkig hebben we voor morgen de rolstoeltaxi kunnen boeken, dus dan hebben we dat gedoe niet.

En net toen ik de lobby binnen liep van het Kowloon Hospital, toen ging het vreselijk te keer! Onweer, flitsen, regen! Ongelofelijk. En het leek wel nacht! Zo donker was het ineens! Dit is volgens mij de eerste echte bui sinds maanden.

4 uur 's middags en aarde donker!

Ik ben naar de afdeling gelopen waar Chiel fysio krijgt. Een hele grote zaal met hele grote ramen en langs de kant allerlei apparaten, 6 therapeuten en ik denk wel 8 patiënten. Chiel zat op een apparaat, een crosstrainer, maar dan eentje waar je op kan zitten. En hij ging als de brandweer! Normaal gesproken heeft hij dan een bandje aan zijn linker been die het been tegenhoudt, zodat hij niet naar opzij kan vallen. Dat was altijd nodig omdat zijn spieren daar verlamd zijn, maar hij had het nu niet meer nodig! Hij kan nu zijn been recht houden! Echt geweldig!

Om half 5 was de sessie voorbij en zijn we naar beneden gegaan om weer een taxi in te gaan. Nou moet ik zeggen dat het daar altijd een crime is om aan een taxi te komen omdat om 5 uur de dagdienst van de chauffeur overgaat in de avonddienst. Dan willen ze naar huis. En het zal ze worst zijn als daar nog een rij met mensen staat die ergens heen moeten. Maar als het dan regent, dan zijn die taxi's altijd vol en dan kan je het wel helemaal schudden. Bleh. We hebben vandaag maar een half uur moeten wachten, dus het viel best mee. We zagen er zat voorbij komen maar elke taxi had het bordje 'out of service' voor het raam hangen. We zijn in ieder geval droog thuis gekomen!

En bij ons op het balkon zijn de werkmannen bezig met de afdekplaat te monteren. Ziet er weer netjes uit. Morgen moeten ze het laatste stukkie nog doen.

Hier nog de laatste dingen inpakken, was doen en koelkast leeg maken. Jippie!

Weekend

Het weekend is weer voorbij. Ons laatste weekend in HK voordat we in het vliegtuig stappen. Want het vliegen gebeurt op donderdagmorgen om 00.20 uur. Op woensdagavond inchecken en net na middernacht opstijgen. Als alles dan goed gaat komen we aan op Nederlandse bodem rond 6 uur in de morgen! Onnodig om te zeggen dat we daar enorm naar uitkijken!

Moet ook wel toegeven dat we allebei wel stiekem een beetje nerveus zijn voor de oversteek. 12 Uur zitten is voor een gezond iemand al een opgaaf. Laat staan hoe dat is voor Chiel die geen billen heeft. In ieder geval hebben we goede stoelen kunnen regelen. Dat scheelt een slok op een borrel. En al die spullen die we moeten meenemen... Ach, het zal allemaal wel goedkomen en meevallen. En de beloning na dat vliegen is super! Al onze kinderen en familie zien en er zijn als de kleine wordt geboren ;-)

De koffers liggen al open geslagen op het bed. Steeds als ik ergens aan denk, wordt het gelijk in de koffer gemikt. Beter mee verlegen dan straks om verlegen, toch?

Chiel maakte zich nogal druk om zijn spijkerbroeken. Elke broek valt van zijn billen af. Zelfs met een riem is het niet te doen. Dus er moesten broeken gekocht worden. Dat hebben we samen gedaan van het weekend! Ik ben nu een kei in het ontdekken van invalide liften! Het is namelijk zo dat je met je rolstoel vaak niet bij een normale lift kan komen. De architecten hier in HK hebben er een handje van om net voor die lift 2 treden te maken. Als invalide wordt je de goederenlift ingestuurd die vaak ergens achteraf in een hoekje is gevestigd. Maar ik heb ze gevonden!! Het was geen probleem om bij de American Eagle Store te komen die op 3 hoog is! Het passen gaat niet dus met een tas vol, zijn we weer naar huis gelopen en heeft Chiel daar alles op bed kunnen passen. 2 Hele confectiematen kleiner!

Ook heb ik een tafel geboekt voor zaterdagavond bij BLT. Daar waren we al ruim 3 maanden niet geweest en we hadden wel zin in popover die je daar krijgt. Eerst geregeld dat we met een rolstoel buiten konden zitten, wat lukte! En 's avonds hebben Jesse en Mabel ons vergezeld. Zalig gegeten en het was een ouderwets gezellige avond!

Zondag ben ik gaan boodschappen doen voor de BBQ. Nog vlug een keertje een fikkie steken voordat we naar huis gaan. Nadat dat allemaal binnen was, zijn Chiel en ik samen op stap gegaan voor mijn verjaardagscadeautje. Ik wilde heel graag een blender om vruchten/groente smoothies te kunnen maken. We rolden naar de Wing On warenhuis bij ons op de hoek, en nadat we info hadden gevraagd hoe we beneden moesten komen (blenders worden verkocht in de kelder) werden we weer de goederenlift ingestuurd. Dit keer met beveiliging die keurig bleef wachten totdat we weer klaar waren! Alles is gelukt en ik heb een super blender staan nu op het aanrecht. Het eerste sapje is vanmorgen gemaakt!

