Tot dinsdag!

En het koffertje staat weer klaar! Morgen vertrekken we naar Cambodja. We hebben er zin in!

 Natuurlijk verliep deze week anders dan gepland. Chiel zou maandag naar Shenzhen gaan maar dat ging niet door. Het bezoek was ziek geworden in het weekend. Het is ook een killing combination, zon/33 graden/vino en jetlag, daar moet je voorzichtig mee omgaan. Enfin, elke dag verliep anders dan gepland en vandaag gaan ze weer weg. Tja kan gebeuren. Wel jammer dat Chiel fysio ervoor had afgezegd. Hij heeft 's avonds thuis maar geoefend want het bezoek had hem 's avonds niet nodig. Ze zullen wel roomservice gebeld hebben voor een bakkie kippensoep. 

Ik heb het huis opgeruimd, de was gedaan en de vloer gedweild. De tickets liggen klaar, het geld is gewisseld en vanavond nog de laatste dingetjes inpakken. Heerlijk! Dinsdag zijn we weer terug! 

Happy birthday to Linn!

Onze mooie lieve slimme dochter viert vandaag haar verjaardag! Gelukkig heeft ze een festival vol met vrienden die het met haar vieren op Solar! 

We hadden er graag bij willen zijn maar helaas ging dat niet lukken. Maar volgend jaar wel! 

Lieve Linn, een hele fijne dag vandaag. Geniet ervan. We zijn super trots dat jij onze dochter bent. Dikke knuf van ons! 

Schrijversblok

Ik had geen enkele inspiratie de afgelopen week. Dat kan nietwaar. Komt ook door het feit dat ik tegenwoordig weinig buiten kom. Soms is het zo heet dat ik echt alleen de meest noodzakelijke dingen in sla en dan vlug weer naar beneden ga om in de airco te zitten. Dan zie je dus weinig met gevolg dat de inspiratie weg blijft. 

De laatste dagen is het goed uit te houden trouwens. Minder klef, minder heet en een briesje. Echt een verademing. 

Chiel heeft deze week bezoek uit NL. Dinsdag gaat hij nog naar china en dan vertrekken we naar Cambodja! Van 6 tot 11 aug! Heerlijk. De laatste keer cambodja is alweer een jaartje of 5 geleden geloof ik. De Chinese vrienden komen ook en op zondag gaan we allemaal de 10km lopen en Chiel gaat op de fiets. Ben zo benieuwd hoe dat zal gaan! 

In eerste instantie was de bedoeling dat we die zondag gelijk weer terug zouden vliegen naar HK maar na enig onderzoek bleek al snel dat het niet te doen is. Maar ze vliegen op maandag niet terug dus moesten we wel een dagje eraan plakken. Heel naar :-)

Het enige vervelende is dat we niet al fie dagen in hetzelfde hotel kunnen blijven. Op zondag gaan we naar de buurman en blijven daar dan nog 2 nachtjes. 

Chiel is ook weer goed bezig met fysio. Het gaat nog steeds vooruit. En als het aan zijn eigen bejaarde cheerleaders ligt dan blijft hij ook verbetering krijgen! Het is geweldig om te zien hoe hij wordt aangemoedigd! En soms vergeet hij zelf dat hij een spinal cord injury heeft... Van de week lag hij ineens op de vlakke plaat tussen de leuningen van de brug tijdens fysio. Kan gebeuren natuurlijk. Hij baalde er enorm van. 

Maar goed. Eerst nog deze paar dagen door komen en dan naar Cambodja! 

Alweer thuis

Jullie hadden het natuurlijk al gemerkt. Dit postje komt gewoon uit regenachtig HK. Het internet werkte niet zo lekker en de zon scheen recht en op volle sterkte op mijn telefoonschermpje. Het was erg warm en de meeste tijd hebben Chiel en ik gewoon in het zwembad gehangen. Geen tijd dus voor het blog. 

Maar wat is dat toch lekker om even niets te hoeven. Geen fysio, geen china, geen werk. Lekker. Het was niet zo dat Chiel tijdens zijn 6 daagse vakantie niets deed hoor. Na het opstaan en ontbijt mail checken en beantwoorden, wat telefoontjes plegen en dan pas hangen op het lig bedje bij het zwembad. Ik denk ik meld dat maar even voor de sceptici onder ons. ~ zucht ~

Helaas moesten we de volgende ochtend alweer naar huis. Echt jammer. Het is zo lekker wanneer je je alleen maar druk hoeft te maken over hoe laat je wil gaan eten, of je op de rug of op de buik gaat liggen en of het zwemwater wel warm genoeg is. 

We werden weg gebracht naar het vliegveld door het busje van Sala door 2 man sterk! Heel lief. En al snel zaten we in het vliegtuig terug naar HK  

Chiel zat vrijdag alweer op kantoor. En volgende week is hij erg druk. Fysio, weer naar china, klant bezoek, collega bezoek, vergaderingen kortom hij heeft iets om naar uit te kijken! 

