Ik heb net mijn andere blog "Follow the guide" van het web gehaald. Ik was steeds in de war met wachtwoorden, accounts, kortom een hoop gedoe en daar had ik geen zin meer in.
Maar ik ben wel bezig met een echte website! Het ziet er al strak uit maar het is nog niet helemaal af en als ik in de lucht ga, laat ik dat natuurlijk gelijk weten. Dit blog blijft trouwens wel bestaan!
Friday, February 27, 2009
Vrijdag
Bijna weer weekend, lekker.
Chiel is gisteravond weer thuis gekomen. Ik heb hem opgehaald van de ferry en het is weer een wandelingetje. Vind het altijd lekker om zo tegen de schemering door Kowloon Park te lopen. Ik heb onderweg er naar toe, tientallen copywatches geweigerd, tientallen tailor-suites afgeslagen en 2 gasten die mij opnieuw wilden vertellen hoe "lucky" ik toch ben afgesnauwd. Heerlijk!
Later hebben we samen met Jos nog een happie gedaan. Bij Heaven on Earth. De manager daar, een jong meisje met de naam Apple(!) loopt er flink zwanger bij. Ik vroeg aan haar hoe het ging en toen vertelde ze me dat op 6 april haar zoon geboren gaat worden! Alles was al gepland.
Dat blijft toch wennen hoor, hoe ze hier met de zwangerschap en bevalling omgaan.
Jos was helemaal in de wolken. Hij had eindelijk z'n nieuwe laptoppie. Zijn oude, had steeds keuren en Apple, niet de manager van Heaven on Earth maar de fabrikant, heeft hem na al die irritaties een spiksplinter nieuwe gegeven. En Irma komt zaterdag aan! Ze gaat lekker vakantie vieren hier.
Ik voel het...het gaat weer een gezellig weekend worden....Irma hier, Chiel jarig...leuk!
Chiel is gisteravond weer thuis gekomen. Ik heb hem opgehaald van de ferry en het is weer een wandelingetje. Vind het altijd lekker om zo tegen de schemering door Kowloon Park te lopen. Ik heb onderweg er naar toe, tientallen copywatches geweigerd, tientallen tailor-suites afgeslagen en 2 gasten die mij opnieuw wilden vertellen hoe "lucky" ik toch ben afgesnauwd. Heerlijk!
Later hebben we samen met Jos nog een happie gedaan. Bij Heaven on Earth. De manager daar, een jong meisje met de naam Apple(!) loopt er flink zwanger bij. Ik vroeg aan haar hoe het ging en toen vertelde ze me dat op 6 april haar zoon geboren gaat worden! Alles was al gepland.
Dat blijft toch wennen hoor, hoe ze hier met de zwangerschap en bevalling omgaan.
Jos was helemaal in de wolken. Hij had eindelijk z'n nieuwe laptoppie. Zijn oude, had steeds keuren en Apple, niet de manager van Heaven on Earth maar de fabrikant, heeft hem na al die irritaties een spiksplinter nieuwe gegeven. En Irma komt zaterdag aan! Ze gaat lekker vakantie vieren hier.
Ik voel het...het gaat weer een gezellig weekend worden....Irma hier, Chiel jarig...leuk!
Wednesday, February 25, 2009
Tulbanden
Ik heb vandaag met verbazing en kromme tenen gekeken naar een groep Indiase mannen met tulbanden op die jou ongevraagd een hand willen geven en vervolgens je geld uit de zak willen kloppen. Dat weet ik omdat ik jaren geleden toen ik op vakantie was in Hong Kong het aan den lijve heb ondervonden.
Maar deze keer zat ik lekker op de Avenue of Stars bij de Starbucks aan een kopje koffie met (whole grain carrot!) muffin, te genieten van het zonnetje, toen deze mannen voor mijn uitzicht gingen staan. Ik kon op deze manier wel eens goed kijken hoe ze dat spelletje nu precies spelen!
Er zijn 2 mannen, 1 op de uitkijk en de ander loopt elke toerist te vervelen met zijn aanwezigheid. Hij komt op je af, wil je een hand geven, vervolgens wijst hij naar zijn voorhoofd en prikt met een vinger op je borst. Dat alleen al is hoogst irritant!
Dan komt het zwarte boekje/portefeuille tevoorschijn en schrijft hij wat op en drukt dat papiertje bij jou in je hand. Dan komt het punt dat hij je gaat vertellen wat je lievelingskleur is, hoeveel kinderen je hebt, wat een "lucky face" je hebt en nog meer van dat gebral en dan komt het grote moment!
Of je maar even geld wil afgeven! In mijn geval was dat 500 hkd!! Nou echt niet! Maar ze worden dan wel vervelend! Zelfs wat agressief! Ik had het geluk dat er veel mensen om mij heen stonden en dat ik hard begon te praten, dat ik de politie maar even ging inlichten en zo, dat deze heren afdropen. Maar ik heb al heel wat mensen gezien die geld geven omdat ze denken dat het moet. Ik vind het zulk tuig, die gasten met die tulbanden.
Ik zag nu wel dat er een security guard rond liep op de Avenue of Stars die hier niet van gediend was. Hij bleef achter die mannen aanlopen en zodra ze weer riepen naar iemand: "Oh sir you have such a lucky face!", nam hij de toerist onder zijn hoede. Geweldig! Die tulbanden baalden er wel van, maar zodra de guard weg was, stonden ze weer toeristen af te zetten.
Ik had gewoon medelijden met de mainland chinezen die eindelijk de bus uit mochten om de hoek bij Starbucks en dan gelijk in de armen vielen van die etters. Want ze worden nu ook handtastelijk! Ze trekken aan de armen van toeristen en houden ze tegen. Tuig!
Wat is er toch mis met die gasten? Je zou denken dat een gewone baan waarbij je echt moet werken, meer geld in het laatje brengt en in ieder geval meer voldoening! Bedenk me ineens dat ik zelfs meer waardering krijg voor die gasten die je een "tailor suite" willen aansmeren. Die doen tenminste nog wat!
Tuesday, February 24, 2009
Lekkage
Van de week zag ik dat ik champignons aan het kweken was op de muur naast de voordeur! Niet goed dus. 't Kalkwit kwam spontaan van de muur vallen. Dus ik ben maar even naar beneden gelopen om het lease-kantoor te vragen er iets aan te doen.
Na het uitgelegd te hebben aan 3 man, die geen van allen bij het lease-kantoor bleken te horen maar het verhaal wel interessant vonden, kwam eindelijk de man die er over ging om de hoek kijken. Hij liep mee naar boven. Op zijn knieën voor de kast, zag hij inderdaad dat dit niet klopte.
"I think it's the rain", zei hij. Huh?! Er is geen regen gevallen de laatste maanden, dan wat miezer omdat we met z'n allen in een dikke grijze wolk rondliepen. "I don't think so", antwoorde ik. "Dit is geen buitenmuur, maar de muur waarachter de badkamer zit van mijn buurman."
Hij stond op, keek naar mijn achterraam, keek nogmaals naar de muur, hing met z'n hoofd buiten mijn raam, keek opnieuw naar de muur..."I think you're right!", antwoordde hij enigszins verbaasd. Ja, dit vrouwtje is van origine een brunette! Don't let the blond strings of hair fool you!
In ieder geval zou hij contact opnemen met mijn buurman zodat ze poolshoogte konden nemen waar het water vandaan komt. En hij wil graag mijn muurtje opnieuw witten, maar omdat het nog steeds vochtig is, zullen we eerst de boel droog moeten zien krijgen. Heel begrijpelijk. Na 15 keer "bye bye" gezegd te hebben liep de man weer naar de lift.
Die middag heb ik nog ettelijke bezoekjes gehad van dezelfde man en 3 andere mannen. Allemaal op de knieën voor de kast, een hoop cantonees gebrabbel, en dan gingen ze weer. Ik kreeg later op de dag wel een telefoontje van het lease-kantoor. Mijn buurman komt pas zaterdag weer terug uit Thailand. Hij is op vakantie. Dus ze kunnen er niet in.
Ik zie mezelf straks nog met mijn vinger in de muur zitten...
Na het uitgelegd te hebben aan 3 man, die geen van allen bij het lease-kantoor bleken te horen maar het verhaal wel interessant vonden, kwam eindelijk de man die er over ging om de hoek kijken. Hij liep mee naar boven. Op zijn knieën voor de kast, zag hij inderdaad dat dit niet klopte.
"I think it's the rain", zei hij. Huh?! Er is geen regen gevallen de laatste maanden, dan wat miezer omdat we met z'n allen in een dikke grijze wolk rondliepen. "I don't think so", antwoorde ik. "Dit is geen buitenmuur, maar de muur waarachter de badkamer zit van mijn buurman."
Hij stond op, keek naar mijn achterraam, keek nogmaals naar de muur, hing met z'n hoofd buiten mijn raam, keek opnieuw naar de muur..."I think you're right!", antwoordde hij enigszins verbaasd. Ja, dit vrouwtje is van origine een brunette! Don't let the blond strings of hair fool you!
In ieder geval zou hij contact opnemen met mijn buurman zodat ze poolshoogte konden nemen waar het water vandaan komt. En hij wil graag mijn muurtje opnieuw witten, maar omdat het nog steeds vochtig is, zullen we eerst de boel droog moeten zien krijgen. Heel begrijpelijk. Na 15 keer "bye bye" gezegd te hebben liep de man weer naar de lift.