Zondag avond kwamen Jesse en Mabel weer langs. Heerlijk gegeten en genoten van de 'happy happy tower' die Chiel kreeg! Een toren vol met macaroons!

En nu staat de balkondeur wagenwijd open. Het is prachtig weer. CHiel werkt achter aan tafel en ik heb net de wasmachine maar aangezet. Moet ook gebeuren.

Nog steeds vooruit!

Het leven heeft sinds Chiel uit het ziekenhuis is ontslagen normale vormen aangenomen. Tenminste als je het vergelijkt met de eerste 2 maanden. We zijn nu 3 maanden en 3 dagen verder sinds de opname!

• Werk: Hij is weer aan het werk voor halve dagen, zij het dat het van huis uit gaat. 1 Keer per week een vergadering met zijn management bij ons thuis, en op de dagen dat hij naar fysio moet, werkt hij in de ochtenden aan de eettafel. Op maandag en vrijdag is hij de hele dag thuis en dan gaat hij eerst fietsen. Een uurtje. Daarna zit hij met de laptop op schoot en probeert hij zo veel mogelijk te werken.
• Fysio: Zoals ik al zei, hij gaat nog steeds 3 keer per week naar de fysio in het Kowloon Hospital.  Van 2 tot 5. Daar krijgt hij elke keer acupunctuur en electro-stimulans. Vervolgens worden de oefeningen gedaan die zijn nog steeds verlamde spieren prikkelen. Ook worden oefeningen gedaan met krukken. Tegenwoordig kan Chiel al aardig rondlopen zonder brace maar met looprek. Nu is het oefenen met brace en krukken. Dat gaat nog niet echt lekker, maar het gaat wel steeds beter! Hij kan nu ook meer met zijn linker been als 2 maanden geleden. Zo kan hij nu zijn linker been bewegen zonder dat het lijkt of hij met zijn hele lichaam iets probeert te forceren.
• Uiterlijk: De mensen uit China van het werk, die hem dus niet elke dag zien, zijn verbaast over hoe snel alles vooruitgaat. Dat hij grotere stappen kan nemen als hij met zijn looprek thuis rondloopt en dat hij sneller loopt. Ook vonden ze dat zijn linker been normale vormen begint te krijgen. 't Is nog steeds niet zoals het zo moeten zijn maar het wordt wel beter. Het was eerst een echt spillebeentje terwijl zijn rechter been al normale proporties heeft. Ook heeft hij sterkere en gespierdere armen gekregen! 
• Medicijnen: Hij heeft nog wel vitaminen preparaten, vezeltabletten en paracetamol. Dat laatste slikt hij niet meer. Hij heeft nergens pijn. Het slaaptabletje wat hij elke nacht inneemt is van een hele naar een halve gegaan! En dat gaat helemaal goed!
• Darmen: Over het algemeen gaat alles goed. Maar terug tot waar het was, daar zijn we nog niet. Schijnbaar heb je als je het Cauda Equina Syndroom hebt, regelmatig last van een buikloop aanval. Gelukkig Chiel niet. Hij heeft maar 2 keer een soort van aanvalletje gehad maar dat hebben we gelijk de kop kunnen indrukken.
• Blaas en nieren: Gaat helemaal goed! Ook al kost het best veel inspanning. Had hij eerst elke 4 uur een katheter nodig, nu gaat het zo goed dat hij maar 1 of 2 keer op een dag een katheter moet gebruiken. En eigenlijk omdat hij zeker wil weten dat zijn nieren het goed doen. Dat zinnetje wat de dokter tegen Chiel zei: 'Your leg will not kill you. Your kidneys will!' blijft altijd in het hoofd.
• Zitten: Je staat er niet bij stil, maar als je dus hebt wat Chiel heeft, dan verdwijnen je spieren als sneeuw voor de zon. Ze zijn verlamd en krijgen niet vanzelf door dat ze aan het werk moeten. Ze slinken waar je bij staat. En daardoor is zitten best een opgaaf. Je billen zijn spieren. (Niet in mijn geval trouwens!) en zonder spieren zit je dus op je botten. En dat is heel pijnlijk. In de rolstoel heeft hij een kussen en die nemen we overal mee naar toe. Maar eerlijk is eerlijk, hij kan het nu al veel langer volhouden dan 2 maanden geleden. Toen was een uurtje zitten er niet bij!
• Staan: Het lopen met een looprek is ook om zijn balans te oefenen. Los staan is iets wat nog steeds niet echt kan. Maar tussen het lopen en tussen elke stap probeert hij om even rechtop te staan en even het looprek los te laten. En ook daar zien we veel verbetering!
• Gevoel: In zijn rechter been is het gevoel 100% terug maar heeft hij maar 80% kracht. In zijn linker been is het gevoel voor 70% terug maar heeft hij nog maar 20% kracht.
• Tussen de oren: We zijn beiden positief en volgens mij scheelt dat enorm. Elke kleine overwinning is er eentje. Elke kleine stap meer dan gisteren moet gevierd worden. Elke flinterdunne spier die beweegt, daarvan gaan we totaal uit ons dak! We leven in het heden en op de bank zielig zitten doen en boos zijn dat dit je overkomt, daar schiet je niets mee op en daar wordt je niet beter van. Geniet van elke minuut en wees blij dat het geen levensbedreigende ziekte is. Wat niet wil zeggen dat we niet allebei soms last hebben van een dipje. Af en toe rollen de tranen nog steeds over de wangen. Tuurlijk slaat soms de angst om je keel, tuurlijk ben je soms boos en verdrietig en opstandig maar over het algemeen hebben we net zoveel lol als voor die absurde datum 12-12-12. Maar wat ook niet wil zeggen dat we beiden blind en doof zijn. We hebben een zeer realistische kijk op de hele ervaring. Stel dat dit ons leven wordt, dat er geen vooruitgang meer in zit, dan zijn we allebei gelukkig met wat we hebben. Dat wou ik maar even gezegd hebben...