Home away from home

Nadat we de hele familie hadden uitgezwaaid, stapten wij ons busje in. Dit was super maar terug gaan naar Sala voelt toch een beetje als thuis komen. Het was echt geweldig om mee te maken en dat wijdse uitzicht was fenomenaal maar we zullen niet treurig zijn als we straks geen 4 trappen op hoeven om naar onze kamer te gaan. En als je het goed bekijkt was het daar zijn met Petra en Johan en familie het allerleukste.  De reis duurt een uur. Van links onderaan naar helemaal rechts bovenaan op koh samui! Wel gaaf om zo wat van het eiland te zien want als we er zijn kom ik niet meer van dat strandbedje af 😊

En we kregen een hartverwarmend welkom toen we gingen inchecken bij Sala! So nice to see you again! Welcome back! And mr. Michael, you can walk so much better! Ja dat was erg leuk. Maar ze waren ook een beetje van slag. Uhm, waar komen jullie vandaan? We hebben jullie niet opgehaald van het vliegveld!  Ja we hadden wel wat uit te leggen, hihi. 

Die middag hebben we uitgebreid geplonst in ons badje en rond vijfen brak de hemel opnieuw open. Onweer, wind en regen. Pfff. Zelfs toen we naar het restaurant gingen om 8 uur, regende het nog. Met natte voeten maar met een volle buik kropen we ons bedje in. T'is goed zo. Morgen is er weer een dag...

Vanmorgen was de regen verdwenen maar de bewolking niet echt. Af en toe liet hij zich even zien maar voor het grootste gedeelte van de dag was het beeolkt. We vinden het niet erg. We zaten deze keer bij het grote zwembad omdat ze tussen 1 en 4 zouden komen 'roken' tegen ongedierte. Voor het eerst sinds Chiel's operatie heeft hij gezwommen in een normaal zwembad! Wat een half jaar geleden nog ondenkbaar was! Hij liep het trapje af, heeft daadwerkelijk gezwommen en hij kon het trapje ook weer op. We waren helemaal blij! Minder blij waren we later toen bleek dat we flink verbrand waren...zonder zon! 

Morgen nog 1 hele dag te gaan en nog 1 postje vanuit koh samui! 

Paradijsje

Eindelijk...eindelijk zitten we in het vliegtuig naar Samui. Chiel en ik zijn er zo aan toe om er even tussen uit te gaan. De vlucht gaat lekker snel voorbij en voordat we er erg in hebben, zitten we in de auto op weg naar ons eerste hotelletje. Deze keer is het helemaal aan de andere kant van het eiland. Het duurt ook wel 45 minuten voordat we de stijle helling omhoog moeten nemen. Het is prachtig hier! Palmbomen zover het oog kan reiken en de aquablauwe zee ligt er vredig bij. Het valt ons gelijk op dat dit hotel tegen een berghelling gebouwd is en een grote zucht der verlichting ontsnapt ons allebei. Wat ben ik blij dat we de fiets op Chiel's verzoek trouwens, lekker thuis hebben gelaten! Dat was niets geworden. En wat zijn we blij dat Chiel niet meer in een rolstoel zit! Daar was die parkeergarage onder ons huis niets bij! En wat heerlijk dat Chiel al zelf kan lopen en trappen kan nemen! Want daar zijn ze gek op hier...trappen en drempeltjes, hoogte verschillen, zeg maar alles waar je het spaans benauwd van krijgt als je rolstoel gebonden en/of slecht ter been bent. 

We worden ontvangen in de lobby. Prachtig uitzicht en het ijskoude drankje staat al klaar. 6 man sterk verwelkomen ons op een rijtje. Hihi. De manager komt erbij en legt ons uit dat we een upgrade krijgen. Ja zo'n membership kaart waar verschillende hotelketens onder vallen, doet wonderen! Chiel heeft zo'n kaart gekregen in het hotel in shenzhen en omdat hij daar elke week een paar dagen is, lopen die punten lekker snel op. We zijn al 'diamant'! 

De buggy die ons naar de kamer gaat brengen staat al klaar. Heerlijk zo'n buggy trouwens; je belt en ze halen en brengen je overal op en heen. We rijden een doodlopend straatje in en helemaal aan het eind  mogen we eruit. Ze hadden al gevraagd of Chiel wel 'a few steps' kon nemen maar 4 trappen op, hadden we niet verwacht. Rustig aan de trap op, de deur gaat open en WAUW! Hier kunnen we wel aan wennen! 

Nadat we van de eerste schrik bekomen zijn, nemen we kontakt op met Johan en Petra. We zijn er! Zien jullie straks bij het zwenbad! 

2 Hele dagen hebben we opgetrokken met de hele familie. Alle kinderen met aanhang plus oma. Geweldig. En we zaten dicht bij elkaar in de buurt qua huisjes. 

Vanmorgen hebben we Petra's verjaardag gevierd. De big 5 0. Ontbijt was in hun huisje en nu scheiden onze wegen. Zij gaan met de boot naar koh panang en wij gaan met de auto naar Sala waar we nog een paar dagen blijven. Hopelijk kunnen we nog genieten van een paar mooie dagen zonder al te veel regen en onweer. Het ging er goed op gisteren en vannacht. 