Die middag heb ik nog ettelijke bezoekjes gehad van dezelfde man en 3 andere mannen. Allemaal op de knieën voor de kast, een hoop cantonees gebrabbel, en dan gingen ze weer. Ik kreeg later op de dag wel een telefoontje van het lease-kantoor. Mijn buurman komt pas zaterdag weer terug uit Thailand. Hij is op vakantie. Dus ze kunnen er niet in.
Ik zie mezelf straks nog met mijn vinger in de muur zitten...
Sunday, February 22, 2009
Top Gear World Tour
Vanmorgen zijn de mannen eerst gaan hardlopen, om daarna naar Spasso te vertrekken voor de brunch, na de brunch hebben we sneakers gekocht voor Jesse's nichtjes, vervolgens zijn we op de ferry gestapt richting Wanchai, nog even koffie gedronken, en toen was het eindelijk zover...
de Top Gear dag was aangebroken!
De "world tour" van Top Gear deed Hong Kong aan. En het was enig om Jeremy Clarkson, Richard Hammond en de Stig, van dichtbij te kunnen zien. James May was er niet bij helaas. Het was meer een theater show dan een tv-uitzending zoals we Top Gear kennen. Mooie auto's, harde muziek, humor, stunts met motoren en auto's, vuurwerk... kortom het was super!
Er mochten geen foto's gemaakt worden tijdens de show, dus daarom maar even wat scans van het programma-boek.
Over de Stig hebben we nog enige discussie gehad. De mannen wilden er niet aan, verklaarden me voor gek, vergeleken het met vertellen aan de kinderen dat de paashaas gewoon een man in een pak is, maar dit artikel stond echt in de krant!
Stig Nummer Eén druk in Hong Kong
Terwijl Leeuwarden in afwachting is van de komst van The Stig dook de mysterieuze coureur van het Britse televisieprogramma Top Gear donderdag op in Hong Kong.
De BBC heeft toegegeven dat er vier Stig's bestaan. De ‘echte' en nummer twee zijn in Hongkong voor tv-opnames. Nummer vier komt donderdagavond naar de Friese hoofdstad. Hij arriveert kort voor half negen in een limousine op het Zaailand in de binnenstad. Hier stapt hij over in een wedstrijd-Porsche om in ongeveer anderhalve minuut naar het WTC-Expo te scheuren...
Na de show zijn we lekker gaan eten bij de Mexicaan, koffie gedronken, en toen de taxi in naar huis. Ik ben ook helemaal kapot want vannacht heb ik maar 3 uur geslapen. Maar het was een superleuke dag!
Friday, February 20, 2009
Nog nieuws?
Nou eigenlijk niet. Geen bijzonderheden te melden. Chiel was druk met bezoek en ik heb weinig gedaan.
Chiel gaat morgen naar Vietnam voor 2 dagen en ik ga koffie drinken met een meisje die hier net is komen wonen. Ik mocht niet mee naar Ho Chi Minh...
Zondag gaan we met z'n allen naar een uitzending van Top Gear. Lijkt me erg leuk.Kunnen we van dichtbij eens zien hoe die gasten niet sporen.
Nou dat was het eigenlijk wel. Saai he?
Chiel gaat morgen naar Vietnam voor 2 dagen en ik ga koffie drinken met een meisje die hier net is komen wonen. Ik mocht niet mee naar Ho Chi Minh...
Zondag gaan we met z'n allen naar een uitzending van Top Gear. Lijkt me erg leuk.Kunnen we van dichtbij eens zien hoe die gasten niet sporen.
Nou dat was het eigenlijk wel. Saai he?
Wednesday, February 18, 2009
Hysterische japanse vrouw!
Dit is echt te grappig om niet te laten zien! Dit filmpje stond vandaag op de digitale krant.
Deze mevrouw uit Japan gaat totaal door het lint op het vliegveld van Hong Kong als blijkt dat ze haar vlucht naar San Fransisco heeft gemist. Rare snijbonen die Japanners...
Deze mevrouw uit Japan gaat totaal door het lint op het vliegveld van Hong Kong als blijkt dat ze haar vlucht naar San Fransisco heeft gemist. Rare snijbonen die Japanners...
Koud!
Vanmorgen afschuwelijk laat m'n bed uitgekomen. Ik werd nog even wakker toen ik Chiel onder de douche hoorde stappen, zag op de wekker dat het 7.15 was, heb me omgedraaid en werd pas wakker om 10.30! En ik schaam me er niet eens voor! Hihi...
Maar goed nadat ik had ontbeten en koffie had gedronken was het toch wel tijd om dat luie lichaam eens onder de douche te zetten. Ik voelde me echt een zombie. Buiten was het wederom grijs alhoewel ik hier en daar blauwe plekken in de bewolking ontdekte. Jippie!
Ietwat overmoedig trok ik een zomerjurkje uit de klerenkast, laarzen aan gedaan, haar in de coupe gespoten, lipgloss weelderig over de lippen gestreken en toen ik in de spiegel keek dacht ik: Meid, je ziet er patent uit! Vervolgens mail gecheckt en toen ging de telefoon. Of ik zin in koffie had, vroeg Ed. Hij zat al bij Starbucks op de boulevard.
Tuurlijk heb ik zin in koffie, dus tas van de stoel gegrist, zonnebril op (misschien iets te) en daar ging Ans op weg naar de lift. Vriendelijk "Jo san" oftewel goedemorgen geroepen naar de staf achter de balie van de lobby, ik doe de deur open, sta op de stoep en ...KOUD!!!
Potver. D'as lekker dan. De wind blies in 1 rukwind mijn hele coupe door de war, mijn jurk leek wel een luchtballon en die zonnebril heb ik maar gelijk onder in de tas gemikt. Shit. Hier had ik niet opgerekend! Toch doorgelopen naar Starbucks omdat Edje al aan de koffie zat maar de rukwinden op de fly-over zaten naar mijn gevoel op sterkte "storm".
Achter de glazen pui zat Ed op het terras aan een bakkie. Brrr...koud. En die blauwe plekken in de bewolking waren verdwenen als sneeuw voor de zon! Maar Ed scheen nergens last van te hebben. In verhouding met Mallorca was het hier warm! Chiel kwam ook nog even lunchen bij Starbucks en nadat hij weer naar het werk liep, zijn Ed en ik op zoek gegaan naar een ander terras, eentje uit de wind. Op het plein bij TST-east hebben we nog wat gedronken, stukje gelopen en toen ben ik linea recta naar huis gelopen, jurk uitgegooid, en mijn oude vertrouwde jeans en dik gebreide trui aangetrokken. Ohh... eindelijk warm...zaaalig!
Maar goed nadat ik had ontbeten en koffie had gedronken was het toch wel tijd om dat luie lichaam eens onder de douche te zetten. Ik voelde me echt een zombie. Buiten was het wederom grijs alhoewel ik hier en daar blauwe plekken in de bewolking ontdekte. Jippie!
Ietwat overmoedig trok ik een zomerjurkje uit de klerenkast, laarzen aan gedaan, haar in de coupe gespoten, lipgloss weelderig over de lippen gestreken en toen ik in de spiegel keek dacht ik: Meid, je ziet er patent uit! Vervolgens mail gecheckt en toen ging de telefoon. Of ik zin in koffie had, vroeg Ed. Hij zat al bij Starbucks op de boulevard.
Tuurlijk heb ik zin in koffie, dus tas van de stoel gegrist, zonnebril op (misschien iets te) en daar ging Ans op weg naar de lift. Vriendelijk "Jo san" oftewel goedemorgen geroepen naar de staf achter de balie van de lobby, ik doe de deur open, sta op de stoep en ...KOUD!!!
Potver. D'as lekker dan. De wind blies in 1 rukwind mijn hele coupe door de war, mijn jurk leek wel een luchtballon en die zonnebril heb ik maar gelijk onder in de tas gemikt. Shit. Hier had ik niet opgerekend! Toch doorgelopen naar Starbucks omdat Edje al aan de koffie zat maar de rukwinden op de fly-over zaten naar mijn gevoel op sterkte "storm".
Achter de glazen pui zat Ed op het terras aan een bakkie. Brrr...koud. En die blauwe plekken in de bewolking waren verdwenen als sneeuw voor de zon! Maar Ed scheen nergens last van te hebben. In verhouding met Mallorca was het hier warm! Chiel kwam ook nog even lunchen bij Starbucks en nadat hij weer naar het werk liep, zijn Ed en ik op zoek gegaan naar een ander terras, eentje uit de wind. Op het plein bij TST-east hebben we nog wat gedronken, stukje gelopen en toen ben ik linea recta naar huis gelopen, jurk uitgegooid, en mijn oude vertrouwde jeans en dik gebreide trui aangetrokken. Ohh... eindelijk warm...zaaalig!
Monday, February 16, 2009
Een grijze dag
T'is wel weer even wennen om als je de gordijnen open doet, aan te moeten kijken tegen een grijze massa. Het is mistig en grijs. De nevel kan je doen laten denken dat het miezert. Maar in feite lopen we allemaal in een dikke grijze wolk rond!
