Op controle

Toen Chiel werd ontslagen uit het Kowloon Hospital kreeg hij zakken vol met medicijnen mee en talloze bonnetjes waarop afspraken stonden geschreven. Hij werd verwacht in het Queen Elisabeth hospital en in het Kowloon Hospital. En om het makkelijk te maken waren ALLE afspraken gemaakt zelfs die voor in 2014!

Net toen we dachten dat we alles keurig in de agenda hadden bijgeschreven, kregen we een telefoontje van...ja van wie eigenlijk? Niet te verstaan en ze sprak geen woord engels. Toen ik werd gebeld kreeg ik gelijk een rap Chinees sprekende mevrouw aan de telefoon die zich niet eens voorstelde, laat staan dat ze vertelde waarvoor ze belde!

Toen ik zo'n drie keer had gevraagd wie ze eigenlijk was, werd er vlug opgehangen en later die dag werden we nog een keer gebeld door die zelfde mevrouw. Ik begreep nu dat ze van het Queen Elisabeth was en dat er iets was met een afspraak. Het ging om de afspraak van 2014. Die ging door! Geweldig want dat hadden we al in de agenda staan. Dus...

Enfin, vanmorgen vertrokken Chiel en ik hoopvol en goed gemutst naar het Elisabeth ziekenhuis voior de eerste controle. Helemaal gezellig. En de taxi chauffeur had er ook zin in want hij zong uit volle borst mee met een Chinese opera die hij op had staan.

Om 11.30 werden we verwacht bij de polikliniek van het Spine Center. Dus na een stukje door het ziekenhuis gelopen te hebben kwamen we eindelijk daar waar we moesten wezen. En het gaat ietsjes anders dan in NL. Je komt op de desbetreffende afdeling aan, dan ga je eerst het consult betalen bij een loketje, je afspraak met barcode wordt gescand en dan weten de artsen dat je in de wachtkamer zit. De rekening is ook ietsjes anders dan in NL. 6 euro!

Mijn oog viel op een poster waarop stond dat je in het ziekenhuis niet mocht vloeken, mensen mocht uitschelden of onzedelijk gedrag mag tonen. Doe je dat wel, dan bellen ze de politie en dan staat daar 1500 hkd boete op of 1 maand in de gevangenis. Toe maar. Geen halve maatregelen dus. Ik vertelde het aan Chiel en we moesten er beiden stiekem om lachen.

En dan zit je daar. In een immens grote wachtkamer met alleen maar Chineesjes. Wat opviel was de grote hoeveelheid vrijwilligers die er rond lopen. Ze maken een praatje met iedereen, houden een deur open, wijzen je de weg. Goed geregeld. Ook de indeling van de wachtkamer is ordelijk. Iedereen kijkt dezelfde kant op, rolstoelen achter een grote groene lijn zodat niemand in de weg staat, en door een luidspreker hoor je je naam en het nummer van de kamer waar je heen moet. Perfect!

Maar wat ook weer anders is dan in NL, is hoe erg het spreekuur uitloopt! Mijn hemel. Volgens mij waren we de enige die er geen rekening mee hadden gehouden want als ik zo om me heen keek, was iedereen daar op voorbereid. Hele picknicktassen werden uitgepakt! Ineens begreep ik die poster die voor bij de afdeling hing!

Na een uur besloot ik om de vrijwilliger maar eens te vragen hoe lang het nog ging duren want om 2 uur zou Chiel opgehaald worden door de taxi om naar het Kowloon hospital te gaan voor zijn fysio. Ik werd gelijk meegenomen naar een kamertje waar ik voor het eerst een zuster zag. Hier zitten ze dus verstopt! Mij werd uitgelegd dat de patiënten van 10.30 nog niet eens aan de beurt waren en het was al half 1. Lekker zeg. Dus ik vertelde haar van de fysio in het Kowloon hospital en dat we anders maar een nieuwe afspraak moesten maken. Er werd wat op mijn afsprakenbonnetje gekrabbeld en ik moest gaan zitten. U hoort van mij!, zei ze.

En inderdaad. Om kwart over 1 werden we opgehaald door een andere zuster en mochten we een kamertje in waar Chiel's dokter achter een bureautje zat. Ik had de man echt niet herkend want op de afdeling had hij altijd zo'n smoeltje voor.

Maar in ieder geval was hij blij met de vooruitgang en blij met Chiel's blaas. Of we misschien ook de uitslag bij ons hadden van het urologische onderzoek?! Pardon?! Welk urologisch onderzoek?! En wat bleek, we hadden om half 11 op een andere afdeling moeten zijn voor zo'n onderzoek waarbij ze de druk opmeten van blaas en darmen. Ah, dat was dus dat telefoontje geweest! Nou daar zijn we dus niet geweest.

Geen paniek zei de dokter, we maken een andere afspraak. Dit is wel heel belangrijk dus gelijk zo'n afspraak maken hoor. Tuurlijk. Ook kregen we een recept mee voor alle medicatie voor 3 maanden dus we moeten ook nog even langs de apotheek. En we moeten nog een afspraak voor deze dokter voor over 3 maanden.

Dus op weg naar de urologische poli. Achter zo'n loketje zit een dame die bijna omvalt uit onverschilligheid, geen woord zegt en ineens krijg je dan een afspraak door het gleufje. 21 Maart. Jammer maar dan zijn we in NL. We komen terug na 14 april. Oh, ze begreep het. Nieuwe afspraak door het gleufje, 11 april. Neeeheee!! We zijn pas terug op 15 april. Ok, 18 april. En bedankt hè muts!

Volgende uitdaging...de apotheek!
Je gaat met je recept naar loket 1, je krijgt een nummer plus een barcode mee en je neemt plaats in een giga wachtkamer. Op de tv staan de nummers die naar loket 2 mogen om de medicijnen op te halen. Ik had nummer 369, nummertje 209 mocht nu net zijn/haar medicijnen ophalen...pfff. We besloten om de fysio en de taxi maar af te zeggen. Dit gaat wel even duren. Het was ondertussen al half 2.

Vervolgens loop je dan naar een ander loketje waar je moet betalen voor de medicijnen. De barcode wordt gescand, en voor 3 maanden medicijnen moesten wij het lieve bedrag van 4 euro betalen! Toe maar! En toen hebben we weer een half uur gewacht voordat nummertje 369 op de tv kwam te staan...

Het was nu kwart over 2, allebei helemaal gaar van het wachten en de honger. We besloten om dan maar te genieten van het mooie weer, het zonnetje en dat we ons niet meer hoefden te haasten. We hebben lekker gewandeld terug naar huis en daar zijn we op een terrasje gaan zitten om eerst maar eens wat te eten. Green Chicken Curry. Lekker.

Maar dit was een goede les. Heb je een afspraak in het ziekenhuis, dan moet je het vooral niet willen combineren met andere afspraken. Gewoon wachten, koffie en een boterham meenemen en het maar over je heen laten komen. Das het beste.