Volgende post komt vanuit Sala! 

Nog 2 nachtjes!

Oh yeah, over 2 nachtjes slapen gaan we op een welverdiende vakantie! Wel Honky style natuurlijk dus we zijn niet langer weg dan 5 dagen maar desalniettemin kijken we daar enorm naar uit om even de boel, de boel te laten.

We vertrekken zaterdagmorgenvroeg en 2 uur en een beetje later rijden we op Koh Samui naar ons eerste hotel voor 2 dagen. Daar ontmoeten we onze vrienden uit NL om Petra's verjaardag te vieren! Zo gezellig! Na deze 2 dagen vertrekken zij per boot en gaan ze alle eilandjes af en wij stappen een taxi in om voor 3 nachten naar oude vertrouwde Sala te gaan. Plonsen in ons badje, visje eten in het restaurant, stukje lopen, cocktailtje aan het zwembad, kortom we hebben er zin in!

Dit is trouwens ook de eerste keer dat ik niet van te voren allerlei dingen heb aangevraagd bij het hotel. Want bij onze eerdere bezoeken, was het nodig voor Chiel, om b.v. gelijk aan het hoofdpad te zitten. Anders konden we met de rolstoel en/of het looprek niet uit de voeten. Of een stoel in de douche omdat Chiel niet kon staan en wassen tegelijk, maar tegenwoordig kan Chiel al zoveel meer! Ben erg benieuwd hoe het deze keer gaat.

Chiel is gisteravond laat terug gekomen uit China samen met Pim. Ze hebben 4 uur gedaan over de terugreis. Absurd. Maar ja, files overal en Chinezen kunnen niet autorijden dus dat is een dodelijke  combinatie. Vandaag vliegt Pim alweer terug. Jammer. Het voelde als van ouds.

Ook het vermelden waard is het feit dat onze bovenburen op de 12de verdieping, eindelijk hun beide airco's hebben laten maken! Yoehoe!! Eindelijk geen gelek en gedrup meer op ons terras en dat voelt heerlijk want niets is zo irritant dan buiten eten in de regen van hun sputterende airco. Het heeft even geduurd, slechts 2 jaar zeuren en klagen, maar het is dan eindelijk gebeurt!

Nu wacht ik op een telefoontje van de Park'nShop. Ze zouden gisteravond mijn boodschappen leveren en dat is niet gebeurt. Geen telefoontje gekregen dat ze niet zouden komen, dus vanmorgen geklaagd en nu wacht ik weer een uur op iemand die mij terug zou bellen. Grrr. Ook zo irritant want ik wil nog even naar buiten om eten voor vanavond te halen. En dan zal je net zien als ik de deur uitben ze bellen om te zeggen dat ze voor mijn deur staan.

Nou ja, ik ga eerst een bakkie doen, bellen met Park'nShop en verder met mijn koffertje inpakken voor Koh Samui. Jippie!

40 Dagen

40 Dagen geleden overleed mijn broer Andy.

Volgens Indonesische traditie herdenkt de familie deze 40ste dag met een uitgebreide offermaaltijd. De Selamatan. Deze is in eerste instantie bedoeld als genoegdoening aan de goden. Zij krijgen de gerechten aangeboden als afkoopsom voor het stukje aarde waar de overlevende is begraven. Ook wordt gevraagd aan de goden om de overledene rust en geluk in het hiernamaals te schenken. Er wordt een plekje aan tafel gedekt en er wordt een bordje opgeschept voor de overledene. Er zijn meerdere data voor een offermaaltijd, maar deze offermaaltijd op de 40ste dag wordt vaak in NL in ere gehouden. Op deze dag neemt de ziel definitief afscheid van de nabestaanden en vertrekt naar het hiernamaals.

De Selamatan in Nederland...

En zo geschiede. In NL kwam de familie bij elkaar. Er werd eten besteld bij een lokale Chinees en familieleden namen allemaal een zelf gemaakt gerechtje mee. In ieder geval de familieleden die een beetje kunnen koken ;-) Herinneringen worden opgehaald, er wordt gelachen en gehuild, een woordje gezegd en natuurlijk gegeten. Veel gegeten. Deze dag is in onze cultuur belangrijk en eigenlijk is deze dag, na de schok, verdriet en eerste rouw, een definitief afscheid. Een soort van ...'We hebben het gered, we missen je enorm, we zouden willen dat je hier nog bent maar weten dat je het nu beter hebt...'-gevoel.

Voor ons was het onmogelijk om naar NL af te reizen voor deze dag. Het voelt als een gemis. Je wordt nog opstandiger dan dat je al bent maar daarna komt het realiteitsgevoel weer boven drijven. Gelukkig maar. Dus besloten Chiel en ik om Andy's 40ste dag hier zo goed mogelijk te vieren. Ik maakte een reservering bij Nendy, ook wel bekend als Annie van het Indonesische restaurant 1968, en legde haar de situatie uit. Ze begreep het meteen. Kan ook niet anders was zij is een volbloed Indonesische dame. En op dezelfde dag als de familie het zou vieren, zouden wij het in HK vieren.

