Afzien, Spasso, Peninusla, Happy Meal en Abraham

Irma, Jesse en Chiel hadden dus de Halve gelopen. Een enorme prestatie.

En Jos, ons creatief brein, had de dag daarvoor wat geknutseld op de Mac met PDF-jes en ervoor gezorgd dat zij ook inderdaad de Halve konden lopen, want er was sinds november geen startplek meer te krijgen. Jarenlange werkervaring tussen Jos en China kwamen nu goed uit! Prachtige startbewijzen rolden uit de printer en waren niet van 'echte' te onderscheiden!



Hij had zelfs verschillende startbewijzen in verschillende kleuren uitgeprint en voordat de lopers richting "start" liepen ging Jos op onderzoek uit op Nathanroad. "Zwart eraf en de witte erop!", zei Jos. En zo geschiedde. De zwarte nummers werden afgespeld en de witte nummers weer vakkundig op de Tshirt gespeld en zelfs na controle (!) mochten ze doorlopen!! Nu konden ze echt beginnen!

Ik voelde me nog steeds brak. 2 Dagen ervoor had ik uitgebreide geprekken gehad met het toilet. Ik had het toilet en in het bijzonder, de pot, van dichtbij mogen meemaken. Alles wilde zodra het erin was er weer uit. Aan eten kon ik niet denken en in de zeldzame periodes dat ik wakker was, bedacht ik mij wat ik dan gegeten had, wat mij zo close had gemaakt met de pot. Ik kon niets bedenken, niemand was verder het zelfde lot begaan als ik. Voelde me iets beter toen Jesse vertelde dat zelfs hij ziek was geweest die week daarvoor! Hij was zelfs een dag thuis gebleven van werk! Maar ziek of niet, ik stond nu in Victoria Park bij de finish te wachten op de Nederlandse delegatie. Samen met de ouders van Jesse, Jos en later ook Berry en Dennis!



Na 2 uur en 40 minuten kwamen ze over de streep! Blije gezichten omdat het erop zat. Maar ook balen omdat vooral Chiel een jaar super hard getraind had en omdat hij vanaf het begin niet in de race zat. Hij begreep er niets van. Tuurlijk was het warm en zo'n luchtvochtigheid van 95% helpt niet echt mee, maar dit had hij niet verwacht. Hij baalde enorm.



We gingen naar huis en om 1 uur zaten we weer bij Spasso aan de brunch. Gezellig. Mickey en Jaap, Jesse en zijn ouders, Jos en Irma en Berry en Dennis. Ik voelde me ietsjes beter, alhoewel mijn darmen nog steeds aan het rommelen waren en Chiel zag ik langzaam maar zeker steeds stiller en witter worden.

Er kwam een enorme kaart op tafel. Met daarin een geweldig verhaal en een uitnodiging om in het Peninsula in te checken en daar een nachtje te slapen voor zijn verjaardag. Wat gaaf! Chiel werd emotioneel. Hij kon het verhaal wel hard op lezen, maar later vertelde hij mij dat hij een brok in z'n keel kreeg van alle aandacht en dit geweldige cadeau. Wij Honigs zijn rare mensen, we willen graag geven maar ontvangen blijft altijd moeilijk.



Na uitgezwaaid te zijn door het hele terras zijn we richting Peninsula gelopen met in de tas, een schone onderbroek en tandenborstel, en hebben we ons verbaasd over dit prachtige hotel. Als je dacht dat de Lobby er al super uitziet, dan heb je de kamers nog niet gezien! Groot, mooi, luxe, alles klopt gewoon.



De welkomst thee werd gebracht, we gingen liggen op bed en we vielen in slaap!! Werden wakker voor 5 minuten en vielen weer in slaap!! Nu bleek dat Chiel dus ziek was! Ook hij kreeg een innige relatie met het toilet! Helaas geen Spa-treatment, geen maaltijd bij Felix, geen borrel bij Salon de Ning, maar wel super genoten van het prachtige bed en de badkamer!



En alsof dat nog niet genoeg was, belde Jesse op. Hoe het Peninsula beviel en wat we gingen doen. Ik vertelde hem dat Chiel nu ook ziek was geworden en dat we eigenlijk alleen maar op bed lagen en dat we hoogstwaarschijnlijk maar ergens noedelsoep gingen eten. "Ik ben er over een half uur!", zei Jesse. En inderdaad, een half later kreeg ik een smsje. "In de lobby over 5 minuten!" We gingen naar beneden en wat we toen zagen was eigenlijk een foto waard!



Daar stond Jesse met een enorme North Face tas om zijn nek. "Roomservice!" lachte hij. Hij liep mee naar boven en nadat hij de prachtige kamer had gezien, liet hij de tas achter en liep hij de deur weer uit. De geuren die uit de tas kwamen, maakte ons wel nieuwsgierig. Chocola in allerlei vormen en maten, bier, cola, chips, een tas vol met eten van Ebenezer en 2 Happy Meals van Mc Donalds en nog meer bier en cola! Geweldig! Nu zaten we aan de Happy Meals in het Peninsula!!



Na het eten hebben we ons nog gesleept naar de lobby om een kopje koffie te nemen en toen konden we allebei echt niet meer. Ik wilde in bad met tv, maar het werd niets meer dan een douche en toen zijn we in bed gestort. Allebei ziek. We lagen om 9 uur al te slapen en zijn pas vanmorgen om 7 uur wakker geworden. We hebben ontbeten in stijl. Op de Veranda van het peninsula. Helaas werd het niet meer dan een broodje met koffie omdat de darmen nog steeds rommelden, maar we hebben echt genoten! Wat een geweldig cadeau!!



Bij thuiskomst wachtte Chiel een nieuwe verrassing. Een heuse Abraham stond voor de deur, de kamer was versierd door Mickey met spullen van Simone en Ron!! Wat lief!!



Irma en Jos kwamen om de deur kijken toen ze ons hoorden lachen. En zij weten nu dat er in Hong Kong wel vrouwelijke opblaaspoppen bij de plaatselijke sexshop te krijgen zijn maar geen mannelijke! En wat blijkt? Nu is Jos steeds in de badkamer te vinden!!

Straks gaat Chiel met Berry nog even naar kantoor en vanavond gaan we met z'n allen eten.

Nu ligt hij nog op bed...met een hele berg paracetamol...