Buurmeisje

Naast ons woont een Indiaas gezin. Eigenlijk wonen in het hele gebouw Indiase mensen, maar goed, je snapt wel wat ik bedoel. Vader, moeder, dochter en een helper. Allemaal flink van postuur, behalve de helper want die komt van de filipijnen, met harde stemmen. Ik bedoel als ze normaal praten op de gang, dan lijkt het of ze bij je binnen staan. Maar ze zijn heel erg aardig en als we elkaar zien doen we altijd even een praatje.

Ze hebben 2 dochters, maar eentje is getrouwd en heeft net ook een dochtertje gekregen. Deze dame is slank en bloedmooi. Ze zou zo uit een Bollywood film kunnen lopen. Hele mooie meid. De andere dochter, ik schat zo'n jaar of 15, woont nog thuis en is geestelijk gehandicapt. Ik denk dat ze ook autistisch is.

In het afgelopen jaar hebben we regelmatig woede aanvallen gehoord van de jongste dochter. Altijd rond een uur of 8 's avonds. En vaak duurt dat een uurtje of 2. Niets aan te doen en ik snap dat je als ouders soms het eventjes niet meer weet. Er valt met haar dan geen land te bezeilen. Het enige wat ze kunnen doen, is de woedeaanval voorbij laten gaan en haar laten uitrazen.

De afgelopen week was ze echt helemaal door het dolle. Vanaf het moment dat ze thuis kwam van school, heeft ze lopen gillen, krijsen, stampvoeten, en ik vermoed dat ze met haar hoofd tegen de muur bonkte want we hoorden regelmatige doffe dreunen door de muur. Ze heeft dit 2 dagen achter elkaar gehad en hield het vol van 5 tot 11 uur 's avonds!

Chiel en ik keken elkaar af en toe eens aan maar ach, je weet hoe dit meisje is. Lijkt me verschrikkelijk ook voor de rest van de familie, als je zo machteloos bent en niets kan doen om haar tot rust te krijgen.

De dag erop kwamen we toevallig allemaal uit 2 verschillende liften lopen. Zij en haar moeder, en Chiel en ik. Ze zei vrolijk 'hello!' en toen zei haar moeder: 'I hope she didn't disturb your evenings for the last 2 days' terwijl ze naar haar dochter wees. Ik antwoordde met; no problem. I want to scream sometimes too! Het meisje keek ons aan met die grote bruine ogen en toen zei ze ineens : 'Sorry, I have disturbed your nights. Sorry'.

Ach...

Trouwdag

Ik weet echt niet waar de tijd is gebleven...32 jaar getrouwd...niet gek hè?

Scheur in de muur

Vanmorgen om 9 uur werden we opgeschrikt door drilboren en moker hamers. Niets vreemds op zich want dat is het leven in Hong Kong, maar het was nu wel heel dicht bij. De aanbouw achter de keuken werd bij de buren gesloopt.

Ik had al verwacht dat zoiets zou gebeuren want ze hadden een aanbouw over de railing van het gebouw gebouwd. En omdat de Hilton Towers bezig zijn met het renoveren van de buitengevel waar ook de railing bij hoort, had ik al verwacht dat vandaag of morgen alles plat zou gaan.

Vanaf 9 uur werd nonstop gedrild en gehamerd. Chiel en ik konden elkaar nauwelijks verstaan. Chiel checkte zijn email en ik was bezig met de was en liep naar onze aanbouw achter de keuken. Ineens zag ik een enorme scheur in de muur! Das nie goe nie. Eerst maakte ik wat foto's van de scheur en vervolgens liep ik naar de buren. De deurbel was 'out of order' volgens het papiertje en de deur stond open. Ik hoorde de werkmannen boren maar zag niemand. Dan maar weer naar huis. Voel me niet prettig in een huis van een ander.

Toen ik ons huis weer binnen liep zag ik een van de werkmannen op ons balkon bezig om rotsooi op te ruimen die was ontstaan tijdens het boren. Chiel liep mee naar het balkon en toen ik de deur open deed en 'hello' riep, keek de man niet op of om. Na 10 keer steeds harder hallo te hebben geroepen keek hij nonchalant over zijn schouder. 'Look what you have done! There's a crack in my wall!' Hij bleef weer stoïcijns voor zich uit kijken en wuifde mijn opmerking weg.