En we zaten niet alleen aan tafel. Onze HK-familie was er ook, Jesse en Mabel. Helaas was Jos er niet bij want hij had zelf een feestje in NL maar ik kreeg nog een sms van hem. Heel lief.
De foto van Andy stond op tafel, een glas met whisky on the rocks, een roos en een kaarsje. En zijn maaltijd was door Nendy zorgvuldig uitgezocht en op een groot bord gezet. 7 Gerechten kompleet met gele rijst!

De Selamatan in Hongkong

Het was voor mij een emotionele avond. We haalden ook herinneringen op, hebben meerdere malen getoast op Andy, ben ook meerdere malen toch van tafel opgestaan omdat ik niet in een 'ugly cry' wilde uitbarsten, maar het was mooi. Heel mooi. En love was in the air!

Tyfoon

We zitten in het tyfoon seizoen. Soms hebben we er helemaal geen last van en soms krijg je er een paar achter elkaar. Deze week verwachten we maar liefst 2 tyfoons!

Vandaag is het T3 geworden. Dat wil zeggen dat er een tyfoon aankomt op een afstand van 400km. Deze tyfoon, genaamd Linfa, wist eerst niet zo goed welke kant ze op zou gaan. Gisteren was ze nog aan het twijfelen en werd T1 afgeroepen. Vandaag is duidelijk dat ze in ieder geval de kant van HK opkomt en vandaar de T3. Echter verwachten ze vanmiddag of vanavond T8 te moeten afroepen en dan ligt alles weer stil. Geen school, geen werk, geen fysio. Ik hoop alleen dat Chiel dan al wel thuis is uit China. We merken er nu nog niets van. Geen wind, geen regen maar dat kan zo omslaan natuurlijk. Ik heb het terras vast opgeruimd en alles tyfoon klaar gemaakt.

En dan hebben we de volgende tyfoon, genaamd Chan-Hom, die eigenlijk hetzelfde pad heeft gevolgd als Linfa. Nu ziet het er nog naar uit dat Chan-Hom tussen Taiwan en Japan een pad volgt maar zeker is niets. Het zal wel los lopen. Ik ga lekker een appeltaart bakken!

Tripjes in het verschiet

Heerlijk. We hebben weer iets om naar uit te kijken!

Straks op 18 juli vertrekken we voor 5 dagen naar Koh Samui in Thailand. En we hebben er zin in! We ontmoeten eerst vrienden uit NL die daar met vakantie zijn. We blijven 2 dagen in hetzelfde hotel als dat zij hebben geboekt. Zij gaan daarna een boottocht van een paar dagen maken en wij vertrekken dan weer naar good old Sala voor 3 dagen. En geloof me, ik tel de dagen af. Even niets, lekker uitwaaien en energie opladen.

Op 6 augustus gaan we naar Siem Reap in Cambodja. Want, en ik heb daar enorm veel spijt van, ik ga de 10km lopen van Angkor Wat. Ook Silla, Steve en Rain gaan lopen en Chiel gaat op de fiets! Ik heb al 2 maanden niet getraind vanwege ziekte en het overlijden van Andy, maar het komt wel goed. Er hebben zich maar 1000 man ingeschreven omdat, en daar heb ik ook spijt van, augustus zo heet is! In december is het minder warm en dan zijn er veel meer mensen die meedoen.
Nou was de bedoeling dat we in zouden vliegen op donderdagavond en op zondag na de race weer gelijk terug zouden vliegen, maar na beraad is toch maar besloten om er 2 dagen bij aan te plakken. Er wordt niet elke dag op Siem Reap gevlogen dus de maandag terug was al niet mogelijk. Nu is het dinsdagmorgen 11 aug geworden. Eerlijk gezegd vind ik het wel lekker zo. Geen gehaast.

En dan in september, de juiste datum is nog niet bekend, vliegen we naar NL! Chiel gaat daar weer klanten bezoeken met zijn nederlandse collega en chinese collega die allebei in september in NL zijn. Dus perfect! En ook daar kijken we al naar uit!

Bijpraten

Mijn hemel wat vliegt de tijd voorbij. Ik moet echt weer dagelijks een verhaaltje gaan schrijven. Enfin, nu maar eerst een update over de afgelopen week.

Chiel is weer naar China geweest. Hij gaat wekelijks 2 tot 3 dagen naar Shenzhen en ik hoef niet meer mee! Yoehoe! Ik mag wel mee maar het is niet meer noodzakelijk. En ik moet zeggen, ik mis het niet. Jezelf te pletter vervelen in de fabriek zonder enig vermaak en matige airco, nou die tijd heb ik gehad. Echt wel. Ik mis wel mijn vriendjes van het hotel die altijd klaar staan voor alles. En de heerlijke spicy wontonsoep.