We hebben weken lang mogen genieten van een heldere blauwe lucht met zonneschijn en een graadje of 23. Dat was heerlijk. En nu is dat wel weer omschakelen. Het vestje is weer achter uit de kast tevoorschijn gekomen.
Vandaag is het ook wat kouder. Nog steeds 20 graden maar door de wind voelt het niet aangenaam. Ook de luchtvochtigheid is gestegen. Het is weer klam. 's Ochtends is de parketvloer in huis zelfs een beetje vochtig. Ik lag vanmorgen bijna gestrekt voor de toilet! Toch maar de ramen dichtdoen vannacht en de ontvochtiger aanzetten.
De Honky's zijn van slag. Hebben ze net de airco's op kantoor, winkels en restaurants weer op standje "invriezen" gezet, wordt het weer koud buiten! Wat nu? Nou helemaal niets! Gewoon laten staan zo! De mensen nemen wel weer een sjaal en wanten mee. Niet voor het klimaat buiten maar voor het klimaat binnen!
Sunday, February 15, 2009
Recycling
Als er iets is waar de Chinezen keien in zijn, dan is het recyclen van gebruikte materialen! Echt waar!
Oude vrouwtjes duwen handkarren, vol geladen met karton en oud papier naar recycle-centra's waar ze per kilo uitbetaald krijgen. De lege bierflesjes worden 's nachts al bij de barretjes en restaurants opgehaald om vervolgens onder onze flat in een enorme bak gemikt te worden om daarna hun weg te vinden naar een smeltoven, plastic tasjes die je te pas en te onpas krijgt bij een winkel of markt, zie je later als vuilniszakje weer terug, en dan niet te vergeten het ombouwen van tientallen kapotte mobiele telefoons of horloge's, tot eentje die het doet!
Ik heb ook ooit een chinees vrouwtje zien lopen in onze straat, in een trui van mij die ik had weg gegooid! Maar d'as prima. Als we iemand anders ermee kunnen helpen dan is dat mooi meegenomen.
Wij hebben na onze vakantie in Boracay, onze stoel en bankstel meegegeven aan de Ikea omdat we een nieuwe stoel en bankstel hadden gekocht. Maar ik begrijp nu dat de Ikea ook rechtstreeks naar het recycle centrum onder huis is gegaan...
Lopen we vanmiddag de stad in, zien we op de hoek van Minden Avenue een Indier zitten. De Indiase mede-burgers draaien in onze straat een soort van openlucht logistiek centrum. Soms is het druk, en soms ook niet. Dan moeten ze wachten. En dat doen ze het liefst op iets zachts. Zoals bijvoorbeeld een stoel. ONZE STOEL!!
Oude vrouwtjes duwen handkarren, vol geladen met karton en oud papier naar recycle-centra's waar ze per kilo uitbetaald krijgen. De lege bierflesjes worden 's nachts al bij de barretjes en restaurants opgehaald om vervolgens onder onze flat in een enorme bak gemikt te worden om daarna hun weg te vinden naar een smeltoven, plastic tasjes die je te pas en te onpas krijgt bij een winkel of markt, zie je later als vuilniszakje weer terug, en dan niet te vergeten het ombouwen van tientallen kapotte mobiele telefoons of horloge's, tot eentje die het doet!
Ik heb ook ooit een chinees vrouwtje zien lopen in onze straat, in een trui van mij die ik had weg gegooid! Maar d'as prima. Als we iemand anders ermee kunnen helpen dan is dat mooi meegenomen.
Wij hebben na onze vakantie in Boracay, onze stoel en bankstel meegegeven aan de Ikea omdat we een nieuwe stoel en bankstel hadden gekocht. Maar ik begrijp nu dat de Ikea ook rechtstreeks naar het recycle centrum onder huis is gegaan...
Lopen we vanmiddag de stad in, zien we op de hoek van Minden Avenue een Indier zitten. De Indiase mede-burgers draaien in onze straat een soort van openlucht logistiek centrum. Soms is het druk, en soms ook niet. Dan moeten ze wachten. En dat doen ze het liefst op iets zachts. Zoals bijvoorbeeld een stoel. ONZE STOEL!!
Cow-Parade
Vandaag zijn we naar Stanley Plaza gegaan om de allereerste Cow-Parade van Hong Kong bij te wonen. Jos had voor echte VIP-plaatsen gezorgd en we zaten dus ook naast de Hong Kong beroemdheden. Al was ik over de beste VIP's gestruikeld, ik had het echt niet geweten, maar aan de pers te zien waren ze best belangrijk!
De reden waarom we daar waren, was in de allereerste plaats om Jos te zien in zijn prachtige colbert compleet met dansschoenen! Ten tweede was het leuk dat Jos en zijn bedrijf regelen dat die koeien goed worden afgeleverd, en we altijd horen hoe hij op kwaliteitscontrole moet gaan, en ten derde wij zijn altijd in voor een uitje!
Dus gewapend met een doos en tas vol koeien zijn we met z'n vijfjes in de taxi gestapt. Jos, Cynthia, Michael, Chiel en ik. Jesse lukte het niet om erbij te zijn. Hij had te veel werk liggen. Bram en Kamilla kwamen ook. Zij het "fashonably late". Voor hun geen stoelen bij de VIP's maar gewoon op een bankje achter een grote kolom!
Het was erg leuk om te zien, hoe zo'n cow-parade nou ging. Wij hebben nog een visje gegeten in Stanley en daarna zijn Chiel en ik naar het vliegveld gegaan om Ed op te halen. Hij gaat met Chiel eind van de week naar Vietnam om een fabriek te bezoeken.
En daarna hebben we met z'n allen een heus Valentijns diner gegeten in Elements. Nog een kopje koffie en toen naar huis. Althans wij en Michael en Cynthia. Chiel kon z'n ogen niet meer open houden en Cynthia liep het laatste uur al te slaap wandelen. De mannen zijn nog ergens een borrel en een cola zonder ijs gaan drinken...
Friday, February 13, 2009
It's Ida!
Voor de trouwe lezers geen onbekende naam. Voor de nieuwe lezers, Ida werkt voor onze verhuurder.
Voor de kerst belde Ida op naar Chiel. "Hi, it's Ida! We have to raise your rent. Your new lease will start on 28 february. Is that ok?" Chiel krabbelde zich eens achter de oren. Wat is dat nou voor vraag? Tuurlijk is dat niet ok! "Well it depends how much the rent will be, Ida!" Nou was Ida effe stil...
"Well it's gonna be 4000 hkd more", zei ze. Chiel bedacht zich geen moment. Een huursverhoging van 400 euro! Belachelijk! "In that case, Ida, we will gonna look for something else. Because this is too much. On internet we have seen appartements which are bigger, WITH a balcony, for less! We don't want to move, but this new rent is out of the question. It's a shame you haven't give us the appartement on 1B, you know, the one with the balcony?"
Ida had hier niet op gerekend. O ja, dat balkon op 1B... dat duurde maar 4 maanden voordat ze ons kon vertellen dat we het niet kregen...
"And...", vervolgde Chiel zijn betoog, "...with this crisis that's going on, I think you have to lower your rent!" Help! Ida wist even niet meer wat ze moest zeggen. "Uhm...I have to talk to my boss about this."
Na 2 weken belde Ida weer. Dit keer vroeg ze aan Chiel hoeveel minder huur hij dan wilde betalen. Hij gaf aan dat hij aan 4000 hkd minder dacht. Ida ging weer in overleg met haar baas...
Wij hadden ondertussen wel gekeken of we niet ergens een flat konden huren met balkon of terras. Ze zijn er wel, maar eigenlijk willen we niet weg uit deze flat. Het ligt voor Chiel zo ideaal. 5 Minuten lopen van het kantoor, dicht bij de ferry en bovenop het treinstation. Als we zouden gaan verhuizen naar een minder dichtbevolkt stukje Hong Kong, dan zou Chiel weer aan een uur reistijd zitten. En dat reizen naar China komt 'm al z'n neus uit, vandaar dat hij 3 dagen achter elkaar daar blijft. En dan ook nog eens reizen binnen Hong Kong? Daar heeft hij geen zin in!
Ida belde van de week weer op. Ze had overlegt met haar baas. En de huur is nu 150 euro minder geworden! Yeahhhh! Nog steeds te weinig verlaging naar Chiel's mening, maar t'is in ieder geval niet verhoogd!
En van de week stond ik in de lift met de man die nu op 1B woont. De man die tegen ons geboden heeft op het appartement met balkon. Grrr.... Hele aardige man trouwens. Hij vertelde dat hij net een wandeling had gemaakt in Kowloon Park. "Oh, the weather is beautiful now! And what a difference a patio makes! I stay at 1B. Great! Just sitting on my patio, with a drink and a steak on the barbeque..." "Yeah, I know!", zei ik. "If you get the chance, try to get one with a patio!", zei hij.
Deze man, woonde dus op de 39ste verdieping! Het pent-house!! 2 Verdiepingen! Compleet met private-jacuzzi! Voor de huur van 120.000 hkd! (Nu verlaagd naar 108.000 hkd!)
Nee, achteraf gezien, hadden wij nooit dat appartement gekregen. We zijn gewoon gebruikt toendertijd om de huur die deze man ging betalen op te schroeven. Van 120.000 hkd naar 30.000 dollar is peanuts voor hem, en voor ons was dat veel te veel.