Hmmm, dat had die nou niet moeten doen...Listen, you have made a crack in my wall and I will go to the management office! Deur dicht en op weg naar de lobby. Via de doorman werd de manager gebeld en kon ik mijn verhaal kwijt. Hij zou straks welk even langskomen.
Weer naar boven en toen hebben Chiel en ik contact gezocht met onze landlord. Hij moet het wel weten natuurlijk en stel dat we hier ooit weg gaan dan wil ik niet horen dat het onze schuld is en dat wij de zaak moeten herstellen.

Andre en Jenny, onze landlords, kwamen rond 12 uur een kijkje nemen. Ze vonden het trouwens erg leuk om ons weer te zien en waren erg in de nopjes met de conditie van hun huis. Ze zagen nu ook de scheur en nu ging Andre naar de manager. Met z'n allen hebben ze gekeken naar de scheur, hebben ze de werkmannen bij de buren bezocht en spraken ze van alles door. Morgen komt de manager weer langs. Ik weet alleen niet meer waarvoor...

's Middags zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Vandaag moesten we met een normale taxi omdat de Diamond Cap weer was volgeboekt. Helling op, taxi in, Chiel afgezet bij de fysio en toen ben ik Mongkok ingegaan. Met de minibus. Ik word nog een echte fan van die busjes ;-)

Ik was op zoek naar vlotte gympies/laarsjes voor mezelf maar ben niet geslaagd. Wel zag ik enorm lieve kleine Vans...met Hello Kitty...met een beetje rose...en die konden niet blijven staan op de
plank ;-)

Chiel weer opgehaald van het ziekenhuis, taxi weer in, helling weer af, opgefrist en verzorging gedaan, Chiel heeft nog eventjes geskypt met het werk en ik zag dat de gehele aanbouw van de buren nu echt helemaal plat ligt! Volledig gesloopt!

En toen gingen we weer op stap. Helling weer op en een lekkere wandeling gemaakt naar Ocean Terminal. We hebben gegeten bij Greyhound met Ellen en Remco. Super gezellig en weer bijgepraat.

En laat daar nou de Amsterdam aangemeerd! Dat supergrote donkerblauwe schip! Prachtig! En ze hebben alvast de weg gewezen waar we heen moeten volgende week! Bij Ocean Terminal, rechts af!

We zijn weer terug gewandeld naar huis via de Avenue of Stars en hebben genoten van het zalige weer. En van de lampions!

En dan nog even dit...
Het was vandaag precies 3 maanden geleden dat Chiel werd opgenomen en geopereerd. T'is wat.

Samen op stap

Ik moet echt zeggen dat we enorm boffen met het weer. De zon schijnt non stop, en overdag is het zo'n graadje of 28. Volgens de Hong Kong Pelleboer is de temperatuur ongeveer 8 tot 10 graden warmer dan normaal. En de luchtvochtigheid was gisteren maar 60%! Zon zonder zweten! Nou ons hoor je er niet over. We zijn van plan om elk zonnestraaltje op te nemen voordat we naar NL gaan. Want daar hoorde ik geheel andere berichten over. Dat het weer ging vriezen en dat er -12 wordt verwacht...

Maar door dit mooie weer krijgen we samen weer energie.  Ik heb het balkon helemaal schoon gemaakt, de plantjes hebben nieuwe potgrond gekregen en de nieuwe stoeltjes staan uitnodigend te wachten.

Chiel gaat elke morgen buiten op het balkon fietsen. Althans de dagen dat hij niet naar fysio moet. Dan wordt het iets te veel, maar gisteren en vandaag zat hij lekker op de fiets, muziekje op en het zonnetje op zijn bolletje. Hij is zelfs al bruin geworden!

Gisteren zijn we samen een stuk gaan wandelen. We krijgen samen steeds meer zelfvertrouwen en steeds proberen we een stukje verder te lopen. Gisteren was Ocean Terminal aan de beurt. Eerst dimsummen en daarna naar Muji om een nieuwe joggingbroek voor Chiel te halen en pindarotsjes voor mij ;-) Het blijft wel lachen dat je als rolstoel gebruiker gemeden wordt in de normale liften. Nee, als je in een rolstoel zit (of kinderwagen) dan mag je de goederenlift in. Opgeruimd staat netjes!

Vervolgens wilden we een beetje slenteren benden op de begane grond van Ocean Terminal waar alle kinderspullen te koop zijn, zoals Armani junior, Chanel kids, DKNY kids, enz. We moeten wat inspiratie opdoen voor straks natuurlijk als de kleine wordt geboren. Terwijl we daar liepen zagen we All en Diana met hun baby'tje in een winkel staan. Zoey is met de kerst geboren en nu zijn ze hier weer aan het werk. Het was leuk om ze weer te zien en om de kleine meid te bewonderen. Een norme bos haar en ze heeft geen kik gegegeven! Ze sliep overal doorheen! We hebben een kopje koffie genomen en daarna gingen we onze weg weer.

Via de boulevard weer naar huis en later die avond zijn we met z'n tweetjes lekker gaan eten bij Wooloo. Het was zulk lekker weer! We gingen pas om half 10 weer naar huis!