Ook gaan we weer 2 keer per week naar fysio! En Eddy is heel tevreden. Tegenwoordig ziet Chiel's training er zo uit: 20 Minuten lokomat waarbij hij een bal moet trappen. Geheel creatief heeft Eddy een gadget gemaakt en aan de steunen vast gemaakt. De reden is dat Chiel moet proberen zonder na te denken, langer op zijn linker been te staan.

En daarna gaat hij lopen tussen de steunen zonder schoenen op onregelmatige kussentjes. Dat is goed voor de balanstraining en zijn hamstrings. Nu moet hij ook met gewichtjes aan zijn enkels dat zelfde traject doen. En de dames om hem heen moedigen hem aan! Zijn eigen fanclub is maar wat blij als het weer tijd voor de brug. Ze bemoeien zich overal mee en als het goed gaat klappen ze. Het is echt te gek om die dames zo te zien ;-)

Van het weekend was het dragonboat Carnival. De races werden gehouden in de haven net over de loopbrug en het feest was bij ons op het plein. Best gezellig om al die mensen zo te zien rondlopen. Zaterdag kregen we Jos en de Chineesjes op bezoek en ze vonden het prachtig! We zijn niet bij de races wezen kijken want het was te heet. Jemig. 36 graden en gevoelstemp van 43 graden. Pfff. Gelukkig is het vandaag een stuk beter. Nog steeds warm, 32 graden maar het is goed uit te houden.

's Avonds is het hier Tour de France tijd. Op Eurosport kunnen we alles live volgen. Best leuk en zeker als alles begint in Utrecht!

1 Juli, handover day

Vandaag is het 'feest' in Hong Kong. In 1997 werd Hongkong na 156 jaar, door de Britten terug gegeven aan China. Iedereen heeft een vrije dag (...behalve dan die man van mij natuurlijk. Hij zit in China voor 2 dagen...) en overal in de stad worden feestelijkheden georganiseerd. Het plein voor ons huis is al om getoverd in een openlucht podium waar natuurlijk bandjes gaan optreden en toespraken worden gehouden. En natuurlijk krijgen we vuurwerk!

Ook wordt vanmiddag om 3 uur onder leiding van het Civil Human Rights Front, de jaarlijks terugkerende demonstratie gehouden in het Victoria Park in Causewaybay. Al 18 jaar lang demonstreren de Hongky's tegen de bemoeienis van China. En zeker na het afgelopen jaar waarbij de studentendemonstraties met harde hand uit elkaar werden geslagen, is de opkomst waarschijnlijk groter dan ooit. Ook wordt elk jaar een leus gescandeerd. Dit jaar is de leus: Build a Democratic Hongkong, Regain the future of our City. En alhoewel onze grote fearless leader CY Leung nergens bang voor is, heeft hij voor de zekerheid toch maar 3000 politieagenten op de been gebracht. Better save than sorry zal zijn leus zijn vandaag.

1 juli demonstratie in 2014

Troost

Deze week zat ik er een beetje door heen.

...Ik voelde me alleen en heel ver weg van de familie. Was opstandig en zag in alles een probleem, huilde om alles en had geen puf om maar iets te doen. Ik mis mijn broer, mijn ouders en eigenlijk iedereen die ons ontvallen is. En de laatste dagen van Andy's leven bleven maar door mijn hoofd spoken. Ik keek jaloers naar gezinnen die voorbij liepen en slapen lukte ook al niet. Hooguit 3 uurtjes per nacht, in slaap vallen als de zon op komt en wakker worden als ik een vogel hoorde fluiten. Zelfs een slaap tabletje werkte niet. Ik had een half tabletje genomen maar slapen ho maar. Wel natuurlijk de hele dag met een hoofd vol watten lopen dus dat andere halve tabletje gelijk weg gegooid...

Zoals ik al zei, ik zat er een beetje doorheen.

Op het moment dat ik van plan was om met dingen te gaan gooien of die mongool uit te schelden die al 2 dagen aan het boren, slijpen en hakken is op onze gang, belde Simone op. Zo maar. Wat een geluk voor die man en wat een geluk voor Chiel die 2 dagen in China was. Samen aan de skype met een kopje koffie, ons hart luchten, samen huilen, samen lachen en elkaar troosten. Na ons 2 uur durend skype gesprek voelde ik me stukken beter!

Ik ruik echt de hele week al kippensoep. Waar ik ook ben in huis, ik ruik kippensoep. En niet de gewone kippensoep maar de Indische kippensoep, soto ayam. Ik had Chiel al gevraagd of hij misschien ook kippensoep rook maar nee. Hij zei alleen, 'hmm, dat zou lekker zijn, kippensoep!' En Simone zei, 'maak lekker kippensoep! Misschien wil iemand je wat vertellen, dat ze daar boven zin hebben in soto ayam!' Dus, ik besloot gisteren, dat ik vandaag soto ayam ging maken. Moest dan nog wel even een recept vinden want ik heb het van mijn leven nog nooit gemaakt. En het rare is dat ik vannacht gelijk beter heb geslapen.