Voor de kerst belde Ida op naar Chiel. "Hi, it's Ida! We have to raise your rent. Your new lease will start on 28 february. Is that ok?" Chiel krabbelde zich eens achter de oren. Wat is dat nou voor vraag? Tuurlijk is dat niet ok! "Well it depends how much the rent will be, Ida!" Nou was Ida effe stil...
"Well it's gonna be 4000 hkd more", zei ze. Chiel bedacht zich geen moment. Een huursverhoging van 400 euro! Belachelijk! "In that case, Ida, we will gonna look for something else. Because this is too much. On internet we have seen appartements which are bigger, WITH a balcony, for less! We don't want to move, but this new rent is out of the question. It's a shame you haven't give us the appartement on 1B, you know, the one with the balcony?"
Ida had hier niet op gerekend. O ja, dat balkon op 1B... dat duurde maar 4 maanden voordat ze ons kon vertellen dat we het niet kregen...
"And...", vervolgde Chiel zijn betoog, "...with this crisis that's going on, I think you have to lower your rent!" Help! Ida wist even niet meer wat ze moest zeggen. "Uhm...I have to talk to my boss about this."
Na 2 weken belde Ida weer. Dit keer vroeg ze aan Chiel hoeveel minder huur hij dan wilde betalen. Hij gaf aan dat hij aan 4000 hkd minder dacht. Ida ging weer in overleg met haar baas...
Wij hadden ondertussen wel gekeken of we niet ergens een flat konden huren met balkon of terras. Ze zijn er wel, maar eigenlijk willen we niet weg uit deze flat. Het ligt voor Chiel zo ideaal. 5 Minuten lopen van het kantoor, dicht bij de ferry en bovenop het treinstation. Als we zouden gaan verhuizen naar een minder dichtbevolkt stukje Hong Kong, dan zou Chiel weer aan een uur reistijd zitten. En dat reizen naar China komt 'm al z'n neus uit, vandaar dat hij 3 dagen achter elkaar daar blijft. En dan ook nog eens reizen binnen Hong Kong? Daar heeft hij geen zin in!
Ida belde van de week weer op. Ze had overlegt met haar baas. En de huur is nu 150 euro minder geworden! Yeahhhh! Nog steeds te weinig verlaging naar Chiel's mening, maar t'is in ieder geval niet verhoogd!
En van de week stond ik in de lift met de man die nu op 1B woont. De man die tegen ons geboden heeft op het appartement met balkon. Grrr.... Hele aardige man trouwens. Hij vertelde dat hij net een wandeling had gemaakt in Kowloon Park. "Oh, the weather is beautiful now! And what a difference a patio makes! I stay at 1B. Great! Just sitting on my patio, with a drink and a steak on the barbeque..." "Yeah, I know!", zei ik. "If you get the chance, try to get one with a patio!", zei hij.
Deze man, woonde dus op de 39ste verdieping! Het pent-house!! 2 Verdiepingen! Compleet met private-jacuzzi! Voor de huur van 120.000 hkd! (Nu verlaagd naar 108.000 hkd!)
Nee, achteraf gezien, hadden wij nooit dat appartement gekregen. We zijn gewoon gebruikt toendertijd om de huur die deze man ging betalen op te schroeven. Van 120.000 hkd naar 30.000 dollar is peanuts voor hem, en voor ons was dat veel te veel.
Thursday, February 12, 2009
Donderdag
Het wordt weer klam in Hong Kong. Na zo'n heerlijke periode van gewoon "Nederlands" lente weer, begint het kwik weer op te lopen en gaat de luchtvochtigheid weer omhoog. Het was gisteren 25 graden!
Ben ook lekker op een terrasje gaan zitten op de Avenue of Stars. Lekker Chineesjes kijken met een bak cappuccino. Ondertussen een sudokuutje oplossen en daarna terug geslenterd naar huis. Natuurlijk kwam er nog een "tulband" op me af, die mij ging vertellen dat ik zo'n ongelooflijk "lucky face" heb. Duhhuh.. I know! Ik heb net mijn sudoku level 5 opgelost! Maar ik geloof dat hij dat niet wilde horen, hihi.
Ik laat de ramen openstaan 's nachts om de boel door te luchten, maar toen ik vanmorgen de huiskamer inliep, rook ik het weer. Dat typische klamme tropische luchtje verspreidt zich weer in mijn huis. En natuurlijk niet te vergeten, de smog, en de lucht van vers gebakken knoflookbrood uit de keuken van Fat Angelo, het restaurant onder ons huis.
Chiel komt vanavond weer gezellig thuis. Hij heeft de 3 dagen China er weer op zitten. Morgen zit hij op kantoor en zaterdag nadat we de Cow-Parade van Jos met daarbij behorend Hong Kong Celebrities hebben gezien die een koe (niet een echte!) aan het verven zijn, gaan we naar het vliegveld om Ed op te halen. Gezellig!
Na een week vol frustraties, die de bloeddruk hoog deed en doet oplopen, is het weer wat rustiger geworden in Huize Honig. Ben ervan overtuigd dat we ons geld nooit meer terug zien, maar mocht dat wel het geval zijn, dan zal ik het zeker melden! Zo ben ik dan ook wel weer!
Ben ook lekker op een terrasje gaan zitten op de Avenue of Stars. Lekker Chineesjes kijken met een bak cappuccino. Ondertussen een sudokuutje oplossen en daarna terug geslenterd naar huis. Natuurlijk kwam er nog een "tulband" op me af, die mij ging vertellen dat ik zo'n ongelooflijk "lucky face" heb. Duhhuh.. I know! Ik heb net mijn sudoku level 5 opgelost! Maar ik geloof dat hij dat niet wilde horen, hihi.
Ik laat de ramen openstaan 's nachts om de boel door te luchten, maar toen ik vanmorgen de huiskamer inliep, rook ik het weer. Dat typische klamme tropische luchtje verspreidt zich weer in mijn huis. En natuurlijk niet te vergeten, de smog, en de lucht van vers gebakken knoflookbrood uit de keuken van Fat Angelo, het restaurant onder ons huis.
Chiel komt vanavond weer gezellig thuis. Hij heeft de 3 dagen China er weer op zitten. Morgen zit hij op kantoor en zaterdag nadat we de Cow-Parade van Jos met daarbij behorend Hong Kong Celebrities hebben gezien die een koe (niet een echte!) aan het verven zijn, gaan we naar het vliegveld om Ed op te halen. Gezellig!
Na een week vol frustraties, die de bloeddruk hoog deed en doet oplopen, is het weer wat rustiger geworden in Huize Honig. Ben ervan overtuigd dat we ons geld nooit meer terug zien, maar mocht dat wel het geval zijn, dan zal ik het zeker melden! Zo ben ik dan ook wel weer!
Wednesday, February 11, 2009
Communicatie
Met dank aan de Wikipedia, de vrije encyclopedie.
Communicatieproces
Communicatie is een informatie-uitwisselingsproces. Het is een proces om kennis uit te wisselen. Communicatie bestaat uit de volgende processtappen.
- Coderen van informatie. Informatie dient voordat het verzonden kan worden bewerkt te worden. Dit bewerken (coderen) van informatie kan op velerlei manieren gebeuren. Taal is een voorbeeld van een communicatie code. Belangrijk voor het gebruik van een code is dat de ontvanger de code moet kunnen begrijpen.
- Verzenden van de gecodeerde informatie. Het verzenden van de gecodeerde informatie kan op velerlei manieren plaatsvinden. Door middel van trillingen (geluid, spaak), met lichtsignalen (laser, lichaamstaal) of met elektromagnetische straling. (radio).
- Ontvangen van de gecodeerde informatie. Om de gecodeerde informatie op te kunnen vangen is een apparaat of orgaan noodzakelijk wat gevoelig is voor trillingen (oor), lichtsignalen (oog) en/of elektromagnetische straling (radio).
- Decoderen van de ontvangen informatie. De ontvangen gecodeerde informatie dient, om verder bewerkt te kunnen worden, gedecodeerd te worden.
- Terugkoppelen feedback van de ontvanger naar de zender. In eerste instantie dat het bericht is ontvangen, in tweede instantie dat de boodschap is begrepen en in derde instantie dat het gevraagde wordt uitgevoerd. Iemand kan bijvoorbeeld per e-mail een boek bestellen. Gebruikelijk is dat de zender dan een ontvangstbevestiging terug krijgt, met bijvoorbeeld een bestelnummer en de datum waarop de bestelling thuis wordt afgeleverd.
Als in de communicatie-procesketen één stap ontbreekt, dan vindt er geen communicatie (informatieoverdracht) plaats. Er is sprake van ruis als er bij het verzenden, ontvangen of decoderen iets mis gaat. De telefoonlijn ruist (letterlijke ruis!), de ontvanger kan gedeeltelijk boos zijn, of de zender gebruikt (onbewust) woorden die in een verkeerde context.
Geslaagde communicatie: De bedoeling van de communicatie komt overeen met het effect. Met andere woorden: de bedoelde betekenis wordt opgemerkt door de ander.Mislukte communicatie: De bedoeling en het effect van de communicatie zijn verschillend (en dat wordt niet opgemerkt).
Monday, February 09, 2009
Deze sportschool is niet zo flitsend!
Ik zal bij het begin beginnen...