En we zijn net terug van lunchen bij de Vietnamees en we hebben samen boodschappen gedaan bij de Marketplace in K11. Zo, dat is echt lang geleden dat we samen boodschappen gingen doen. Chiel hield het mandje op schoot en samen liepen we alle stellingen af. Het leek weer bijna normaal ;-) Daarna zijn we een eind gaan wandelen over Nathan road, beetje winkeltjes gekeken en langs Jesse's huisje zijn we terug gegaan naar huis. Heerlijk!

Over Jesse gesproken, ik hoop dat hij zijn doelstelling, een halve marathon onder 1 uur en 37 minuten kan waarmaken vandaag. Hij rent de City Pier City Loop in Den Haag vandaag!

Klusjesvrouw

Als manlief ineens niet meer kan lopen en maandenlang in het ziekenhuis ligt, dan zijn ineens de 'mannen-taken' ook de 'vrouwen-taken' geworden.

Als hij vroeger op zakenreis was of dagen in China verbleef en iets was kapot, dan wachtte ik rustig af totdat hij zijn neus weer liet zien. Nu is dat anders. Hij is lekker thuis maar dingen repareren lukt nu niet. Ja, als het de fluitketel is waar de fluit niet van af kan, dan lukt dat wel, maar zodra er een keukentrap aan te pas moet komen dan is het tegenwoordig mijn beurt.

Neem nou b.v. BBQ-en. Hij was daar altijd mee bezig. Dat ding eerst schoonmaken en vervolgens een fikkie stoken. Maar nu was ik het die dat ding moest schoonmaken en vuur moest maken. Vuilniszakken verwisselen, tafeltje in elkaar schroeven, zware boodschappen tillen, koffiezet apparaat proberen te maken (niet gelukt dus), rolstoel met inhoud een helling van 60 graden op duwen, hometrainer naar buiten slepen en na het trainen naar binnen slepen maar van de week kwam de grootste uitdaging.

We hebben in de keuken TL bakken hangen met ieder 2 tl's erin. Helemaal afgesloten. Ineens werd het pikkedonker in de keuken. De tl's hadden het begeven. Vroeger had ik Chiel geroepen maar dat heeft nu geen zin. Dus keukentrap erbij en dan eerst maar eens kijken hoe die bak open moest. Na een half uurtje kwam ik erachter dat je de plastic plaat eruit kon wippen. Maar toen moesten die tl's eruit. Uhm...

Na een tijdje gevloekt te hebben en het zweet in straaltjes van mijn lijf liep omdat ik boven mijn macht stond te werken om de krengen eruit te krijgen, hoorde ik uit de woonkamer 'je moet ze draaien!' Fijn. Bedankt schat. Inderdaad, je moet zo'n ding draaien. Toen waren ze los maar nu moesten ze de bak nog uit. Potver. Gelukkig is het van zo'n kwaliteit gemaakt dat je alles kan buigen en met een beetje gepeuter kreeg ik ze uit de bak.

Opgeschreven wat voor lamp het was en de sterkte, lengte opgemeten, en toen op naar Kimberleystreet. Daar zitten allemaal van die shoppies die de duvel en z'n oude moer verkopen qua doe-'t-zelf. Ik zag hout, ik zag schilderijlijsten, ik zag kabels en eindelijk in het laatste winkeltje ontdekte ik tl-balken.

Ik liet mijn papiertje zien aan de man en hij begreep me helemaal. Nu nog vertellen dat ik niet van dat enge witte licht wil, maar meer geel zodat het niet zo ongezellig is in de keuken. (Chinezen zijn gek op dat witte/blauwe licht. Heb alle lampen tijdens het verhuizen verwisselt voor geel licht behalve de tl-balken omdat ik toen ook niet wist hoe die krengen eruit moesten) Dat begreep hij ook en toen ik wilde afrekenen bleek dat 1 zo'n tl balk, 80 eurocent kostte! Nou doe me er dan maar 4 dan verwissel ik die andere bak ook gelijk!

Weer thuis klom ik op de keukentrap en wat ik ook probeerde, ik kreeg dat rotding niet in de bak. Na weer het zweet op mijn voorhoofd te hebben staan, inwendig gevloekt te hebben, een spiertje verrekt te hebben in mijn nek, de nieuwe lamp bijna uit mijn handen liet vallen, toen pas zag ik dat je de zijkanten van de bak eruit kon schuiven! Arggg!!!

Het lukte zowaar om alles in de bak te krijgen, ik daal af van de keukentrap, loop naar het lichtknopje en wat denk je? Niets!! Nou eigenlijk is dat niet helemaal waar, 1 lamp deed het niet. Die was kapot, dus die er weer uit, wat verbazend snel ging nu de zijkant eruit was ;-) een andere lamp erin, keukentrap weer af, lichtknopje om en jawohl! Hij deed 't!!

Het enige is nu dat ik 1 bak heb met geel licht en die andere bak nog steeds wit/blauw licht heeft. Nou jammer dan. Ik ga van de week wel weer een nieuwe tl halen.

Nu is er nog een andere klus die op me wacht. Chiel heeft in al zijn enthousiasme, de stop in de wastafel muurvast gedrukt. Het is zo'n ding wat er vast inzit. Je drukt dan sluit hij af, je drukt nog een keer en dan wipt hij naar boven. Alleen nu niet meer. Er zit geen beweging meer in. En er wil dus geen water meer uit. Ik heb al gekeken maar hij zit echt muurvast.