Het recept was gevonden en vandaag na Chiel's fysio ben ik op stap gegaan om alle ingrediënten in huis te halen. Het was eenvoudig snel te maken en hij staat klaar. En hij smaakt precies zo als mam het maakte! Ben helemaal trots op mezelf. En ineens had ik 'm door...kippensoep staat gelijk aan troost! Als je ziek bent, je niet lekker voelt of gewoon effe een arm om je heen wil voelen, dan maak je of krijg je van je moeder huis gemaakte kippensoep! Dus behalve voor Chiel en mij, zal ik straks ook een kommetje opscheppen voor wie boven zin heeft in kippensoep. En dat het maar goed mag smaken. En lieve allemaal daar boven, de boodschap is door gekomen! 

Uitslag

We konden precies tussen de tropische regenbuien door naar het ziekenhuis komen. Gelukkig wel want als je staat te wachten op een taxi tijdens de regen dan kan je het wel vergeten. Dan zijn alle taxi's bezet.

Eddy vertelde Chiel wat er uit het assessment was gekomen. Zijn kracht is inderdaad goed toegenomen. Dit heeft alles te maken met het doorzettingsvermogen van Chiel. Fietsen, sporten, het duizend keer opstaan van de bank, noem het allemaal maar op. Het enige wat nog achterblijft is vooral zijn linker enkel. Die doet nog weinig tot niets en daardoor is Chiel's balans nog instabiel. En die stabiliteit heeft hij nodig om normaal zijn voet te kunnen gebruiken. Vandaar ook nog die klapvoet. Eddy vond wel dat er iets beweging in de enkel zat dus hij zei 'that's why you can't walk...YET..like you should' Niet slecht dus want volgens Eddy gaat hij nog wel normaal lopen! Het kost alleen tijd. Nou, daar weten we alles van. Tijd...

Deze week beginnen we ook weer met 2 keer fysio. Op de maandagmorgen en vrijdagmorgen. Dan begint hij die dagen pas om 10 uur 's ochtends. Jammer dan, het is niet anders. Hij begint in ieder geval later met een goede reden. En als ik echt ga muggenziften dan heeft hij nog duizenden uren te goed van het werk als je alles meetelt wat hij doet buiten werktijd om of in de vakantie of in het weekend.

Ook kregen we weer oefeningen mee naar huis. Onze gang wordt Chiel's oefen gebied waar hij moet lopen en dan dingen moet aantikken om zijn balans beter te krijgen.

Selamatan

Laat ik eerst beginnen met het weer. Het is echt bloedverziekend heet hier! 33 Graden op de meter, 45 graden gevoelstemperatuur. Pff. Voor je lol ga je niet naar buiten. 's Avonds voelt het wat beter omdat de zon dan weg is. Qua temperatuur maakt het geen verschil overigens. Het koelt wel af naar 31 graden! Ik loop dus weer ondergronds naar de supermarkt, probeer zo min mogelijk boven te komen en de gedachte alleen al dat je iets moet doen, maakt je moe.

Gisteravond heb ik gegeten met Mabel en Jesse. Zij waren net allebei terug uit de US. Lekker een salade gegeten en gepraat over onze tijd in NL en met name het overlijden en de begrafenis en de tijd daarna. Best emotioneel was het. Ik doe altijd wel stoer en ik doe alsof ik de hele wereld aankan, maar soms is je emmertje vol. Dan loopt het over. Ik vertelde dat de familie op 12 juli een selamatan gaat vieren ter ere van Andy. Natuurlijk eerst uitgelegd wat dat nou precies is en dat de datum 12 juli, de 40ste dag is dat Andy overleden is. We hebben in ieder geval besloten dat we met z'n viertjes naar Annie gaan ( Indisch restaurant) op 12 juli en dat wij onze eigen selamatan gaan vieren, compleet met gele rijst. En voor Jesse zal daar ook saté en satesaus en kroepoek bij zijn! Ik weet niet of Jos er dan ook is maar anders gaan we natuurlijk met z'n vijfjes.

Selamatan

Javaans feest: kan op elk tijdstip worden gegeven, en om vele redenen, meestal huwelijk, besnijdenis, verjaardag, herdenken overledene, nieuwe onderneming of nieuw gebouw. Met speciale gerechten, wierook, islamitische gebeden en formele aankondigingen.


Bij het overlijden van een familielid wordt traditiegetrouw een aantal dagen in ere gehouden. Het zijn de 7de, de 40ste en de 100ste dag na het overlijden (en tegenwoordig in Indonesië ook de 1000ste dag). Op de 40ste dag wordt een selamatan gehouden.
De zevende dag is de belangrijkste, want dan verlaat de geest van de overledene voorgoed het huis.
De 40ste en de 100ste dag staan meer in het teken van gedenken. Zo kan men een dierbare overledene duidelijk maken dat hij of zij nog steeds in de eigen gedachten voortleeft. Op de 40ste dag wordt een selamatan gegeven voor familie en vrienden. De maaltijd wordt voorbereid en gekookt volgens de voorschriften die er gelden. Alle gerechten moeten zonder vooraf te proeven in één
keer goed bereid zijn. De maaltijd wordt geserveerd op een grote schaal met in het midden een hoge toren van nasi koening (gele gekruide rijst). Om de toren heen worden de gerechten gerangschikt,
zoals sambal goreng telor (ei), tempeh, gebraden kippenstukjes, enz. Een voorganger leidt de gebedsdienst vóór en ná het eten. Een lege plaats aan tafel is ingeruimd voor de overledene en bij diens foto staat een brandende kaars op tafel. Ook op verjaardagen wordt de overledene herdacht met wat rijst en koekjes of andere lekkernijen op een bord en altijd staat er een glas met zijn lievelingsdrank naast.

