Nadat we ons hadden opgefrist, belde de taxi op. Hij stond klaar in de kelder om ons weg te brengen naar het vliegveld. En mensen, dat was perfect. Alles kon in 1 taxi, Chiel hoefde niet moeilijk te doen van rolstoel naar achterbank, hij kon lekker blijven zitten en onze chauffeur reed veilig en zonder pompend gas geven naar het vliegveld. Ideaal!
De koffers werden uitgeladen en op een karretje gezet en Chiel en ik reden samen naar de incheckbalie van Cathay. We werden al verwacht! Alles was goed geregeld en we werden opgehaald door een dame van 'meet and assist'. Een lieve chinese dame die er alles aan deed om Chiel zo goed mogelijk te begeleiden. En we namen alle sluipweggetjes op het vliegveld en zo kwamen we op plekken die we nog nooit hadden gezien!
Ze vertelde dat we eerst naar de lounge gingen om een kopje koffie te drinken en dat ze ons daarna weer zou ophalen om naar de gate te gaan. Tegenwoordig is het namelijk zo dat je zelf mag kiezen of je als eerste het vliegtuig in wil of dat je net als normale mensen in de rij staat om te mogen boarden. Het schijnt anders gezien te kunnen worden als discriminatie als zij voor jou de beslissing nemen. Nou, wij wilden wel als eerste het vliegtuig in! No problemo!
We hebben inderdaad eerst een bakkie genomen en kwamen even bij van de spanning. Want die was duidelijk aanwezig. Maar als je dan gaat boarden, dan is dat het. Geen weg meer terug. Zitten en blijven zitten. Pfff. En om het dan helemaal af te maken was de vlucht naar NL, geen 12 uur maar 13 uur en 20 minuten! Extra lang, zodat we extra konden genieten van die krappe stoeltjes...
De dames van Cathay hebben ons heel goed geholpen en stonden steeds klaar als Chiel aanstalten maakte om naar het toilet te gaan. Wat dat betreft, niets dan lof. Maar 14 uur zitten, dat is net even te veel voor iemand zonder billen...
Maar toen kwam toch echt het moment dat de piloot omriep dat we de landing gingen inzetten. Heerlijk. Na 14 uur heb je het gevoel dat je nooit meer ergens landt, dus hoera! We mochten nog wat langer blijven zitten omdat we ook een assist zouden krijgen op Schiphol. Eerst iedereen het vliegtuig uit en dan mochten wij.
Chiel's rolstoel stond alweer klaar in de slurf en de assist was een man die zei 'deze kant op aub!' en liep vervolgens weg. Ok...dan zoeken wij zelf wel de lift naar de paspoortcontrole. Wat een verschil met HK...
Toen we bij de bagageband aankwamen, zag ik onze koffers al voorbij komen. Alles weer op een karretje en daar gingen we met z'n tweetjes door de deur. En toen...
Verrassing!!!
Ik had Lody verwacht die ons op zou halen maar daar stonden Lody, Simone en Ron en Mickey en Jaap!! Kompleet met ballonnen en welkom thuis- bord! Nou ja zeg! De tranen biggelden ons over de wangen en ineens kwam alle spanning eruit. Van de voorbereiding, van de vlucht, , het geregel, van het gemis aan familie en vrienden in de laatste 3 maanden, kortom het werd ons allemaal ineens te veel. Ik kwam zelfs even in de 'ugly cry' terecht!
We hebben koffie gedronken, hebben even lekker bijgepraat, gehuild tegen elkaar aan en we zijn met z'n allen naar de huurauto gelopen die al stond te wachten op ons. Wat een ontvangst...in de auto terug naar Druten hebben we nog wat traantjes gelaten...super was het!!
Nu nog een uurtje naar huis rijden, wat iets langer duurde omdat er 2 ongevallen waren en wij daardoor in de file terecht kwamen, en dan eindelijk thuis! Ben en Linn stonden ons al op te wachten. Ze hadden al heel wat voorbereidingen verricht.
Zo stond ons bed al beneden in de woonkamer. Is de trap met vloerbedekking gelegd en zijn er leuningen aan weerszijden van de trap geplaatst. Geweldig.
Ik moet zeggen dat we de rest van de dag in half bewustzijn hebben doorgebracht. We waren kapot. En dat was niet alleen van de vlucht. Natuurlijk hebben we nog een frietje gegeten en toen vielen de luikjes echt dicht.
Het is nu 6 uur 'smorgens. Chiel en ik zijn al wakker vanaf 4 uur en verwelkomen de jetlag. Koffie en een boterham met chocovlokken en de verwarming op 20. Want het is koud! En dat terwijl de lente vandaag is begonnen...
We zijn thuis!
5 comments:
Nou,wij moesten ook een beetje huilen hoor schatten! Was echt fijn om jullie even te zin, kort maar krachtig. En die jetleg? Diie is bij mij deze keer helemaal niet over gegaan, haha, en ovemorgen mag ik alweer een stukje vliegen.
Maar das allemaal onbelangrijk! Nu zijn jullie lekker hier in NL en kan je genieten van vrienden en familie. Super day het huis zo in orde is!
Voor assistentie terug: om eerlijk te zijn is 'meet ansd assist' ook niet precies wat jullie nodig hadden, er zijn vier 'gradadies', verschillende soorten assistentie, jullie hebben straks als je terug gaat nodig dat er in de boeking de code : WCHS staat met toevoeging ' own wheelchair'. Das code voor: passagier zit in rolstoel en loopt geen trappen. Da's anders dan ' alleen maar' meet and assist', in luchtvaartland. Eén belletje naar cathay hier in NL zou dat op moeten kunnen lossen! En anders was t gevoon een oen die jullie oppikte ...tot zover de grondstewardesss in mij, hihi.
Dikke kus en fijne dag vandaag!
Ik begrijp het was niet de beste vlucht aller tijden, maar wel de emotioneelste. Welkom thuis !! Hopelijk valt de jetlag de komende dagen mee...
Nou wat een reis ,eerst maar een dagje bijkomen en alles maar even loslaten,jullie zijn er,laat die kleine maar komen en geniet gewoon van het thuis zijn.Veel plezier en ik bel nog!XXX
He Skatjes,
Hebben het ook niet droog kunnen houden, maar wel verborgen tot jullie weer weg waren..... Wat kunnen we goed dingen verzwijgen he??? Hihi... Fijn dat in huis alles door Ben en Linn is geregeld... dus nu ff niks, diep ademhalen en gewoon genieten van alles wat er nu op je pad gaat komen.... XX
Zo, dat hebben jullie gehad. En nu genieten!
Post a Comment