Toen Chiel en ik een abonnement namen bij de sportschool, waren ze zelfs nog gevestigd in de kelder onder het keukencentrum aan de van Heemstraweg. Een klein gezellig kneuterig sportschooltje wat uitgroeide tot een nieuw groot pand aan de Industrieweg in Druten.
De trotse eigenaren van deze sportschool zijn Jos en Corry. Ooit was Jos een postbode maar zijn passie lag duidelijk in de sport. Dus na verloop van tijd is hij gestopt met brieven bezorgen en is hij een sportschool begonnen.
Chiel en ik en later ook Linn, hebben daar vele jaren met plezier gesport. We hebben zelfs jaar-abonnementen genomen! Zo leuk vonden we het!
Maar in 2004 heb ik het abonnement opgezegd van Chiel en mij i.v.m. de verhuizing naar China. Dat was geen enkel probleem. In de voorwaarden stond dat je bij verhuizing buiten de gemeente gelijk kon opzeggen. Dus pasjes ingeleverd (want dat moest!) en klaar was kees.
In oktober 2007 hebben wij in overleg met Linn, ook haar abonnement opgezegd. Ze was te druk met studeren en werken, kortom geen tijd om naar Flash te gaan. In de voorwaarden stond dat je niet per email of telefoon kan opzeggen, dus toen Chiel en ik in NL waren voor vakantie, zijn we persoonlijk naar de sportschool gereden.
Jos, de eigenaar van Flash, stond achter de bar. Na al die jaren zag hij er wat ouder maar verder nog steeds hetzelfde uit. Gespierd, kalend en grijs en zonnebankbruin! Zeg maar, het prototype "sportschool-eigenaar". Hij stond een kopje koffie in te schenken toen hij ons zag staan.
"We willen graag het abonnement van Linn opzeggen. Ze heeft geen tijd meer om te komen sporten en d'as zonde van het geld", zeiden we. Geen probleem. Jos pakte een formulier en vulde het in. Chiel moest alleen zijn handtekening even zetten. "Je zegt nu op, maar het abonnement loopt nog door tot februari, dus tot die tijd moet je nog wel betalen", zei Jos. Chiel vond het onzin maar goed. Wat doe je eraan. "Ze moet nog wel haar pasje inleveren hoor", zei Jos. "We geven het door!", zeiden Chiel en ik.
Thuis gekomen hebben we doorgegeven dat het pasje ingeleverd moest worden en toen gingen we verder met leven. Druk. Terug naar Hong Kong en na verloop van tijd keek Chiel eens op de afschriften van onze giro-rekening. De sportschool haalde nog steeds geld van onze rekening terwijl het nu al zomer 2008 was!
Chiel heeft keurig een emailtje geschreven aan Jos, dat er nog steeds geld afgehaald werd en dat dit onterecht was. Het abonnement was al opgezegd in 2007, dus of hij met terug werkende kracht het geld (bijna 40 euro per maand!) terug wilde storten. De volgende dag had Jos het emailtje al beantwoord. Hij ging geen geld terug storten omdat het abonnement niet was opgezegd volgens zijn administratie. En, benadrukte hij, een abonnement kan niet opgezegd worden via email of telefoon. Je moet persoonlijk aan de balie komen staan bij de sportschool.
Wat een onzin! Onze Jos houdt zijn eigen administratie niet goed bij! Dat is nog eens gemakkelijk geld verdienen! Maar goed, toen wij in NL waren met de kerst van 2008, vond Chiel wonder boven wonder, het door Jos Kuipers zelf ingevulde opzegformulier van 2007. Hij is in de auto gestapt en naar de sportschool gereden. Jos zelf was er niet. Wel een collega van Jos. Hij wilde het formulier aan Jos afgeven maar Chiel had een vooruitziende blik. "Maak maar een kopie hiervan want ik wil het origineel houden. Is alles nu dan in orde?", vroeg Chiel. Volgens de collega was er geen enkel probleem meer.
Natuurlijk na het bewijs geleverd te hebben dat we WEL hadden opgezegd, kwam er in de weken erop, geen enkele reactie van Flash. Geen bevestiging, helemaal niets. Moet zeggen, dat dit in de lijn der verwachtingen lag.
Tot onze verbazing en ongenoegen, zagen we van de week dat ze gewoon weer geld van de rekening heeft afgehaald. Chiel weer een mailtje gestuurd. Maar wat denk je? Natuurlijk geen antwoord. Dat zou namelijk fatsoenlijk zijn, maar Jos vind het makkelijker om op deze manier geld te verdienen. Het is tenslotte crisis. Opnieuw een e-mailtje, en weer geen antwoord. Maar het hoogtepunt kwam vandaag...
Chiel heeft gebeld vanuit Hong Kong naar de sportschool. Nog voordat Chiel iets kon zeggen begon Jos al te brullen ..."Nou moet je eens goed luisteren Michiel, je kan wel mailtjes blijven sturen maar daar bereik je niets mee, want je hebt je eigen abonnement opgezegd en niet die van Linn!!!"
Dat Chiel's abonnement al was opgezegd in 2004 en dat er verder niemand meer met de naam Honig lid is, dan alleen Linn, drong niet door bij Jos. Dan ga je gewoon door met ten onrechte geld innen voor iets wat al in 2007 is opgezegd!!! En een e-mailtje beantwoorden lukt ook niet, want onze Jos is te druk met achter de bar staan en "managementfuncties" verrichten!
In ieder geval hebben ze een hevig gesprek gehad en Chiel is vreselijk boos geworden, omdat Jos Kuipers nota bene Chiel uitmaakte voor leugenaar!!! Chiel heeft tegen Jos heeft gezegd: "Gefeliciteerd Jos, je hebt ten onrechte 400 euro verdiend!" en toen heeft hij de telefoon erop gegooid.
We hebben nogmaals een email gestuurd om te vertellen dat de automatische incasso is stop gezet en dat het abonnement is opgezegd. Dit voor het geval het nog steeds niet duidelijk is dat niemand van de familie Honig nog lid is en wil zijn van deze sportschool!
Wat bezielt iemand om zo met "klanten" om te gaan? Waarom beantwoord je geen email? Hoe haal je het in je hoofd om zo onbeschoft te zijn? Waarom denk je dat je een klant voor leugenaar mag uitmaken? Waarom denk je dat je ten onrechte geld van rekeningen af kan halen?
Kijk als het andersom is, en de sportschool krijgt nog geld van je, dan weten ze je wel te vinden hoor! Dan krijg je emails, brieven, telefoontjes en tenslotte een deurwaarder op je dak gestuurd. Maar als klant je eigen geld terug zien te krijgen is niet zo makkelijk. Ze beantwoorden niet eens je e-mail en als je belt beginnen ze gelijk met schelden!
Nou weet ik wel dat er een enorme economische crisis gaande is, maar als er op deze manier geld verdiend moet worden, wie maak je dan belachelijk? Volgens de website van Flash, vervult Jos Kuipers "managementfuncties" en staat hij achter de bar. Misschien is dit geen goede combinatie!
Ik heb mijn eigen ideeën hierover. Volgens mij weet Jos niet dat te veel op een zonnebank liggen schadelijk is voor de gezondheid en een gezond verstand!
Toen Chiel en ik een abonnement namen bij de sportschool, waren ze zelfs nog gevestigd in de kelder onder het keukencentrum aan de van Heemstraweg. Een klein gezellig kneuterig sportschooltje wat uitgroeide tot een nieuw groot pand aan de Industrieweg in Druten.
De trotse eigenaren van deze sportschool zijn Jos en Corry. Ooit was Jos een postbode maar zijn passie lag duidelijk in de sport. Dus na verloop van tijd is hij gestopt met brieven bezorgen en is hij een sportschool begonnen.
Chiel en ik en later ook Linn, hebben daar vele jaren met plezier gesport. We hebben zelfs jaar-abonnementen genomen! Zo leuk vonden we het!
Maar in 2004 heb ik het abonnement opgezegd van Chiel en mij i.v.m. de verhuizing naar China. Dat was geen enkel probleem. In de voorwaarden stond dat je bij verhuizing buiten de gemeente gelijk kon opzeggen. Dus pasjes ingeleverd (want dat moest!) en klaar was kees.
In oktober 2007 hebben wij in overleg met Linn, ook haar abonnement opgezegd. Ze was te druk met studeren en werken, kortom geen tijd om naar Flash te gaan. In de voorwaarden stond dat je niet per email of telefoon kan opzeggen, dus toen Chiel en ik in NL waren voor vakantie, zijn we persoonlijk naar de sportschool gereden.
Jos, de eigenaar van Flash, stond achter de bar. Na al die jaren zag hij er wat ouder maar verder nog steeds hetzelfde uit. Gespierd, kalend en grijs en zonnebankbruin! Zeg maar, het prototype "sportschool-eigenaar". Hij stond een kopje koffie in te schenken toen hij ons zag staan.
"We willen graag het abonnement van Linn opzeggen. Ze heeft geen tijd meer om te komen sporten en d'as zonde van het geld", zeiden we. Geen probleem. Jos pakte een formulier en vulde het in. Chiel moest alleen zijn handtekening even zetten. "Je zegt nu op, maar het abonnement loopt nog door tot februari, dus tot die tijd moet je nog wel betalen", zei Jos. Chiel vond het onzin maar goed. Wat doe je eraan. "Ze moet nog wel haar pasje inleveren hoor", zei Jos. "We geven het door!", zeiden Chiel en ik.