Het zal vast niet traditioneel verantwoord zijn maar dat maakt helemaal niets uit. Het gaat om de gedachte. Het idee dat ik niet bij de selamatan kon zijn als de familie in NL het viert, maakte me ziek. Dus we bestellen gewoon bij Annie een alternatieve selamatan-maaltijd. Ik weet zeker dat het goed komt.

Na het eten naar huis, beetje zappen, mijn gedachten op een rijtje zetten en rond 11 uur ging ik naar bed. Ik schrok wakker om 2.22 uur. Vreemd. Gebeurt de laatste tijd wel erg vaak. Ik heb maar een bakkie thee gezet en ben een uurtje later weer naar bed gegaan. En toen werd ik weer wakker om 12.30 uur vanmiddag! Ik schrok er van! Maar ik denk dat ik het wel nodig had, geen mens overboord natuurlijk, maar dit is de laatste 20 jaar nog nooit gebeurt!

Straks komt Chiel weer thuis. Gezellig.

Fysio

Maandagmorgen 8.30 uur. Tijd voor fysio!  Opgetogen stapten we de taxi in. We waren beiden erg benieuwd of Eddy ook zou zien dat Chiel erg vooruit was gegaan. Alles bij elkaar had Chiel zo'n 8 weken geen fysio gehad. Eerst ging Eddy op cursus in de US en daarna vertrokken wij naar NL.

Bloeddruk werd gemeten en Eddy liep zijn puntenlijst af. Zoals onder andere been omhoog, hand wegduwen, op zijn knieen zitten, staan met de ogen dicht, en lopen zonder stok! Eddy was blij verrast. Alles was vooruit gegaan! En dat lopen zonder stok ging geweldig! Chiel liep zo'n 30 meter 'los'! 

Hij was naar de brug gelopen en daar werd gelijk begonnen met de oefeningen. Omdat het zo goed ging werd Eddy meteen op de proef gesteld. Hij moest steeds nieuwe oefeningen verzinnen. Chiel moest zonder schoenen lopen over instabiele ballonnen en proberen om zich niet vast te houden. Tot op dat moment kon Chiel niet op zijn sokken of blote voeten lopen. Hij heeft altijd zijn sportschoenen aan en als hij onder de douche wil, draagt hij crocs. Dit was een spannend moment! De eerste paar keer voelde het vreemd en was Chiel bang om te vallen maar snel ging het beter! Dat was zo gaaf om te zien! 

Na deze oefeningen wilde Eddy iets nieuws proberen. Er is een electro apparaatje in de handel wat vooral wordt gebruikt als je last hebt van een klapvoet. Maar omdat Chiel zijn linker onderbeen nog niet helemaal voelt, wist Eddy niet of Chiel hier baat bij zou hebben. De electroden werden opgeplakt, hij kreeg de band om zijn been, een zooltje werd in de schoen gedaan en na het afstellen moest Chiel rondjes lopen. Chiel veryelde later dat hij de schokjes op zijn been voelde maar dat hij eigenlijk niet goed wist of hij het in zijn voet voelde. Na een rondje of 10 mocht hij stoppen en vertelde Eddy dat hij volgende week de uitslag van het onderzoek zou klaar hebben. Yoehoe! We zijn benieuwd! 

Morgen gaat Chiel alleen weer naar China. Deze keer voor anderhalve dag. Hij moet op tijd terug zijn in HK vanwege vergaderingen. En ik ga lekker niets doen.  

Thuis in HK

Ik ben wakker. Het zal deze keer wel een combinatie zijn van jetlag en gedachten aan mijn broer maar de nachten zijn kort. De deur naar het balkon staat open en ik voel dat de klamme hitte van de afgelopen dagen iets is gezakt. Kan ook komen door het tropische regenbuitje wat net keihard naar beneden viel. Het is nog stil in Hong Kong. Ik hoor vogeltjes tjilpen en het brommen van de airco's. De dames met hun korte rokjes en hoge hakken zijn naar huis. Het plein wordt weer aangeveegd en de eerste voorraden voor de Park'nShop worden geleverd.

De reis naar HK ging voorspoedig. Weinig tot geen turbulentie wat altijd lekker is. Ik hou niet van dat geschud. Het enige wat ons wakker hield was een klein eigenwijs Chineesje van een jaar of 2 die de hele nacht, ik herhaal de hele nacht, keihard heeft lopen gillen. Het ging dwars door de koptelefoon heen.

Ik heb trouwens mooie foto's gemaakt in het vliegtuig toen we de zon zagen opkomen boven China. Hele mooie wolken, beetje buitenaards zelfs. Chiel en ik hebben geklonken op Andy die voor mijn gevoel erg dichtbij was...