Iemand suggesties?

Op controle

Toen Chiel werd ontslagen uit het Kowloon Hospital kreeg hij zakken vol met medicijnen mee en talloze bonnetjes waarop afspraken stonden geschreven. Hij werd verwacht in het Queen Elisabeth hospital en in het Kowloon Hospital. En om het makkelijk te maken waren ALLE afspraken gemaakt zelfs die voor in 2014!

Net toen we dachten dat we alles keurig in de agenda hadden bijgeschreven, kregen we een telefoontje van...ja van wie eigenlijk? Niet te verstaan en ze sprak geen woord engels. Toen ik werd gebeld kreeg ik gelijk een rap Chinees sprekende mevrouw aan de telefoon die zich niet eens voorstelde, laat staan dat ze vertelde waarvoor ze belde!

Toen ik zo'n drie keer had gevraagd wie ze eigenlijk was, werd er vlug opgehangen en later die dag werden we nog een keer gebeld door die zelfde mevrouw. Ik begreep nu dat ze van het Queen Elisabeth was en dat er iets was met een afspraak. Het ging om de afspraak van 2014. Die ging door! Geweldig want dat hadden we al in de agenda staan. Dus...

Enfin, vanmorgen vertrokken Chiel en ik hoopvol en goed gemutst naar het Elisabeth ziekenhuis voior de eerste controle. Helemaal gezellig. En de taxi chauffeur had er ook zin in want hij zong uit volle borst mee met een Chinese opera die hij op had staan.

Om 11.30 werden we verwacht bij de polikliniek van het Spine Center. Dus na een stukje door het ziekenhuis gelopen te hebben kwamen we eindelijk daar waar we moesten wezen. En het gaat ietsjes anders dan in NL. Je komt op de desbetreffende afdeling aan, dan ga je eerst het consult betalen bij een loketje, je afspraak met barcode wordt gescand en dan weten de artsen dat je in de wachtkamer zit. De rekening is ook ietsjes anders dan in NL. 6 euro!

Mijn oog viel op een poster waarop stond dat je in het ziekenhuis niet mocht vloeken, mensen mocht uitschelden of onzedelijk gedrag mag tonen. Doe je dat wel, dan bellen ze de politie en dan staat daar 1500 hkd boete op of 1 maand in de gevangenis. Toe maar. Geen halve maatregelen dus. Ik vertelde het aan Chiel en we moesten er beiden stiekem om lachen.

En dan zit je daar. In een immens grote wachtkamer met alleen maar Chineesjes. Wat opviel was de grote hoeveelheid vrijwilligers die er rond lopen. Ze maken een praatje met iedereen, houden een deur open, wijzen je de weg. Goed geregeld. Ook de indeling van de wachtkamer is ordelijk. Iedereen kijkt dezelfde kant op, rolstoelen achter een grote groene lijn zodat niemand in de weg staat, en door een luidspreker hoor je je naam en het nummer van de kamer waar je heen moet. Perfect!

Maar wat ook weer anders is dan in NL, is hoe erg het spreekuur uitloopt! Mijn hemel. Volgens mij waren we de enige die er geen rekening mee hadden gehouden want als ik zo om me heen keek, was iedereen daar op voorbereid. Hele picknicktassen werden uitgepakt! Ineens begreep ik die poster die voor bij de afdeling hing!

Na een uur besloot ik om de vrijwilliger maar eens te vragen hoe lang het nog ging duren want om 2 uur zou Chiel opgehaald worden door de taxi om naar het Kowloon hospital te gaan voor zijn fysio. Ik werd gelijk meegenomen naar een kamertje waar ik voor het eerst een zuster zag. Hier zitten ze dus verstopt! Mij werd uitgelegd dat de patiënten van 10.30 nog niet eens aan de beurt waren en het was al half 1. Lekker zeg. Dus ik vertelde haar van de fysio in het Kowloon hospital en dat we anders maar een nieuwe afspraak moesten maken. Er werd wat op mijn afsprakenbonnetje gekrabbeld en ik moest gaan zitten. U hoort van mij!, zei ze.

En inderdaad. Om kwart over 1 werden we opgehaald door een andere zuster en mochten we een kamertje in waar Chiel's dokter achter een bureautje zat. Ik had de man echt niet herkend want op de afdeling had hij altijd zo'n smoeltje voor.

Maar in ieder geval was hij blij met de vooruitgang en blij met Chiel's blaas. Of we misschien ook de uitslag bij ons hadden van het urologische onderzoek?! Pardon?! Welk urologisch onderzoek?! En wat bleek, we hadden om half 11 op een andere afdeling moeten zijn voor zo'n onderzoek waarbij ze de druk opmeten van blaas en darmen. Ah, dat was dus dat telefoontje geweest! Nou daar zijn we dus niet geweest.

Geen paniek zei de dokter, we maken een andere afspraak. Dit is wel heel belangrijk dus gelijk zo'n afspraak maken hoor. Tuurlijk. Ook kregen we een recept mee voor alle medicatie voor 3 maanden dus we moeten ook nog even langs de apotheek. En we moeten nog een afspraak voor deze dokter voor over 3 maanden.

