T'is weer voorbij...

...en je valt weer gelijk in de dagelijkse routine! Dat gevoel kent iedereen wel denk ik.

Maandagmorgen zijn we samen eerst naar Immigration gegaan. We hadden eindelijk bericht ontvangen dat we verlenging van de werkvisa voor Chiel en de dependent visa voor mij konden ophalen. Jippie! Deze keer kregen we een visum voor 2 jaar.

Begin december hadden we het al aangevraagd. Deze keer heeft het verwerken hiervan een tijd geduurd. Zo lang zelfs dat we er nooit bij stil hebben gestaan dat we het land dus eigenlijk niet mochten verlaten en dus eigenlijk niet eens op vakantie mochten gaan! Oeps!

Daar kwamen we dus achter toen we als 2 backpackers bij de douane stonden om naar Boracay te vertrekken. Eerst werd Chiel meegenomen naar zo'n kamertje achter de douane en vervolgens mocht ook ik eens kijken hoe dat kamertje eruit zag. Een hoop gedoe. Een hoop geregel. Natuurlijk mochten we 160 hkd pp neerleggen maar daarna mochten we toch het vliegtuig in naar Manilla.

Later bleek dat we gelukkig niet de enige waren die problemen hadden met een visum. Rain en Lydia hadden geen visum voor de Filipijnen geregeld. Als Hongkonger mag je 7 dagen zonder visum in de Filipijnen verblijven maar we bleven 8 dagen! Foutje! Dus in Manilla mochten zij achter de douane een kamertje in!

Silla kwam uit Indonesie rechtstreeks naar de Filipijnen. Zij heeft een HK-paspoort maar ook een Engels paspoort. Ze gaf haar Engels paspoort omdat ze dan 21 dagen zonder visum in de Filipijnen mag blijven maar de douanier drukte er een stempel in dat ook zij maar 7 dagen mocht blijven. Hij had alleen haar Chinese koppie gezien en even niet opgelet dat ze een Engels paspoort had gegeven. Dus in Manilla mocht ook Silla achter de douane!

Maar goed, we hebben een visum. We hebben 2 uur zitten wachten en toen was ik het zat. Even gevraagd hoe lang we nog moesten wachten en ineens waren we dezelfde minuut aan de beurt! Wat een toeval! Die sufferds waren ons gewoon vergeten...

Enfin, Chiel is weer lekker bezig in China en hij komt donderdag weer thuis. Hij belde net op om te vertellen dat hij eindelijk in een "normaal" hotel zit. Het hotel waar hij altijd overnacht als hij in China is, beviel eigenlijk niet zo goed en hij is als een kind zo blij dat hij weer eens een normale maaltijd kan eten na het werk.

Het vorige hotel stond op 5 minuten lopen van de fabriek. Lekker makkelijk vond Chiel. Chiel is niet zo moeilijk. Hij is al gauw tevreden. Als er maar een bed staat met een matras die kan veren en niet zo'n "betonnen" ding en als er een internetverbinding aanwezig is, dan is het voor hem al goed.

Maar een paar weken geleden kreeg hij een kamer zonder raam. Was hij niet blij mee. De week erop zag hij een rat door de lobby lopen terwijl hij aan het eten was. Was hij ook niet blij mee. Trouwens het eten was ook niet goed. Hij leefde daar op koekjes meegenomen uit HK!

Daarna kreeg hij een kamer die zo lawaaierig was, dat hij is gaan klagen. De hotelmedewerkster zag de redelijkheid er van in en bracht hem een soundbarrier!! (soort koptelefoon) Chiel zag zichzelf niet slapen met zo'n ding op z'n hoofd en hij kreeg alsnog een andere kamer. De volgende morgen kwam rat nummer 2 eens kijken tijdens het ontbijt en dat was de druppel.
Nu zit hij in een ander hotel wat een kwartiertje van de fabriek af is en hij was helemaal blij dat zelfs het eten beter was!

En onze nieuwe bank is bezorgd! Heel fijn! Wat een ervaring om weer eens op kussens te zitten die niet doorzakken! We zaten zowat op de grond, hihi. De mannen van Ikea kwamen met z'n vieren. De oude bank werd ontmanteld en verwijderd en nieuwe bank werd in elkaar gezet. D'er in en d'er uit in 10 minuten!

Ik ga maar eens werken aan een nieuwe doorzitplek op de bank!