En later toen we boven Hongkong vlogen was het kraakhelder. Mooie foto's van alle eilandjes!

Vandaag gaat Chiel weer naar kantoor. Jetlag of niet. En we gaan straks om half 9 ook weer naar de fysio. Ben benieuwd wat ze gaan zeggen. Chiel is weer vooruit gegaan in kracht. Dat fietsen op de dijk tegen de wind in, heeft hem goed gedaan!

Ik ben van plan om straks na de fysio eerst een rondje te lopen over de bloemenmarkt. Al mijn planten zijn kapot. Niet door de droogte zoals ik vreesde, maar door de vele regenbuien die naar beneden zijn gekomen in de tijd dat we in NL waren. Ik was zo trots op mijn zelf opgekweekte chili-plantjes. Helaas is daar niets meer van over. En de bougainville die ik jaren geleden heb gekocht heb ik gisteren ook maar weg gegooid. Ook helemaal plat en weg gerot. Hoog tijd voor iets nieuws op het balkon!

Terug

En toen gingen we weer naar huis...koffers staan ingepakt, fiets is ingeklapt en morgenochtend rijden we weer naar schiphol. 

Ik wil nog niet terug naar huis. Ik wil hier blijven, ik wil de kids nog vast pakken, ik wil nog bij de familie zijn, ik wil gewoon op de bank blijven zitten en voor me uit staren, ik wil...ik wil...mijn broer terug...

Wat waren dit vreemde weken. Na 1 week in NL terug vliegen naar HK vanwege het werk, na die week weer terug naar NL en toch maar een weekje eraan vastgeplakt omdat we het nodig hadden. En door dat ene extra weekje, waren we in NL toen Andy het leven los liet. Alsof het zo had moeten zijn...

Ik weet niet wanneer we weer in NL zijn maar als het aan mij ligt, zijn we hier weer over een maand of 3. 

Vaarwel

Tja en dan is het de dag van de begravenis. De dag dat pijnlijk duidelijk wordt dat we afscheid moeten nemen van Andy...voor altijd...

En dan zal je net zien dat op zo'n dag alles tegen zit. We reden goed op tijd weg en toen stonden we ineens stil op de A50 bij Hoenderloo. Er was een ongeluk gebeurt...ik zag de tijd weg tikken op het klokje op het dashboard en ik werd steeds stiller...het zal me toch niet gebeuren dat ik te laat kom op de begravenis van mijn bloed eigen broer! Nadat we weer door konden rijden heb ik alle snelheids borden genegeerd. En natuurlijk kregen we bij Epe op de binnenweg naar Nunspeet, tractoren voor ons. Op een weg waar je niet in mocht halen...plus 10 auto's voor ons in de rij dus toch ff snel inhalen zat er niet in. Precies 3 minuten voordat de uitvaart zou beginnen liepen wij binnen. In een overvolle te kleine aula. We konden aansluiten bij onze zussen en zwagers en toen barstte ik in huilen uit. De spanning en de angst dat we het niet zouden halen kwam er in 1 klap uit. 

De dienst werd gehouden en daarna liepen we in een lang lint achter Andy aan. Het was prachtig weer. Precies het weer waar Andy zo naar smachtte. In het zonnetje en met getjilp van de vogels werd Andy naar zijn laatste rustplaats gebracht waar iedereen hem een laatste groet bracht. 

Thuis aangekomen liep ik de tuin in. Ik keek naar boven en 2 wolken dreven voorbij. Het waren net 2 witte veertjes in een knalblauwe lucht...misschien was het zijn laatste groet aan mij...

Dag lieve broer. Vaarwel. 

Rouw

Heel bijzonder om te zien hoe een ieder van ons omgaat met het verwerken van het overlijden van Andy. Er is geen goede of slechte manier van rouw verwerken, dat is het bijzondere ervan. Als je het maar doet! 

Zo zagen wij jaren geleden op onze reis door Nepal dat de nabestaanden tijdens het cremeren van hun geliefde, het haar naast de brandstapel laten afscheren. Ze dragen witte kleding zodat iedereen kan zien dat je in rouw bent. 

De een sluit zich af van de wereld om zich heen. In stilte en in afzondering proberen te vatten wat er nou eigenlijk is gebeurt. 

De ander maakt zich druk thuis of op het werk. Goed druk blijven zodat het niet zo'n pijn doet. Zodat je nu niet hoeft na te denken...

En ik? Ik heb een beetje van allebei. En ik ben aan het verven geslagen. Al het houtwerk binnen moest al geverfd worden maar het kwam er niet van. En nu heb ik al 2 deuren en deurposten geverfd, de zolder opgeruimd, achtertuin en voortuin gesnoeid en geveegd...

Vandaag heb ik Chiel gevraagd om met mij een stukje te rijden met de kap eraf. De wind door de haren en de zon op de bol. We hebben zelfs rondgelopen door de Gamma en een tuincentrum. Zomaar... Het is wat...