Dus op weg naar de urologische poli. Achter zo'n loketje zit een dame die bijna omvalt uit onverschilligheid, geen woord zegt en ineens krijg je dan een afspraak door het gleufje. 21 Maart. Jammer maar dan zijn we in NL. We komen terug na 14 april. Oh, ze begreep het. Nieuwe afspraak door het gleufje, 11 april. Neeeheee!! We zijn pas terug op 15 april. Ok, 18 april. En bedankt hè muts!

Volgende uitdaging...de apotheek!
Je gaat met je recept naar loket 1, je krijgt een nummer plus een barcode mee en je neemt plaats in een giga wachtkamer. Op de tv staan de nummers die naar loket 2 mogen om de medicijnen op te halen. Ik had nummer 369, nummertje 209 mocht nu net zijn/haar medicijnen ophalen...pfff. We besloten om de fysio en de taxi maar af te zeggen. Dit gaat wel even duren. Het was ondertussen al half 2.

Vervolgens loop je dan naar een ander loketje waar je moet betalen voor de medicijnen. De barcode wordt gescand, en voor 3 maanden medicijnen moesten wij het lieve bedrag van 4 euro betalen! Toe maar! En toen hebben we weer een half uur gewacht voordat nummertje 369 op de tv kwam te staan...

Het was nu kwart over 2, allebei helemaal gaar van het wachten en de honger. We besloten om dan maar te genieten van het mooie weer, het zonnetje en dat we ons niet meer hoefden te haasten. We hebben lekker gewandeld terug naar huis en daar zijn we op een terrasje gaan zitten om eerst maar eens wat te eten. Green Chicken Curry. Lekker.

Maar dit was een goede les. Heb je een afspraak in het ziekenhuis, dan moet je het vooral niet willen combineren met andere afspraken. Gewoon wachten, koffie en een boterham meenemen en het maar over je heen laten komen. Das het beste.

Voorbereidingen

We zijn al aardig druk met de voorbereidingen van ons tripje aan Nederland. Dingen moeten geregeld worden! En ik moet zeggen dat het best een beetje spannend is. Voor Chiel en voor mij!

Zo zijn onze plekken in het vliegtuig alvast gereserveerd en is de rolstoel service op de hoogte in HK en straks in Amsterdam op de heen-en terug weg. Want zomaar aankomen met je rolstoel bij de incheck balie, da kannie!

Voor deze gelegenheid hebben we Jesse gevraagd (en heeft hij aangeboden) om Joey in te schakelen. Zijn contactpersoon bij Cathay. Ik had gevraagd of Chrystal, mijn reisagente, dat kon regelen maar schijnbaar is dat nogal moeilijk. Ze gaf mij de website van Cathay en zei dat ik sommige documenten moest uitprinten en in moest vullen. En bedankt. Dat had ik zelf ook kunnen verzinnen. 1 Document wat wij moesten invullen en 1 document wat Chiel's arts moest invullen. 4 pagina's notabene! Je begrijpt dat de dokter daar geen tijd voor had en dat wij met die papieren weer naar het andere ziekenhuis moesten om het daar door de administratie te laten invullen. Wat een gedoe.

Maar nu kon alles met een shortcut geregeld worden dankzij Jesse en dankzij Joey. Daarvoor onze eeuwige dank! We hebben een prachtige plek op rij 30 precies naast het toilet!

Verder is Chiel druk bezig samen met zijn fysiotherapeut, om met krukken te leren lopen. Het gaat nog niet zo goed want zijn spieren in de heupen en in zijn voet doen het nog niet helemaal, maar het begin is er! Volgens de peut gaat het goed komen. De spieren in zijn rechter been zijn zo stevig nu dat ze heel wat kunnen opvangen!

Ook is Chiel heel erg druk bezig met het opnieuw gebruik leren maken van het toilet. En dat gaat waanzinnig goed! Hij wil als het effe kan, weer als een 'normaal' mens naar het toilet. En ik moet zeggen dat zijn blaas en darmen goed meewerken! Deze week is hij alles aan het registreren omdat we a.s. donderdag voor controle, naar de dokter moeten in het Queen Elisabeth ziekenhuis. Hoeveel doe je zelf, en hoeveel doe je met hulp. In dit geval een katheter. Voor de reis, neem ik wel van alles mee omdat we niet voor verrassingen willen komen te staan. Maar echt, we zijn zo blij als een klein kind dat het zo goed gaat! Ook zullen we bij de dokter wel weer medicijnen meekrijgen voor de periode in NL.

En ik moet ook nog een bezoekje brengen aan de Medimart. Er moeten dingen ingeslagen worden voor onze trip. Hier weet ik waar ik moet zijn en in Druten weet ik niet of die dingen allemaal te krijgen zijn.

Dan moet de rolstoeltaxi nog gebeld worden om ons weg te brengen naar het vliegveld op 20 maart. Dat leek ons beter. We moeten een rolstoel en koffers meenemen, nog een brace en krukken, en handbagage! Kortom, dat krijg je niet allemaal mee in een normale taxi.