Thuis gekomen hebben we doorgegeven dat het pasje ingeleverd moest worden en toen gingen we verder met leven. Druk. Terug naar Hong Kong en na verloop van tijd keek Chiel eens op de afschriften van onze giro-rekening. De sportschool haalde nog steeds geld van onze rekening terwijl het nu al zomer 2008 was!
Chiel heeft keurig een emailtje geschreven aan Jos, dat er nog steeds geld afgehaald werd en dat dit onterecht was. Het abonnement was al opgezegd in 2007, dus of hij met terug werkende kracht het geld (bijna 40 euro per maand!) terug wilde storten. De volgende dag had Jos het emailtje al beantwoord. Hij ging geen geld terug storten omdat het abonnement niet was opgezegd volgens zijn administratie. En, benadrukte hij, een abonnement kan niet opgezegd worden via email of telefoon. Je moet persoonlijk aan de balie komen staan bij de sportschool.
Wat een onzin! Onze Jos houdt zijn eigen administratie niet goed bij! Dat is nog eens gemakkelijk geld verdienen! Maar goed, toen wij in NL waren met de kerst van 2008, vond Chiel wonder boven wonder, het door Jos Kuipers zelf ingevulde opzegformulier van 2007. Hij is in de auto gestapt en naar de sportschool gereden. Jos zelf was er niet. Wel een collega van Jos. Hij wilde het formulier aan Jos afgeven maar Chiel had een vooruitziende blik. "Maak maar een kopie hiervan want ik wil het origineel houden. Is alles nu dan in orde?", vroeg Chiel. Volgens de collega was er geen enkel probleem meer.
Natuurlijk na het bewijs geleverd te hebben dat we WEL hadden opgezegd, kwam er in de weken erop, geen enkele reactie van Flash. Geen bevestiging, helemaal niets. Moet zeggen, dat dit in de lijn der verwachtingen lag.
Tot onze verbazing en ongenoegen, zagen we van de week dat ze gewoon weer geld van de rekening heeft afgehaald. Chiel weer een mailtje gestuurd. Maar wat denk je? Natuurlijk geen antwoord. Dat zou namelijk fatsoenlijk zijn, maar Jos vind het makkelijker om op deze manier geld te verdienen. Het is tenslotte crisis. Opnieuw een e-mailtje, en weer geen antwoord. Maar het hoogtepunt kwam vandaag...
Chiel heeft gebeld vanuit Hong Kong naar de sportschool. Nog voordat Chiel iets kon zeggen begon Jos al te brullen ..."Nou moet je eens goed luisteren Michiel, je kan wel mailtjes blijven sturen maar daar bereik je niets mee, want je hebt je eigen abonnement opgezegd en niet die van Linn!!!"
Dat Chiel's abonnement al was opgezegd in 2004 en dat er verder niemand meer met de naam Honig lid is, dan alleen Linn, drong niet door bij Jos. Dan ga je gewoon door met ten onrechte geld innen voor iets wat al in 2007 is opgezegd!!! En een e-mailtje beantwoorden lukt ook niet, want onze Jos is te druk met achter de bar staan en "managementfuncties" verrichten!
In ieder geval hebben ze een hevig gesprek gehad en Chiel is vreselijk boos geworden, omdat Jos Kuipers nota bene Chiel uitmaakte voor leugenaar!!! Chiel heeft tegen Jos heeft gezegd: "Gefeliciteerd Jos, je hebt ten onrechte 400 euro verdiend!" en toen heeft hij de telefoon erop gegooid.
We hebben nogmaals een email gestuurd om te vertellen dat de automatische incasso is stop gezet en dat het abonnement is opgezegd. Dit voor het geval het nog steeds niet duidelijk is dat niemand van de familie Honig nog lid is en wil zijn van deze sportschool!
Wat bezielt iemand om zo met "klanten" om te gaan? Waarom beantwoord je geen email? Hoe haal je het in je hoofd om zo onbeschoft te zijn? Waarom denk je dat je een klant voor leugenaar mag uitmaken? Waarom denk je dat je ten onrechte geld van rekeningen af kan halen?
Kijk als het andersom is, en de sportschool krijgt nog geld van je, dan weten ze je wel te vinden hoor! Dan krijg je emails, brieven, telefoontjes en tenslotte een deurwaarder op je dak gestuurd. Maar als klant je eigen geld terug zien te krijgen is niet zo makkelijk. Ze beantwoorden niet eens je e-mail en als je belt beginnen ze gelijk met schelden!
Nou weet ik wel dat er een enorme economische crisis gaande is, maar als er op deze manier geld verdiend moet worden, wie maak je dan belachelijk? Volgens de website van Flash, vervult Jos Kuipers "managementfuncties" en staat hij achter de bar. Misschien is dit geen goede combinatie!
Ik heb mijn eigen ideeën hierover. Volgens mij weet Jos niet dat te veel op een zonnebank liggen schadelijk is voor de gezondheid en een gezond verstand!
Sunday, February 08, 2009
De Hong Kong Marathon
Ze hebben het weer geflikt! Jesse en Chiel hebben voor de derde keer de halve marathon gelopen. (zonder Jos!) De officieuze tijd was dit jaar 2 uur en 35 minuten.
Vanmorgen om 5.45 uur hebben we eerst ontbeten bij ons thuis en daarna hebben Jesse's moeder en ik de jongens uitgezwaaid en succes gewenst. De start was om 6.50 uur.
Ondanks jetlag en spierpijn en het feit dat Jos niet meedeed dit jaar, hadden ze er zin in! Vol goede moed gingen ze op pad. Volgens de mannen ging de eerste 10 kilometer als een trein. De "man met de hamer" kwam pas halverwege de tunnel toen ze nog een kilometer of 6 moesten gaan. Chiel had even een probleempje in de laatste bocht voor de finish. Het werd even zwart voor de ogen, maar hij herstelde zich goed en hij kon er nog een laatste sprint uitpersen. De vermoeidheid bij Jesse sloeg toe, toen we in de taxi zaten en hij zijn schoenen uitdeed. En de taxichauffeur was blij toen hij Minden Avenue eindelijk had bereikt!
We zijn weer trots op de mannen!
Saturday, February 07, 2009
Po Tai O
Vanmorgen toen ik uit het raam keek, zag ik een strak blauwe hemel en een zonnetje! Jippie! Chiel was al wakker en hij had al een smsje ontvangen van Jesse. Jesse en zijn moeder waren vannacht thuis gekomen uit Canada en hij wilde even langs komen om bij te praten.
Rond een uurtje of 11 stond Jesse inderdaad voor de deur. Natuurlijk eerst de zaken besproken en toen ging het over de Marathon die morgen in Hong Kong wordt gehouden. "Doe je niet mee?", vroeg Jesse aan Chiel. "Doe toch mee man! Leuk! Waarom doet Jos trouwens niet mee?"
"Om even je geheugen op te frissen Jesse, je was de eerste die zei dat hij dit jaar de marathon NIET zou lopen! Toen zei Jos dat hij dan een dagje langer in NL wilde blijven, en toen heb ik gezegd dat ik niet in m'n eentje die marathon ging lopen!" "Onzin!", zei Jesse. "We gaan gewoon die marathon lopen!"
En zo geschiede dat Jesse met z'n moeder in Victoria Park uren in de rij hebben gestaan om hem EN Chiel in te schrijven voor de halve marathon. Morgenochtend om 6 uur gaan we met z'n vieren ontbijten bij ons thuis en dan naar de start op Nathanroad. Gelukkig is de finish weer in Victoria Park zodat Jesse's moeder en ik de mannen kunnen zien binnen komen.
En vanavond zijn we naar Po Tai O gegaan om seafood te eten. We waren er nog nooit geweest maar volgens Rain en Lydia is dit de plek waar de Honky's naar toe gaan om seafood te eten. Het ligt in de buurt van Sai Kung. We waren er redelijk vroeg omdat de familie op 5A, een bietje last heeft van jetlag. Ze zaten beiden om 3 uur vannacht rechtop in bed, hihi.
Volgens de taxichauffeur moesten we eerst naar de zonsondergang kijken op de pier en daarna naar het eerste restaurantje wat we tegen zouden komen. Het is daar stil, het water is super helder en de omgeving lijkt een beetje op thailand waar rotsen recht uit de zee omhoog komen. Dat is vooral goed te zien als je over de bergtop komt aanrijden. Het was geweldig!
Een ienieminie dorpje wat tegen de kust op palen is gebouwd. En als je door het dorpje loopt, lijkt het wel of je recht door de huiskamers van de bewoners loopt. Echt heel leuk om te zien.
Natuurlijk hebben we te veel besteld en te veel gegeten! Wat zeg ik; we hebben geschranst! Lobster, tijgergarnalen, garnalen, clamps, en een tongetje die groter was dan Jesse's schoenmaat! (Ik had trouwens nog nooit een levende tong gezien...) We waren gewoon blij dat die Fried Rice die we besteld hadden, nooit op tafel is gekomen!
Na de maaltijd liepen we terug naar de plek waar de taxi ons had afgezet. Uhm...geen taxi's! Hmmm... wel een minibus trouwens. Net toen we de minibus in wilde stappen kwam er een taxi aan. Wat een mazzel! En om half negen waren we thuis. Keurige tijd en net op tijd want in de taxi hoorden we alleen maar gegaap en gegeeuw van Jesse en moeder.
Dus morgen eerst de marathon en daarna als beloning brunchen bij Spasso!
Friday, February 06, 2009
Seven Pounds
Nee, dat zijn niet de pondjes die ik erbij heb gekweekt met de vakantie (alhoewel dat best eens zou kunnen hoor maar ik ga NIET op de weegschaal staan!) maar de nieuwe film van Will Smith.
Chiel en ik zijn vanavond naar de film geweest met z'n tweetjes in Elements. Deze keer niet die super grote hang stoelen maar in de gewone bios, die trouwens ook erg ruim is opgezet.
Een hele mooie film waar je het niet bij droog houdt. Ik heb flink gesnotterd en godzijdank had ik papieren zakdoekjes bij me...Deze film blijft je lang bij...
Het duurt even voordat je door hebt waar het allemaal nu om gaat, maar daarna gaat de tranenkraan flink open. Echte aanrader!
Verder kreeg ik verzoekjes om een foto te plaatsen van onze nieuwe bank. Tadadada! Daar is die! Hij zit heerlijk en slaapt super! Hihi...
En ik heb eindelijk een foto kunnen scoren van Remy met Rachida! Vinden ze leuk...bij moeders op het blog...
Thursday, February 05, 2009
100 jaar
Gisteren heb ik mijn slaapkamer een nieuw verfje gegeven. Ik had nog een flinke pot verf over van het kantoor dus ik hoefde niet te investeren, hihi.
Voor de vakantie hadden we kasten uit de slaapkamer gesleept en naar het kleine kamertje gebracht omdat ik ook gewoon mijn bed wilde instappen i.p.v. een duikvlucht nemen over Chiel en toen zag ik eigenlijk pas, hoe goor de muren eruit zagen. Maar dat is verleden tijd nou! Ze zien er weer fris uit.
En vanmorgen ben ik op zoek gegaan naar een verjaardagskaart. Je kent dat wel, "Happy 30, 40, 50, 60, 70 year" Maar ook "Happy 80 en 90"! Terwijl ik liep te neuzen zag ik tot mijn stomme verbazing dat ze een enorm aanbod hebben voor mensen die 100 worden!!!!!
Ik had zo'n kaart nog nooit gezien, maar schijnbaar lopen hier tot aardig wat mensen rond die de 100 jaar gepasseerd zijn, anders zou er nooit zo'n assortiment in de winkels liggen...denk ik...
Vanavond komt Chiel weer thuis. Gezellig.
Voor de vakantie hadden we kasten uit de slaapkamer gesleept en naar het kleine kamertje gebracht omdat ik ook gewoon mijn bed wilde instappen i.p.v. een duikvlucht nemen over Chiel en toen zag ik eigenlijk pas, hoe goor de muren eruit zagen. Maar dat is verleden tijd nou! Ze zien er weer fris uit.
En vanmorgen ben ik op zoek gegaan naar een verjaardagskaart. Je kent dat wel, "Happy 30, 40, 50, 60, 70 year" Maar ook "Happy 80 en 90"! Terwijl ik liep te neuzen zag ik tot mijn stomme verbazing dat ze een enorm aanbod hebben voor mensen die 100 worden!!!!!
Ik had zo'n kaart nog nooit gezien, maar schijnbaar lopen hier tot aardig wat mensen rond die de 100 jaar gepasseerd zijn, anders zou er nooit zo'n assortiment in de winkels liggen...denk ik...
Vanavond komt Chiel weer thuis. Gezellig.
Tuesday, February 03, 2009
T'is weer voorbij...
...en je valt weer gelijk in de dagelijkse routine! Dat gevoel kent iedereen wel denk ik.
Maandagmorgen zijn we samen eerst naar Immigration gegaan. We hadden eindelijk bericht ontvangen dat we verlenging van de werkvisa voor Chiel en de dependent visa voor mij konden ophalen. Jippie! Deze keer kregen we een visum voor 2 jaar.
Begin december hadden we het al aangevraagd. Deze keer heeft het verwerken hiervan een tijd geduurd. Zo lang zelfs dat we er nooit bij stil hebben gestaan dat we het land dus eigenlijk niet mochten verlaten en dus eigenlijk niet eens op vakantie mochten gaan! Oeps!
Daar kwamen we dus achter toen we als 2 backpackers bij de douane stonden om naar Boracay te vertrekken. Eerst werd Chiel meegenomen naar zo'n kamertje achter de douane en vervolgens mocht ook ik eens kijken hoe dat kamertje eruit zag. Een hoop gedoe. Een hoop geregel. Natuurlijk mochten we 160 hkd pp neerleggen maar daarna mochten we toch het vliegtuig in naar Manilla.
Later bleek dat we gelukkig niet de enige waren die problemen hadden met een visum. Rain en Lydia hadden geen visum voor de Filipijnen geregeld. Als Hongkonger mag je 7 dagen zonder visum in de Filipijnen verblijven maar we bleven 8 dagen! Foutje! Dus in Manilla mochten zij achter de douane een kamertje in!
Silla kwam uit Indonesie rechtstreeks naar de Filipijnen. Zij heeft een HK-paspoort maar ook een Engels paspoort. Ze gaf haar Engels paspoort omdat ze dan 21 dagen zonder visum in de Filipijnen mag blijven maar de douanier drukte er een stempel in dat ook zij maar 7 dagen mocht blijven. Hij had alleen haar Chinese koppie gezien en even niet opgelet dat ze een Engels paspoort had gegeven. Dus in Manilla mocht ook Silla achter de douane!
Maar goed, we hebben een visum. We hebben 2 uur zitten wachten en toen was ik het zat. Even gevraagd hoe lang we nog moesten wachten en ineens waren we dezelfde minuut aan de beurt! Wat een toeval! Die sufferds waren ons gewoon vergeten...
Enfin, Chiel is weer lekker bezig in China en hij komt donderdag weer thuis. Hij belde net op om te vertellen dat hij eindelijk in een "normaal" hotel zit. Het hotel waar hij altijd overnacht als hij in China is, beviel eigenlijk niet zo goed en hij is als een kind zo blij dat hij weer eens een normale maaltijd kan eten na het werk.
Het vorige hotel stond op 5 minuten lopen van de fabriek. Lekker makkelijk vond Chiel. Chiel is niet zo moeilijk. Hij is al gauw tevreden. Als er maar een bed staat met een matras die kan veren en niet zo'n "betonnen" ding en als er een internetverbinding aanwezig is, dan is het voor hem al goed.
Maar een paar weken geleden kreeg hij een kamer zonder raam. Was hij niet blij mee. De week erop zag hij een rat door de lobby lopen terwijl hij aan het eten was. Was hij ook niet blij mee. Trouwens het eten was ook niet goed. Hij leefde daar op koekjes meegenomen uit HK!
Daarna kreeg hij een kamer die zo lawaaierig was, dat hij is gaan klagen. De hotelmedewerkster zag de redelijkheid er van in en bracht hem een soundbarrier!! (soort koptelefoon) Chiel zag zichzelf niet slapen met zo'n ding op z'n hoofd en hij kreeg alsnog een andere kamer. De volgende morgen kwam rat nummer 2 eens kijken tijdens het ontbijt en dat was de druppel.
Nu zit hij in een ander hotel wat een kwartiertje van de fabriek af is en hij was helemaal blij dat zelfs het eten beter was!
En onze nieuwe bank is bezorgd! Heel fijn! Wat een ervaring om weer eens op kussens te zitten die niet doorzakken! We zaten zowat op de grond, hihi. De mannen van Ikea kwamen met z'n vieren. De oude bank werd ontmanteld en verwijderd en nieuwe bank werd in elkaar gezet. D'er in en d'er uit in 10 minuten!
Ik ga maar eens werken aan een nieuwe doorzitplek op de bank!
Maandagmorgen zijn we samen eerst naar Immigration gegaan. We hadden eindelijk bericht ontvangen dat we verlenging van de werkvisa voor Chiel en de dependent visa voor mij konden ophalen. Jippie! Deze keer kregen we een visum voor 2 jaar.
Begin december hadden we het al aangevraagd. Deze keer heeft het verwerken hiervan een tijd geduurd. Zo lang zelfs dat we er nooit bij stil hebben gestaan dat we het land dus eigenlijk niet mochten verlaten en dus eigenlijk niet eens op vakantie mochten gaan! Oeps!
Daar kwamen we dus achter toen we als 2 backpackers bij de douane stonden om naar Boracay te vertrekken. Eerst werd Chiel meegenomen naar zo'n kamertje achter de douane en vervolgens mocht ook ik eens kijken hoe dat kamertje eruit zag. Een hoop gedoe. Een hoop geregel. Natuurlijk mochten we 160 hkd pp neerleggen maar daarna mochten we toch het vliegtuig in naar Manilla.
Later bleek dat we gelukkig niet de enige waren die problemen hadden met een visum. Rain en Lydia hadden geen visum voor de Filipijnen geregeld. Als Hongkonger mag je 7 dagen zonder visum in de Filipijnen verblijven maar we bleven 8 dagen! Foutje! Dus in Manilla mochten zij achter de douane een kamertje in!