Ook heb ik een auto gehuurd die wat hoger zit en waar een rolstoel zonder problemen in kan. Tja, het is wat. En ik heb Lody gevraagd om ons op te halen van Schiphol. Nadat we de bagage hebben opgehaald moet ik toch met heel wat meuk slepen om bij de auto te komen. Dat lukt me niet in mijn eentje en nu komt Lody dus naar Ansterdam. De schat. Leuk om te weten dat we om 06.30 aankomen ;-) Dat wordt een vroegertje voor zuslief!

En dan natuurlijk nog de dingen die thuis in Druten geregeld moeten worden.
Ben gaat zorgen dat ons bed straks beneden in de woonkamer staat. Ik denk dat Chiel nog niet zover is dat hij de trap op en af kan. Waarschijnlijk kan hij wel een beetje trap lopen maar om zeker te zijn, toch maar dat bed naar beneden. Hijzelf wil er nog niet aan, maar deze keer hou ik mijn voet stijf! We moeten maar even zien hoe we dat doen met wassen. Het is niet anders.

Maar stel dat hij vriend en vijand verrast met het trap kunnen lopen, in dat geval zorgt Linn dat de trap bekleed wordt. Ze gaat van de week vloerbedekking uitzoeken en dan wordt het volgende week donderdag gelegd. We hebben nu een kale trap met van die halve maantjes erop en dat is echt te glad. Ook gaat ze zorgen dat er een leuning geplaatst gaat worden.  Kanjers zijn die kids van ons!!

En vandaag heb ik bij toeval ontdekt dat ik mijn pinpas moest activeren om in het buitenland te kunnen pinnen. Tjonge wat een gezeik zeg. Nou ja, het is in ieder geval geregeld en ik ben blij dat ik er hier achter kwam en niet toen ik op het kerkplein in Druten stond. Ook weer geregeld.

En nu alleen nog die kleindochter van ons...Ik hoop dat ze even wacht totdat wij in NL zijn aangekomen en dat ze besluit om ruim voor 14 april geboren te worden, want dan gaan we weer terug.

Weer een stukje vooruit!

Zaterdagavond zijn we naar Annie geweest. Ze wist dat Chiel jarig was en ze pakte goed uit! Heerlijk gegeten! En Jesse en Chiel hebben zich gehouden aan hun woord. Ik wilde tenminste 45 minuten aan tafel zitten, en niet zoals de laatste keer binnen 15 minuten alles naar binnen schrokken, en dat lukte maar net ;-) En toen we net dachten, er kan niets meer bij, toen kwam er nog een fles champie en pisang goreng met kaarsjes op tafel! Als kadootje, van het huis!

Zondag was een luie dag. Beetje uitslapen, beetje hangen in huis en lekker lunchen. Heerlijk.

En vandaag was weer een volle dag. Ik moest vanmorgen naar de Immigratie omdat ik net een nieuw paspoort heb gekregen. Nu staat mijn verblijfsvergunning in het oude paspoort en dat moet naar mijn nieuwe paspoort. Ik begrijp niet helemaal waarom ze dit nou ineens willen want ik heb al 3 keer met 2 paspoorten rond gelopen, maar goed. Als ze het willen dan regelen we dat.

Met de metro naar Wanchai. En wat is dat toch fijn als je zo dicht op elkaar staat gepropt. Gelukkig is het nog niet de tijd van tshirtjes en singletjes anders had ik echt met mijn neus bij iemand in de oksel gestaan. Allemachtig wat was het druk. Maar goed ik kwam aan bij Immigratie. Heb een kwartier in de rij gestaan voordat ik aan de beurt was en toen vertelde ze mij dat ik nu nog niet mijn sticker kon laten 'transferen' zoals ze dat noemen. Nee dat mag ik pas in september doen. Fijn. Voor Jan Doedel naar Wanchai gegaan.

Thuis aangekomen heb ik Chiel eerst geholpen met op de fiets stappen. Ik had de fiets weer lekker buiten gezet want het weer was zalig. Net lente! En Chiel genoot weer! Lekker bezig zijn in het zonnetje en energie op doen. En echt het gaat elke keer beter. Hij heeft nu al op niveau 5 gefietst voor 45 minuten!

(Ik heb die tijd gebruikt om de keuken helemaal schoon te maken. Alle kastjes, alle plankjes, alle laadjes. Pff, wat een rotklus is dat toch. En daarna heb ik het balkon aan de achterkant maar weer schoon gespoten. Moet ook gebeuren. En hoera, geen rare dingen gevonden op mijn balkonnetje!)

Ook wat werk betreft heeft Chiel nu een soort van routine gevonden. Uurtje zitten op de eetkamerstoel, stukje wandelen met zijn wandelrek zonder brace en dan weer een uurtje zitten. Hij heeft zelfs zin in werken! Het doet hem goed en dat is een tijdje geleden wel anders geweest. Waar zo'n gedwongen verblijf in het ziekenhuis al niet goed voor is.

En dan zijn we super trots op Chiel's darmen en blaas! Die gaan ineens als de brandweer! Hij voelt veel meer en kan nu ook gebruik maken van het toilet! Na het toilet maakt hij nog wel gebruik van een katheter omdat hij van de dokter dat goed in de gaten moeten houden. Soms heeft hij nog wel een tegenvaller maar toch. Als je me dit zo'n 3 weken geleden verteld zou hebben, dan had ik het niet geloofd!