Silla kwam uit Indonesie rechtstreeks naar de Filipijnen. Zij heeft een HK-paspoort maar ook een Engels paspoort. Ze gaf haar Engels paspoort omdat ze dan 21 dagen zonder visum in de Filipijnen mag blijven maar de douanier drukte er een stempel in dat ook zij maar 7 dagen mocht blijven. Hij had alleen haar Chinese koppie gezien en even niet opgelet dat ze een Engels paspoort had gegeven. Dus in Manilla mocht ook Silla achter de douane!
Maar goed, we hebben een visum. We hebben 2 uur zitten wachten en toen was ik het zat. Even gevraagd hoe lang we nog moesten wachten en ineens waren we dezelfde minuut aan de beurt! Wat een toeval! Die sufferds waren ons gewoon vergeten...
Enfin, Chiel is weer lekker bezig in China en hij komt donderdag weer thuis. Hij belde net op om te vertellen dat hij eindelijk in een "normaal" hotel zit. Het hotel waar hij altijd overnacht als hij in China is, beviel eigenlijk niet zo goed en hij is als een kind zo blij dat hij weer eens een normale maaltijd kan eten na het werk.
Het vorige hotel stond op 5 minuten lopen van de fabriek. Lekker makkelijk vond Chiel. Chiel is niet zo moeilijk. Hij is al gauw tevreden. Als er maar een bed staat met een matras die kan veren en niet zo'n "betonnen" ding en als er een internetverbinding aanwezig is, dan is het voor hem al goed.
Maar een paar weken geleden kreeg hij een kamer zonder raam. Was hij niet blij mee. De week erop zag hij een rat door de lobby lopen terwijl hij aan het eten was. Was hij ook niet blij mee. Trouwens het eten was ook niet goed. Hij leefde daar op koekjes meegenomen uit HK!
Daarna kreeg hij een kamer die zo lawaaierig was, dat hij is gaan klagen. De hotelmedewerkster zag de redelijkheid er van in en bracht hem een soundbarrier!! (soort koptelefoon) Chiel zag zichzelf niet slapen met zo'n ding op z'n hoofd en hij kreeg alsnog een andere kamer. De volgende morgen kwam rat nummer 2 eens kijken tijdens het ontbijt en dat was de druppel.
Nu zit hij in een ander hotel wat een kwartiertje van de fabriek af is en hij was helemaal blij dat zelfs het eten beter was!
En onze nieuwe bank is bezorgd! Heel fijn! Wat een ervaring om weer eens op kussens te zitten die niet doorzakken! We zaten zowat op de grond, hihi. De mannen van Ikea kwamen met z'n vieren. De oude bank werd ontmanteld en verwijderd en nieuwe bank werd in elkaar gezet. D'er in en d'er uit in 10 minuten!
Ik ga maar eens werken aan een nieuwe doorzitplek op de bank!
Monday, February 02, 2009
Terug van weg geweest
We zijn er weer! En we hebben een zalige vakantie gehad, vol met zon, zee en strand, wijn en bbq-seafood en dagelijkse massages van het lichaam en de voetjes!
Het was eerst even wennen om een hele week niets te "moeten" maar na zo'n dag of 2 waren we er prima aan gewend. Heb zelfs nu afkick-verschijnselen! Kijk steeds om me heen waar "Fat Nelly" is, mijn persoonlijke masseuse. Maar goed, we zijn weer thuis. Ook leuk.
Hoe was Boracay?
Nou, helemaal geweldig! Een paradijs met ontzettend relaxte mensen, wit zand en super blauw water. De temperatuur van het water was iets kouder dan ik had gehoopt, maar het bracht wel lekker verkoeling en dat hadden we wel nodig. Ik ben de eerste dag gelijk stevig verbrand en dat terwijl ik niet eens in de zon lag! Het doet mij denken aan een Caribisch eiland. Overal hoor je Bob Marley zingen, de meest mooie mannen en vrouwen met rasta's lopen rond, en niemand schijnt zich te haasten. En de "komt het vandaag niet, dan komt het morgen wel" mentaliteit heeft iedereen geinfecteerd.
Boracay is een van de vele eilandjes die de Filipijnen, de Filipijnen maakt. Ik dacht zo'n 7 kilometer lang. White Beach, het strand waar wij verbleven, heeft poedersuiker wit zand en het is verboden voor verkeer. Vanaf het water gezien heb je een strand, palmbomen, een zandpad en dan je hotel! Helemaal goed dus. Langs het zandpad, heb je heel veel restaurantjes, strand-barretjes, lounge-tentjes, massage-salonnetjes, en kleine winkeltjes.
Waar overdag de ligbedden staan, staan 's avonds tafeltjes en stoelen om te kunnen genieten van een BBQ. Je hebt in principe op Boracay ook niet veel nodig. Een zwempak, slippers en een goed boek is alles wat je nodig hebt! Ook 's avonds loopt iedereen in een zwempak met een wikkelrok, of een korte broek met t-shirt. Geen gedoe, gewoon lekker jezelf zijn!
Deze vakantie was voor ons geen "doe"-vakantie maar meer een "relax"-vakantie. We hebben 1 keer op een Glass bottom boat gezeten om naar de visjes te kijken en te snorkelen. En we hebben 1 dag een toektoek gehuurd en die heeft ons naar het hoogste punt van Boracay gebracht en we hebben nog wat andere stranden gezien. Niet zo spectaculair dus.
Ook samen met Lydia, Rain, Steven en Silla ging het goed. Zij zijn aardig op zichzelf en dat was best wel lekker. Op het strand kwamen we elkaar tegen, maar soms ook niet. En 's avond bij de sunset dronken we een biertje, daarna eten met elkaar en nog even feesten of niet. Helemaal goed.
Ik kan dus ook niet echt een reisverslag uitbrengen omdat we echt niets hebben gedaan maar ik kan jullie de prachtige foto's van Boracay laten zien. De zonsondergang is werkelijk prachtig! Elke avond weer was het een super schouwspel en we konden er geen genoeg van krijgen! Net zoals het blauw/groene water wat gewoon nep lijkt! Maar goed, ik val in herhalingen. Kijk zelf maar!
Het was eerst even wennen om een hele week niets te "moeten" maar na zo'n dag of 2 waren we er prima aan gewend. Heb zelfs nu afkick-verschijnselen! Kijk steeds om me heen waar "Fat Nelly" is, mijn persoonlijke masseuse. Maar goed, we zijn weer thuis. Ook leuk.
Hoe was Boracay?
Nou, helemaal geweldig! Een paradijs met ontzettend relaxte mensen, wit zand en super blauw water. De temperatuur van het water was iets kouder dan ik had gehoopt, maar het bracht wel lekker verkoeling en dat hadden we wel nodig. Ik ben de eerste dag gelijk stevig verbrand en dat terwijl ik niet eens in de zon lag! Het doet mij denken aan een Caribisch eiland. Overal hoor je Bob Marley zingen, de meest mooie mannen en vrouwen met rasta's lopen rond, en niemand schijnt zich te haasten. En de "komt het vandaag niet, dan komt het morgen wel" mentaliteit heeft iedereen geinfecteerd.
Boracay is een van de vele eilandjes die de Filipijnen, de Filipijnen maakt. Ik dacht zo'n 7 kilometer lang. White Beach, het strand waar wij verbleven, heeft poedersuiker wit zand en het is verboden voor verkeer. Vanaf het water gezien heb je een strand, palmbomen, een zandpad en dan je hotel! Helemaal goed dus. Langs het zandpad, heb je heel veel restaurantjes, strand-barretjes, lounge-tentjes, massage-salonnetjes, en kleine winkeltjes.
Waar overdag de ligbedden staan, staan 's avonds tafeltjes en stoelen om te kunnen genieten van een BBQ. Je hebt in principe op Boracay ook niet veel nodig. Een zwempak, slippers en een goed boek is alles wat je nodig hebt! Ook 's avonds loopt iedereen in een zwempak met een wikkelrok, of een korte broek met t-shirt. Geen gedoe, gewoon lekker jezelf zijn!
Deze vakantie was voor ons geen "doe"-vakantie maar meer een "relax"-vakantie. We hebben 1 keer op een Glass bottom boat gezeten om naar de visjes te kijken en te snorkelen. En we hebben 1 dag een toektoek gehuurd en die heeft ons naar het hoogste punt van Boracay gebracht en we hebben nog wat andere stranden gezien. Niet zo spectaculair dus.
Ook samen met Lydia, Rain, Steven en Silla ging het goed. Zij zijn aardig op zichzelf en dat was best wel lekker. Op het strand kwamen we elkaar tegen, maar soms ook niet. En 's avond bij de sunset dronken we een biertje, daarna eten met elkaar en nog even feesten of niet. Helemaal goed.
Ik kan dus ook niet echt een reisverslag uitbrengen omdat we echt niets hebben gedaan maar ik kan jullie de prachtige foto's van Boracay laten zien. De zonsondergang is werkelijk prachtig! Elke avond weer was het een super schouwspel en we konden er geen genoeg van krijgen! Net zoals het blauw/groene water wat gewoon nep lijkt! Maar goed, ik val in herhalingen. Kijk zelf maar!
Subscribe to:
Posts (Atom)
Linkwithin
